Categorie

Persoonlijk

Een eigen bedrijf met twee kinderen!

Zij the beauty ik the brains.

In dit artikel kun je lezen dat Lisa niet lekker in haar vel zat. Dit had heel veel redenen die in dat artikel wat duidelijker worden. Een van die redenen was haar werkplek. Hier was zij niet blij mee. Het was een thuiszorgorganisatie waarbij het lastig was om aan de uren te komen. Lisa moest dagelijks twee keer werken om aan haar uren te komen. Dat was teveel.

Lisa had al eerder haar wens uitgesproken om ooit een eigen bedrijfje te runnen. Het realiseren is er nooit van gekomen. Wat dat betreft vullen we elkaar goed aan want met mijn werkervaring vind ik het leuk om alles te onderzoeken en als het lukt, te realiseren.

Mijn ouders hebben altijd een eigen onderneming gehad en dat heeft ook altijd in mijn bloed gezeten. Ik vind dit alles enorm interessant en leer iedere dag meer. Zij the beauty en ik de brains 🙂

Ondernemen is risico lopen!

Logo ontworpen, Jasje besteld, informatie ingewonnen en gewoon de stap gewaagd. Eerst ging Lisa 50/50 werken maar dit werd al snel minder op contract en na drie maanden was ze fulltime werkzaam in haar eigen bedrijf > Lisazorgtextra.

Ondernemen is risico lopen. Dat zal altijd zo blijven, ook in de zorg. De Corona’s zorgde ook voor ons voor onzekerheid. Er was uiteraard genoeg werk maar dan moesten we ook bij die instelling blijven. Logisch i.v.m verspreiden van het virus.

Als Lisa het naar haar zin heeft en leuke collega’s heeft dan proberen we een periode opdracht te regelen zodat we net iets meer zekerheid hebben wat betreft de inkomsten.

De vrijheid zorgt voor veel rust.

Ik heb weer een blij meisje. De vrijheid wat je hebt als je voor jezelf werkt is veel waard voor haar. In principe hoeft Lisa nooit meer te werken met kerst en oud- en nieuw want dit plannen we allemaal zelf in. Vakanties en andere vrije dagen kunnen we allemaal zelf indelen dus dat zorgt voor veel rust en een vrolijke Lisa.

Er zit veel papier, bel en regelwerk in naast dat Lisa iedere maand een bepaalde omzet probeert te draaien. Op de momenten dat een van ons thuis is moet de ander op de computer om te werken. Dit zorgde ervoor dat we nooit als gezin bij elkaar waren.

Een eigen bedrijf met twee kinderen.

Het blijft voorlopig lastig, want Marlie gaat natuurlijk nog niet naar de peuterspeelzaal en we hebben er samen voor gekozen dat we Marlie de eerste twee jaar zelf willen verzorgen.

Zakelijk en privè liep door elkaar heen. In de avonduren als we elkaar zagen dan ging het alleen maar over het werk. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. We hebben sinds een aantal maanden een kantoor gehuurd waar een van de twee in alle rust kan werken.

Lisazorgtextra bestaat bijna èèn jaar en in september ga ik starten met de opleiding tot medisch secretaresse zodat ik haar nog meer kan ondersteunen in haar werk.

Wij zijn super blij met deze keuze. Een eigen bedrijf heb je 24/7 maar wij vinden het prachtig om hiermee bezig te zijn, te groeien en te leren.

20 juli 2020 door Lonnekedewin

Persoonlijk

De band met je broer en zus!

Ik was een cadeautje!

Toen ik in mijn moeder haar buik zat te chillen, was dit het eerste jaar dat geslachtsbepaling mogelijk was. Mijn ouders konden zien of ik een jongetje of een meisje was. De beelden waren nog niet zo duidelijk en het was dan ook niet de eerste keer dat een arts zich had vergist.

Mijn ouders dachten te weten dat ik een meisje zou zijn. Ze werden geadviseerd om mijn kamer niet direct roze te verven na de echo. Ik was een cadeautje. Ik scheel 6 jaar met mijn jongste broer. De vierde!! en laatste keizersnede van mijn moeder en dus een meisje.

Trots dat ze waren! Snap ik. Ze wisten toen nog niet dat ik zodra ik kon lopen in bomen ging klimmen, slootje ging springen of kikkers ging vangen. Oh ja en ik had een hekel aan roze en poppen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook.

De band die ik heb met mijn broers is hecht. Althans, zo ervaar ik dat. Ze zijn allemaal verschillend en ik bespreek ook andere onderwerpen bij een bepaalde broer. Dat is top, want ik heb de keus uit drie broers dus ik kan altijd wel met iets bij een van de drie terecht.

Lisa heeft het een lange tijd gemist en had ook graag een broer of zus gewild waarmee zij alles kon bespreken. Inmiddels heeft zij net zo goed de keus uit drie, alleen bespreekt zij het dan vaak met een van de drie schoonzussen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook. Tot nu toe is het prachtig verlopen. Hij zag haar, zij voelde hem en het waren direct broer en zus. Twee handen op een buik. James werd verdrietig toen Marlie voor het eerst werd verschoond omdat er nog bloed op haar hoofdje zat. Dat moest wel pijn doen aldus James. Hij had nog wel een pleister over. De lieverd!

Twee gevoelige kinderen.

