Categorie

Mama &zo

De emotionele en psychische gevolgen van een keizersnee!

Ik heb de keizersnee niet gezien als falen, totdat..

Ik had al twee ruggenprikken gehad maar de pijn kwam daar dwars doorheen. Het hielp niks. Ik lag uren lang te puffen en te kreunen totdat er werd gesproken over een spoedkeizersnede. Dit was eerder nooit ter sprake gekomen en dus moesten we allemaal even ‘schakelen’. Ik had hier zelf al snel vrede mee aangezien mijn ontsluiting niet vorderde. Het had dus ook geen zin om op deze manier door te gaan met bevallen.

Ik heb de keizersnee in de eerste tijd na de bevalling niet gezien als falen. Het kwam niet eens in mijn hoofd op, totdat ik bevallingsverhalen ging lezen van andere moeders. Ik las hoe zwaar, moeilijk maar ook hoe geweldig en intens het was om hun eigen kindje zelf te mogen aanpakken en op de borst neer te leggen.

Dit gevoel had ik ook wel willen voelen. Ik had James ook graag zelf op mijn borst gelegd en meteen willen vasthouden. Ik heb urenlang gestreden en afgezien om James eruit te persen. Wat zeg ik, om überhaupt ontsluiting te krijgen want deze bleef al die tijd steken op ‘een krappe 5 centimeter’.

Iedere vrouw is in staat om een normale bevalling te doorstaan..

Op een gegeven moment heb je niks meer te willen en moet je jezelf neerleggen bij de situatie. Bij een situatie die je misschien anders voor ogen had en ook anders had gewild.
Ik ben echt weleens jaloers op vrouwen die zo’n prachtige bevalling hebben meegemaakt. Een bevalling is toch iets wat vrouwen horen te kunnen, een kindje baren, daar zijn wij voor gemaakt! Dit waren de woorden van de gynaecoloog toen ik mijn angst over de bevalling uitsprak.

Zolang dat dit zo wordt uitgesproken zullen wij vrouwen, die een keizersnee moeten ondergaan, onzeker blijven over ons lichaam. Niet iedere vrouw is blijkbaar in staat om een bevalling via de normale weg te doorstaan en dat heeft helemaal niks te maken met zwakheid of geen echte vrouw zijn. Het is iets medisch wat dit doet blijken.

Ik hoor weleens verhalen van moeders met een ‘normale’ bevalling dat de bekende rozenwolk niet (meteen) aanwezig was. Die gevoelens zijn voor iedereen anders en het heeft er dus niets mee te maken met op welke manier je bent bevallen. Het is nou eenmaal het meest intense en heftigste wat je mee kunt maken als ouder en op welke manier een bevalling zich uit, doet er niet toe!

De emotionele en psychische gevolgen van een keizersnee!

Het zijn eigenlijk de vooroordelen die deze twijfel veroorzaken. Ik had een keizersnee wat ik psychisch (en lichamelijk) prima aankon en waar ik geen moment moeite mee heb gehad maar omdat er vanuit (onder andere) het ziekenhuis weinig uitgesproken wordt over een keizersnee omdat vrouwen toch wel ‘gewoon kunnen bevallen’. Ging ik twijfelen aan mijn kunnen.

Wat is er mis met mijn lichaam dat het mij niet lukt om zelf een kind op de wereld te zetten? Waarom kan mijn lichaam niet wat andere moeders wel kunnen? En wat je hoort te kunnen als vrouw?

Ik heb er werkelijk alles aan gedaan om James er op een normale manier uit te krijgen. Dit is niet gelukt. Ik heb de geboorte van mijn eigen zoon niet eens kunnen zien. Er hing namelijk een lelijk blauw schort voor mijn neus. Dit is vervelend en dat is zacht uitgedrukt. Ik had het liever anders gezien en dat is zacht uitgedrukt. Maar ben ik daarom minder moeder? Heb ik daarom een mindere band met mijn zoon?

Ik ben meteen ‘aan de slag’ gegaan als moeder. Ik heb hem innig geknuffeld toen hij op mijn borst lag. Ik hem tegen hem verteld hoe mooi, lief, sterk hij is en hoe welkom hij is in ons gezin. Ik heb hem bedankt voor het feit dat hij ons ouders heeft gemaakt. Juist hij.

Ik ben niet meer of minder moeder omdat ik een keizersnee heb gehad. Ik heb een kei (zer) sterke band met mijn zoon al vanaf het eerste moment. En het is emotioneel, het is zwaar en het is intens maar dat is iedere bevalling op haar manier. Het feit dat jij of ik een keizersnee hebben gehad, zegt niks over ons als moeder en zegt al helemaal niks over het on- kunnen of falen van ons lichaam!

Heb jij een keizersnee gehad en heb jij daar moeite mee gehad? Of juist helemaal niet? Laat het weten in de comments, ik ben benieuwd hoe jullie hierin staan en hoe jullie dit hebben ervaren!

Lees ook: Wat je moet weten voor een keizersnee!

6 maart 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

De eerste nacht thuis met je baby!

We mochten naar huis en dat klonk als muziek in mijn oren!

James en ik lagen samen twee nachten in het ziekenhuis. Ik lag daar zelf al een dikke week doordat ik werd opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk is James middels een keizersnee geboren en dan kan je natuurlijk niet dezelfde dag naar huis. Ik moest eerst aansterken en herstellen. Op de derde dag mochten we al naar huis en dat klonk als muziek in mijn oren.

