Categorie

Gastblogs

ADHD
Gastblogs

Ik heb ADHD en daardoor een denkhoofd!

Geschreven door mijn meisje Lisa.

 Mijn naam is Lisa, ik ben 25 jaar oud en ik vertel over mijn diagnose ADHD.

Ik was nog te klein voor een definitieve diagnose.

Ik was als kind het liefst buiten, op deze manier kon ik mijn energie kwijt. Ik was altijd bezig met van alles en nog wat, een druk beitje en zat nooit stil. Dit tot grote ergernissen van mijn ouders. ‘Lisa, zit nou eens stil. Kun je niet even vijf minuten je mond houden..?’. We hebben hier nooit aandacht aanbesteed, ik was nog te klein om een definitieve diagnose te kunnen krijgen.

Op de middelbare school werd het duidelijker. Ik had vaak moeite om de lessen van 55 minuten vol te houden. Ik had moeite om mezelf te concenteren op de leraar of de les. Het gaat hier vaak mis. Mensen denken dat je daardoor ook minder goed kunt leren maar dat is niet altijd waar. Ik ging met veel plezier naar school en had geen moeite met de lesstof. Toetsen waren dan ook geen probleem, die haalde ik met gemak!

Het werd zo erg dat ik bepaalde dingen uit de weg ging.

Na mijn middelbare school koos ik voor de opleiding Helpende welzijn. Ik wist niet precies wat ik wilde gaan doen. Je zit dan op een leeftijd dat de hele wereld voor je open ligt en het is moeilijk om dan een keuze te maken, wat je de rest van je leven wil blijven doen.

Ik vond het erg lastig om die keuze te maken omdat ik alles leuk vond. Kinderen, oudere, gehandicapte en hierdoor kreeg ik moeite om mezelf te concentreren en op te letten tijdens de lessen.

Ik ging hierdoor dingen uit de weg zoals bijvoorbeeld de kerkdiensten met mijn opa waar ik graag heenging en verjaardagen sloeg ik ook het liefst over. Dit vond ik moeilijk doordat hier heel veel prikkels en geluiden waren waardoor ik onrustig werd en mijn hoofd bleef nadenken tot grote ergenissen van mezelf.

Er moest iets gebeuren. De klachten werden steeds erger!

Het liefst was het de hele dag aan het voetballen op het pleintje of ging ik tennissen hierdoor kon ik mijn energie kwijt en kwam ik tot rust. Dit deed ik soms teveel zodat ik doorsloeg, wekelijks toernooien ging spelen en daardoor mezelf voorbij liep. Dit kon niet de bedoeling zijn. Er moest iets gebeuren.

Ik kreeg moeite met slapen, ging daardoor later naar bed wat ook niet meehielp om mijn ‘denkhoofd’ een beetje tot rust te laten komen. Ik kreeg hier zoveel last van dat ik met mijn ouders ging praten over de situatie. We besloten om mijn telefoon een uur voordat ik naar bed ging niet meer te gebruiken, vanaf een bepaalde tijd niet meer op de computer en je probeert de gekste dingen om maar van die klachten af te komen.

Niks hielp en heb zo nog een aantal jaar aangemodderd tot dat ik, toen ik al een jaar of 20 was, via de huisarts werd doorgestuurd naar de jeugd riagg om eventuele diagnose te kunnen stellen.

Eindelijk een diagnose, ADHD.

Ik heb veel gesprekken gehad met psychologen, psychiaters en een maatschappelijk werker waar ik de nodige testen, onderzoeken en vragenlijsten moest ondergaan. En toen kwam de diagnose, ADHD.

Als de diagnose is gesteld ben je er nog niet. Helaas kreeg ik nog meer testen en gesprekken maar vanaf toen alleen maar met de psychiator.

Het plan was om mij medicijnen te geven waardoor ik meer rust kreeg in mijn hoofd zodat er weer ruimte was om mezelf te kunnen ontwikkelen en beter met bepaalde situaties om te leren gaan. Ik kreeg Ritalin. Een bekend medicijn ‘tegen’ ADHD.

Medicijnen tegen ADHD.

Mijn ouders vonden dit moeilijk. Mijn buurjongen had hiervan nare bijwerkingen dus wij stonden er niet helemaal achter. Er was weinig keus want op deze manier verder gaan was voor mijn geen optie meer. Ik besloot het te proberen.