Marlie maakt ons gezin compleet en hij lijkt dat ook zo te voelen. James is nooit jaloers geweest en altijd begripvol. Nu ze wat ouder is en soms zijn bouwwerken sloopt, blijft hij lief voor haar. Een beetje te lief. Ik moet soms tegen James zeggen dat hij daar heus wel iets van mag zeggen. Nu begint hij soms te vragen of wij Marlie even weg kunnen zetten.

James ziet zijn vader om het weekend en daar geniet hij intens van. Ik merk aan Marlie dat zij hem mist. James krijgt bij papa natuurlijk de volledige aandacht en dat is heerlijk voor hem maar als hij thuis komt krijgt Marlie als eerst een dikke kus en een knuffel. Daarna zijn wij pas aan de beurt.

Het zijn twee gevoelige kinderen. Als Marlie pijn heeft, huilt James en andersom. Als er een kindje komt spelen bij James die het niet gewend is dat er nog een klein zusje bijloopt, zie ik James naar mij kijken van hoe kan ik hier nou het beste op reageren want ik vind het wel leuk. Inmiddels is hij oud genoeg om ook lekker boven te spelen. Het blijft belangrijk dat hij ook zijn eigen spel kan doen zonder dat daar altijd een zusje bij zit!

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen.

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen in de toekomst. Ik hoop dat zij net zo’n band met elkaar zullen krijgen als wij hebben met onze familie. Dat blijft toch onvoorwaardelijk.

Is de band met jou broer of zus belangrijk voor jou? Hecht je hier waarde aan? We zijn benieuwd!

18 juli 2020 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen is mislukt!

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen en dat is een tijdje flink mislukt!

De zwangerschap was intens zoals jullie in mijn vorig artikel konden lezen. Het was lastig om regelmatig een groot stuk te moeten rijden naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. We waren hier onder controle. Net zoals bij James. De bal ging opnieuw rollen en mijn medisch dossier werd dikker en dikker. Net zoals bij James.

Marlie heeft hier gelukkig weinig van meegekregen. Zij kon zich prima vermaken in mijn buik. Uiteindelijk is zij gezond ter wereld gekomen. De geboorte van Marlie is extra bijzonder omdat grote broer James alles bewust heeft meegekregen. Ik zie hem als de dag van gisteren rennen in de ziekenhuisgang met roze ballonnen om zijn zusje te bewonderen.

Lisa en ik hebben de periode na Marlie haar geboorte keihard moeten vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat is een tijdje flink mislukt. Het kwam allemaal tegelijk. James zijn operatie bij de KNO waar ik jullie later over vertel. James begon ook aan zijn basisschool- avontuur inclusief met de bijbehorende afspraakjes. En zijn eerste zwemles werd een feit.

We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Ik werd door Lisa geduwd terwijl ik in de rolstoel zat en ik duwde vanuit de rolstoel de wagen van Marlie die nét enkele dagen oud was. Tja, ik kon de eerste schooldag van mijn zoon absoluut niet missen. Grote buikwond of niet, ik was erbij en dat was fijn.

Gebroken nachten, de zorg verdelen over twee kinderen, de onzekerheid bij Lisa en de medische situatie van mij, zorgde ervoor dat wij elkaar langzaam uit het oog verloren. Ondanks dat zaten we allebei, soms met en soms zonder elkaar op een hele dikke grote roze wolk. We genoten beide of los van elkaar van de kinderen. We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Lisa ging psychisch steeds verder achteruit. Zij zat niet lekker in haar vel. De onzekerheid bij haar moederschap. Een groot stuk onverwerkt verleden. Het niet prettig voelen op de werkvloer en dan ook nog een partner die meer in bed lag dan gezellig op de bank beneden kon zijn. Dat was heftig. Dit alles heeft er voor gezorgd dat wij elkaar op dat moment niet meer konden helpen of steunen.

Lisa werd opgenomen en we besloten om een tijdje los van elkaar te leven.

Het was een vervelende periode met nog maar weinig begrip voor elkaars situatie. Er volgde meerdere interne opnames voor Lisa waarin zei niet de juiste therapie kon krijgen die zij nodig had. Dit kregen wij thuis dan weer op ons bordje en nam ik het haar op mijn beurt weer kwalijk dat ik er hele periodes alleen voor stond met een kleuter en een baby van enkele maanden oud. Wij verloren elkaar uit het oog.

We hebben uiteindelijk moeten besluiten om een tijdje los van elkaar te leven omdat we gewoonweg genoeg hadden aan ons zelf. Hoe graag we het ook wilde, we konden elkaar op dat moment niet meer gelukkig maken. Dat was een heftig besluit maar juist door die periode van verwijten, boosheid, verdriet kwam er uiteindelijk rust en staan we nu als een ijzersterk team naast elkaar.

Door de ruimte die we een lange tijd nodig hadden, kunnen we nu die onvoorwaardelijke liefde die er altijd zat, weer voelen, elkaar steunen, naar elkaar luisteren en vooral met elkaar praten waardoor we elkaar beter begrijpen.

Onbegrip in onze omgeving over psychische klachten/ziektes.

Er heerst nog een flink taboe over psychische klachten/ziektes en de talloze diagnoses die er zijn. Er ontstaan vaak vooroordelen die niet altijd juist zijn. Hokjes houden wij sowieso niet van en daarnaast doet die stempel er ook niet toe. De juiste therapie volgen die voor jou als persoon helpt en een klik hebben met je behandelaar is zeker een must om verder te komen in dat proces.