Wij kwamen later op de dag pas thuis aan omdat er discussie was of wij überhaupt wel mochten gaan. Gelukkig kregen we groenlicht van de artsen met als voorwaarden dat de kraamhulp die avond nog zou komen. Prima, dat was zo geregeld!

Eenmaal thuis moest ik van mijn moeder meteen bellen naar de kraamzorg. Dit was immers de afspraak maar daar had ik nog even geen zin in. Ik vond het heerlijk om even samen met Merijn en James thuis te zijn. Na ongeveer een half uurtje te zijn bijgekomen van de lange rit kwam de kraamhulp langs.

Lees ook: mijn bevallingsverhaal deel 1 weeën begonnen op het terras!

De eerste nacht thuis met je baby!

Ik schreef eerder in een artikel dat ik moeite had met kraamzorg te regelen. Het leek mij echt verschrikkelijk om iemand in je huis te hebben die je niet kent en er gewoon de hele dag is. Maar goed, ik was herstellende van een keizersnee en had weinig keus dus ik accepteerde de situatie zoals het was. Er zou kraamhulp komen..

Ik liet natuurlijk vol trots onze kleine James zien en al kletsende liepen we naar boven om te controleren of we alles klaar hadden liggen voor de komende nacht. Het was een gezellig mens en nadat ze alles had uitgelegd van flesjes melk tot, kruiken en buikkrampjes ging ze naar huis. Huh, naar huis? en wij dan?

Je kon ons toch niet zomaar achterlaten met een baby? Ik had er werkelijk nog geen moment bij stilgestaan dat wij de eerste nacht thuis met James gewoon alleen waren. Dit kon toch helemaal niet? Ik was nog helemaal geen ervaren moeder en wist nog niet precies hoe ‘moeder zijn’ moest. Ik had overigens nog geen pamper verschoond. In het ziekenhuis deed Merijn of de verpleegkundige dit omdat ik met een keizersnee wond lag te herstellen.

BOMVOL adrenaline gingen wij de eerste nacht in!

BOMVOL adrenaline gingen wij de eerste nacht thuis doorbrengen met onze kleine James. Dit was ontzettend spannend. Ik was voornamelijk bang dat ik James niet zou horen als hij ’s nachts begon te huilen. Dit moedergevoel had ik toch niet plotseling gekregen? Dit moest toch groeien? Nou èn of dat ik wakker ben geworden ’s nachts. Geloof mij, net- moeders die dit nu lezen, niet bang zijn. Je wordt ècht meteen wakker bij de eerste kick van je kind!

De eerste nacht was zwaar. James vond het namelijk net zo wennen als wij en krijste heel de buurt bij elkaar. De kleine lieverd lag plotseling in een wiegje naast papa en mama terwijl hij drie dagen geleden nog heerlijk warm in mijn buik zat. We hebben die nacht voornamelijk wakker geleden en waren dan ook best blij dat de deurbel ’s ochtends om 7:00 uur ging. Die kraamzorg was toch niet zo vreselijk als ik dacht.

De eerste nacht thuis met je baby is super spannend. De enige tip die ik kan meegeven is dat je echt op je moedergevoel moet vertrouwen. Want geloof me, dat is een soort functie die direct wordt geactiveerd zodra je moeder bent geworden.

Lees ook: Mijn ervaring met de kraamhulp!

Hoe heb jij de eerste nacht met je baby ervaring? ik ben benieuwd. Laat zeker achter in de comments! Vond jij het net zo spannend als wij? En is het even spannend bij een tweede of gaat het dan makkelijker?

27 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn kind is onzeker bij andere kinderen!

De eerste twee jaren waren heftig te noemen.

Ja hoor, het duurt niet lang meer en dan wordt mijn kleine grote mannetje alweer twee jaar! Het is toch niet te geloven dat ik twee jaar geleden met mijn dikke buik in een carnavalspak liep in verwachting van een klein lief mannetje. En nu twee jaar later, helaas nog steeds met een dikke buik, de optocht aan het bekijken ben met datzelfde lief klein groot mannetje.

Het eerste jaar samen met James was.. intens, prachtig maar ook heftig! Hoewel ik direct op een roze wolk zat, ja het kan echt, vond ik de eerste maanden heftig te noemen. En dat terwijl James niet eens ècht huilbaby was maar op een of andere manier had ik gewoonweg geen tijd om mezelf fatsoenlijk aan te kleden of op mijn gemak naar het toilet te kunnen. Dit herkennen jullie vast wel!

Lees ook: Welke fase vind ik leuker baby of dreumes? geschreven door de papa van James!

De Dreumes tijd is ontzettend leuk!

Ik vond het heerlijk om James te verzorgen, leuk aan te kleden en vooral heel veel kusjes en knuffels te geven. Ik had geen idee dat iemand zoveel liefde in mij naar boven kon halen. Dit is zoveel malen heftiger bij een kind dan bij je partner. Sorry Merijn, ik vind je een topper en je bent de liefde van mijn leven maar James.. tja die slaat echt alles. Gelukkig is dit andersom ook het geval en staat James echt op nummer 1.

Het wordt allemaal een stuk gemakkelijker en daarbij ook leuker. Nou ja, leuker kan ik ook weer niet zeggen.. Leuker op een andere manier! Knuffelen, kusjes geven en je baby verzorgen is natuurlijk ook heerlijk.

