Browsing Tag

Lachen met Lon

Carnaval
Persoonlijk

Een lichtelijke trauma door Carnaval!

Een trauma aan Carnaval omdat?

Een hutje, hutje, hutje op de hei! Tja, volgende week op deze dag zijn de meeste Brabanders volop aan het feestte in de kroeg of in een tent. Ik heb nooit zo heel veel met Carnaval gehad. Ja, op de basisschool vond ik het leuk dat we een ‘lesdag’ minder hadden en we allemaal verkleed mochten komen. ‘Punker’ zijn was toen echt super stoer!

Ik heb stiekem een beetje een trauma aan Carnaval. Natuurlijk wel met een knipoog maar mijn moeder weet op dit moment precies waar ik het over heb.
In een van de klasse op de basisschool moesten we dus verkleed komen en weet je wat ik moest zijn? Ja, moest! Mijn moeder stond er namelijk op.. Chinees! Terwijl mijn vriendjes rondliepen met stoere blauwe, groene en rode haren liep ik rond met een geel gezicht en een chineespakje aan.

Huilen dat ik deed! ik vond het verschrikkelijk. Nu kan ik me beter verplaatsen in de schoenen van mijn moeder. Ik zou James ook liever zien in een kippenpak dan met een witte jas wat volstaat met ‘Yo man!’ of ‘Box ouwe’ of allerlei liefdesverklaringen van meisjes. Maar als Chinees? ik weet niet mam!

En toen werd ik een varken..

Twee jaar was ik varken.. ja echt, varken. En dat was ik vrijwilliger, erg he?! Ik heb geen idee wat mij bezielde.. Vorig jaar heb ik een clownspak gekocht en besloten dat ik dit de komende jaren maar gewoon aan ga doen voor die paar uurtjes dat ik sta te ‘swingen’ op de dansvloer.

Ieder jaar als ik Carnavalsmuziek hoor dan heb ik helemaal zin om los te gaan maar als ik er dan eenmaal ben, begrijp ik niet helemaal waar ik mee bezig ben. Het wordt toch een stuk lastiger om jezelf nuchter te vermaken in een overvolle zatte kroeg. Alcohol drink ik al een tijdje niet meer. Niet persè omdat ik er niet tegenkan m.b.t mijn Crohn maar gewoon omdat ik al een hoop drugs in mijn lijf heb zitten door alle medicijnen! 😉

Lees ook: 10 vragen & feitjes over mij! 

Merijn en ik zitten wat dat betreft wel aardig op èèn lijn. Hij vindt hij ook niet zo spannend en hoeft absoluut niet iedere dag in de kroeg te staan. We willen er wel wàt van de sfeer proeven maar hoe doe je dat eigenlijk met een dreumes erbij?

Carnavallen met je dreumes!

Ja dat is toch Carnavallen op een heel ander kaliber. Waar we eerst niet zoveel om gaven is nu natuurlijk wel leuk, DE optocht! Daarnaast hebben we bekeken wat er allemaal te doen is voor kinderen in de buurt. Ik denk dat James het erg leuk gaat vinden om allemaal verkleden kindjes te zien rond rennen en dansen.

Dus, zijn stoere brandweermanpak is vandaag gekocht. Dan wel via marktplaats aangezien hij het volgend jaar tóch niet meer past maar dat maakt het niet minder leuk. Die bijpassende helm gaat hem sowieso niet worden, ik ken James maar je hebt immers ook brandweermannen die hun haar stoer in de gel hebben, toch? Nou James wel!

Het wordt James zijn eerste echte Carnaval dus ik ben erg benieuwd wat hij ervan gaat vinden. Een paar uurtjes in een kinderdisco lijkt me erg leuk en de optocht gaan we zeker kijken maar verder? Ik denk dat er verder vrij weinig gecarnavalt word voor ons!

Lees ook: Het moederschap heeft mij veranderd?! 