Wij hebben ook veel onbegrip gehad uit onze omgeving en er zijn zelfs bepaalde boeken compleet dicht geklapt. Het niet openstaan voor een gesprek of uitleg en zelf conclusies trekken is triest maar de oplossing hiervoor heb ik zelf ook niet. Je kunt mensen meenemen naar informatieavonden, video’s laten zien waarin het wordt uitgelegd maar het blijft moeilijk om te begrijpen als je hier nooit mee te maken hebt gehad.

Gelukkig hebben wij ook enorm veel steun gehad van vrienden van Lisa en familie van mij die het ook niet altijd konden begrijpen maar er wel altijd waren als een van ons ze nodig had.

Samen met James en Marlie vormen wij een gelukkig gezin.

Een relatie is keihard werken in ieder opzicht. Dat zullen wij altijd een tandje harder moeten doen. Ik met zo’n dik medisch dossier en Lisa omdat ze voorlopig in therapie zal blijven. Het klinkt vreemd maar we zijn blij dat we deze periode hebben meegemaakt. De fundering van onze relatie nu op de juiste manier is gebouwd. Samen met onze kinderen James en Marlie, vormen wij een gelukkig gezin.

Het is nou eenmaal niet altijd positief. Het leven is een prachtig cadeau met alles wat daarbij komt kijken maar soms moet je heel diep gaan voordat je je dit weer kunt realiseren. Op mijn blog deel ik verschillende artikelen over ons leven maar ook dat is écht niet altijd zoals je ziet in onze video’s of foto’s en gezien heel social media al betekent staat om het ‘perfecte plaatje’ is het dit een keer een ander artikel geworden.

17 juli 2020 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Joeeehoeeee, ik kom terug!

Tja, het was allemaal wat zeg. Ik schreef dagelijk artikelen over mijn leven als jonge moeder maar ineens veranderde in een klap heel mijn leven. Dit is inmiddels alweer drie jaar geleden en het is nu alsof het nooit anders is geweest. Ik moest alles verwerken en dat heb ik op mijn eigen tempo gedaan. Ik wil jullie zoveel vertellen en dat gaat gebeuren, binnenkort!

Ik ben druk bezig met de voorbereidingen maar vanaf 1 april komen er weer dagelijks, in ieder geval wekelijks, artikelen op LonnekeSchrijft!

JOEEEHOEEEE, ik ben terug!

26 februari 2020 door Lonnekedewin

Geen categorie, Persoonlijk

Reizen met je kind en een chronische ziekte buiten Europa.

Op vakantie met je kind.

Als de situatie het toelaat proberen wij ieder jaar een tripje te maken naar het buitenland. Wat dat betreft is James een verwende peuter die al twee keer in zijn leven op vakantie is geweest. De eerste gezinsvakantie was in Frankrijk en vorig jaar zijn we naar Spanje vertrokken. De plannen zijn om nog eens naar Amerika te vliegen maar hiervoor zijn er andere voorbereidingen nodig als een tripje binnen Europa zoals oa een ESTA. Later in dit artikel lees je hier meer over.

Wat ons betreft is een vakantie met je kind onder de vier jaar prima te doen. Mits jezelf een beetje relaxed blijft. Ik werd bijvoorbeeld hard uitgelachen toen ik een koffer besteedde aan alleen maar speelgoed voor James. Achteraf werd ik hartelijk bedankt. James heeft zowel de vlucht als de vakantie met zijn eigen speelgoed gespeeld en als je kind het naar zijn zin heeft, is het voor de ouders ook gauw goed.

Dit jaar zouden we eigenlijk op vakantie gaan naar mijn broer en schoonzus in Amerika. Zij hebben inmiddels een dochter gekregen en een mooi huis gekocht. Hoewel social media een prima platform is om alles te kunnen zien en te delen, blijft het een lastig verhaal. Je wil immers gewoon zien waar je familie woont, hoe ze leven en vooral knuffelen.

Een tripje buiten Europa vergt een goede voorbereiding.

Een tripje buiten Europa en in ons geval naar Amerika vergt wat andere voorbereidingen naar een ‘simpele’ vlucht naar Spanje. Je zit immers minimaal 8 uur in het vliegtuig en zie dan je peuter maar te vermaken. Een koffer vol met speelgoed of niet, het wordt een stuk lastiger.

Ik ben zelf een aantal keren in Amerika geweest. New York heb ik gezien, Atlanta ben ik geweest en ook in Houston ben ik een tijdje verbleven. Dit waren allemaal vakanties met mijn ouders. We gingen dan speciaal voor mijn broer. Het scheelde ons veel geld want de accommodaties waren uiteraard bij mijn broer op dat moment.

Het lijkt mij geweldig om James en Lisa dezelfde ervaring te geven en nu zeker omdat James kan spelen met zijn nichtje. Wij zochten uit wat je moet voorbereiden voor een reis naar Amerika want zoals ik al zei, dat is andere koek als een tripje van twee weken naar Spanje.

Wat moet je regelen voor je vlucht naar Amerika?