Helaas hielp dit niet. Integendeel. Ik sliep niet meer, ik werd vermoeider dan ik al was door mijn denkhoofd en ik at heel slecht. Dit kon niet de bedoeling zijn maar wij besloten het de tijd te geven. Mijn lichaam moest hier vast nog even aan wennen voordat het beter zou worden. Een week of vijf heb ik Ritalin gebruikt maar het werd alleen maar slechter. In overleg met mijn psygiater ben ik gestopt met deze medicijnen.

Ik was ondertussen een jaar verder en was bijna klaar met mijn opleiding Verzorgende IG. In deze drie jaar tijd ben ik erachter gekomen door mijn stages dat ‘werken en leren’ beter bij mij past. Op deze manier had ik afwisseling en kon ik mezelf beter concenteren op de lesstof.

Ik had alles geprobeerd, niks hielp en uiteindelijk kwam ik terecht bij een Homeopaat.

Het ging dus wel wat beter nu ik wist wat er bij mij paste. Ik had het leuk en deed mijn ding. Ik had nog wel een medicijn nodig was mijn ADHD nog iets zou verminderen. Ik heb allerlei medicijnen geprobeerd maar dit hielp bij mij niet zoals de bedoeling was en uiteindelijk kwam ik bij een Homeopaat terrecht.

Deze onderzocht mij en deed wat testjes. Ik kreeg drie korreltjes om mijn ADHD onder controle te houden, 10 druppels na het eten om goed in slaap te kunnen vallen en dat worp zijn vruchten af. Het ging een stuk beter met mij na die tijd en ik denk door de leeftijd, kreeg ik steeds meer controle over mijn ADHD en kan dit uiteindelijk nu zelf in de hand houden zonder medicatie. Maar die druppels en korrels zitten in mijn achterhoofd!

Mijn ADHD struggles.

Ik struggle soms met het feit dat mensen anders denken dan ik. Het is lastig om dit te verwoorden maar het relativeren van dingen vind ik lastig. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat als mensen bepaalde moeilijke woorden gebruiken ik over heel iets anders ga nadenken dan waar het over gaat en op dat moment relevant is.

Als ik op een feestje ben waar veel mensen zijn verlies ik soms het overzicht. Ik kan mezelf dan moeilijk concentreren op een gesprek omdat ik allerlei prikkels krijg die dan op dat moment gebeuren. Dit is vervelend want eigenlijk wil ik op dat moment gezellig blijven doorfeesten maar mijn hoofd zegt, HO STOP!

Rust en regelmaat is belangrijk bij een ADHD-er.

Rust en regelmaat, je hoort het vaker als je over baby’s of kinderen praat maar ook een ADHD-er heeft hier ontzettend veel baat bij. Mijn hoofd heeft meer rust bij regelmaat. Ik weet dan wat er gaat gebeuren, wat de planning is en daarover hoeft mijn hoofd dan niet meer na te denken.

Dit is mijn verhaal en ervaring. Dat wil niet zeggen dat medicijnen voor ADHD nooit werken. Bij mij was dit het geval maar dat is lang niet zo bij iedereen. ADHD werkt bij iedereen anders en daarvoor moet je een manier vinden die bij je past!

Ik ben blij dat Lonneke mij soms kan helpen bij het relativeren. Dit laat mij zien dat het soms veel makkelijker of anders is zoals in mijn malende denkhoofd. Ik heb inmiddels de handvaten gekregen om te weten dat ik hier prima mee om kan gaan. Ik kan alles met soms een kleine aanpassing hier en daar!

Heb jij ADHD? Ik ben benieuwd wat jouw klachten zijn en waar jij tegen aanloopt. Laat het weten in de comments.

4 september 2017 door
rugpijn
Gastblogs

Ik had een nekhernia en een onstabiele rug – Sara vertelt verder!

Sara vertelt over haar jaren lange rug- en nek klachten. Heb je haar vorige artikel nog niet gelezen? Klik dan hier. 

Ik lag te kermen van de pijn.

Toen ik de enorme naald zag wilde ik gillend wegrennen. Eerst even de rug insmeren met een koude ‘verdovende’ vloeistof en daar kwam de naald. Ik heb gebruld van de pijn. Het was voor de arts niet voldoende dat de naald in mijn rug stak. Terwijl bij met het medicijn inspoot ging hij ook nog eens de naald bewegen. Wat een sadist!