Stop! voordat je reageert moet je weten dat dit stuk absoluut niet racistisch bedoelt is tegenover Chinezen of wie dan ook. Ik hou van Chinezen en van Chinees maar ik was jong en onwetend  Ik wilde gewoon liever punker zijn! snap je? Niet gelijk boos worden dus en lees het met een knipoog nogmaals! 

24 februari 2017 door
Anders dan anders op vakantie
Persoonlijk

Anders dan anders op vakantie!

Een soort van droom.

Het is een soort van droom van mij om samen met James en Merijn op vakantie te gaan. Nu zou je zeggen dat dit redelijk simpel is om te realiseren maar doordat we afgelopen jaar een huis hebben gekocht is het tegendeel waar. We hebben veel geïnvesteerd in onze woning en we zouden eigenlijk aankomend jaar overslaan.
Nu ben ik toch stiekem al een aantal weken aan het kijken naar vakanties. Al dan niet in het hoogseizoen, zodat het nog een beetje te betalen is en ik heb wat gevonden!

Het is anders als anders.

Het is totaal iets anders dan wat we ‘normaal gesproken’ doen. Spanje is eigenlijk standaard het land waar wij opzoeken. Meestal in een hotel aan het strand inclusief een boulevard vol leuke winkeltjes en terrassen.
Dit keer gaan we het anders doen!
Ik heb een hele leuke camping gevonden in Frankrijk met een prachtige omgeving en genoeg te doen voor James. Op vakantie met een kind is natuurlijk anders dan dat je samen met z’n tweetjes weggaat. De eerste filteroptie die ik nu aanklik is: ‘Kindvriendelijk’ en ‘speeltuinen’. Iets waar we normaal gesproken niet op zouden zoeken of juist wilde vermijden.

Een tent is een beetje ‘te’ back to basic voor ons. Daar zijn we allebei niet zo dol. Nooit geweest ook.
Gelukkig is een camping niet met standaardbeeld van vroeger: ‘Met je wc-rol over de camping!’.
We hebben namelijk een stacaravan gevonden waarin een eigen douche, toilet en keuken in zit. Een eigen toilet is wel prioriteit als Crohnpatient dus gelukkig hoeft dat geen probleem te zijn.
Voor de stacaravan is een mooie houten veranda zodat James toch redelijk op tijd naar bed kan terwijl wij voor de stacaravan nog een potje badminton spelen en gezellig kunnen borrelen.

Met de auto op vakantie?

Deze keer zullen we met de auto op vakantie gaan. Dit is ook anders als anders want dat hebben we beide nog nooit gedaan. De camping ligt iets verder dan Parijs dus het is in principe prima te rijden. Je kunt met de auto natuurlijk veel meer meenemen dan als je met het vliegtuig gaat. Best handig en zeker met een dreumes en crohnpatient die het toch fijn vinden om wat Nederlandse producten mee te kunnen nemen!

Ik heb zelf leuke herinneringen om met de auto op vakantie te gaan. Mijn ouders hadden een bus waar we dan met z’n vieren achterin zaten met een koelbox onder mijn benen met allerlei lekkers daarin. De hele sfeer was perfect!

Een dreumes de hele dag op het strand? Nahh.. werkt niet!

Ik ben heel enthousiast over deze aankomende vakantie. Het is iets wat we nog nooit hebben gedaan en ik ben benieuwd of het ons bevalt. Hoewel ik echt een strandmens ben besef ik nu ook wel dat dit met James erbij een beetje lastig wordt. Je gaat niet de hele dag op het strand liggen met zo’n kleine ondernemen, tegen die tijd, peuter. Een camping is dan toch zo gek nog niet. Ondanks hij nog te jong is om vriendjes te maken vindt hij kinderen wel erg leuk! Kinderen zijn er genoeg aangezien deze camping speciaal is voor jongen gezinnen.