Zo ben je bijvoorbeeld verplicht om een ESTA te hebben want als je hier niet over beschikt wordt je geweigerd voor de vlucht. De ESTA is in 2009 ingevoerd en is bedoeld voor het veilig reizen, waarmee alle reizigers vooraf gescreend en geregistreerd kunnen worden. Het geeft dus best een veilig gevoel.

Een ESTA geeft overigens geen garantie om het land daadwerkelijk binnen te mogen. Bij aankomst kan de beslissing alsnog gemaakt worden om je te weigeren. Gelukkig gebeurt dit zeer zelden en zou ik me hier ook geen zorgen over maken als je jezelf altijd volgens de wet hebt gedragen.

Als de ESTA is goed gekeurd dan vervalt deze binnen 90 dagen. Je kunt dus 90 dagen onbezorgd in Amerika verblijven. Wil je langer in Amerika verblijven, wonen of werken, dan heb je een Visum nodig.

Een paspoort en een ESTA is trouwens ook nodig voor minderjarige. Als wij naar Amerika vertrekken zullen we deze dus ook moeten aanvragen voor James. Gelukkig heeft hij al een paspoort voor het geval dat we met spoed naar Amerika zouden moeten. Ik vond dat wel zo’n veilig idee met familie buiten Europa.

De ESTA wordt dan ook gekoppeld aan je paspoort. Als deze dus niet meer geldig is dan vervalt de ESTA en dien je deze opnieuw aan te vragen.

Het grootste leerproces voor ons is om de ESTA een tijd voor de reis aan te vragen zodat alles op tijd binnen is. Zo zijn wij het bijvoorbeeld een keer vergeten waardoor we een dag voor de vlucht in de stress zaten. Gelukkig werden wij geholpen door Visumbuitenland bij de aanvraag van ons ESTA waardoor wij met spoed een aanvraag hadden geplaatst en alles alsnog in orde was voor de vlucht.

Reizen buiten Europa als je chronisch ziek bent.

De eerste jaren met de ziekte van Crohn moest ik er niet aan denken om op vakantie te gaan. Niet in Europa maar al helemaal niet buiten Europa. Inmiddels heb ik mijn draai hier in gevonden en weet ik exact waar ik voor mezelf op moet letten. De ziekte van Crohn heeft geen handleiding en je dient dus zelf te onderzoeken wat voor jou het beste werkt.

Het toilet in het vliegtuig was iets wat mij altijd tegenhield. Laten we eerlijk zijn, je zit liever thuis op je gemak als je buikpijn hebt. Maar als je zo gaat denken dan kom je nergens meer. Ik heb dit proberen los te laten, neem altijd een setje extra kleding mee voor het geval dat en ik zorg voor voldoende medicijnen die ik op dat moment kan innemen.

De kosten van gezondheidszorg in Amerika kunnen een stuk hoger liggen dan in Nederland. ALs je in Amerika gebruik (moet) maken van een dokter, ambulance of het ziekenhuis wordt dit niet altijd vergoed door je zorgverzekering. Een reisverzekering is een belangrijk document waar je dit soort dingen mee kunt voorkomen. Het is altijd goed om je hierover goed te laten informeren.

Reizen buiten Europa vergt wat voorbereidingen en het is belangrijk dat je jezelf goed laat informeren. En wil je weten hoe onze vakantie was met onze peuter in Spanje? Klik dan op deze link.

21 februari 2019 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Het was tijd voor pure ontspanning.

Precies een jaar geleden kozen Lisa en ik voor elkaar..

In dit artikel heb je kunnen lezen over het eerste weekend zonder James. Het was verschrikkelijk om mijn kleine vriendje niet te kunnen knuffelen wanneer ik dit graag wilde. Tijd voor afleiding! Het was tijd voor pure ontspanning en waar kun je nou beter ontspannen dan in een sauna? Nergens!

Het was exact een jaar geleden dat Lisa en ik definitief voor elkaar kozen en precies een jaar later het eerste weekend zonder James. Je kunt jezelf voorstellen dat alles in een stroomversnelling is gegaan en in combinatie met mijn gezondheid waren we écht toe aan een weekend samen.

We gingen twee volle dagen naar Thermae 2000 in Valkenburg, inclusief overnachting en dit was heerlijk. Een uurtje zingen in de auto en het lijkt alsof je op vakantie bent. Het is zo’n leuk plaatsje, super toeristisch maar het straalt ook ongelofelijk veel rust uit door het uitzicht wat je hebt.

Niet naakt willen zijn is geen excuus om niet naar de sauna te gaan!

De combinatie van twee volle dagen zwembad en sauna met ’s avonds een gokje in het Casino wat op loop afstand is van de sauna zelf was voor ons ideaal om hier naar toe te gaan. We werden vriendelijk ontvangen door het personeel die ons wegwijs maakte door het resort. Aangezien het personeel wist dat we één jaar samen waren, was onze kamer versierd met rozenblaadjes en stond de champagne op ons te wachten.

Afleiding, check!

Lisa en ik gaan allebei graag naar de sauna en we hebben al meerdere sauna’s geprobeerd. Thermae 2000 was mijn favoriet, ik ging hier weleens vaker naar toe maar Lisa was daar nog nooit geweest. Als je met mensen praat over de sauna denken ze naast het feit dat het ontspannen, warm en prettig is ook direct aan het woord: naakt’. Dit weerhoudt vast veel mensen om naar een sauna te gaan en dat is zonde want je gaat herboren en uiterst relaxed naar huis.