Ik lag te kermen van de pijn en de dokter zei: Doe niet zo flauw. Weten die dokters überhaupt wel wat zij hen patiënten aandoen? Na de behandeling ben ik een week duizelig geweest door de medicatie. En dat heb ik nog twee keer moeten doen. Het was een nachtmerrie en een trauma voor het leven.

Twee maanden later ben ik begonnen met de rugschool. Trouwens de epidurale heeft mij niet verlost van de pijn. Na een les theorie begon ik in de groep aan oefeningen. Twee keer per week deed ik een uur lang spierversterkende en –ontspannende oefeningen voor buik en rug.

Na de rugschool kon ik leven met de pijn.

Een les buikspieroefeningen in de fitness was er niks tegen. Zolang ik mijn oefeningen deed, kon ik de pijn controleren. Na de rugschool kon ik leven met de pijn. Een dik jaar later kwam de pijn terug èn erger. Ik deed mijn oefeningen dagelijks maar de pijn bleef.

De huisarts adviseerde om een week thuis te zijn van het werk, de fysiotherapie en een kuur ontstekingsremmers. Dat hielp iets. Toen ik dan op een dag de straat wilde oversteken, schoot er iets in mijn rug. De pijn ging door tot in mijn nek.

Doormiddel van oefeningen en warmte kussens probeerde ik de pijn onder controle te krijgen. Zonder resultaat. De nekpijn in combinatie met hoofd- en rugpijn zorgde ervoor dat ik gek werd. Bovendien had ik constant een slapend gevoel in mijn rechterhand.

Na een aantal weken besloot ik toch naar de dokter te gaan. Hij vertelde dat mijn nekspieren gespannen zijn. Opnieuw kreeg ik ontstekingsremmers en fysiotherapie voorgeschreven. Het hielp niks. Nóg meer fysio de de pijn verplichte gedurende een korte dag.

Ik had een nekhernia en een onstabiele rug.

De fysiotherapeut behandelde mij met spierverstekende oefeningen, kraken, massage, warmte en schockwave therapie. Die laatste behandeling bezorgde mij een migraine aanval. Ook de rugpijn werd erger. Uiteindelijk ben ik naar de specialist geweest die mij in de MRI- scan duwde voor mijn nek en rug.

Ik had een nekhernia en een onstabiele rug. Ik heb vier maanden in een korset gelopen. Door het dragen van het korset werd de rugpijn alleen maar erger. Gelukkig mocht het korset uiteindelijk uit. Als de specialist had gezegd dat ik het korset nog moest dragen, had ik het waarschijnlijk naar zijn hoofd gegooid. Ik was woedend!

De specialist besloot om opnieuw een MRI- scan te doen en daarnaast werden er ook gewone foto’s en bot- scans gemaakt. Ik bleek een flinke ontsteking in de nek te hebben. Op de foto zag het eruit alsof ik een avocado in mijn nek had zitten.

De dokter besloot dat ik epidurale infiltraties in mijn nek moest laten zetten. Daar had ik geen zin in. Uiteindelijk ben ik toch maar aan begonnen. Ik heb vorige week de tweede infiltratie gehad. Ik haat het!

Het doet ontzettend veel pijn en nadien heb je ook veel pijn. Ik ben nu al een week misselijk. Hopelijk gaat dat snel weg. Binnen twee weken moet ik terug naar de specialist om te kijken hoe het gaat. Ik hoop dat ik niet nog meer infiltraties moet ondergaan en dat er een oplossing komt voor mijn pijn. Want mijn leven lijdt flink sinds ik die pijn heb.

Laten we het hopen.

2 september 2017 door
Gastblogs

Een discus hernia en een ontsteking in mijn rug! – Sara vertelt

Sara verteld over jaren lange rug en nekklachten. 

De ontstekingsremmers maakten mij suf, maar dat nam ik voor lief.

Mijn verhaal begint ongeveer vier jaar geleden. Ik had al weken last van rugpijn, maar schoof het moment om naar de dokter te gaan voor me uit. Ik heb namelijk een hekel aan dokters. De pijn werd niet beter en ik liep met veel moeite.