Wellicht vinden we het zo leuk dat we ieder jaar naar een camping gaan. Het gaat er immers ook om dat de kids het naar hen zin hebben, toch?

15 februari 2017 door
nooit verteld over onze ontmoeting
Persoonlijk

Altijd gelogen over onze ontmoeting, tot nu

Ik heb het nooit verteld, tot nu.

Merijn en ik hebben jarenlang volgehouden dat we elkaar hebben ontmoet via gezamenlijke vrienden. We hebben dit zelfs zo op onze trouwdag laten voorlezen omdat we ons schaamde voor hoe het werkelijk is gegaan. Daarbij, als mijn ouders toen der tijd wisten wat ze nu weten (nadat ze deze blog hebben gelezen dus) dan waren ze er nooit mee ingestemd dat ik ging afspreken met Merijn.

Ik heb Merijn namelijk leren kennen via Superdudes/babes. Ik heb zojuist even gekeken en tot mijn grote schok bestaat dit nog steeds. Ik heb geen idee wat de website nu precies inhoudt maar toen was het gewoon een persoonlijke page waar je je vrienden, die je al de hele dag zag op school, berichten kon sturen.

Er was een zoekfunctie ingebouwd en zo heb ik Merijn als eerst een berichtje gestuurd. Al snel kregen we elkaar op MSN, nu ook wel Skype genoemd en begonnen we te kletsen. Dit gesprek liep al snel dood en we hadden nauwelijks contact. Ik was slecht in Engels en het enige wat ik weleens vroeg waren zinnetjes die hij dan kon vertalen.

Hij was al bezet.

Merijn kreeg al vrij snel een vriendin die in het buitenland woonde. Dit vertelde hij mij trouwens niet hoor, zo slecht was het contact tussen ons maar dit zag ik dan in zijn MSN- naam staan. Ik begreep daar helemaal niks aan want ik kon me niet voorstellen hoe een relatie op afstand stand hield. We gingen weer af en toe te kletsen, puur omdat ik het interessant vond hoe dat ging tussen hen.

Een dik half jaar later zag ik plotseling geen hartje meer in zijn MSN- naam staan. Het was uit met zijn toenmalige vriendinnetje en ik probeerde hem op te vrolijke. Dit keer gingen we wat dieper in gesprek. Het was heel gezellig en raakte niet uitgepraat. We deden onze webcams aan en nadat we urenlang hebben gekletst zijn we verder gegaan via de SMS en kwamen we tot de conclusie dat we elkaar weleens wilde zien.

De dag daarna zou Merijn mij op het Station opwachten als ik klaar was met school. Ik vond dit wel een veilige plek om voor het eerst af te spreken. Ik had hem immers op de webcam al gezien dus ik wist dat het geen enge creep was. En ik wist heus wel dat mijn ouders dat om die reden nooit hadden geaccepteerd. Hoe kon ik dat verkopen? Met iemand afspreken die je nog nooit hebt gezien… dat kan echt niet! (Of dus wel) Maar goed, ik was me hier bewust van en daarom koos ik het Station uit om elkaar te meeten.

Na een ongemakkelijke kennismaking op het Station doken we La Place in om elkaar beter te leren kennen. Ik was altijd redelijk nuchter met dit soort dingen maar nu was ik toch lichtelijk gespannen. Ik weet nog goed dat ik heel veel honger had en ondanks dat Merijn meerdere malen vroeg of ik ook iets wilde eten, weigerde en zei dat ik geen honger had. Like wtf?

Onze eerste zoen!

Ik vond hem meteen heel gezellig en na urenlang kletsen gingen we weer apart naar huis. De hele avond natuurlijk weer ge-sms’t, we raakte niet uitgepraat. De dag daarna spraken we opnieuw af op het Station maar al snel belde ik mijn ouders op of ik Merijn mee mocht nemen. ‘Ja, ik ken hem via school’ zei ik toen en zo is de leugen daar ook begonnen. Het was natuurlijk prima. Mijn ouders waren de moeilijkste niet.

