Categorie

bevalling

bevalling

Mijn ervaring over mijn keizersnee deel 2

Ik heb een keizersnee gehad.

Ik schreef al eerder mijn ervaring met een keizersnee, deze kun je hier teruglezen. De meeste van jullie zullen weten dat James middels een keizersnee is geboren. Dit werd uiteindelijk een spoedkeizersnee omdat James niet vertelde wilde komen dan een kleine 5cm ontsluiting. Gek genoeg had ik in mijn zwangerschap al het idee dat James niet via de normale uitgang mijn buik zou verlaten.

Misschien ligt het aan het feit dat mijn moeder 4 keer een keizersnee is ondergaan en aangezien ik veel op haar lijk dacht ik, 1 + 1 = een keizersnee. Dat is natuurlijk onzin. De artsen hebben mij verteld dat er niks mee te maken heeft en dat het bij iedereen anders is. Toch kwamen mijn vermoedens uit.

James zijn hartje ging als een razende te keer!

Na 24 uur te hebben afgezien met een lange weeën storm en enkel alleen maar rugweeën. Voelde die keizersnee als een verlossing! Ik wist al vrij veel van mijn moeder. Die ruggenprik had die dag al 3 keer gehad dus ik had niet veel meer om bang voor te zijn. James had in het vruchtwater gepoept en zijn hartje begon steeds sneller te kloppen dus het wat hoogtijd om hem te verlossen van mijn buik.

Ik weet nog dat ik van mijn ‘opwek infuus’ werd afgehaald, in mijn mooie groene operatie pakje werd gehesen en zei: ‘Hey back, die weeën gaan gewoon door!’. Ik had daar totaal niet bij stilgestaan. Ik dacht, dat apparaat geeft mij weeën en nu ze mij hiervan hebben afgekoppeld is het klaar. Helaas, de verpleegkundige deelde mee dat dit is wat mijn eigen lichaam deed.. gelukkig waren deze weeën niet zo heftig als via het infuus.

Klaar voor de keizersnee operatie!

Mijn moeder was bij de bevalling. Hierover schreef ik eerder een artikel. Zij moest nu op de gang blijven wachten en dat vond ik super sneu, we hadden immers na veel gesprekken besloten dat zij erbij mocht zijn. Zij hield zich groot, achteraf heeft ze meteen huilend mijn vader opgebeld. Ze was bang.. het is toch een buikoperatie en in combinatie met mijn ziekte van Crohn vond ze dat maar akelig. Ik vind het vervelend dat zij een dik uur op de gang heeft moeten wachten totdat wij klaar waren.

De verpleegkundige, die ik toen had vertelde mij dat het normaal gesproken zo gaat dat de vader naar de afdeling gaat nadat het kindje is geboren. Hallo, en ik dan?! dacht ik. Dat zou betekenen dat mijn moeder mijn kind eerder zag dan dat ik mijn eigen kind zou zien. Dat klopt toch niet? Achteraf is het gelukkig anders gegaan en mocht James gewoon op mijn borst blijven liggen terwijl ik naar de afdeling reed. Perfect!

Ik moest nóg een ruggenprik

Ik moest zelf op de operatietafel gaan liggen maar ik had al 2 ruggenprikken gehad die scheef waren gezet en die zijn werk niet goed deden. Er werd mij verteld dat deze ruggenprik anders zou zijn omdat ik nu echt volledig verdoofd werd voor operatie. Maar goed, ik moest zelf op die operatietafel klimmen terwijl ik mijn benen nog niet kon bewegen. Dit omdat ik al 2x een ruggenprik had gehad dus dat ging niet helemaal soepel. Met een beetje hulp van het team lukte het en was het moment daar dat ik mijn 3e ruggenprik kreeg van die dag.

De ontmoeting van de vriend van mijn nichtje.

Wat trouwens wel leuk was om te weten. Ik ontmoette daar voor het eerst de vriend van mijn nichtje, hij was degene die de ruggenprik moest zetten. Anesthesist dus. Hele prettige eerste ontmoeting, ik naakt en hij in een smurfenpak. Jeetje wat was ik bang. Ik vond het echt verschrikkelijk om weer een ruggenprik te moeten krijgen maar goed, ik had weinige keus. Het moest nu gebeuren. James zou geboren worden. De ruggenprik heeft hij uiteindelijk in een keer goed gezet, dat viel best mee en toch heb ik daar nu nog steeds nachtmerries over. Ik begrijp niet goed waarom want het deed helemaal niet zoveel pijn. Niks vergeleken met die weeënstorm die ik de afgelopen 24 uur had gehad.. Mijn moeder heeft daar ook nog veel last van gehad na de operatie. Het zal er wel bijhoren denk ik?

Tijdens de keizersnee wilde ik graag dat de anesthesist met mij bleef praten. Ik was volgens mij echt heel irritant, ik vroeg steeds: ‘Hoe gaat het met mij?’. Hij was tenslotte degene die al mijn waardes in de gate moest houden en zorgen dat ik niet opeens alles ging voelen. Ik voelde me soms een beetje wegzakken, best een naar gevoel. Ik heb ook nog een paar pakjes vol gespuugd maar verder liep alles prima.

Nachtmerries over de keizersnee.

Eenmaal dat prachtige mannetje op mijn borst was eigenlijk alles weer goed. Ik was alleen bang dat ik James liet vallen omdat ik zo slap was maar Merijn had zijn armen er ook bij liggen. Het duurt volgens mij langer om mijn buik weer dicht te maken dan dat James er was.

Als ik er nu op terugblik kan ik niet anders dan zeggen dat het zonder complicaties en problemen goed is gelopen. Helaas is er voor mij teveel kapot gemaakt. Ik heb ik heel veel moeite met het vertrouwen van (nieuwe) artsen die ik nog niet goed ken en zij mij ook niet. Het is me wel duidelijk dat ik echt een trauma heb opgelopen van mijn ziekenhuisleven vanaf 2010.

Gelukkig lukt het me om mijn dromen een beetje te sturen maar het komt steeds vaker voor dat ik een nachtmerrie heb over de keizersnee.

Hoe zit dat bij jullie? Ik ben benieuwd of mensen die een normale bevalling hebben gehad dit zelfde probleem hebben?

18 oktober 2016 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Mijn ervaring met het herstel van een keizersnee!

Een keizersnee is een grote buikoperatie!