De maat was vol, toen de telefoon op het werk ging en ik er niet naartoe kon lopen om op te nemen. Een kort bezoek aan de huisarts was nodig om tot een diagnose te komen. Ik had een blokkade van het SI gewricht (onder in je rug).

Ik kreeg een kuur ontstekingsremmers voorgeschreven en werd doorgestuurd naar de fysiotherapeut. De ontstekingsremmers maakten mij suf, maar dat nam ik voor lief. Bij de fysio kreeg ik massages, elektrotherapie en manipulaties. Het duurde negen sessies voordat de pijn een beetje beter werd.

Ik moest een vitamine B kuur.

Helaas duurde dit niet lang, de pijn kwam al snel weer terug. Ik dacht: even op mijn tanden bijten en dan gaat het wel weer. Het tegendeel was waar. De pijn kwam terug en ik ging opnieuw naar de huisarts waar ik weer een ontstekingsremmende kuur kreeg voorgeschreven. Wel sterkere, die mij ontzettend moe maakten en bovendien moest ik een vitamine B kuur erbij nemen.

De huisarts vertelde dat hij mij ging doorsturen naar het ziekenhuis. Ok, dacht ik. Eenmaal thuis bleek de verwijzing naar het ziekenhuis te zijn voor een scan van de sinussen. Ik had die dag namelijk veel last van hooikoorts. Gieren van het lachen. Ik ga voor rugpijn naar de huisarts en kom thuis met een voorschrift voor sinussen. Ik heb dat onderzoek natuurlijk niet laten uitvoeren.

Een dikke twee maanden nam ik vitamine B en helaas zonder resultaat. De pijn bleef en ik kreeg het voor elkaar om mijn rug terug vast te zetten. Mijn huisarts bleek op vakantie te zijn. Oei en nu? Dan maar naar een andere arts, die inmiddels mijn vaste arts is. Deze huisarts vond dat de pijn te lang duurde. Ik had ondertussen al zes maanden pijn. Hij gaf mij wederom een kuur ontstekingsremmers en stuurde mij naar het ziekenhuis.

Ik had een discus hernia en een ontsteking in mijn rug.

Op de dienst fysische geneeskunde werd mijn rug gekraakt en moest ik in de MRI. Op de vragenlijst voor de MRI- scan stond: ‘Bent u bang in kleine ruimtes?’ Gelukkig heb ik daar met ‘ja’ op geantwoord. Ik kreeg het namelijk heel benauwd in de MRI-scan en dan heb ik het nog niet over het lawaai. Ik was blij toen ze mij uit de machine haalden.

Twee weken later kreeg ik de uitslag van de MRI- scan. Ik had een discus hernia en een ontsteking in mijn rug. De arts zei dat ik eerst drie epidurale infiltraties moest laten doen en daarna naar de rugschool.

De afspraak op de pijnkliniek was snel gemaakt. Bibberen van de angst zat ik in de wachtzaal. Ik wist totaal niet wat mij te wachten stond. Na een dik uur wachten werd ik naar de behandelkamer gebracht. Ik moest op mijn buik op de tafel gaan liggen. Doormiddel van röntgenstralen werd de plaats van infiltratie bepaald.

Morgen lees je hoe de infiltratie is uitgevoerd bij Sara en ik kan je alvast vertellen, dit was geen pretje!

1 september 2017 door
Gastblogs

Een ode aan mijn vrouw

De eerste ontmoeting! 

Op 6 september 2007 heb ik voor de eerste keer mijn vrouw ontmoet op het station in Eindhoven. We hadden daar een afspraak nadat we contact hadden via toen nog msn.

Ik zeg wel voor de eerste keer, maar eigenlijk zijn we er later achter gekomen dat we elkaar al vaak gezien zouden moeten hebben in hetzelfde wijkcentrum toen we nog kind waren.

Al met al hadden we direct een klik en gingen we 7 september al over tot een kusje bij de La Place in Eindhoven. Even later die avond sms-te we al met elkaar en was het ‘aan’. Sindsdien zijn we eigenlijk onafscheidelijk, we wilden elkaar elke dag zien en dat lukte meestal ook wel. In het begin soms maar op het station voor een half uurtje, en later elke dag.

Op wie ben ik gevallen?

We hadden dezelfde schoenen aan, het was liefde op het eerste gezicht. Voor mij klopte alles meteen en dat terwijl we nog zo jong waren. Ik dacht, dit is de vrouw waar ik bij wil blijven voor de rest van mijn leven.