Ik weet nog precies wat ik aan had en wat hij droeg. We hadden namelijk precies dezelfde all starts aan. Bij mij thuis klikte het eigenlijk meteen met mijn ouders, zij hadden visite en dus na het standaard praatje van ‘Hey hoe is het, wat doe je en hoe oud ben je?’ was het een goed excuus om naar boven te gaan. We hebben de hele avond met elkaar gekletst en vooral gelachen en uiteindelijk bij de poort voor het eerst gezoend!

Aankomend jaar 10 jaar samen..

07-09-2007 kregen wij verkering en vanaf die dag zijn we eigenlijk onafscheidelijk geweest. We hebben maar een moeilijk moment gehad samen, hier heb ik al eens eerder over geschreven: relatieproblemen. Vijf jaar later trouwde wij op dezelfde datum en drie jaar daarna raakte ik zwanger van James. Deze kleine grote jongen heeft onze relatie alleen maar verrijkt.

Aankomend jaar zijn we alweer 10 jaar samen en ik zal nooit vergeten hoe het allemaal is begonnen. Leuk om daar weer eens op terug te blikken. En Merijn? Jij bent nog steeds mijn nummer enigste!

Ik ben benieuwd naar jullie verhaal, durf je het achter te laten? Vieren jullie Valentijnsdag?

14 februari 2017 door
hoe accepteer je je ziekte?
Persoonlijk

Lachen met Lon deel 4

Samen met Merijn op vakantie naar Spanje.

Het is weer tijd voor een nieuwe ‘Lachen met Lon- blog’. Deze keer was ik samen met Merijn op vakantie in Spanje. Ik zal het nooit meer vergeten en nog steeds kan ik stuk gaan om deze belevenis.

Een aantal jaren geleden gingen wij op vakantie. Mijn ouders hadden een huisje in Spanje en dit wilde ik graag aan Merijn laten zien. Mijn moeder en ik hadden dit samen ingericht.

Wij hadden al contact gelegd met de buren bij het huisje. Zij kwamen ons ophalen van het vliegveld. Het was nog een uur rijden voordat we bij het huisje aan zouden komen. Een Taxi was te duur. Gelukkig verliep de communicatie prima want de buren waren Belgisch!

Na een vlucht van twee uur kwamen we aan op het vliegveld in Spanje. Ik zag ze al staan en we liepen met hen mee naar de auto. De buurvrouw was met volle teugen aan het praten toen het gebeurde.. Het gebid viel uit haar mond een verdieping naar beneden!

Haar gebit viel van de roltrap naar beneden!

Zij liep met haar handen voor haar mond te gebaren dat ze geen gebit meer in haar mond had en wij gingen stuk van het lachen. De buurman begreep er niks van. We hebben uiteindelijk nog een uur gezocht naar het gebit van de buurvrouw. Tranen over mijn wangen. Het ergste is dat ik de slappe lach kreeg en ik niet meer kon stoppen.

Dat uur in de auto heb ik alleen maar gelachen. Best lullig maar het was zo mooi: Ze was zo enthousiast dat haar gebit uit haar mond vloog van de roltrap af naar beenden. We zagen het niet liggen en dus moesten we zoeken. Spaanjaarden die wilde helpen moesten wij duidelijk maken dat wij haar gebit aan het zoeken waren..

Jij hebt vast ook zo’n verhaal waarbij je helemaal stuk ging van het lachen. Vertel het ons!

19 juni 2016 door
De ziekte van Crohn en onbegrip
De ziekte van crohn &zo

Angst en onzekerheid als je chronisch ziek bent!

Mijn ziekenhuisleven zal nooit stoppen.

Een tijdje geleden heb ik op LonnekeFilmt een video gepost waar ik een longfoto moest laten maken. Dat was best schrikken. Ik kwam op dat moment in het ziekenhuis op controle bij de MDL- arts voor de ziekte van Crohn.