Nu is het leuker omdat je echt een gesprekje met hem kan voeren. James kan heel goed duidelijk maken wat hij wel of niet wil en hij wordt beetje bij beetje zelfstandiger in zijn spel. Hij kan bijvoorbeeld heel serieus bezig zijn met duplo. Het lukt hem nu eindelijk om echt een toren te kunnen bouwen en hij komt dit dan ook vol trots laten zien als het weer is gelukt. Wat een prachtig moment is dat zeg! Helemaal trots zegt hij dan: ‘Mammm!’ en wijst naar zijn toren.

Lees ook: Welke fase vind ik leuker baby of dreumes?

Mijn kind is onzeker bij andere kinderen!

Ik merk dat James het heel erg leuk vindt om met mij samen naar de gym te gaan. Lekker samen een op een met hem klimmen, kleuteren, rennen en liedjes zingen. Hij is geïnteresseerd in wat andere kindjes doen. Hij kan oprecht zo een kwartier aan de kant staan om het eens allemaal rustig te bekijken. Ik denk dat hij het lastig vindt om zichzelf hierin te mengen. Het zal vast nog aan de leeftijd liggen maar zodra er andere kinderen om de hoek komen kijken is hij aanhankelijk en wil hij bijvoorbeeld niet meer op de glijbaan waar hij daarvoor niet weg te slaan was.

Het is ook zo dat als een kindje, gewoon vriendelijk, duidelijk maakt dat hij of zij er ook bij wil.. James direct twee stappen terug doet om haar of hem erlangs te laten. Hij gaat direct opzij en hoeft vaak dan zelf niet eens meer op het desbetreffende toestel.

Zou dit nu al met onzekerheid te maken kunnen hebben? Ik vind het namelijk best lastig om dit te zien en weet niet goed hoe ik hierop moet reageren. Ik vertel James altijd dat hij ook op de glijbaan mag als hij dat wil maar dat is vaak tevergeefs. Maar goed wat kan ik doen om hem op zijn gemak te stellen? Of hoort het gewoon bij de leeftijd dat hij eerst eens alles wil bekijken?

Ik denk dat het voor James goed zal zijn om naar de peuterspeelzaal te gaan zodra hij hier oud genoeg voor is. Ik ben tenslotte alle dagen thuis waardoor hij nooit naar een kinderdagverblijf is gegaan en daardoor niet veel kindjes is gewend. Oef, wat zal ik het moeilijk krijgen als het zover is..

Ik ben benieuwd of jullie dit herkennen. Mocht je tips hebben, gooi het dan vooral hieronder in de comments zodat ik het een en ander kan uitproberen! Ligt het aan de leeftijd? Of kan hij nu al onzeker zijn?

Lees ook: Verlatingsangst bij je dreumes?!

26 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Met je dreumes op de fiets!

Mijn kind had een hekel aan de buggy & auto!

James had vanaf het eerste moment een hekel aan de wandelwagen en niet alleen aan de wandelwagen maar ook aan de auto. Je hoort vaker dat kinderen het fijn vinden om in de auto te zitten en van vaak in slaapvallen. Dit was bij James niet zo. In tegendeel want hij was alleen maar aan het huilen in de auto. Wat zeg ik? Krijsen was het meer!

De wandelwagen vond James ook helemaal niks aan. Ons eerste rondje lopen in de wandelwagen met James was dan ook niet gezellig te noemen en wat we ook deden, het hielp niks. Toen het enigszins kon en mocht hebben we direct een buggy aangeschaft zodat hij wat meer rechtop zat en op deze manier wat meer kon zien. Dit was een goede zet maar we waren er nog niet.

Achteraf frustrerende het James gewoon dat hij nog niet kon lopen. Zodra hij kon lopen vond hij het ook prima om in de buggy te zitten. Alsnog kan ik geen uren met hem wandelen in de buggy, dat vindt hij nog steeds geen strak plan. Maar goed, even een boodschap doen en een half uurtje wandelen gaat nu prima.

Ik bleef liever thuis, hij vond het toch niet leuk om erop uit te gaan!

In het begin weerhield dat mij om erop uit te gaan met James. Hij vond het toch niet leuk en niks is zo vervelend dan autorijden met een krijsend kind op de achterbank of wandelen met een kind die dat helemaal niet leuk vindt. Dan bleef ik liever thuis.

Toen James wat ouder werd en de buggy wel ‘oke’ begon te vinden, ging ik weleens een stukje met hem wandelen. Het was alleen wel zo dat we toen in een buurt woonde waar je eigenlijk nergens heen kon lopen. Het centrum was te ver weg en verder was er niks in de buurt waar je gezellig heen kon wandelen.

Ik ging af en toe met hem naar het speeltuintje tegenover ons huis wandelen maar daar was ook alles mee gezegd. Nu we in ons nieuwe huis wonen, in ons geboortedorp, hebben we veel meer mogelijkheden om de wandelen. Het centrum is op een fijne loopafstand van ons huis af maar ook enkele speeltuinen en we kunnen zelfs naar de eendjes in de buurt lopen!

Met je dreumes op de fiets!

Vanaf het moment dat James kon zitten hebben we een fietsstoeltje op mijn fiets gemonteerd. Gelukkig vond hij dit, in tegenstelling tot de auto & buggy, wel direct leuk! Helaas was mijn gezondheid toen niet zo best en was het voor mij moeilijk om samen met James op de fiets te stappen.

Gelukkig kan dit nu wel. We hebben mijn fiets opgeknapt, het zitje achterop gemonteerd en een stoere helm aangeschaft voor de veiligheid. In het begin vond ik het best eng dat hij nu achterop zat maar vooral de helm geeft mij iets meer rust en daarbij, hij zit heerlijk en goed vast te genieten van alles om zich heen.