Haar gevoel voor humor, makkelijk praten en oprechte interesse waren voor mij de dingen die me in haar trokken. En dan natuurlijk ook haar uiterlijk, maar dat spreekt voor zich!

We hebben veel leuke dingen worden gedaan en die zijn we ook altijd blijven doen. Mijn vrouw is een echte levensgenieter en terecht want elke dag kan het zomaar ineens allemaal veranderen.

Dat hebben wij gemerkt tijdens onze eerste vakantie samen waar Lonneke voor het eerst last kreeg van de ziekte van Crohn.

Een echte doorzetter

Als er iemand is die een perfect voorbeeld is van leven met de dag en toch naar de toekomst kijken is het mijn vrouw.

Elke dag kan zij plezier hebben op iets waar ze zich op verheugd in de toekomst. Dat vind ik ook zo mooi aan haar, die vechtlust om altijd te bereiken waar zij gelukkig van wordt.

Als er iemand een doorzetter is dan is het Lonneke wel, daar is iedereen het denk ik wel mee eens.

Altijd een luisterend oor

Betrokkenheid en belangstelling voor een ander zijn ook haar sterke kanten. Vaak komen veel mensen naar mijn vrouw toe voor advies of een luisterend oor. Dat is precies wat ze mij ook biedt.

Bij het maken van een moeilijke beslissing of een grote verandering, luistert zij goed en trekt daar haar eigen sterke conclusie uit. En die conclusie is meestal zo gek nog niet. Waar ik zelf nog niet aan heb gedacht vult zij mij aan.

Samen zijn wij een goed team, en heb je mij nooit in de kou laten staan als ik je nodig had.

Een ode aan mijn vrouw

Naast een geweldige partner voor mij ben je ook een super moeder voor James. Toen we ons eerste kind kregen veranderde ons leven natuurlijk behoorlijk.

Niet dat wij in een onstabiele situatie zaten, maar toch was het voor ons allebei helemaal nieuw. Jij was wel al mijn vrouw, maar toch ook nog steeds mijn meisje. Dat meisje heeft ineens ons kind op de wereld gebracht en vanaf het begin alles tot in de puntjes uitgedacht.

Vele boeken en websites kwamen voorbij in de negen maanden dat jij zwanger was van onze zoon. Je was overal van op de hoogte en wist dit mij haarfijn uit te leggen. Ondanks dat je lichaam niet altijd meewerkt ben je er altijd voor James en voor mij!

Mijn steun en toeverlaat, in voor en tegenspoed, ben jij er altijd voor mij geweest. Daarom deze Ode aan jou, mijn mooiste en liefste vrouw!

 

16 maart 2017 door
Gastblogs

Verschil tussen kinderarts en MDL- arts – Anniek

De overstap van kinderarts naar MDL- arts.

De afgelopen jaren hadden ups en downs. Na mijn tussenjaar atheneum heb ik ervoor gekozen om de opleiding bedrijfseconomie te gaan volgen. Het liefst had ik gekozen voor bedrijfswiskunde in Tilburg maar gezien mijn situatie was het geen goed plan om zoveel energie te zijn in het op en neer reizen.

Het was nog even spannend of ik met mijn jaartje economie op atheneum 5 wel toegelaten mocht worden want op havo had ik geen examen gedaan in dit vak. Gelukkig was dit geen probleem.

De eerste twee leerjaren gingen prima en heb ik nauwelijks wat gemist op school. Mijn propedeuse had ik dan ook binnen èèn jaar gehaald. De ziekenhuisbezoeken bleven natuurlijk gewoon doorgaan. Toen ik bijna 19 was moest ik de overstap maken van de kinderarts naar de MDL- arts. Dit vond ik vreselijk, ik had me geen betere kinderarts kunnen wensen. Wanneer ik het idee had dat er wat mis was, ging hij net zolang door totdat we de oorzaak wisten. Bij de MDL- arts duurt alles veel langer, je kunt niet zomaar langskomen en blijft dus langer lopen met klachten.

Ik moest overgaan op de MTX- spuit.