Ik heb er op dit moment wèèr een nieuwe arts bij en dat vind ik vreselijk! Ik vraag mezelf vaak af wanneer mijn ziekenhuisleven stopt. Ik denk nooit. Eigenlijk weet ik wel zeker dat het nooit stopt. Alles wat ik heb is chronisch en zolang hier nog geen goed medicijn voor is, zal mijn ziekenhuisleven nooit stoppen.

Het valt mij zwaar.

Het is wat het is maar het valt mij tegenwoordig zwaar. Het is allemaal zoveel waar ik mee moet dealen. Mijn lichaam is toe aan rust, helaas is rusten geen optie. Als ik eerlijk ben is James mijn redding geweest. Hij is de reden dat ik ’s ochtends opsta en hij is vooral de reden dat ik iedere keer naar het ziekenhuis rijdt om moeilijke beslissingen te nemen en pijnlijke onderzoeken te ondergaan.

Opgeven kan niet. Ik kan het niet ‘even laten’ voor wat het is want er wandelt hier in huis de mooiste dreumes van de wereld rond die zijn moeder nodig heeft.

Het moederschap heeft mij een soort van ‘functie’ gegeven. Het is tenslotte een fulltime baan. Je krijgt er niet voor betaald maar je bent er 24/7 mee bezig en zelfs als James er niet is, denk ik nog aan hem. Ik bedenk mezelf nu ineens dat je wel betaald wordt, iedere dag zelfs, doormiddel van ontzettend veel liefde van je eigen vlees en bloed.

Angst en onzekerheid als je chronisch ziek bent!

Ik had het graag anders gezien. Ik was liever die fitte moeder geweest die iedere activiteit mee kan doen met haar kind. Helaas moet ik soms keuzes maken. Ik zal vast ooit de verkeerde keuzes maken maar alles doe ik uit liefde. Liefde voor mijn kleine grote lieve mannetje, James.

Het is pijnlijk als er weer een negatieve uitslag uit het ziekenhuis komt rollen. Net als nu. Ik moet opnieuw naar een nieuwe arts. Dit keer de longarts. Ik ben benieuwd wat er te zeggen valt over mijn longen. Ik adem nog, dus er kan niet veel mis zijn, toch?

Angst en onzekerheid. Dat is het ergste van chronisch ziek zijn. De fysieke pijn is gek genoeg het gene waar je best aan kunt ‘wennen’. Je leert er op een bepaalde manier meeleven.

Huilen mag. Dat is een emotie wat net zo goed bij het leven hoort als lachen. Ik ben blij dat ik nu kan huilen. Niet altijd hoor maar het gaat een stuk beter dan een jaar of acht geleden. In deze tijd kon ik moeilijk met dit soort ziekenhuis- emoties omgaan. Gelukkig weet ik nu dat huilen bij het leven hoort en ik heb me laten vertellen dat vrouwen zelfs mogen huilen, zonder reden!

De mens heeft altijd ‘iets’ nodig om voor te vechten.

Ieder huis heeft zijn kruis. Ben je rijk? Dan heb je geen relatie. Heb je een relatie? Dan ben je ziek. Ben je rijk en heb je een relatie? Dan kun je geen kinderen krijgen. Kun je wel kinderen krijgen? Dan heb je niet voldoende geld. En zo heeft de mens altijd iets nodig om voor te ‘vechten’. Als je datgene wat je graag wil hebt bereikt, komt er vast weer een volgende berg die je moet beklimmen.

Het houdt nooit op en dan is de vraag, ben je gelukkig?

Ik zou veel anders willen maar dat betekent niet dat ik niet gelukkig ben. Absoluut wel. Ik blijf door knokken tot alles in remissie is. Opgeven is geen optie, ik ben moeder! Het is soms lastig maar dat is dan weer goed voor mijn eigen ontwikkeling. Ik ben van mening dat er altijd een oplossing is en zo niet, is er altijd een weg om je geluk te behalen.