Eerder deze week kwam er een blog online over mijn ervaring met een (spoed) keizersnee. Dit artikel werd te lang en daarom vertel ik jullie nu wat mijn ervaring is over het herstel bij een keizersnee.

Toen mijn schoonzus was bevallen van haar derde kindje was ik onder de indruk van het feit dat zij een paar uur naar de bevalling weer ‘fris en fruitig’ voor zover dat überhaupt mogelijk is na een bevalling, op de bank zat te genieten van haar net geboren kindje.

HOEDAN? Dacht ik! Je bent urenlang bezig geweest om er een kind uit te persen en hoewel baby’s altijd zo schattig en klein zijn. Piep je tijdens de bevalling wel anders!

Maar goed, je bent er meestal beter aan toe dan na een keizersnee. Dat is immers gewoon een grote buikoperatie!

De reden dat ze bij mij zolang hebben gewacht met de keuze om een keizersnee te laten uitvoeren, is omdat ik de ziekte van Crohn heb. Hierdoor zijn er meer complicaties mogelijk. Gelukkig is de keizersnee zelf zonder problemen verlopen. James kwam rond en gezond op de wereld. Ik had vrij weinig bloed verloren tijdens de operatie dus dat ging perfect!

Mijn ervaring met het herstel van een keizersnee!

Ik werd overgedragen van de operatietafel naar een ziekenhuisbed en kreeg een morfinepomp in mijn handen gedrukt. Mij werd geadviseerd om zeer op tijd te drukken zodat ik de pijn zo minimaal mogelijk zou voelen.

Je kunt wel raden dat ik de eerste uren als een gek op die pomp heb gedrukt. Geen zorgen, er zit een begrenzer op. Achteraf heb ik hier spijt van gehad omdat ik hierdoor de eerste uren enorm misselijk was.

De enige pijn die ik me nog heel goed kan herinneren is een branderig gevoel bij het litteken. Alsof het in de fik stond. Het is erg vervelend maar prima te dragen als je zo af en toe op die knop drukt.

Als ik nu filmpjes kijk van het moment dat James nèt geboren was. Schrik ik van mezelf. Nu ziet niemand er heel charmant uit na een bevalling maar het leek wel alsof ik dronken was. Gelukkig heb ik zijn eerste flesje nog kunnen geven maar al snel moest Merijn hem overnemen. Ik was te moe, intens wit en kotsmisselijk!

Zodra ik een klein steekje pijn voelde, hoppa! Drukte ik op de knop en weg was de pijn. Die morfinepomp was mijn beste vriend op dat moment. Achteraf had ik dit dus nooit moeten doen. De pijn viel wel mee maar omdat ik was voorbereid op ernstige napijnen, deed ik dat uit voorzorg.

Na een keizersnee op je buik slapen, kan dat?

Ik voelde me voornamelijk vies. Je begint natuurlijk direct met vloeien en ligt op een bed met een ranzig matje onder je kont en een katheter in je blaas. Douche mag op zo’n moment nog niet dus ze kwamen iedere keer dat matje verschonen. Bleh!

Ik besloot de pijn maar gewoon te ervaren en ik vond het eigenlijk allemaal prima te doen. Ik stond de avond van de operatie naast mijn bed en kreeg bijna een applaus van de avonddienst. Dat was te bizar voor woorden volgens hen. Die morfinepomp was nog wel aangesloten voor ‘stel dat’ maar die hoefde ik niet meer te gebruiken.

De eerste nacht vroeg ik aan de avonddienst of ik op mijn zij mocht liggen. Ze vertelde mij dat ik dit vast niet prettig zou vinden. Het was medisch in ieder geval wel mogelijk. Vraag me niet hoe maar ik kreeg het voor elkaar. Ik lag op mijn zij. Eindelijk. Ik had namelijk al drie dagen alleen maar op mijn rug gelegen en dat is echt killing als je een buikslaper bent.

De pijn na de keizersnee viel mij ontzettend mee of kwam dit nog?

De pijn viel mee en ik vroeg me af wanneer het dan erger zou worden. Ze hadden mij toch niet voor niks gewaarschuwd?

Na een beetje aandringen bij de artsen mocht ik drie dagen na de bevalling naar huis. Dit was op hoge uitzondering omdat ik al dagen mijn morfinepomp niet gebruikte. Het mocht ook alleen maar als de kraamhulp die avond nog even zou komen helpen.

De autorit was vermoeiend. Ik zat op een kussen en daardoor waren de trillingen van de weg goed te doen.

Ik plofte zonder na te denken op de bank om lekker te genieten van mijn mooie mannetje die naast mij lag te slapen. Heerlijk tv aan en genieten, dacht ik. Helaas moest ik natuurlijk direct naar ben want ik was intens wit geworden.

In de eerste nacht was het vervelend dat ik zelf niet makkelijk uit bed kon komen om luiers, doekjes en James zijn flesje te pakken. Dit kwam dus allemaal op Merijn neer. Het voelt als enorme spierpijn in je buik. Logisch, want ze hebben je buikspieren doorgesneden of opgerekt.

Mijn keizersnee herstel ging voorspoedig!

Mijn ervaring met het herstel van een keizersnee is dus best positief! Het litteken was netjes aan het helen en de pijn was dragelijk. Mijn herstel liep voorspoedig. Ik was snel moe en kon de eerste weken nog niet zelf mijn voeten afdrogen maar verder mocht ik niet klagen. Alles is mij dus uiteindelijk wel mee gevallen. Het gaat allemaal misschien wat moeilijker dan bij een normale bevalling en je hebt de eerste weken echt wat meer hulp nodig maar het is prima te doen.

Ik merkte vooral de eerste weken duidelijk wanneer ik teveel deed. Mijn litteken begon dan pijn te doen waardoor ik echt weer even moest gaan zitten/liggen. Als ik hier gehoor aangaf was er niks aan deh and!

Mocht ik ooit nog zwanger worden, dan zal ik sowieso in het ziekenhuis moeten bevallen. Dit moest al door de ziekte van Crohn maar nu al helemaal door de keizersnee. Er geldt een nieuwe regel in het ziekenhuis. Namelijk dat je voortaan mag kiezen tussen een normale bevalling of een keizernsee. Dit is alleen zo als je al een keizersnee hebt gehad.

Zoals ik het nu bekijk ga ik zeker voor nog een keizersnee. De meeste vrouwen zullen mij misschien voor gek verklaren maar ik weet nu precies wat ik ka nverwachten en dat voelt voor mij heel prettig!