De eerste tweeënhalf jaar na de diagnose heb ik imuran geslikt, een medicijn waarop ik het redelijk deed. In de mindere periode kreeg ik een prednisonkuur als oppepper. Na die tweeënhalf jaar was er een bepaalde waarde in mijn bloed te hoog. Deze waarde had te maken met de kans op een alvleesklierontsteking, wat een bijwerking was van de imuran.
Dit betekende dat ik moest stoppen met het medicijn en over moest gaan op Methotrexaat (MTX). Deze keer geen tabletten, maar een spuit die ik wekelijks bij mezelf moet zetten. In mijn ogen pure rotzooi. Ik heb gelezen dat dit medicijn hetzelfde is als het spul wat bij chemotherapie wordt gebruikt, alleen in mijn geval een lagere dosis.

De MTX gebruik ik nu nog steeds ter ondersteuning van het andere medicijn, maar hopelijk mag ik er binnenkort mee stoppen. De dag na het spuiten ben ik namelijk niks waard door de vermoeidheid of misselijkheid. Ook zijn er periodes wanneer ik veel last heb van haaruitval.

Vorig jaar april vond mijn MDL- arts het tijden worden om te kijken hoe mijn darmen er van binnen uitzagen. Ik zat weer in een tipje en mijn laatste endoscopie was alweer vier jaar geleden. Ik zag behoorlijk op tegen de endoscopie, omdat het nu allemaal op de ‘volwassen manier’ zou gaan.

Een IBD- verpleegkundige.

Gelukkig werd ik wel weer onder narcose gebracht en viel de smaak van het laxeermiddel, wat ik nu moest drinken, reuze mee. Op mijn 20e verjaardag stond de endoscopie gepland en hieruit bleek dat dat de methotrexaat onvoldoende zijn werk deed. In de overgang van de dikke naar de dunne darm zaten ontstekingen en daarnaast was er ook veel littekenweefsel te zien waardoor de darm vernauwd was.

De arts stelde voor om een extra medicijn te gaan gebruiken, Remicade (Infliximab). De Remicade werd om de acht weken toegediend via het infuus in het ziekenhuis. Doordat de Remicade het ongeveer negen maanden goed heeft gedaan heb ik zonder al te veel problemen mijn stage kunnen afronden in leerjaar 3. Ik heb er wel een maand langer over gedaan, omdat een fulltime stage voor mij niet haalbaar was.

In maart dit jaar begonnen de klachten toe te nemen en vooral de vermoeidheid werd erger. Dit heb ik toen ook aangegeven in het ziekenhuis maar zoals ik al eerder schreef duurt het bij een MDL- arts langer dan bij de kinderarts. Begin mei was ik in het ziekenhuis voor een infuus en kwam de IBD- verpleegkundige (een verpleegkundige voor mensen met een chronische darmaandoening) langs. Ik heb haar nogmaals verteld dat het de afgelopen maanden bergafwaarts met me ging en dat mijn studie eronder begon te lijden.

De Humira spuit niet meer pijnlijk?

Ik had namelijk voor het laatste blok gekozen om een vak uit te stellen tot volgend jaar omdat ik er gewoonweg geen energie voor had. Beter een vak minder en voor de rest van de vakken een voldoende halen. De verpleegkundige ondernam gelukkig wel actie en liet de spiegel (gehalte van bepaalde stoffen in het bloed) van de Remicade controleren. Hieruit bleek dat de spiegel veel te laag was en dat de Remicade voor mij niet meer veel deed. De overstap op weer een ander medicijn was hierdoor noodzakelijk.

Eind mei ben ik begonnen met het spuiten van Humira en ik voel me beter. Ik ben minder moe en nog een ander voordeel is dat ik niet meer om de paar weken naar het ziekenhuis hoef voor een infuus. Ze hebben twee maanden geleden de spuiten van de Humira aangepast waardoor het zetten van de spuit niet meer pijnlijk is, ik ben dus precies op het goede moment begonnen!

Geen bijwerkingen van het medicijn!

De eerste keer had ik nog de oude variant en omdat het de eerste keer was moest ik vier spuiten zetten i.p.v èèn. Ik moet zeggen, dat was absoluut geen pretje. Bij het medicijn was eerst citroenzuur toegevoegd voor de houdbaarheid, wat behoorlijk prikte. Wat ook een wonder is, is dat ik voor het eerst geen bijwerkingen heb van een medicijn!