Ik pak nu veel liever de fiets om even een frisse neus te halen en zeg nou zelf, hoe schattig ziet dit eruit? Zeg helm, wat ga je met mijn kind doen? 😉 Vinden jullie het ook zo heerlijk om met je kind te fietsen? Of heeft juist wandelen de voorkeur?

16 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Alles vertellen tegen je kind!

Vanaf het allereerste moment..

James, vanaf het eerste moment dat jij in mijn armen lag begon ik al tegen jou te kletsen. Ik wilde jou alles vertellen over het leven waarin jij nu ook aan mocht deelnemen. De eerste nachten in het ziekenhuis waren we veel wakker. Ik zei tegen jou dat ik het wel begreep. Je zat zo lekker warm in mama’s buik en nu lag je ineens in een bedje naast mij met een kruikje aan het voeteneind en een mutsje op je hoofd. Toch anders natuurlijk!

Ik vertelde jou hoe trots ik op je was dat je gezond en wel ter wereld was gekomen middels een keizersnee. ‘Dit zal ik later nog weleens aan je uitleggen James’ zei ik. Mama’s lichaam had een operatie doorstaan en daardoor kon ik jou aldus de verpleging niet de hele tijd vasthouden maar de nachten waren van ons. Als de verpleging hen laatste rondje deed dan nam ik je snel op mijn borst. Ik wilde je laten voelen dat ik ervoor je was en ik bedankte jou voor het feit dat jij ons papa en mama had gemaakt.

Een bijzonder moment samen.

Dit kletsen is eigenlijk nooit gestopt. Alles wat er gebeurde of zou gaan gebeuren vertel ik tegen jou. ‘Dat begrijpt hij toch nog niet!’ kreeg ik vaak te horen maar ik was en ben altijd in de veronderstelling geweest dat het goed was om alles te benoemen. Alles te vertellen. Niet zomaar weggaan als het kind lief aan het spelen is maar benoemen dat je even weggaat en zo weer terug komt.

Nu je ouder wordt krijg ik de indruk dat je veel meer begrijpt dan ik in eerste instantie zou denken. Afgelopen week was er een heel mooi moment. Jij kan het je waarschijnlijk niet meer herinneren als je dit nu leest maar mij zal dit moment altijd bij blijven. Je had namelijk rode billetjes, heel vervelend want dat doet natuurlijk pijn als je verschoond moet worden. Deze keer huilde je ook zo vreselijk en je duwde mama’s handen weg.

Ik keek je aan en zei: ‘James, mama ziet dat jij rode billetjes hebt en mama weet dat dit pijn doet bij James maar mama moet jou verschonen anders gaat het nog meer pijn doen. Ik beloof dat ik zo zachtjes mogelijk doe. Het is al bijna klaar!’

Er kwam een soort van rust over je heen. Je bleef heel ontspannen en stil liggen. Kreunde een beetje toen ik zachtjes over de rode plek heen ging maar daar bleef het mij. Je liet het toe. Ik had het uitgelegd en jij vond het prima. Je voelde dat ik je begreep. Je voelde dat ik het zo zachtjes mogelijk probeerde te doen. Ik vond dit een heel bijzonder moment. Je vertrouwde mij.

Belangrijk om alles te benoemen.

We praten natuurlijk de hele dag samen, ik een beetje meer als jij en ik merk dat je steeds meer ècht gaat begrijpen. Je weet precies wanneer wat mama gaat doen, wanneer en waarom ik dat doe. Ik had van te voren nooit kunnen denken dat Rust, Regelmaat en Reinheid in combinatie met alles benoemen wat je doet en wat je gaat doen het verschil kon maken.

Ik zou het zelf ook niet leuk vinden als ik zonder iets te zeggen op een kussen wordt gelegd en ineens mijn kleren worden uitgetrokken. Naja misschien vind ik dat nu wel leuk maar ik kan mezelf in ieder geval voorstellen dat het niet fijn is voor een kind om niet te weten wat er gaat gebeuren. Ik vind het daarom ook enorm belangrijk om alles te vertellen aan James.

Wat voor ons vanzelfsprekend is, is dat voor een kind nog totaal niet!

Iedere ochtend als Merijn naar het werk gaat dan vertel ik tegen James dat papa gaat werken. Papa gaat centjes verdienen en wij gaan het weer uitgeven als we straks naar het dorp lopen! 😉 Ik vertel hem dat hij vanmiddag weer thuis komt en aan het einde van de middag vertel ik dat papa weer thuis komt en dan gaat hij hem bij het raam opwachten. Ik vertel hem waar we naar toe gaan, wanneer hij gaat slapen of mag eten.

Ik ging vandaag met mijn moeder en James naar de stad. We gingen met haar auto maar mijn auto moest ik aan de kant zetten zodat we erdoor konden gaan. Ik vergat tegen James te zeggen dat mama zo terug kwam en even de auto aan de kant moest zetten. Dat vond hij natuurlijk niet leuk. Hij dacht dat ik gewoonweg ging. Wat voor ons vanzelfsprekend is is dat voor een kind nog totaal niet zo.

Benoem jij ook alles wat je met je kind gaat doen? Vind je dat net zo belangrijk als ik of hebben jullie een andere methode?

13 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn ervaring met de welbekende tropenjaren!

Naïeve gedachtes over het ouderschap, een klein beetje dan!