Volg je hart, want dat klopt. Heb jij bepaalde angsten of onzekerheden nu je chronisch ziek bent? Hoe ga jij hiermee om? Kan je jouw gevoelens makkelijk uiten of vind je dit lastig?

1 juni 2016 door
vragen van het leven
Persoonlijk

De vragen van het leven!

De vragen van het leven, die ga ik nu beantwoorden. Ben je benieuwd wat ik altijd al eens had willen doen sinds mijn kindertijd of wat ik zou doen als het leven totaal geen beperkingen hadden? Ik beantwoord het allemaal in deze blog!  Lees verder

5 maart 2016 door
Persoonlijk

Waar heb ik nou echt een hekel aan?

Nee het leven gaat niet alleen over rozen en zeker mijn leven niet. Gelukkig heb ik de mooiste, liefste en knapste roosjes van de wereld. James & Merijn. Ondanks mijn beperkingen zijn we super gelukkig samen maar waar heb ik nou écht een hekel aan?  Lees verder

29 februari 2016 door
Onzeker zijn
Persoonlijk

Ik ben onzeker over mijn lichaam.

Ik besloot mijn haren af te knippen.

Bijna iedereen die in de puberteit zit heeft struggles met zichzelf. Je gaat jezelf vergelijken met andere kinderen uit je klas en twijfelt aan jezelf. Zie ik er goed uit? Ben ik wel leuk genoeg? Ben ik niet te dik? Ben ik te dun? Dit zijn allemaal vragen die je jezelf dan kunt afvragen. Onzekerheid is vreselijk.

Ik besloot om eind groep acht mijn haren af te knippen. Ik wilde een keer wat anders en ik koos voor een middelbare school waar niemand van mijn groep acht- klas heen ging. Een nieuwe start, daar ging ik voor. Niet omdat ik gepest was. Ik had een toptijd op de basisschool maar ik wilde gewoon een nieuwe uitdaging.

Ik was anders dan klasgenootjes.

Nèt voor de zomervakantie kreeg ik mijn intake waar ik mijn klas te zien kreeg. Ik kwam er meteen achter dat ik een ander meisjes was. Anders dan de rest. Wijde broeken, kort haar en geen make- up, in tegenstelling tot de rest van mijn klas.

Tussen de lesuren door werd ik uitgescholden voor ‘jongen’ door derdejaarsleerlingen. Ik begreep dat niet want ze zagen dus wèl dat ik een meisje was, anders zouden ze mij niet hebben uitgescholden voor jongen. Thuis vertelde ik hier niks over. Het maakte mij niks uit wat andere van mij vonden. Ik negeerde het gewoon, dan hield het vanzelf op.

Mijn leraar geloofde niet dat ik een meisje was.

Toen ik een keer met een groepje meiden te laat de les in kwam bij tekenen. Dacht de leraar dat ik een jongen was. Hij pakte mijn gezicht vast tussen zijn handen en zei: ‘Jij heet geen Lonneke, dat kan niet. Je hebt een jongensgezicht!’. Bijna de hele klas probeerde deze man ervan te overtuigen dat ik echt een meisje was en ik niet loog over mijn naam. Net voordat hij mij eruit wilde sturen om naar de conrector te gaan, besloot hij mij te geloven. En oh wat was ik graag naar de conrector gegaan hiervoor!

De hele klas was hiervan ontdaan. Best slecht van die leraar om dat zo publiekelijk te doen maar goed, hij wilde waarschijnlijk leuk doen voor zijn klas. Ik lachte het weg en gooide er nog wat extra zelfspot- grapjes bij. Dit verhaal verwaterde weer dus echt gepest ben ik nooit. Althans, dat heb ik zelf niet zo ervaren.