Op dit moment gaat het dus goed en hoe ik gaat als ik weer naar school moet? ik leef met de dag, dat zien we dan wel weer. Nu eerst genieten van de vakantie!

Deze blog is geschreven door Anniek. Wil jij ook een gastblog schrijven maar twijfel jij of het ‘onderwerp’ goed is? e-mail dan naar: insturen@lonnekeschrijft.nl 

Wil jij meer zien of weten van Anniek, volg haar dan op de onderstaande Social Media!

Facebook

Twitter 

Instagram 

27 juli 2016 door
sondevoeding en de ziekte van Crohn
Gastblogs

De ziekte van Crohn en sondevoeding – Anniek

Sondevoeding verstopt.

In mijn vorige gastboog hebben jullie kunnen lezen over de periode voordat ik de diagnose Crohn kreeg en over mijn ziekenhuisopname. In deze blog vertel ik wat er gebeurde nadat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis. Heb jij mijn vorige blog nog niet gelezen? Klik dan hier!

Op vrijdag 27 mei 2011 mocht ik eindelijk naar huis. Heerlijk om het ziekenhuis te verlaten maar dat was helaas niet voor lang.. Ik was nog geen uur thuis of de pomp van de sondevoeding begon te piepen. Het slangetje was alwèèr verstopt en dat betekende dat ik terug moest naar het ziekenhuis. De verpleegkundige keek me dan ook erg vreemd aan toen ik de afdeling weer op liep. Net zoals de vorige keer was de verstopping met geen mogelijkheid te verhelpen en moest er wederom een nieuwe sonde ingebracht worden.

Een sonde gaat maximaal 6 weken mee en daarna moet hij vervangen worden. Aangezien ik nog iets minder dan zes weken te gaan had, was mijn doel dat dit de laatste sonde zou zijn. Voordat ik de voeding aansloot aan de pomp, haalde ik het even door een zeefje. Alle klonten bleven achter in de zee en zodoende is de sonde niet meer verstopt geraakt.

Een ijsje was een hoogtepunt!

Het niet mogen eten was in het ziekenhuis niet zo’n probleem. De verhalen die daar hoort over het eten zijn alles behalve goed. Thuis was het niet-eten wat lastiger, mede omdat mijn eetlust langzaam terugkwam. Ik keek en rook vaak aan alles wat ik niet mocht hebben. Ook kookte ik ’s avonds geregeld om vervolgens toe te kijken hoe de rest van het gezin aan het smullen was.

Het hoogtepunt van de dag was het moment waarop ik een lolly of waterijsje mocht eten. Dit waren namelijk de enige twee dingen die ik van de kinderarts mocht hebben, om toch iets te proeven op een dag. Later werd hier een soepstengel en een droog koekje aan toegevoegd.

Naast het feit dat ik niet mocht eten, had de sondevoeding nog een nadeel. Iedereen, maar dan ook echt iedereen staart je aan. De eerste weken was ik veel thuis maar er kwam een moment dat ik het binnen zitten een beetje zat begon te worden. Ik wilde eruit! Even naar de stad of wandelen met de hond. Het went wel dat iedereen je aankijkt, maar fijn is het niet.

Tussen al de ziekenhuisafspraken en sondevoeding is er ook nog..

En dan was er ook nog school. Van januari t/m april was ik vaak ziek en van mei tot de zomervakantie was ik helemaal niet meer naar de lessen geweest. Toch ben ik dat jaar overgegaan van havo 4 naar havo 5. Hoe? Nadat ik weet thuis was uit het ziekenhuis heb ik alle stof bijgehouden, om zo toch de laatste proefwerkweek en het schoolexamen wiskunde te kunnen maken. De proefwerkweek en het examen moest ik ondergaan met sondevoeding. Dat was best wel even eng en daarom ging ik voor de proefwerkweek naar het vak kunst, dit was namelijk mijn mentorklas en hier wist iedereen wat er aan de hand was. Zo kon ik al even wennen.

Van de zeven vakken die ik had, heb ik ervan uiteindelijk vijf een toets gemaakt. Een week voor de vakantie was het inkijk moment van de proefwerken en kon ik zien welke cijfers ik gescoord had. Mijn leraar wiskunde kwam die dag meteen naar me toe om te zeggen dat ik het hoogste punt van de klas had gehaald. Daar stond ik natuurlijk wel even versteld van! De overige vier vakken had ik ook goed gemaakt en daarom besloot de directeur dat ik over mocht naar het examenjaar. De twee vakken die ik niet gemaakt had, kon ik na de vakantie inhalen. Dit was natuurlijk goed nieuws!