Daarbij is het voor mij onmogelijk om op een normale manier te bevallen aangezien mijn bekken te smal zijn.

Mocht jij binnenkort een keizersnee moeten ondergaan. Valt het in mijn ogen best mee! Het is zwaar en je moet even door de eerste dagen heen geholpen worden maar je zult merken dat het steeds een beetje beter gaat! Laat vooral jouw ervaring hieronder achter zodat we elkaar kunnen steunen!

11 februari 2016 door Lonnekedewin

bevalling

Mijn ervaring met een spoed keizersnee – deel 1

Mijn ervaring met een keizersnee. Laat ik vooropstellen dat ik slechts mijn ervaring deel. Dit hoeft niet jouw ervaring te zijn.

Mijn ervaring met een spoed keizersnee!

Ik denk dat iedere vrouw die zwanger is, op internet rondneust naar ervaringen over bevallingen. Degene die beweren dit niet te doen zijn enorm sterk of liegen gewoon..

Het is beter om geen ervaringen te lezen. Ik heb het ook gedaan. Ik zocht zelfs op: ‘Doet een bevalling pijn?’. Geen idee wat bij bezielde. Welk antwoord had ik verwacht? dat het een eitje was om te bevallen? Het zullen de hormonen wel zijn geweest zal ik maar zeggen!

Mijn moeder heeft vier keer een geplande keizersnee ondergaan en daarom kon ik bij haar geen antwoord krijgen op mijn brandende vragen over de bevalling. Ik zag in tegenstelling tot veel andere vrouwen niet op tegen een eventuele keizersnee. Dit komt doordat mijn moeder dit ook vier keer is ondergaan en ze nog altijd een hele sterke energie vrouw is.

Om eerlijk te zijn leek het mij ergens ook wel makkelijk. Geen gepuf en gezweet, gewoon een operatie en met een uurtje een kind op je borst heben liggen. Dat klinkt opzich best aantrekkelijk, toch? In ieder geval aantrekkelijker dan minimaal 8 uur puffen, persen en dan hebben we het nog niet gehad over het hele inscheuren gebeuren.

Lees ook: Mijn bevallingsverhaal deel 1.

Voel je je kind nog bewegen tijdens de operatie?

Stiekem had ik altijd al het gevoel gehad dat ik een keizersnee zou krijgen. Dit vertelde ik ook aan iedereen die vroeg of ik bang was voor de bevalling. Ik vroeg bijvoorbeeld aan mijn moeder of je het kindje nog voelt bewegen als ze bezig zijn met de operatie. Dat leek me namelijk zeer onprettig. Het is voor haar natuurlijk 23 jaar geleden dus dat wist ze niet meer. Spoiler? Ik voelde James toen niet meer bewegen. Logisch natuurlijk, alles is verdoofd!

Ik lag al een week in het ziekenhuis en was inmiddels 24 uur bezig om mijn gigantische rug- weeën weg te puffen. Ik was dan ook opgelucht toen de artsen mij kwamen vertellen dat het een keizersnee werd.

Het ging vanaf toen ook allemaal enorm snel. James zijn hartje ging onregelmatig waardoor wij direct naar de OK moesten. Mijn moeder hield zich sterk maar achteraf heb ik gehoord dat ze bang was hoe het zou gaan. Dit door mijn de ziekte van Crohn. Ze heeft een uur lang gehuild op de gang. De lieverd!

Een blaaskatheter inbrengen en een ruggenprik zetten!

Ik had inmiddels een katheter. Dit is hetzelfde als bij een geplande keizersnee. Je kunt na de operatie natuurlijk niet direct lopen dus dit is wel zo handig. Ik vond het overigens geen pijn doen om de kather te laten inbrengen. Fijn is anders maar pijn? Nee.

Wij kregen een sexy operatiepakje aan en we konden naar de OK. Hier kreeg ik helaas opnieuw een ruggenprik. Maar bij een geplande keizersnee zal dit je eerste zijn.

Gelukkig ging dit goed en ook dit kan ik niet ‘pijnlijk’ noemen. Het is vervelend en soms krijg je een klein schokje in je lichaam. Eigenlijk is ‘ontspannen’ de sleutel. Zolang je dit goed kunt op het moment suprè verloopt het allemaal soepel.

Vrij snel na de ruggenprik gaan ze beginnen. Er wordt een schot voor je buik gehouden zodat je niet kun zien hoeveel bloed er eigenlijk wel niet in je buik zit. Je hangt aan allerlei monitoren om alles in de gate te houden. En je probeert afleiding te zoeken bij je partner.

Ik moest nog wel veel overgeven. Dit was natuurlijk vervelend want je kunt geen kant op maar gelukkig waren er genoeg mensen om mij heen om het op te vangen. Dit komt natuurlijk omdat het een spoedkeizersnee was want bij een geplande keizersnee mag je geloof ik zoveel uur voor de bevalling niet meer eten of drinken.

Mijn ervaring met een spoed keizersnee!

Ik voelde mezelf een beetje licht in mijn hoofd worden. Alsof ik weg ging zakken. Dit was een naar gevoel maar door te blijven praten over leuke onderwerpen is het best uit te houden.

Er stonden trouwens verbazendwekkend veel artsen in die operatiekamer. Ik kan er nog minimaal 6 mensen herinneren en wat ze allemaal doen? Geen flauw idee!

Binnen een halfuur kwam James tevoorschijn. Ik hoefde het niet persè via het doek te zien. Tegenwoordig hebben ze een gat in dat doek zitten waardoor je mee kunt kijken. James huilde niet meteen en nadat ik hem 10 seconde had gezien werd hij meegenomen door de kinderarts. Dit is nou eenmaal protocol!

Ik bleef vragen waarom hij niet huilde. Vijf minuten duren dan natuurlijk super lang maar toen opeens hoorde ik een zacht stemmetje. Achteraf kreeg ik te horen dat een baby na een geboorte bij een keizersnee niet perse meteen hoeft te huilen. Dit is anders dan bij een normale bevalling.

Het duurt langer om de buik naderhand weer dicht te maken dan dat de geboorte plaats vond maar dat maakte op dat moment niks meer uit. James lag heerlijk op mijn borst terwijl ze mij aan het dichtnaaien waren. Ik kreeg trouwens achteraf te horen dat mijn buik aan de binnenkant is dicht gehecht. Geen idee hoe ze dat doen. Misschien hebben ze een paar kleine mannetjes naar binnen gestuurd om dat te fixen. Vreemd right?