De eerste jaren met een kind worden tropenjaren genoemd. Slopende jaren, anders gezegd. Het schijnt zelfs zo te zijn dat een derde van de stellen met kinderen uit elkaar gaat voordat het oudste kind drie is. Ik kon dat nooit begrijpen, een beetje meer uithoudingsvermogen mag wel, dacht ik.

Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het (soms) ontzettend zwaar is met jonge kinderen. Toen wij elkaar in 2012 het ja- woord gaven kwam er geen moment naar boven dat het weleens moeilijk zou kunnen worden. We waren al flink op de proef gesteld, dacht ik. Door alles wat wij hadden gemaakt op het gebied van gezondheid, nou ja, vooral ziekte.

Het geluk kon niet op toen we uiteindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Nu werd alles beter, mooier, leuker en intenser. Laat de baby maar komen, wij waren er klaar voor en vol verwachting en een beetje naïef droomde we over het ouderschap.

Ik moest wennen aan de verantwoordelijkheid.

James was vanaf moment één een echte liefdesbaby. Gek genoeg hoefde wij niet te wennen aan het feit dat hij er was. Het voelde direct vertrouwd, compleet en zo moest het zijn. Ik moest vooral wennen aan de verantwoordelijkheid als moeder. Als James huilde wilde ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij zou stoppen met huilen. Ik wilde hem vertroetelen, eten geven, wiegen en verzorgen.

Kortom, wij leefde vooral in de eerste paar maanden langs elkaar heen. Ik leefde van voeding tot voeding en ik mocht blij zijn als ik de kans had om even te douche of naar het toilet kon. En dan te denken dat James niet eens een huilbaby was. Echt, de dagen zijn niet te tellen dat ik nog in mijn pyjama zat toen als Merijn thuis kwam van het werk.

Dit was uiterst charmant en dit zorgde er ook voor dat de intimiteit verminderde. Swoieso had ik daar helemaal geen tijd voor. Ik was de hele dag bezig met melkflessen uitkoken, speentjes verzamelen, spuugdoeken wassen, James verzorgen en dan ging ik 20:00 naar bed om voor te slapen voor de gebroken nacht die er ongetwijfeld aan kwam.

Mijn ervaring met de welbekende tropenjaren!

Ik begrijp in ieder geval nu wat ze bedoelen met de welbekende tropenjaren. Ik heb verschillende keren gedacht: ‘Is dit het nou?’ Komt dit nog wel goed?’ ‘Kan ik ooit nog 8 uur aan een stuk door slapen?’.

Het duur niet lang meer voordat James 2 jaar wordt. Ik vind het een stuk gemakkelijker worden na het eerste babyjaar. James begint nu te kletsen en het is heerlijk om te zien dat hij begrijpt wat wij zeggen. Ook al doet hij soms alsof hij ons niet begrijpt! 😉

Ik besef me goed dat het heel bijzonder is dat ik iedere ontwikkeling die James doorbracht en brengt, hoe klein ook, ik dat van dichtbij mag meemaken. Dit is dan ook het enige voordeel van ziek zijn. Ik zie mijn zoon opgroeien, ik kan iedere dag bij hem zijn en dat is heerlijk.

Er komen nog wat tropenjaren tegemoet maar inmiddels zijn we ervaren. We moeten elkaar niet verliesen in al die spuugdoekjes en melkflessen. Maar zwaar? Dat vond ik het echt, vooral in het begin!

12 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn kind eet niet meer, wat nu?!

Zo gezond mogelijk eten, dat is ons streven!

Oke, oke hij eet nog wel iets maar zijn avondeten waar hij voorheen altijd zo dol op was, gaat nu ontzettend moeizaam of zelfs helemaal niet. Mijn moeder had me voor deze fase al gewaarschuwd maar ik dacht, onze James? Die slaat deze fase vast over! Hij is gek op eten.

Ik heb vanaf het begin af aan alleen maar gezonde producten aan James gegeven. Ik dan ook best trots op mezelf dat hij nog nooit in zijn leven kennis heeft gemaakt van de welbekende ‘eet potjes’ uit de supermarkt. Gelukkig zijn deze inmiddels een stuk minder slecht dan vroeger maar er gaat niks boven gezonde maaltijd met verse producten.

James krijgt van ons zo min mogelijk suikers. Ik weet immers zelf hoe lastig het is om suikervrij te eten of te moeten afvallen. Ik wil James hiervoor behoeden en hem bewust maken van het feit dat gezond eten beter is voor je lichaam en je jezelf dan ook vaak prettiger voelt. Als ik bijvoorbeeld een frietje eet voel ik me daarna vreselijk opgeblazen en vies maar als er een gezonde maaltijd voor mijn neus staat heb ik daarna een veel fijner gevoel.

Iets verbieden werkt averechts, denk ik.

Maar goed, het is niet zo dat James helemaal geen suikers binnen krijgt. Buiten het dagelijkse fruit momenten, geef ik hem ook weleens een koekje. Snoep krijgt hij daarentegen nog niet en daar wil ik ook nog zolang mogelijk mee wachten. Als hij straks naar school gaat is dat nauwelijks meer tegen te houden ben ik bang. Ik zal geen moeder worden die hem verbied snoep of andere suikers te eten als hij mij een vriendje gaat spelen. Dat werkt averechts, denk ik.