De eerste keer sauna is altijd wat ongemakkelijk. Je denkt dat iedereen naar je lichaam kijkt ~~waar je vast ontevreden over bent anders zou het je niets uitmaken~~ en dat voelt onprettig. Ik dacht dit ook toen ik voor het eerst naar de sauna ging. Het mooie is dat iedereen naakt is en hier dus totaal niet mee bezig is.

Thermae 2000 is een van de weinige sauna’s waarbij je op reguliere dagen gebruikt kunt maken van de sauna en de zwembaden in badkleding. Op deze manier is de drempel voor mensen die niet graag naakt zijn maar tòch willen genieten van de faciliteiten in de sauna, weg. Ben je juist een liefhebber van naakt rondlopen in de sauna kan dit hier ook. Je kunt het beste een kijkje nemen op hen website voor meer informatie.

Het was tijd voor pure ontspanning!

We hebben twee geweldige dagen gehad en voor het eerst meegedaan aan een honing- opgieting. Ik had verwacht dat het een opgieting is zoals meestal met verschillende geuren en in dit geval, een honing geur. Bijna. We kregen namelijk allemaal een bekertje met honing om ons zelf helemaal mee in te smeren. Wat? Ja echt! Ik vond het ook vreemd maar het is goed voor je huid en het desinfecteert.

Het was trouwens hilarisch om te zien dat één van de saunagangers het potje honing stiekem zat op te eten in plaats van zijn lichaam in te smeren. Tranen over onze wangen van het lachen.

Als je even wat privacy wil kun je jezelf ten alle tijden terugtrekken in je hotelkamer. Deze zit vast aan het resort waardoor je heen en weer kunt lopen in je badjas. Ideaal om James even te FaceTime die voor het eerst bij zijn vader was dat weekend. Hij het het naar zijn zin, had goed geslapen en zat vol verhalen.

Nadat we heerlijk hadden gegeten in restaurant Pure wat in het resort zit. Liepen we naar het Casino waar we nog een gokje waagde. Helaas meer geluk in de liefde dan in het spel en dus doken we het laatste uurtje het zwembad nog even in waarna we heerlijk hebben geslapen!

Zoals gezegd, als herboren reden we terug naar huis. Het was een geweldig weekend en de perfecte afleiding voor het eerste weekend zonder James.

Dit artikel bevat een samenwerking met Thermae 2000.

17 april 2018 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Het gaat niet goed met mij de afgelopen tijd

Luister altijd naar je moeder.

Jeetje, dacht ik het een tijdje terug weer op te pikken maar ik kreeg een ongelofelijke terugval. Er is veel gebeurd, ook wat betreft mijn gezondheid maar dit vertel ik in een later artikel als ik zelf alles op een rijtje heb. Afgelopen week werd ik, net zoals vele mensen, getroffen door de griep. Ik kreeg keelpijn, had dagen lang koorts boven de 40 graden en het leek in plaats van beter alleen maar slechter te worden.

Ik werd een dag voor het weekend ziek. Dat is een vervelende dag. Mijn moeder adviseerde mij om naar de huisarts te gaan maar ik vond dat nog wat te vroeg. Iedereen heeft immers de griep, het heerst en ik wil niet direct voor alles naar de huisarts rennen. Had ik dat maar wel gedaan, misschien was ik dan iets eerder van deze klachten af. Sorry mam.

Een bezoek aan de huisarts.

Het was vandaag zo ver dat ik de stap naar de huisarts heb genomen. Mijn lichaam is zó op dat 30 minuten met James onder de douche staan en liedjes zingen al veel te veel is. En die aantal minuten dat ik hem kan zien op de dag wilde ik nou juist zo graag benutten op een leuke manier. Helaas, mama dook met natte haren in bed. Ik had geen energie meer om mezelf compleet af te drogen. Zo intens op is mijn lichaam momenteel.

Ik slaap veel de afgelopen week maar ik heb daarbij intense en afgrijselijke nachtmerries, ook slaapwandel ik regelmatig dus het traphekje moet nu niet alleen voor James dicht maar ook voor mama, anders zijn we nóg verder van huis. De huisarts drukte mij op het hart dat ik voortaan echt sneller aan de bel moest trekken, gaf een antibiotica mee en hup ik dook direct in bed toen ik thuis kwam.

Het gaat niet goed met mij de afgelopen tijd.

De huisarts heeft mij helemaal nagekeken en gaf een antibiotica kuur omdat ik een immuunziekte heb en er bij mij sneller een bacterie overheen kan komen. Oh ja en ik heb slaaptabletten meegekregen zodat ik sneller in slaap kan vallen vanwege de pijn.

Thuis aangekomen ben ik direct in slaap gevallen en ik werd een uur later wakker met vreselijke oorpijn. Ik neem ’s avonds netjes mijn slaaptablet in en ik voel mezelf een beetje wazig worden. Een fijn gevoel maar slapen lukt niet, de oorpijn drukt er met alle macht doorheen.

Ik geef het op, loop uit bed en bel de huisartsenpost op met tranen over mijn wangen. Oh wat kan een mens zich ellendig voelen. Het doel om langs te komen heb ik niet want ik weet immers hoe dat werkt. Ik vraag me alleen af of de antibiotica kuur die ik eerder deze dag kreeg, ook helpt voor die vreselijke oorpijn.