Ik vond de operatie zelf dus wel meevallen. Het is inmiddels een langverhaal geworden dus binnenkort schrijf ik een artikel over mijn herstel. Ben je benieuwd? Houd zeker mijn blog in de gaten! En laat vooral weten wat jouw ervaring was met een keizersnee!

Lees hier deel 2.

8 februari 2016 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Mijn moeder was bij de bevalling, haar verhaal!

De geboorte van James – Geschreven door Monique.

Op vakantie met een kop koffie, op mijn terrasje zitten en in mijn dagboek schrijven is voor mij een geluksgevoel.
Ook dwalen mijn gedachten af naar het thuisfront en wat een hectische tijd het afgelopen jaar weer is geweest.
Zo gaan mijn gedachten terug aan de dag dat Lonneke langskwam en volop begon te kletsen.
Plots zei ze: ‘Oh, ik moet even iets uit de auto halen’ en liet me enkele minuten later een zwangerschapstest zien! Zwanger? mijn meisje? Ik kon het niet geloven en kon huilen en lachen tegelijk! Niet snel daarna liepen we samen door Prenatal alles te bekijken, alsnog te baby al snel zou komen! Lees verder

3 augustus 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Bevallingsverhaal door papa Merijn

Mijn bevallingsverhaal en geboorte van James – Geschreven door papa.

Na lang wachten was het dan eindelijk zover, de 42 weken naderde en ik wist dat ik voor vrijdag papa zou worden.
Op mijn werk werd me iedere dag de vraag gesteld of hij er al was, waarop ik telkens weer antwoordde: ‘Nee, anders was ik nu niet aan het werk!’. Mijn collega’s, vrienden en familie leefde allemaal enorm mee en bereidde me erop voor wat ik allemaal kon verwachten als hij er eenmaal zou zijn.
De zwangerschap van Lonneke was inmiddels zo zwaar aan het worden dat de gebroken nachten al een feit waren. Toch liep het allemaal niet zoals verwacht en gehoopt.
Natuurlijk wisten we van te voren dat we in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht zouden bevallen maar de vraag wat ik moest doen als het allemaal eerder zou beginnen terwijl ik bijvoorbeeld niet in de buurt van Lonneke zou zijn maakte mij bang. Bij Lonneke gebeurd er namelijk altijd wel íets en hoewel ik heus wel wist dat een baby er niet zomaar komt uitvallen bleef ik liever in de buurt.
Lees verder

21 juli 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Mijn bevallingsverhaal deel 4 – Een keizersnee!

In mijn bevallingsverhaal deel 3 lezen jullie dat de hartslag van de baby wegviel en ik in paniek raakte. Heb je dit nog niet gelezen? Beijk dan eerst even het vorige deel voordat je verder leest!

Toucheren- tijd! Er moest nu toch wel vooruitgang inzetten want ik had zoveel weeën. Helaas had ik wederom een krappe 5cm ontsluiting en dat ging dus veel te langzaam. De liefste witte jas die er die avond rondliep ging naast me zitten en bereidde mij voor op een keizersnee.
‘Je hebt je best gedaan. Het is genoeg geweest!’ zei ze.

Het was op dat moment echt een opluchting kan ik je vertellen. Ik had sowieso nooit het geval gehad dat ik er een kind uit zou persen. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik kreeg gelijk. Of toch niet?

De arts kwam deze keer mee naar binnen omdat ze toch even zelf wilde voelen. Natuurlijk, zijn er nog meer witte jassen, stagiaires of vrienden die even mee willen voelen? Ik lig hier nu toch!’ Zei ik geïrriteerd.

Ze voelde uiteraard hetzelfde als die andere witte jassen en een krappe 5cm na 16 uur vond ze kennelijk niet langzaam genoeg gaan want ze besloot een andere anethesist te bellen om te vragen hoe het mogelijk was dat ik nog zoveel pijn had.
‘Lees mijn dossier, bij mij is niks onmogelijk!’ riep ik haar na.

Een draadje plakken op het hoofdje van de baby!

Ik voelde me hopeloos op dat moment. Merijn hing inmiddels met zijn volle gewicht tegen mijn rug aan. Mijn moeder stond bij het hoofdeinde mee te puffen en er kwam geen einde aan. Ik zat midden in een weeēn- stom en het hielt niet meer op!

De liefste witte jas stond niet achter het besluit maar zij heeft kennelijk niks te zeggen. ‘We gaan een draadje op het hoofd van de baby plaatsen zodat we kunnen checken of je echt goede weeën hebt, dan zetten we het infuus wat harder maar dat doen we uiteraard pas als je nogmaals een ruggenprik hebt gekregen!’
‘Vindt de baby dat wel goed? Voelt hij daar iets van?’ vroeg ik.

Dit keer was het een mannelijke anesthesist, hij deed een aantal testen met ijsklontjes en concludeerde dat de vorige ruggenprik verkeerd is gezet. Dit was de reden waardoor ik aan een kan niks voelde en aan de andere kant wel. Hij kon het oplossen door de ruggenprik wat terug te trekken zodat de vloeistof zich kon verspreiden.

Ik voelde direct verschil. Heerlijk. Dit keer heb ik maar niet gezegd dat ik van hem hield want ik kon niet geloven dat het nu uren aan eenstuk zou helpen. We moesten maar gaan slapen, haha die is gek! Ik hield mijn ogen niet van de hartmonitor af. Merijn en mijn moeder probeerde mij af te leiden maar dat lukte niet. Ik bleef kijken naar de monitor voor het geval dat de artsen iets zouden missen.

Opnieuw een ruggenprik?

Ik draaide naar mijn zij omdat ik misselijk werd op mijn rug. Ik had ongelofelijk veel dorst en hoewel ik gewoon mocht drinken besloot ik dat niet te doen. Ik had een voorgevoel dat ik straks een keizersnee zou krijgen en wilde niet teveel drinken en eten omdat ik bang was dat het daardoor niet kon doorgaan.

Het duurde inderdaad niet lang voordat de rug- weeën weer door de ruggenprik heen kwam. Ik drukte direct op de knop.
‘Wat is er?’ vroeg de witte Jas.
‘Wat denk je? Die ruggenprik helpt geen flikker man!’ zei ik chagrijnig.
‘Ik ga even bellen met de aneshesist’.
‘Als hij de ruggenprik nu opnieuw wil zetten hoeft hij niet meer te komen. Ik ben er helemaal klaar mee. Het helpt NIET’ zei ik.