Hoe goed ik ook mijn best doe in de keuken, zijn avondmaal slaat hij bijna altijd af. Ik krijg zelfs de zelfgemaakte macaroni er niet meer in terwijl hij hier altijd zo gek op was.
Ik heb even opgezocht hoe het kan dat een kind, meestal een dreumes of peuter, plotseling minder of niet meer wil eten. Wat ik heb gevonden is dat er spanning aan tafel zou zijn, ze zelfstandig worden en minder behoefte aan eten krijgen.

Spanningen aan tafel is de boosdoener?

Nou, spanningen aan tafel is bij ons niet het geval. We vinden het juist heel gezellig om iedere avond met z’n drietjes te eten. We proberen de onderwerpen die spanningen op kunnen leveren voor James vooral te bespreken als hij op bed ligt.

Ik kan mezelf wel vinden in het feit dat hij gewoon minder behoefte heeft aan eten. In het eerste jaar komen ze zo’n 7 kilo aan terwijl ze tussen het eerste en tweede jaar maar 1 of 2 kilo aankomen. Dat is natuurlijk nogal een verschil!

Moeite met consequent zijn. Ik laat wat steken vallen!

Consequent zijn is belangrijk, ik kan van mezelf best zeggen dat ik een consequente moeder ben. Regels zijn regels. Nee is nee en uitproberen, schreeuwen of huilen heeft geen zin. Ik geef nooit toe. Maar nu het gaat om eten, voedingsstoffen die hij nodig heeft, vind ik dat een stuk lastiger en laat ik soms weleens wat steken vallen!

Ondanks dat ik heel goed weet dat hij het misschien niet zoveel meer nodig heeft i.vm groeiontwikkeling. Gaat het tegen mijn moedergevoelens in om mijn kind ’s avonds niks te laten eten. James krijgt als hij zijn avondeten niet wil soms toch nog een boterham terwijl ik heel goed weet dat ik dit eigenlijk niet moet doen. Het voelt zo verkeerd om hem zonder avond eten in bed te leggen…

Maar als ik hiermee door blijf gaan leert hij het natuurlijk nooit. Hij krijgt overigens nooit beleg op zijn boterham, het enige wat ik hem geef is een saaie bruine boterham zonder enig beleg. Hij eet het wel, dus dan moet je wel honger hebben.. denk ik dan!

Wordt het beter als je kind kan praten?

Ik vind het nu vooral lastig omdat James nog niet kan praten. Althans, niet goed kan duidelijk maken dat hij het niet lust, geen honger heeft of moe is. Als hij straks ouder is en wat beter kan praten kan ik het als moeder het probleem ook beter in schatten.
James moet nu meestal drie hapjes van zijn avondeten nuttigen en dan heeft die het goed gedaan…

Hoe gaan jullie om met een kind die nauwelijks eet? Heb jij wel de ballen om je kind na zijn avondeten wat hij of zij heeft laten staan niks meer te geven? Of vind je het net zo moeilijk als ik en ben je soms totaal niet consequent?

8 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Houten speelgoed of plastic speelgoed?

Plastic speelgoed omruilen voor houten speelgoed?

Ik moet zeggen dat ik hier nooit bewust mee bezig ben geweest. Toen ik zwanger was van James kocht ik vooral dingen wat mij leuk leek. Je ziet in de standaard speelgoedzaken veel meer plastic speelgoed en dus was de keuze snel gemaakt.

Dit is inmiddels veranderd. Ik ben namelijk al mijn plastic speelgoed aan het omruilen voor houten speelgoed. Het duurzamer. James speelt nu nog met het houten hobbelpaard waar wij vroeger als kinderen ook mee speelde, het is beter voor het milieu en het er heel gezellig uit ziet in de woonkamer. Maar de belangrijkste reden is dat houten speelgoed stimulerend werkt voor kinderen.

James hoeft met het meeste plastic speelgoed maar op een knopje te drukken en alles gaat automatisch. Er komen allerlei geluiden uit het speelgoed, het rijdt zelf of het praat tegen je. Hierdoor word je als kind belemmert in je spel. James werd gespeelt in plaats van dat hij zelf zijn fantasie moest gebruiken. Dat vond ik jammer!

Hoe vertel je dit tegen je omgeving?

Over het algemeen heeft houten speelgoed geen batterijen voor licht of geluid nodig. James kan zijn spel dus helemaal zelf invullen. Laat hem er maar voor werken om een auto te laten rijden of een toren te bouwen. Hij krijgt later op het kinderdagverblijf en school genoeg de gelegenheid om met allemaal speelgoed te spelen waarbij het geluid uit het speelgoed knalt of electronisch gaat.

Maar ja, hoe maak je aan je omgeving duidelijk dat je liever houten speelgoed wil krijgen voor een verjaardag? Het is in de meeste gevallen een stuk duurder dan plastic speelgoed. En ondanks dat het duurzamer is en er dus veel langer met het speelgoed gespeeld kan worden, zijn er nog genoeg mensen die zich dat niet realiseren en kiezen voor plastic speelgoed.

Ik probeer mensen uit mijn omgeving een beetje te sturen. Als mensen vragen wat James graag zou willen hebben. Geef ik wat goedkopere opties door. Houten speelgoed hoeft namelijk niet altijd duur te zijn! En natuurlijk zijn we nog altijd blij met plastic speelgoed, als er maar niet al te veel geluid uitkomt! 😉

Houten speelgoed of juist van plastic?