Helaas. Dat is niet het geval en ik moet aan de zetpillen. Ik snik ja en amen en hang de telefoon op. Pff, paracetamol. Joh, alsof ik een tiktak door mijn reet duw. Het doet nauwelijks tot niks meer bij me. Maar, ik zal het toch maar doen puur voor de zekerheid.

Tot zo ver deze update. Ik hoop snel weer van mezelf te kunnen laten horen!

28 maart 2018 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Een man is gestorven in een MRI-scanner

Het nieuws.

Net zoals de rest van Nederland pak ik ’s ochtends mijn smartphone als mijn ogen open gaan. Ik check mijn social media kanalen, refresh mijn whatsapp en open de nieuws app met allerlei vervelende verhalen. Nadat ik heb bekeken wie er deze maand allemaal is geboren en overleden strandden mijn ogen op een indrukwekkend artikel.

Een 32- jarige man is in een MRI-scanner gezogen en uiteindelijk gestorven. Vreselijk. Ik ben blij dat ik dit artikel pas open nadat ik onlangs mijn MRI-scan heb ondergaan van mijn dunne darm. Iedereen die weleens in een MRI-scanner heeft gelegen weet dat het niet toegestaan is om metalendingen aan of in te hebben. Je doet alles verwijderen voordat je uberhaubt de ruimte inloopt alleen was deze man niet ingelicht, blijk achteraf.

Een MRI-scan van mijn dunne darm met contrastvloeistof.

Ik had ongeveer een week voor dit nieuwsbericht een MRI-scan van mijn dunne darm. Sinds mijn buikklachten zijn toegenomen had ik veel last van braken. Het kon zijn dat mijn ziekte van Crohn zich had genesteld in mijn dunne darm. Deze dag liep onverwachts want ik had een ‘normale’ afspraak bij de MDL-arts waarna ik met redelijke spoed een MRI-scan moest ondergaan.

Mijn ouders kwamen naar het UMC om mij bij te staan, er wordt tijdens het de scan namelijk bepaalde vloeistof ingespoten waardoor je daarna niet in staat bent om auto te rijden. Prettig is het sowieso niet want voor het onderzoek heb je een uur te tijd nodig om contrastvloeistof te drinken zodat de dunne darm beter zichtbaar is.

Lachen, gieren en brullen samen met mijn moeder in de wachtkamer.

Het was een bizarre, heftige maar uiteindelijk fijne dag. Lisa was aan het werk omdat deze afspraak niet zo belangrijk was. Althans, dat dachten we. Dat bleek anders en uiteindelijk zat ik, net zoals vroeger, samen met mijn moeder in de wachtkamer. Het contrastvloeistof is redelijk te drinken. De eerste paar bekertjes gaan probleemloos maar een dikke liter van die zooi gaat moeizaam.

Mijn moeder zoekt naar mogelijkheden om een klein beetje weg te gooien. We kijken om ons heen en mijn moeder haar ogen vielen op een plant. Ze ging staan, keek om haar heen en net op het moment dat ze wilde aanlopen kwam er een arts aangelopen om iemand op te halen. Helaas, mislukt.

Plan B was om een theezakje te pakken en dat deed mijn moeder.

Ze pakte een thee zakje, gooide dit in mijn contrastvloeistofbekertje en op deze manier leek het of daar gewoon een bekertje thee stond. Een hele dikke faal want het werd geen thee. Het zakje bleef vrolijk drijven in het contrastvloeistof zonder dat er ook maar iets gebeurde. Oke, we hadden iets beter moeten opletten bij scheikunde mam!

Tranen over mijn wangen van het lachen. Terug naar plan A, de plant. Ik dacht dat het een nepplant was maar mijn moeder was er van overtuigd van niet. ‘’Lon, niet zo lachen dan lukt het nooit!’ zei mijn moeder serieus. Ze stond op, pakte twee bekertjes van mijn contrastvloeistof, liep naar de plant en HUP, weg!

Misse geslaagd. Terug naar de man.

Check jezelf en de ander op metalen objecten voordat je de MRI ruimte inloopt.

Deze man liep naar binnen met een zuurstofcilinder nadat een medewerker uit het ziekenhuis had verteld dat dit veilig was. Hij kwam overigens niet voor zichzelf maar om een familielid bij te staan tijdens het onderzoek. Vreselijk. Het was dus niet veilig en is uiteindelijk gestorven.

Triest nieuws. In Nederland hoeven wij ons geen zorgen te maken. Wij hebben veiligheidsprocedures om deze ongelukken te voorkomen maar voordat ik nu naar een MRI-scan moet check ik nog even dubbel en dwars mijn zakken op metalen objecten!

27 februari 2018 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Moeilijke momenten door de scheiding.

Thema ‘familie’ op de peuterspeelzaal.

Ik heb het al eens eerder geschreven. Een scheiding is nooit leuk vooral niet als er kinderen in het spel zijn want zij zijn vaak de dupe van een scheiding. Hoe goed je ook uit elkaar gaat, het blijft moeilijk, vooral door James. Ik wil James intens gelukkig zien en hem een stabiele basis geven waarop hij later verder kan bouwen.