Hij had gelijk, ik ben lelijk.

Eenmaal thuisgekomen keek ik in de spiegel en ik moest hem toch wel ergens gelijk geven. Ik zag er ook uit als een jongen. Ik besloot mijn haren te laten groeien. Die zelfspot is overigens wel mijn redding geweest. Als ik hier ‘zielig’ over ging doen en liet merken dat ik gekwetst was dan zou ik hoogstwaarschijnlijk wel gepest zijn geweest.

Gelukkig kon ik dit verbloemen. Leuk vond ik het niet maar ik had mijn mondje wel klaar. Moet ook wel met drie oudere broers om je heen. Ik moest al jong ‘vechten’ om er tussendoor te komen thuis. Mijn moeder zei dan weleens: ‘En nu mag Lonneke vertellen!’.

Ik ben onzeker over mijn lichaam.

Tja, toen Merijn in beeld kwam werd ik nog meer onzeker. Ik was smoorverliefd en wilde dat hij mij ook leuk bleef vinden. Ik had overigens weer lange haren in deze tijd anders had het helemaal geen kans gehad 😉

Een probleempje. Zijn beste vriend vond mij dik en ondanks dat Merijn beweerde dat hij dit niet zo vond, werd ik daar onzeker van. Het maakte mij voor het eerst uit wat iemand anders van mij dacht. Vreselijk. Wat verliefdheid en/of de leeftijd wel niet allemaal met je kan doen.

Samen op vakantie. Ik verbloemde mijn buik, zie foto. Ik weet nog goed dat ik op dat moment in de veronderstelling was dat ik veel te zwaar was. Terwijl ik nu denk? Geef mij alsjeblieft dat lichaam terug dan zal ik nooit meer zeuren!

Inmiddels zijn we 25 kilo, 18 straie op mijn buik, een dubbele onderkin en wat ontstekingsbulten verder en daar word ik niet zekerder van. Zelfs nu, na 8 jaar een relatie te hebben, voel ik me hier onzeker over. Ik vind het vreselijk als ik in de spiegel kijk en mensen die beweren dat het meevalt, liegen in mijn ogen.

Ik krijg vaak e-mails van mensen die mijn leven & familie ook wel zouden willen en ondanks ik blij ben met het leven dat ik leid, wil ik het niet mooier maken dan het is.

Iedereen hoe stoer je ook kunt overkomen heeft zijn of haar onzekerheden.

10 januari 2016 door
Lachen met Lon
Persoonlijk

Lachen met Lon (deel 3)

Ik haalde de trap weg, zodat mijn vader niet meer naar beneden kon..

Yes, het is weer tijd voor een nieuwe ‘Lachen met Lon- blog’. Het is fijn om te zien dat deze nieuwe rubriek zo goed wordt ontvangen door jullie. Deze keer vertel ik een aantal korte grappige stukjes uit ons leven!

Mijn vader was vroeger werkzaam bij de brandweer. Toen hij een schoorsteenbrand moest blussen met een ramoneur (Dit is een zwaar stuk gereedschap dat wordt gebruikt door de brandweer om het vuur te doven) kreeg mijn vader hoogtevrees.

Laten we nou net een aantal jaren geleden hoognodig het zoldertje van onze blokhut in de tuin, moeten opruimen. Samen met mijn vader klom ik op het zoldertje zodat we de zullen konden ordenen. Eenmaal alles opgeruimd ging ik via de ladder naar beneden. Mijn vader niet, hij durfde niet.

Hij durfde zich niet meer om te draaien om van de ladder naar beneden te kunnen. Daarbij was het ook een beetje stijfheid, ouderdom, sorry pap! En bleef vervolgens lachend op het zoldertje zitten. Ik maakte uiteraard een prachtige foto van mijn vader toen ik de trap had weggehaald.

Tranen over ons wangen en wat was mijn vader blij toen hij eindelijk weer op de grond stond.