Het eerste echte houten speelgoed wat ik voor James kocht is een poppenhuis. Wat? Een poppenhuis voor een jongen? Jep!
Naast het feit dat James zonder problemen met poppen mag spelen, gebruiken wij het meer als een boerderij. Hij vindt het geweldig om zijn dieren in de ‘boerderij’ neer te zetten en brabbelt er hele verhalen bij. Op deze manier kan James zijn eigen spel creëren.

Ik merk dat James bij het zien van een houtenkassa direct op knoppen drukte in afwachting van wat voor geluid eruit zou komen. Hij keek mij aan van: ‘Klopt dit wel, doe ik iets fout of is het kapot?’ Best jammer wat met de plastice kassa van zijn neef kan hij zich prima vermaken.

Merijn en ik speelde vroeger uren met houten speelgoed waarin we ons eigen spel creëerde. Wij werden gestimuleerd om ons eigen spel te creëren en we vinden het belangrijk dat James dit ook gaat leren.

James heeft inmiddels te smaak goed te pakken. Naast de houten kassa en het poppenhuis, is zijn houten fiets en blokken toren ook favoriet. Hij kiest steeds vaker het houten speelgoed uit om zich te vermaken. En het plastic speelgoed? Dat is er ook nog maar beetje bij beetje verplaatst ik dit naar de zolder.

Hoe zit dat bij jullie? Ik ben benieuwd of jullie voorkeur hebben voor houten speelgoed of juist voor plastic speelgoed en waarom? Houten speelgoed heeft trouwens ook nadelen, zo is het poetsen is een stuk lastiger!

7 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Voorkeur voor het geslacht van je baby!

Dit artikel is geschreven vanuit mijn eigen ervaring. Het is niet de bedoeling mensen te kwetsen!

Wij wilde het geslacht niet weten.

Als je zwanger bent dan hoor je direct allerlei speculaties waarom het juist een meisje of een jongen zou worden. Wij hadden niet de behoefte om het in onze zwangerschap al te weten en het leek ons leuk om het tot het einde als verassing te houden. ‘Helaas’ gebeurde dit niet zoals gepland want ik kreeg het geslacht plotseling te horen toen we een echo kregen op de negenmaandenbeurs! Merijn was er niet eens bij en dat was verre van leuk..

‘Nou, Pietje is er druk bezig in je buik hoor!’ zei de echoscopiste enthouast. ‘Ehm, noem jij iedere baby Pietje?’ Nee, alleen jongetjes de meiden noem ik truus! Nou en bedankt. Ahum!

Ik heb toen direct Merijn gebeld om het verhaal te vertellen en terwijl hij op het perron de trein vanuit zijn werk naar huis nam, hoorde hij dat hij een zoon kreeg.

Een misselijke uitspraak op tv.

Ik vind het totaal niet jammer dat we geen meisje hebben gekregen en ik had waarschijnlijk precies hetzelfde gezegd als het andersom was geweest. En zelfs al zou er ooit een tweede aankomen, maakt het me nog steeds helemaal niks uit! Ik vind twee broertjes net zo leuk als een jongen & een meisje maar dat wil er bij sommige absoluut niet in.

Laatst hoorde ik de uitspraak uit het programma Vier handen op een buik: ‘Ja het is een meisje. Op zich wel jammer dat het een meisje is want het was bijzonderder geweest als het een jongen was geweest. Ja ik weet niet, voor een vader is het wel gaaf om een zoon te krijgen’. Ik vond het zo’n misselijke uitspraak. Dat je een voorkeur hebt vind ik al vreemd maar goed, dat kan. Maar waarom is het een meer bijzonder dan het ander? Dat kan er in mijn ogen niet in.

Voorkeur voor het geslacht van je baby?!

Onze geslachtsbepaling ging dus iets anders dan gepland. Ik hoor van steeds meer mensen dat ze een voorkeur hebben voor een geslacht. Degene die een voorkeur hebben beweren dat íedereen een voorkeur moet hebben. Nou, dat was in ons geval absoluut niet waar!

Totdat de echoscopiste zich versprak, heb ik altijd gedacht dat het een meisje was en dat is eigenlijk best gek want ik vind mezelf meer een jongensmoeder! Ik ben zelf geen meisjesmeisje, nooit geweest ook en ik zag al op tegen de staartjes en de vlechtjes die ik zou moeten maken. Ik vind alle roze zachte fleurige pakjes dan wel weer helemaal geweldig.

We hadden toen nog geen naam voor James en het enige voordeel was dat we nu gericht een naam konden bedenken. Een lijstje met jongensnamen was er al maar die meisjesnamen konden we maar niet verzinnen dus op zich kwam dat wel goed uit.

Het is uberhaubt al een wonder om zwanger te worden.. het geslacht doet er in mijn ogen ook niet zo toe! James is een gezonde knul en ik denk dat dàt het allerbelangrijkste is!

Had jij een voorkeur voor een jongen of een meisje? en zo ja, waarom? ik ben erg benieuwd.

5 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Wanneer beginnen met potje plassen?

Wanneer beginnen met potje?

Afgelopen maand liep ik in de winkels aan tegen een potje, als in, een plas en poep potje voor kinderen. Ik dacht, het is nog veel te vroeg maar ik kan het maar vast in huis hebben.

Als James een boekje gaat uitkiezen, kiest hij namelijk altijd een boekje uit waar Timo op het potje plast en dit vol trots aan zijn moeder laat zien.
James is op zich nog best jong om hier intensief mee te beginnen en ik denk sowieso niet dat dit soort dingetjes heel relaxed moet aanpakken.

Bloot laten lopen!

