Geen categorie

De huisarts staat ineens op de stoep!

De huisarts staat ineens op de stoep! 

Er wordt op de deur geklopt. James grapt dat het Piet kan zijn. Lisa doet de deur open en laat de huisarts met verbazing binnen. Ik lig boven in bed en ik hoor ‘moet ze daar nu naar toe?’. Ik heb niet veel tijd om na te denken maar net genoeg om te beseffen dat dit niet goed is. De huisarts staat in mijn slaapkamer en vertelt mij dat hij zich zorgen maakt en ik naar het ziekenhuis moet.

Ik begin te huilen. Dat wil ik niet. Mijn ouders die inmiddels zijn ingelicht door Lisa komen binnen, mama komt op bed zitten en papa let op de kinderen. 

Mijn angst voor het ziekenhuis is zo groot dat ik hiervoor al enkele weken in therapie zit. Er is bij mij teveel gebeurd in de afgelopen 15 jaar waardoor er angsten zijn opgebouwd en het psychisch voor mij erg moeilijk is om daar te zijn, laat staan te blijven en dan ook nog in een periode waarbij er weinig tot geen bezoek kan komen. 

Opnieuw getest op Corona.

De huisarts legt uit dat ze denken aan een abces in mijn long, dat ik opnieuw getest moet worden op Corona gezien het protocol en dat ik hoogstwaarschijnlijk een antibiotica soort via het infuus moet krijgen waarvoor ik moet blijven. 

Ik ben boos verdrietig en bang. Ik probeer een deal te sluiten met de huisarts.. Lisa loopt stage als verpleegkundige in de thuiszorg, zij vinden het geen probleem om mijn infuus thuis te verzorgen. Een hoop tranen later besef ik me dat ik geen keus heb en dat ik moet gaan. Hij belt met de longarts in het UMC en legt mijn angsten uit. De longarts geeft aan dat als het verantwoord is om me naar huis te laten gaan, dat mag. 

Een ambulance was het plan maar ik geef aan dat dit niet hoeft. Samen met Lisa vertrek ik naar het UMC. We belanden op de high care waar twee verpleegkundige op de hoogte zijn van mijn angsten en alles uitleggen wat er gaat gebeuren. De longarts komt binnen en legt uit dat als er een abces in mijn long te zien is hij een longpunctie moet uitvoeren. Ik vraag hem te stoppen met zijn verhaal, dat helpt me niet verder, eerst maar eens een foto maken van de longen. Lisa en ik spelen ondertussen potjes Wordfeud. 

Coronatest, negatief. Geen abces zichtbaar. Thuis werd ik zieker en zieker, de pijn op mijn borst en rug zijn nauwelijks te dragen. Ik heb medicatie die je normaal gesproken na een operatie in het ziekenhuis krijgt. De huisarts komt regelmatig langs, en constateert, zoals ik al voelde, ook een longontsteking in mijn andere long. 

Een CT- scan & een bronchoscopie op de planning. 

Ik geef me meteen over. Besef dat dit zo niet werkt. Dat hij er alles aangedaan heeft om mij thuis te laten behandelen maar dat dit blijkbaar niet werkt. Ik vraag of ik dan op z’n minst in Geldrop naar het ziekenhuis mag, en dat mag. 

We zijn inmiddels al langer dan een maand onderweg. Ik ben nog steeds niet de helft van wat ik was. De longarts in het UMC heeft een CT- scan gepland met een bronchoscopie als gevolg. Een onderzoek waarin ze in mijn longen gaan kijken.. 

Ik probeer te wachten tot het einde van de morgen. 
En probeer wat te ondernemen want dat breekt de zorgen.

Maar voor alles wat ik doe,

Ben ik eigenlijk veel te moe.

Tegen de tijd dat ik mijn ontbijt op heb,

Wil ik het liefst weer naar bed toe..

‘Mama, lieverd, ben je al beter vandaag? Hoe voel jij je?’ James steekt zijn duim op in slecht, matig en goed, ga anders lekker slapen liefste mama’ zegt hij wijs. Mijn ogen lopen vol tranen, ‘het gaat wel knul, als het lukt doen we vanavond een potje Ganzenbord’. Hoge koorts, het gaat niet, toch spelen we, hij wint, ik ben blij.

(Visited 813 times, 1 visits today)

Vorig artikel

You Might Also Like