We doen ons best maar het plaatje wat ik altijd in mijn hoofd had heeft in de werkelijkheid keihard gefaald. Je denkt nu over andere keuzes dieper en langer na voordat je een beslissing maakt omdat je bang bent voor de gevolgen maar is dat de bedoeling van het leven? Ik denk het niet. Het is natuurlijk nooit weg om lang en dieper na te denken over verschillende beslissingen maar je moet uiteraard wel blijven leven en je hart volgen.

Een van de moeilijkste momenten vond ik afgelopen week. Het thema op de peuterspeelzaal was ‘familie’. Tja, dat ligt momenteel natuurlijk wat ingewikkeld en leg dat maar eens uit aan een peuter 2,5. Ik had een mooie foto van ons drieën uitgeprint met James op onze nek en in zijn schooltas gedaan. Op de peuterspeelzaal weten ze van de situatie en ook dat deze binnenkort gaat veranderen omdat mijn ex- partner dan daadwerkelijk gaat verhuizen.

Voor hem is de scheiding later normaal.

Dit zijn situatie waarop ik het moeilijk heb. Ik vind het lastig dat op zulke momenten hij niet kan vertellen dat papa en mama bij elkaar zijn en hij een ‘normaal’ gezin vormt. Helaas zal James onze scheiding later als normaal ervaren en dat is een schrale troost.

Ik heb weleens tegen mijn moeder gezegd dat ik het jammer vond dat zijn herinneringen pas gaan ‘werken’ vanaf zijn vierde verjaardag. We doen immers zoveel leuke dingen met onze kleine man erbij waardoor het soms jammer is dat hij zich later hiervan niks zal herinneren.

Wat betreft de scheiding ben ik blij, hoewel het uiteraard twee kanten heeft want als hij wat ouder was geweest konden we hem beter uitleggen hoe de situatie is en gaat zijn terwijl hij nu nog niet alles begrijpt en daardoor spanningen kan ervaring die wellicht onnodig zijn. Daarbij gaan we nog steeds goed bij elkaar om waardoor hij er beter in kan berusten als hij alles krijgt en begrijpt.

Tekenen over de nieuwe situatie.

Nu het moment bijna zover is dat de vader van James gaat verhuizen ben ik samen met hem aan het tekenen. Ik teken drie huizen. Een huis waar Lisa, James, de hond Max en ik blijven wonen. Een huis waar papa met de konijnen gaat wonen en een huis waar de vriendin van papa woont.

Ik vertel hierbij verhalen zoals: Je blijft heel veel nachtjes bij mama slapen en dan gaat James in de auto naar papa toe en vraagt James: ‘Papa, mag ik bij je spelen?’ Ja, leuk!’ zegt papa dan. Neem je logeerkoffer en knuffels maar mee dan kun je ook een nachtje blijven slapen en samen met de konijntjes spelen. Dan zegt James: Doei mam, doei Lisa tot snel!’ En soms kan het zijn dat het vriendinnetje van papa ook met James komt spelen, leuk he?!

‘Ja leuk papa. Mama nee.’ Zegt JAmes dan. Het blijkt wel dat hij begrijpt dat ik er dan niet bij ben maar hem een andere dag weer zie. Laatst was James zelf aan het tekenen en dan tekent hij op zijn manier de situatie na en verteld precies wat ik hem heb uitgelegd.

Moeilijke momenten door de scheiding.

James is momenteel in de kus en knuffel fase. Hij merkt dat Lisa en ik elkaar een knuffel en een kus geven en papa en zijn vriendin. Dat vindt hij leuk maar hij kan het niet goed plaatsen. Hij wil nu dat iedereen elkaar een kus en een knuffel geeft als we naar het werk gaan. Dat is een beetje teveel van het goede. We leggen hem nu uit dat niet iedereen elkaar een kus en een knuffel hoeft te geven. We elkaar wel lief vinden en James het allerliefste is. Daarom geven we elkaar hier de hele dag een high five!

Ik ben benieuwd hoe het straks daadwerkelijk gaat lopen in de praktijk. We doen beide keihard ons best om ervoor te zorgen dat James het zo fijn mogelijk heeft. Bij wie hij op dat moment ook is en dat de ander altijd even kan bellen om te kletsen met James..

26 februari 2018 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Soms moet je een stapje terug doen..

Ik moest voor mezelf kiezen.

Vrijwilligerswerk drie keer in de week. De scheiding die inmiddels officieel is. Het verhuizen van mijn ex-partner waar we midden in zitten. Mezelf verdiepen in toeslagen, werk en dus veel telefoneren. Dagen achter de computer om van alles uit te zoeken. Een begroting maken van mijn nieuwe leven waar ik nu met een been in sta en al het ‘oude’ nog moet afsluiten zodat ik met frisse moed aan het ‘nieuwe’ kan beginnen. James ondertussen brengen en ophalen van de peuterspeelzaal, tekeningen maken over de nieuwe situatie en veel tijd met hem doorbrengen zodat hij het naar zijn zin heeft en toen.. toen was het stil op Lonneke Schrijft.

Ik wist niet meer hoe ik al het bovenstaande moest bolwerken en de druk om iedere dag een artikel te plaatsen hielp niet mee. Ik moest voor mezelf kiezen en alles even laten voor wat het was. Dat heb ik gedaan, met pijn en moeite want LonnekeSchrijft is een groot deel van mijn leven. Mijn werk en mijn passie. Ik ben hier het liefst de hele dag mee bezig maar soms, heel soms moet je een stapje terug doen voordat je weer keihard kan knallen en daar hang ik nu tussenin.