Ik zette het potje in de woonkamer neer en vertelde hem wat de bedoeling was. Hij pakte direct het boekje van Timo erbij. James begreep dus direct dat dàt hetzelfde idee was.

Steeds vaker deed ik James zijn pamper uit en liet ik hem in de woonkamer in zijn blootje spelen. De verwarming lekker hoog en spelen maar! Tja, anders weet ik natuurlijk niet wanneer hij moet plassen. Sommige moeders kunnen dit aan zijn of haar kind zien maar ik niet. James geeft ook nog niet zelf aan dat hij een vieze pamper heeft dus dan maar zo!

Er zit geen druk achter, geef je kind alle tijd!

Een aantal keren liep het mis en was ik te laat om James op het potje te zetten maar toen ineens was het raak! Ik zag dat hij begon met plassen, zette James op het potje en hij was daarna helemaal verbaasd toen hij een plas in het potje zag liggen! Waauw, super knap van onze kleine grote man!

Het is nu niet zo dat we hem steeds op het potje zetten maar het is inmiddels al een paar keer gelukt. De grote boodschap nog niet maar dat geeft niet.

Ik vind het belangrijk om hier absoluut geen enkele druk bij te voeren. Als James wil, mag hij op het potje plassen en zo niet, ook geen probleem.

James begrijpt steeds meer wat de bedoeling is.

Ik merk nu dat hij steeds meer begint te praten en echt goed begrijpt wat je verteld. We blijven op deze manier doorgaan omdat hij het zelf enorm leuk vindt en ik denk dat het beter zal gaan als hij zelf aangeeft als hij een vieze luier heeft.

Wat die vieze luier betreft kijk ik weer heel erg uit naar de zomer waarin James weer lekker kan rondrennen in zijn boxer. Dit moet toch een stuk fijner zitten dan zo’n plastic frot tussen je benen.

Wanneer ‘moet’ een kind zindelijk zijn?

Het schijnt zo te zijn dat je van een kind van 5 mag verwachten dat het overdag zindelijk is omdat dan pas al je organen die daarbij een rol spelen volledig zijn uitgerijpt. We hebben dus nog even de tijd! 😉

Wanneer zijn jullie begonnen met zindelijksheids training? James is nu 1,5 maar we zijn absoluut nog niet bezig met een ‘training’. Het gaat op een hele speelse manier en alleen wanneer hij het zelf wil. Wanneer was jullie kind zindelijk?

3 februari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Hoe ga je om met de driftbuien van je kind?

Driftbuien komen altijd ongelegen!

Jep, je ziet het goed. De peuterpuberteit is begonnen. We zitten er momenteel midden in en dat betekent dat James een vroege vogel is want eigenlijk is hij nog 5 maanden een èchte dreumes.
Mijn nichtje beweert dat de dreumesdriftbuien niks zijn vergeleken met die van een peuter dus ik houd me schrap voor wat me nog allemaal te wachten staat.

Zo’n driftbui komt eigenlijk nooit gelegen. Het gebeurt net voordat je weg moet of je bent al helemaal kapot van een lange werkdag. Het vergt wat organisatie om alles op rolletjes te laten lopen maar soms gaat iets nou eenmaal anders dan gebruikelijk. James schiet dan in de weerstand, vooral als hij zijn zin niet krijgt wordt de kans verdrievoudigd op een driftbui.

Hoe ontstaat zijn driftbui?

Schreeuwen, slaan, schoppen, banken, krijsen alles komt aanbod bij een goede dreumes driftbui! Boos, verdriet, onbegrip zijn emoties die er vaak toe doen. Maar hoe ga je hier eigenlijk mee om?

Meestal vloeit een driftbui voort als James zijn zin niet krijgt en dit kan om alles gaan. Ik moet eten koken en heb geen tijd om ondertussen ook nog te puzzelen, is ook wel echt belachelijk natuurlijk, of hij wil perse nog een koekje terwijl mama het eigenlijk wel genoeg vindt en tja, dan begint het..

Hoe ga je om met de driftbuien van je kind?

Iedere emotie komt aanbod en het is soms best lastig om hiermee om te gaan. Iedereen heeft vast en zeker een andere aanpak en hierin kan je eigenlijk niet fout of goed reageren. Althans, je doet het als ouder altijd met de beste bedoelingen voor je kind.

Als James een totaal onredelijke driftbui krijgt omdat hij zijn zin niet krijgt dan probeer ik hem uit te leggen waarom het niet mag, geef ik een alternatief en als dat niet werkt en hij in zijn driftbui blijft hangen dan benoem ik zijn emotie. Als hij bijvoorbeeld vooral boos is dan vertel ik hem dat hij boos mag zijn en dat hij altijd naar mama mag komen als hij mij nodig heeft. Ik blijf uiteraard wel in de buurt en ik zorg ervoor dat hij zich niet kan bezeren.

In de meest gevallen ebt het na een tijdje weer weg en dan vertel ik hem heel kort wat er is gebeurd en leg ik hem uit dat het niet erg is om boos, verdrietig of bang te zijn en dat hij die emoties mag voelen. Heel kort, want het blijft natuurlijk een dreumes!
Als hij in de driftbui blijft hangen, wat af en toe gebeurt dan probeer ik hem wat af te leiden. Hierdoor komt hij sneller uit zijn driftbui en kunnen we verder spelen.

Ik ben erg benieuwd hoe jullie omgaan met de driftbuien van je kind? Laat het vooral even weten!

2 februari 2017 door Lonnekedewin

Oudere artikelen

Nieuwe artikelen