Het nieuws.
Net zoals de rest van Nederland pak ik ’s ochtends mijn smartphone als mijn ogen open gaan. Ik check mijn social media kanalen, refresh mijn whatsapp en open de nieuws app met allerlei vervelende verhalen. Nadat ik heb bekeken wie er deze maand allemaal is geboren en overleden strandden mijn ogen op een indrukwekkend artikel.
Een 32- jarige man is in een MRI-scanner gezogen en uiteindelijk gestorven. Vreselijk. Ik ben blij dat ik dit artikel pas open nadat ik onlangs mijn MRI-scan heb ondergaan van mijn dunne darm. Iedereen die weleens in een MRI-scanner heeft gelegen weet dat het niet toegestaan is om metalendingen aan of in te hebben. Je doet alles verwijderen voordat je uberhaubt de ruimte inloopt alleen was deze man niet ingelicht, blijk achteraf.
Een MRI-scan van mijn dunne darm met contrastvloeistof.
Ik had ongeveer een week voor dit nieuwsbericht een MRI-scan van mijn dunne darm. Sinds mijn buikklachten zijn toegenomen had ik veel last van braken. Het kon zijn dat mijn ziekte van Crohn zich had genesteld in mijn dunne darm. Deze dag liep onverwachts want ik had een ‘normale’ afspraak bij de MDL-arts waarna ik met redelijke spoed een MRI-scan moest ondergaan.
Mijn ouders kwamen naar het UMC om mij bij te staan, er wordt tijdens het de scan namelijk bepaalde vloeistof ingespoten waardoor je daarna niet in staat bent om auto te rijden. Prettig is het sowieso niet want voor het onderzoek heb je een uur te tijd nodig om contrastvloeistof te drinken zodat de dunne darm beter zichtbaar is.
Lachen, gieren en brullen samen met mijn moeder in de wachtkamer.
Het was een bizarre, heftige maar uiteindelijk fijne dag. Lisa was aan het werk omdat deze afspraak niet zo belangrijk was. Althans, dat dachten we. Dat bleek anders en uiteindelijk zat ik, net zoals vroeger, samen met mijn moeder in de wachtkamer. Het contrastvloeistof is redelijk te drinken. De eerste paar bekertjes gaan probleemloos maar een dikke liter van die zooi gaat moeizaam.
Mijn moeder zoekt naar mogelijkheden om een klein beetje weg te gooien. We kijken om ons heen en mijn moeder haar ogen vielen op een plant. Ze ging staan, keek om haar heen en net op het moment dat ze wilde aanlopen kwam er een arts aangelopen om iemand op te halen. Helaas, mislukt.
Plan B was om een theezakje te pakken en dat deed mijn moeder.
Ze pakte een thee zakje, gooide dit in mijn contrastvloeistofbekertje en op deze manier leek het of daar gewoon een bekertje thee stond. Een hele dikke faal want het werd geen thee. Het zakje bleef vrolijk drijven in het contrastvloeistof zonder dat er ook maar iets gebeurde. Oke, we hadden iets beter moeten opletten bij scheikunde mam!
Tranen over mijn wangen van het lachen. Terug naar plan A, de plant. Ik dacht dat het een nepplant was maar mijn moeder was er van overtuigd van niet. ‘’Lon, niet zo lachen dan lukt het nooit!’ zei mijn moeder serieus. Ze stond op, pakte twee bekertjes van mijn contrastvloeistof, liep naar de plant en HUP, weg!
Misse geslaagd. Terug naar de man.
Check jezelf en de ander op metalen objecten voordat je de MRI ruimte inloopt.
Deze man liep naar binnen met een zuurstofcilinder nadat een medewerker uit het ziekenhuis had verteld dat dit veilig was. Hij kwam overigens niet voor zichzelf maar om een familielid bij te staan tijdens het onderzoek. Vreselijk. Het was dus niet veilig en is uiteindelijk gestorven.
Triest nieuws. In Nederland hoeven wij ons geen zorgen te maken. Wij hebben veiligheidsprocedures om deze ongelukken te voorkomen maar voordat ik nu naar een MRI-scan moet check ik nog even dubbel en dwars mijn zakken op metalen objecten!