De ziekte van Crohn en stress.

Jullie hebben op mijn Facebookpagina kunnen zien dat het momenteel niet goed gaat met mijn gezondheid waardoor ik ook even een stapje terug moest doen. Het begon met flinke gewrichtsklachten en uiteindelijk had ik zoveel buikpijn dat ik, nu nog steeds, bezig ben met allerlei testen om te kijken wat er nu precies aan de hand is met mijn lichaam.

De stress die ik heb door de eerste alinea van dit artikel is het uiteraard verergerd of zelfs de oorzaak. Stress is funest voor de ziekte van Crohn maar je kunt ook stress krijgen DOOR de ziekte van Crohn.

Mijn lichaam snakte naar het infuus.

Ik ben gisteren naar het ziekenhuis geweest voor mijn Entyvio infuus. Mijn lichaam snakte naar het infuus. Ik voelde de vloeistof direct naar mijn buik verplaatsen, heb jij dat ook weleens gehad? Het doet geen pijn, het is juist een prettig gevoel maar dat zal wel iets psychologisch zijn dat je voelt dat er ‘iets’ naar de pijnlijke plek gaat en het dus helpt.

We kijken nu per dag hoe het gaat. Ik doe rustig aan en hopelijk gaat ik mezelf beter voelen. Ik heb het nu wel weer gehad met bedlegerige dagen!

De ziekte van Crohn & stress hoe ga jij hiermee om? Laat het weten in de comments dan kunnen we hierover kletsen.

24 februari 2018 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Happy Lisa day!

Dromen over deze tijd die nu werkelijkheid is.

Ja schat, dit is even wat anders dan een blog over onze mooie huisje. Een speciaal artikel voor mijn Lisa. Het klinkt misschien wat bezitterig en dat bedoel ik niet zo maar ook weer wel 😉 Ik ben blij dat Lisa mijn meisje is.

Gefeliciteerd lieverd, ik ben het niet vergeten. Thank God. Ik ben namelijk enorm slecht in datums dus dat kan er nog weleens bij in schieten. Erg slecht maar nu dus niet. Jouw cadeautje hebben we al samen beleefd op onze grote verrassingsdag en we zijn natuurlijk nog een dagje naar de sauna geweest waarop we allebei genoten hebben.

Ik weet nog dat we, bijna een jaar geleden, samen lagen te dromen over deze tijd waarin we iedere dag naast elkaar in slaap mogen vallen en we samen ontwaken. Het was een mooi begin, onze relatie en die tijd zal ik dan ook nooit vergeten.

We lijken op elkaar maar we zijn ook zo verschillend.

Jij bent een speciaal meisje. Überhaupt maar vooral voor mij. Jij hebt mij mezelf laten leren kennen en tovert iedere dag weer een lach op mijn gezicht. Natuurlijk met up en downs zoals dat in iedere relatie gaat maar we slaan er ons goed doorheen, al zeg ik het zelf!

Er moeten nog een aantal dingen gebeuren om van ons huis een thuis te maken. Ik vind het leuk om dit met je samen te doen, het is een heel project maar we hebben de tijd en gelukkig beleven we daar ook enorm veel lol mee. Tot midden in de nacht met pijn in ons rug een kast okel- geel gaan verven, dat zijn wij.

We lijken op elkaar maar we zijn ook zo verschillend. Ik weet nog dat we in het begin zeiden dat we wel tweelingzusjes konden zijn, nou dat beeld is inmiddels wel een beetje veranderd, toch? Het feit dat we zo verschillend maar toch ook weer op elkaar lijken zorgt ervoor dat onze relatie is zoals die is en we gelukkig zijn met elkaar.

Samen herinneringen maken!

Deze wintermaanden zijn koud en saai maar toch maken we er iedere dag opnieuw een feestje van samen. We kijken stiekem nu al uit naar het feit dat we precies over zes maanden lekker samen met James in Spanje zitten. De tweede vakantie die we gaan realiseren, best bijzonder toch? Ik kan niet wachten om alles vast te leggen zodat we er net zoals de vorige vakantie nog maanden van kunnen nagenieten.

We hadden beide de keus om iets leuks te bestellen op internet vanuit ons kerstpakket. Wil jij een koekenpan of speelgoed voor James? Nee, ik wil dat niet. Ik wil samen herinneringen maken dat is namelijk zoveel meer waard dan een tijdloze koekenpan. Deze sauna dag, een avondje bankhangen met een filmpje en de dagjes uit samen dat zijn de dingen die er voor ons toe doen. Herinneringen maken.

Gefeliciteerd schatje!

Gefeliciteerd met je verjaardag schatje. Het wordt een gezellige dag, je feestje moet nog even op zich laten wachten door de rest van de verjaardagen in de familie maar over een week maken we er een gezellig feestje van samen.

Ik hoop dat ik nog héél véél verjaardagen van jou met jou kan en mag vieren. Gewoon, omdat jij jij bent en ik nog altijd stapelgek op je ben.

Liefs van mij!

Feliciteren jullie Lisa in de comments, dat vindt ze vast leuk!

12 januari 2018 door Lonnekedewin

Oudere artikelen