Toucheren!

‘Als er nu voorruitgang in zit gaan we nog eens overleggen met de anethesist en anders haal ik de arts er weer bij’ zei de witte jas.

‘Is het nu gek dat ik hoop dat er geen voorruitgang is?’ vroeg ik huilend.
De twee liefste witte jassen lachte naar elkaar. Ze begrepen mij volledig en vonden het ook genoeg geweest zo!’
‘Nog steeds 4cm’.
Jeetje, nu 4 cm en net was het nog een krappe 5.. en schoot gewoon echt niet op. Mijn moeder had dit precies hetzelfde. Haar bekken waren te smal en een normale bevalling zou dus ook onmogelijk zijn.

Eindelijk de verlossende woorden: Het wordt een keizersnee!

‘Het wordt een keizersnee Lonneke’. Yes! Jammer dat je mij 20 uur hebt laten lijden maar kom maar op! Alles ging heel snel. Ik werd klaargemaakt voor de OK. Ik nam afscheid van mijn moeder en we reden aan.

Op de operatietafel moest ik WEER een ruggenprik. ‘Luister, ben jij zojuist opgeroepen uit je bed want als dat zo is wil ik een andere. Jij zal wellicht een ochtendhumeur hebben’ heb ik blijkbaar gezegd. Ik weet hier gelukkig niks meer vanaf!

Na de ruggenprik heb ik gezegd dat ze niet zomaar moeten snijden. Maar ja, hun weten natuurlijk wel beter! Terwijl zij aan het kletsen waren over het concert van Guus Meeuwis hield ik de anesthesist in de gaten en vroeg om de seconde: ‘Gaat het goed met mij? Gaat het goed met de baby?’.

En toen was daar HET moment waar wij al zolang op hebben gewacht. En jullie ook als je de vorige drie delen eerst hebt gelezen. Ons prachtige kindje werd geboren. Onze James. James de Win! Hij werd direct meegenomen door de kinderarts voor controles. Merijn liep mee en kon onze zoon voor het eerst aanraken!

Eindelijk was het allemaal voorbij. Niet beseffend dat mijn buik nog helemaal open lag. Al mijn buikspieren, voor zover ik die had, waren doorgesneden dus het zal nog wel even duren voordat het ècht allemaal voorbij was.

Hoe was jullie bevalling? Ik wil alles weten dus stuur mij een e-mail of laat het weten in de comments!

Mijn bevallingsverhaal deel 3 – De hartslag van de baby viel weg.

In mijn bevallingsverhaal deel 2 lezen jullie dat ik met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis lig. Heb je dit nog niet gelezen? Bekijk deze dan eerst even voordat je verder leest.

De afgelopen nachten waren heftig en schrok ik steeds wakker van een witte jas die plotseling aan mijn bed stond. Heel irritant. Gelukkig lieten ze ons vanacht een keer met rust en konden we heerlijk doorslapen voor zover dat dit lukt in een ziekenhuis.

Toen ik ’s morgens wakker werd keek ik uit het raam. Ik zag dat we uitkeken op de kamer waar ik precies een jaar geleden lag op de MDL- afdeling. Wat had ik toen veel pijn. Nu ook maar nu onderga ik het graag voor mijn mooie kleine mannetje. Ik besef me dat er een hoop is gebeurd het afgelopen jaar. Wie had dit ooit kunnen bedenken? Ik had het in ieder geval nooit durven dromen!

Flinke krampen onder de douche!

Merijn wordt gewerkt door een witte jas die eten aanbiedt. Daar is hij blij mee aangezien hij al drie dagen amper heeft gegeten. Ik besluit ook maar wat te bestellen met de gedachte dit toch aan Merijn te kunnen geven. Ik word misselijk van de stank van het ontbijt en besluit een stukje te gaan waggelen op de gang. Het gaat redelijk!

Ik krijg onderweg te horen dat ik straks voor de laatste keer gel krijg toegediend. Oké prima en terwijl ik terug waggel naar onze kamer zie ik dat mijn moeder binnenkomt. Fijn, ze heeft wat nachthemden meegebracht en met behulp van mijn moeder stap ik onder de douche.

We hebben het erover dat we het gek vinden dat het zolang moet duren. Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog en toen ik hier opgenomen was wilde ze onze kleine man er zo snel mogelijk uithalen. Nu zijn we eigenlijk nog geen stap verder maar goed, we wachten af.

Onder de douche krijg ik flinke krampen waarin ik nauwelijks nog rechtop kan staan. We kijken elkaar aan, we denken hetzelfde maar durven niks te zeggen. Het zal toch wel niet..

De bevalling is begonnen!

Als ik klaar bent met douche staat er een witte jas in mijn kamer. Ze vertelt ons dat de vloskamers vol liggen en zij hier de gel gaat toedienen. Prima, ik lig hier veel liever dan op een kamer waar ik geconfronteerd wordt met een bakje naast het bed waar mijn kleine mannetje allang in had moeten liggen.

Jippie, de witte jas vertelt ons dat er bijna 3cm ontsluiting is en dat we straks de vliezen kunnen doorpikken. Eindelijk een beetje vooruitgang.

Op het moment dat we even met z’n alle naar beneden gaan krijg ik weer krampen. Merijn gaat een luchtje scheppen maar ik blijf toch maar op de kamer. We kletsen wat totdat de krampen sneller achter elkaar komen en dan begint mijn moeder met time.

‘Is het begonnen?’ vraagt Merijn enthousiast.

‘Ze heeft nu een uur weeën die om de vijf minuten komen’ antwoord mijn moeder.

Ik heb in totaal 6 uur lang rug- weeën opgevangen op de afdeling waar we samen lagen. Het werd steeds pijnlijk en ik zowel mijn moeder als Merijn nodig om de weeën op te vangen. Merijn duwde met mijn knokkels op mijn rug en mijn moeder stond aan het hoofdeinde mee te puffen.

Ik kreeg een ruggenprik.

Uiteindelijk werd ik pas laat in de avond overgeplaatst naar de vloskamer waar ze een kleine 4cm constateerde. Dit ging ik niet volhouden en dus werd de anesthesist gebeld om een ruggenprik te zetten.