Lees ook: Lachen met Lon (deel 2) 

Na een hele dag hard werken..

Hier nog een lollig momentje met mijn vader. Je had er eigenlijk bij moeten zijn om net zo hard te kunnen lachen als ik nu nog steeds doe tijdens het typen van deze blog.

Het was in de tijd dat we gingen verhuizen. We hadden er al een aantal weken van inpakken en verhuizen opzitten en waren blij dat het einde inzicht was. Alles was ingericht en stond op zijn plek. Mijn vader ging na een lange dag hard werken, lekker douche om vervolgens in zijn nieuwe huis op de bank te ploffen.

En wat denk je? De hond sprong op zijn schoot en kotste heel mijn vaders pyjamabroek onder. Hij kon opnieuw gaan douche!

Lachen is het beste medicijn. Dit was Lachen met Lon (deel 3) Vergeten jullie niet te lachen door de dagelijkse sleur heen? Ik ben benieuwd naar jullie lach- momenten!

5 november 2015 door
Lachen met Lon!
Persoonlijk

Lachen met Lon (deel2)

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Het is weer tijd voor een nieuwe ‘Lachen met Lon- blog’. Na alle ellende van de afgelopen dagen, weken, nou zeg maar gerust maanden. Is het weer tijd om even lekker te lachen. Want zeg nou eerlijk? Lachen is een van de belangrijkste emoties in het leven. Althans, voor mij wel. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, dat is een van mijn favoriete quotes!

Lees ook: Lachen met Lon (deel 1)

Met het hele gezin een dag naar een groot meer.

Mijn ouders hebben jarenlang een eigen zaak gehad waar ze beide werkzaam waren. Als we dan met het hele gezin vrij waren, was dit echt uniek en trokken we er graag een dag op uit.

Ze gingen we minstens 10 jaar geleden vaak in de zomer naar de plassen in Wanroij. Mijn moeder dan altijd een koelbox vol lekkers mee en zo genoten we de hele middag van de zon en elkaar. Lekker zwemmen, spelen in de klimrekken en een potje voetbal ontbrak ook nooit.

Mijn vader houdt niet van zwemmen dus die bleef meestal met een dik boek bij de spullen en deed af en toe mee met een potje voetbal.

Samen met mijn moeder nam ik een duik in het meer toen..

Samen met mijn moeder nam ik een duik in het meer. Heerlijk! Ik was een echte waterrat, doelloos baantjes zwemmen zat er bij mij niet in. Ik verzon altijd wel een spelletje en deze keer deden we wie het langst onderwater kon blijven.

Ik verloor en was als eerste boven. Omdat het water daar niet helder was bleef ik wachten tot mijn moeder boven kwam en wat denk je? Probeer je het even in te beelden. Ik een meisje van een jaar of 10 samen met haar moeder in een groot meer. Het was super druk want het was hoogzomer. En mijn moeder.. kwam met haar borsten boven haar zwempak naar boven.

Lachen met Lon (deel2)

Ik moest zó hard lachen dat ik niet eens duidelijk kon maken waarom ik moest lachen. Ze begreep er niks van! Er waren een aantal mensen die met open mond naar mijn moeder aan het kijken waren. Ik kon alleen maar wijzen naar haar badpak omdat ik niet meer bijkwam van het lachen.

Uiteindelijk zag mijn moeder natuurlijk water aan de hand was en hebben we daar samen de hele dag nog om kunnen lachen. Zelfs nu, als ik dit schrijf lig ik weer helemaal in een deuk.

Dit was Lachen met Lon (deel2). Ik kan eindeloos door blijven schrijven over onze lach-momenten.

Heerlijk toch? Oude herinneringen ophalen waar je ontzettend hard om kan lachen. Heb jij ook zo’n leuke herinnering waar je nu nog stuk om kan gaan? Laat het weten in de comments!

21 oktober 2015 door