Nadat ik ongeveer 80 vragen had gesteld en haar gedwongen had direct te stoppen als ik een wee kreeg, zat de ruggenprik er eindelijk in. 20 minuten daarna voelde ik me fantastisch, ik vertelde de anesthesist dat ik van haar hield en dat zij mijn grootste held was.
Ondertussen werden mijn vliezen doorgeprikt. De kleine man vond het allemaal niet zo leuk meer want hij had in het vruchtwater gepoept.

Ik had ongeveer een half uur profijt van de ruggenprik en daarna kwamen de weeën en kei hard doorheen. Ik kreeg nog een keer een aantal stoot- kuren door mijn pompje heen maar het hielp helemaal niks. Ik heb nog geen buikwee gevoelt, ik had slechts alleen maar rugweeën.

De hartslag van de baby viel weg!

De hartslag van James werd steeds lager en lager. Zo laag dat er binnen no time twee jassen in onze kamer stonden.
‘Draai eens op je rug’
‘Draai eens op je zij’
‘Draai eens op je andere zij’

Niets hielp en de kleine man zijn hartslag was nu onder de 100 gedaald. Ze ging met spoed overleggen met de arts. ‘De hartslag van de baby is zo laag dat we hem wellicht moeten gaan halen, ik kom zo terug!’ vertelde de gynaecoloog.
‘Schiet op dan!’ riep ik haar na.

Ik raakte in paniek. En samen met Merijn & mijn moeder hebben we flink gehuild. We legde de assistante uit, die er constant bij was om zijn hartslag in de gaten te houden, dat we onlangs een nare ervaring hebben meegemaakt. In onze vriendenkring is uiteindelijk een kindje overleden bij de bevalling.

‘We wachten nog even af. Als zijn hartslag zo blijft is er niet veel aan de hand. Geloof ons. Als er iets is, zien wij het direct en ondernemen wij meteen actie!’ vertelde de arts.

Ik geloof geen enkele witte jas meer. Dat was het probleem. Ze hadden mij al zovaak voorgelogen met onderzoeken die pijnlijk waren en niet pijnlijk hoorde te zijn. Nadat ze ze mij 10 keer heeft uigelegd dat er niet veel aan de hand was ging ze door met haar werk. Het heeft toch geen zin om mij gerust te stellen. Ik zie toch ook op het scherm dat zijn hartslag steeds naar beneden vliegt!

Hier kunnen jullie mijn laatste bevallingsverhaal lezen!

10 juli 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Mijn bevallingsverhaal deel 2 – Zwangerschapsvergiftiging!

Mijn bevallingsverhaal deel 2 – Zwangerschapsvergiftiging!

In mijn bevallingsverhaal deel 1 lees je dat ik dus met hoofdpijn opstond. Ik voelde mezelf opgejaagd en ik dacht dat dit misschien onbewust toch zenuwen waren. Het moest immers deze week echt gebeuren!

Wij hadden nog een stok Kamasutra kaarten in onze tas zitten. Ik bedoel, je gaat nergens heen zonder Kamasutra kaarten, toch? Mijn vader heeft ons nog kei hard uitgelachen. ‘En jij denkt dat je onder de bevalling nog een potje gaan kaarten?!’. Nou ik denk dat we wel 100 potjes hebben gespeeld dit afgelopen weekend.

Nu vraag je je natuurlijk af waarom wij in godsnaam Kamasutra kaarten bij hadden?! Nou we waren de talloze potjes Rummikub (reiseditie) helemaal zat en waren een stok kaarten vergeten. De enige winkel die gisteren open was, was ene hele nette boekenwinkel en daar verkochten ze Kamasutra kaarten, aparte combi he?!

Ik had zwangerschapsvergiftiging.

In de avond werd de hoofdpijn weer erger en 10 minuten later zaten we in de auto op weg naar het WKZ. Ik moest meteen komen en we moesten alle spullen alvast meenemen. Ik, eigenwijs als ik ben, zei tegen Merijn dat dit niet nodig was. We zouden immers zo weer thuis (bij het hotel) zijn en stel dàt we moeten blijven dan kon Merijn makkelijk nog even op en neer rijden. Onze kamer liep tot maandag dus hij moest sowieso nog terug om uit te checken.

Eenmaal in de vloskamers ging het redelijk snel. Er werden allerlei onderzoeken gedaan en binnen een half uur wisten we al dat ik sowieso moest blijven. Mijn bloeddruk was veel te hoog en er zat eiwit in mijn urine. Ik had zwangerschapsvergiftiging.

‘We starten vanavond nog met de inleiding! De enige oplossing tegen zwangerschapsvergiftiging is dat we jullie kindje zo snel mogelijk halen!’ zei de gynaecoloog.

Heel apart. Je weet dat het echt gaat gebueren en toch schrik je ervan. Ik zou het ziekenhuis dus niet meer verlaten zonder mijn kleine man in de Maxicosi. Hoe bijzonder is dat?!

‘Even snel’ een ballonkather inbrengen!

‘Hallo, ik ben gynaecoloog in opleiding en ik ga een ballonnetje in jouw baarmoeder plaatsen. Deze pomp ik dan op en met genoeg ontsluiting valt het ballonetje er vanzelf weer uit. Als dat gebeurd kunnen we jouw vliezen gaan breken!’

Ho Ho, stop. Dit gaat mij te snel. Hoe ver ben je in je opleiding? Vroeg ik.

‘Ha ha goed dat je het vraagt. Ik zit in mijn laatste jaar en heb al talloze ballonnetjes ingebracht’ antwoordde de gynaecologe in opleiding.

Terwijl de arts komt binnenlopen vertelt zij ons nogmaals dat de bevalling zo snel mogelijk van start moet gaan om te voorkomen dat het met mij nog slechter gaat. De kleine man deed het gelukkig nog perfect! Zoals vaak in een ziekenhuis wordt de arts weg gepiept en zegt nog gauw: ‘Breng jij dan even snel de ballonkatheter naar binnen? Dan kan ze daarna douche en proberen te slapen!’ Bam, deur dicht.

‘Nou je gaat niet ‘even snel’ bij mij een ballonkather naar binnenbrengen hoor, je moet voorzichtig zijn en rustig doen. Als ik zeg SToP dan stop je direct’ vertel ik tegen haar.

Angstig in het ziekenhuis!

Dit komt bij jullie wellicht over alsof ik helemaal in paniek ben maar je moet begrijpen dat door mijn gehele ziekenhuisverleden ik een bepaalde angst heb opgebouwd. Ik bewaak mijn lichaam, laat alles toe en werk volledig mee maar vertel wel hoe mijn situatie is en dat ik angstig ben als mensen/artsen aan mijn lijf zitten.

Ik kan hier van alles over vertellen maar een dik half uur later zat er nog niks (behalve onze kleine man) in mijn baarmoeder. Het lukte niet omdat mijn baarmoeder te ver naar achtere zat en besloten ze de welbekende gel in te brengen. Dit KAN er voorzorgen dat de weeēn uit zichzelf gaan beginnen.

Gelukkig mocht Merijn blijven slapen, hij ging even op en neer naar het hotel om spullen te pakken en uit te checken. Ik belde mijn moeder op om te vertellen wat er was gebeuren en daarna ben ik lekker lang gaan douche.

De maandagmiddag kwamen mijn ouders op bezoek. Achteraf hoorde ik dat mijn vader verschoot hoe ik er aan toe was. Ik had veel rugpijn en nog steeds hoofdpijn. We besloten even naar buiten te gaan om een frisse neus te halen. Strompelend liepen we naar de auto waar ik in de kofferbak ging zitten om de weeën zo nu en dan weg te puffen.

Bij het toucheren was er nog niet voldoende ontsluiting en werd er opnieuw gel inbracht. We werden overgeplaatst naar de ‘zwangere afdeling’. Die avond bleef het wederom rustig en hebben we een heerlijke avond tv gekeken, gelachen en gekletst.

Dit was mijn bevallingsverhaal deel 2. Wil je verder lezen? Klik dan op mijn bevallingsverhaal deel 3 – De hartslag van James viel weg.

3 juli 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

Mijn bevallingsverhaal deel 1 – Weeën begonnen op het terras!

12 juni 2015 hadden wij een controle afspraak in het WKZ. Ik was inmiddels 41 weken zwanger en dus was èèn ding zeker. Aankomende week zouden wij ouders worden van ons kleine mannetje.

Het werd voor mij steeds zwanger en ook de ritjes van 1,5 uur naar het ziekenhuis toe werden zwaar. Mijn moeder vond dat ik dit nadrukkelijk moest melden aan de gynaecoloog zodat ze misschien eerder zouden beginnen over een inleiding. Ik was ervan overtuigd dat iedere vrouw na 41 het wel zat zou zijn dus wilde niet zeikerig overkomen. Die ene week kon er dan ook nog wel bij..

James deed het toen nog steeds heel erg goed in mijn buik en daarom was er geen reden om eerder dan 42 actie te ondernemen. Mama moest dus nog even wachten om oma te worden! Mijn bloeddruk was wel iets te hoog en daarom moest ik die maandag erop opnieuw op controle komen. Mocht hij zich dit weekend niet aankondigen dan zouden we die maandag het een en ander bespreken over een inleiding.

Mijn weeën begonnen op het terras, heel ongemakkelijk!

We besloten om bij het van der Valk hotel te lunchen voordat we weer een eind naar huis zouden rijden. Ik kwam immers ons huis niet meer uit buiten deze ziekenhuisafspraken dus dit was wel even een gezellig uitje.

Ik kreeg wat last van mijn buik en rug en we grapte over het feit dat het weleens zou kunnen gebeuren als we straks nèt thuis aankwamen.

De zon scheen en het terras zat bomvol zakenmensen. Wij waren heerlijk aan het genieten van onze lunch tot ik echt flinke krampen kreeg. Zo heftig dat Merijn zijn timer aan moest zetten. Wat denk je? Ik had dik drie kwartier om de 5 minuten weeën die zeker een minuut aanhielden.

In het begin kon ik er nog om lachen maar na een tijdje zat ik daar niet meer lekker. Het deed toch wel zo’n pijn dat ik mijn gezicht moest vertrekken en niet meer goed wist hoe ik moest zitten. Ik zat immers op het terras!

Wat was wijsheid? Merijn rekende snel af terwijl we nog niet helemaal klaar waren met onze lunc en ik strompelde naar de auto zodat ik in ieder geval even alleen was. Eenmaal in de auto belde ik mijn moeder op om te vragen wat zij er van dacht.

Hotel boeken want terug rijden durfde ik niet aan!

‘Rijd maar terug naar het WKZ Lon, nu ben je nog in de buurt!’ zei mijn moeder. Ze had natuurlijk wel een punt maar ik vond het te snel om nu al naar het ziekenhuis te rijden en dus besloten we een hotel te boeken in Zeist. Dit was zo’n 10 minuten rijden van het ziekenhuis af en we hadden toch al alle spullen bij ons. We zagen het niet meer zitten om zolang stuk naar huis te rijden.

In het hotel zakte de weeën weer wat af. Ze waren nog wel aanwezig maar niet meer om de 5 minuten. We besloten er maar een leuk weekend van te maken want maandag moesten we toch weer op controle komen.

Zaterdag hebben we gezellig rondgelopen in Zeist. We liepen zo het centrum in en ’s avonds zijn we heerlijk uit eten geweest. Op de terugweg naar ons hotel heb ik weer een aantal flinke weeën gehad. Ik was blij toen ik uiteindelijk in het hotel was.

Zondag werd ik wakker met hoofdpijn. Ik voelde me niet lekker maar dat hoorde er allemaal vast bij, dacht ik. Helaas werd de hoofdpijn steeds erger en besloten we te vragen of dit normale klachten waren. Nee dus. We moesten direct naar het ziekenhuis waar we uiteindelijk moesten blijven.

Ik vertel jullie in mijn bevallingsverhaal deel 2 wat er allemaal verder is gebeurd. Wil jij dit lezen? Klik dan hier! Heb jij ook mooi bevallingsverhaal en wil je dit met ons delen? Stuur dan vooral een e-mail via de contactpagina!

29 juni 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

We hebben moeder donormelk gevonden!

Wij noemen onze toekomstige baby Swip. Dit vinden we een stuk leuker klinken dan hij of zij!

Op controle bij de gynaecoloog!

Swip houdt het alweer dik 38 weken vol en zit al aardig opgevouwen in mijn buik. We moeten nu iedere week naar het ziekenhuis om alles in de gaten te houden. Dit houdt in dat we iedere week het vluchtkoffertje inclusief Maxicosi meenemen omdat we natuurlijk een heel stuk moeten rijden. Als er om een of andere ingegrepen moet worden dan hebben we in ieder geval alle spulletjes bij ons!

We hebben eerst een gesprek met de lactatiekundige. Ik wil graag goed voorgelicht worden over melkvoeding en wat ik volgens haar het beste kan doen. Zij vertelt ons dat flesvoeding inmiddels zo goed is dat alle belangrijke stoffen ook in kunstvoeding zitten. Het enige wat je niet meegeeft zijn antistoffen.

Ik geef nog even aan dat ik het jammer vind dat ik geen borstvoeding mag geven. En vooral omdat er laatst op tv was dat een vrouw met borstkanker wel borstvoeding mocht geven. Nu weet ik daar natuurlijk het fijne niet van maar wellicht heeft zij nog een goede oplossing voor ons!

Het zou eventueel kunnen als ik op bepaalde tijden zou afkolven. Als ik er samen met Merijn over klets dan komen we tot het besluit om daar niet voor te kiezen. Ik ben nu eenmaal ontzettend moe voor het virus wat ik bij mij draag momenteel, mijn schildklier, de ziekte van Crohn en natuurlijk de zwangerschap zelf. Dit zal niet direct opgelost zijn wanneer Swip eruit is.

We hebben moeder donormelk gevonden!

De gynaecoloog constateert dat alles nog helemaal prima is met de kleine man. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Het is nu voor mij extra zwaar gezien de extra klachten. Het is soms zo erg dat ik hele dagen lig te slapen en nauwelijks iets kan ondernemen. Ik probeer af en toe te lopen, gewoon om te kijken of mijn benen nog werken maar verder dan een blokje om het huis kom ik niet.

Swip heeft het verder kennelijk enorm naar zijn zin in mijn buik en we zien daarom nog geen reden om hem uit mijn buik te halen. Mijn bloeddruk is wat hoger dus dat moet even extra onder controle blijven maar verder hebben we niks te klagen!

Inmiddels hebben we al een kleine lading donormelk in de vriezer liggen. Het is best gek en bijzonder om melk uit iemand anders lichaam in mijn vriezer te hebben liggen maar ik ben hier ontzettend dankbaar voor!

Onze donor wil zelfs verse melk aan ons meegeven. Dit kun je een aantal uren bewaren en zo heeft Swip verse melk als hij wordt geboren! Het is geweldig dat zij Swip kan geven wat wij hem zelf niet kunnen geven.

Wil jij borstvoeding geven aan iemand die dit zelf niet kan geven? Of heb jij ook donormelk nodig? Bekijk dan even de website van moedermelkdonor!

24 mei 2015 door Lonnekedewin

bevalling, Zwanger &zo

De ziekte van Bechterew en een ruggenprik!

Wij noemen onze baby in spè ‘Swip’. Dit klinkt leuker dan hij, zij, het etc. Het is dus niet de officiële naam van onze spek!

De ziekte van Bechterew en een ruggenprik!

Het wordt steeds spannender. Het einde van onze zwangerschap nadert en we fantaseren erop los. Zou hij net zoveel haren als ik had bij de geboorte? Of blijft hij een jaar lang kaal net zoals zijn vader?

We hebben een afspraak bij de anesthesist. Zij gaan mij vertellen of er überhaupt wel een ruggenprik mogelijk is. Je zou zeggen dat dit altijd wel moet kunnen maar omdat ik de ziekte van Bechterew heb, betekent dit dat mijn wervels in mijn rug sneller vergroeien waardoor het lastig kan worden voor een anesthesist om daartussenin te prikken!

Mijn rug was intussen helemaal verstijft door de lange autorit naar het ziekenhuis. Gelukkig kon de arts mijn wervels goed voelen. Dat is in ieder geval een goed teken! Ik mag dus een ruggenprik krijgen tijdens de bevalling en dat geeft een stukje rust. Het liefst doe ik het natuurlijk zonder pijnbestrijding maar omdat ik niet weet wat mij te wachten staat heb ik liever alvast een goedkeuring opzak!

Het Cytomegalovirus kan levensbedreigend zijn voor moeder en kind!

Ik had de vorige keer alle klachten van het Cytomegalovirus. Ik voelde mezelf ziek, moe, had overal spierpijn en had met vlagen koorts. Het duurt even om dit te onderzoeken en vandaag kreeg ik de uitslag.

Het Cytomegalovirus is een virus dat op iedere leeftijd kan voorkomen. Het is familie van de herpesvirussen. Een koortslip, waterpokken, gordelroos etc. Ongeveer 65% van de mensen in Nederland heeft te maken met een CMV infectie voor hun 40^ste levensjaar.

Zolang de drager een goed werkend imuunsysteem heeft zal het virus zich ‘slapend’ houden. Maar wanneer het imuunsysteem verzwakt, zoals bij mij, kan het virus ernstige en levensbedreigende letsel veroorzaken.

Zwangeren vrouwen lopen hierdoor ook gevaar. Niet alleen voor hun eigen gezondheid maar ook voor het ongeboren kind. Het kan ernstige ontwikkelingsproblemen veroorzaken!

Het is dus een best heftig virus. Als jij zwanger bent en je hebt deze symptomen. Ze lijken vaak heel normaal en bij de zwangerschap te horen maar bespreek dit altijd met je arts. Gelukkig was de uitslag negatief en dus positief voor mij en Swip.

Mijn schildklier functioneert niet meer naar behoren!

Helaas is er ook minder goed nieuws wat de artsen mij vertellen. Ik heb namelijk problemen met mijn schildklier. Deze werkt te traag en ondanks ik nu zwanger ben moet ik direct beginnen met medicijnen. Op deze manier kan ik wellicht wat opknappen voor de bevalling want zoals het nu gaat, lijkt een bevalling onmogelijk!

Dit was weer een zware dag maar ik ben blij dat er iets is uitgekomen waar we wat mee kunnen. Swip zit nu al 37 weken in mijn buik. Hij heeft netjes gewacht tot hij er officieel uit mag komen. Die ‘netheid’ heeft hij van zijn vader! Als ik zou mogen kiezen zou ik expres op 36 weken & 6 dagen mezelf aankondigen 😉

Ik geniet nog iedere dag van zijn schopjes. James is ingedaald en ligt klaar voor de start dus laat het allemaal maar beginnen!

Heb jij ervaring met de ziekte van Bechterew en een ruggenprik? Of met het CMV virus? Laat het weten in de comments!

14 mei 2015 door Lonnekedewin