Ik kan stress moeilijk hendelen.

In juli, de eerste week van de zomervakantie zouden we een midweek weggaan. Ik hoopte dat ik voor die tijd weer normaal kon eten en dat was ook het geval. Een paar dagen voordat we zouden vertrekken werd ik verlost van de sonde. Volgens de kinderarts kon ik meteen weer alles eten maar dat bleek niet het geval te zijn. Het eten van vast voedsel moest opgebouwd worden en de sondevoeding afgebouwd.

De zomervakantie was een periode van uitrusten en aansterken. Voorbereiden op mijn examenjaar. Om de paar weken moest ik bloed laten prikken en op controle komen bij de kinderarts. Mijn havo diploma heb ik uiteindelijk binnen èèn jaar gehaald! Ik heb wel twee keer een prednisonkuur gehad omdat mijn darmen de stress niet aankonden!

Nadat ik te horen had gekregen dat ik geslaagd was stond er een lange vakantie voor de deur. Na de HAVO was ik graag naar de kunstacademie gegaan. Een droom die ik al vanaf kinds af aan had. Helaas werd ik niet toegelaten en heb ik ervoor gekozen om een jaar atheneum te doen en op zoek te gaan naar een andere HBO opleiding.

Dit is geschreven door door Anniek. Ben je benieuwd hoe het nu met haar gaat? Houd LonnekeSchrijft.nl in de gate! 

Wil jij nou ook graag een gastblog schrijven? Dat kan en het onderwerp mag je zelf beslissen! Je kunt een e-mail sturen naar: insturen@lonnekeschrijft.nl 

23 juni 2016 door
Gastblogs

De ziekte van Crohn op de kinderafdeling?

Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Anniek en ik ben 21 jaar oud. Momenteel zit ik in het derde jaar van de opleiding bedrijfseconomie. Ik teken, lees en bak graag en ben verslaafd aan een heleboel series. Ohja, en ik heb de ziekte van Crohn. Op 19 mei 2011 is de ziekte bij mij geconstateerd. Best een bijzondere datum, want op 19 mei is het Wereld IBD-dag. Dit jaar ‘vier’ ik mijn vijfjarig jubileum, maar ik zal bij het begin beginnen.  Lees verder

21 mei 2016 door
ik mis mijn nichtje
Gastblogs

Ik mis kroketten en mijn nichtje!

Het is tijd voor een gastblog. Mijn oom, Leo, schrijft over hoe het is om in een ander land te wonen terwijl je familie allemaal nog in Nederland woont. Ondanks dat ze daar al een lange tijd hun leven op hebben gebouwd en het daar ontzettend naar hun zin hebben valt het soms tegen als er in Nederlands allerlei gezondheidsproblemen opspelen. Hij kan niet even op ziekenhuisbezoek en dat is niet altijd makkelijk. Benieuwd naar het verhaal van Oooooome Leo, lees dan verder!  Lees verder

16 april 2016 door
baby en je smartphone?
Gastblogs

Je baby laten spelen met je smartphone?

Dit artikel is geschreven door Joep in samenwerking met iPhone cases. 

Baby en je smartphone, doen of niet?

Je zult er als kersverse ouder al snel mee te maken krijgen. Je baby heeft opvallend veel interesse in je smartphone. Zelfs voor pasgeboren baby’s waarvan het zicht nog niet helemaal ontwikkeld is, is een telefoon uitermate interessant. Je baby en je smartphone. Doen of niet? Het geeft licht, toont felle kleuren en bewegingen en er komt ook nog eens geluid uit. Een moderne telefoon bevalt alle ingrediënten om de zintuigen van je kleine spruit flink te prikkelen.

Kinderen laten wennen aan een beeldscherm?

In de praktijk kom je er als ouder al snel achter dat een telefoon ook prima dienst kan doen als troostmiddel op de momenten waarop je baby even niet zo lekker in zijn velletje zit. De keerzijde is dat het afnemen van dit stukje ‘speelgoed’ je meestal niet in dank wordt afgenomen.

Het is ook maar de vraag of het wel zo verstandig is om kinderen al op zeer jonge leeftijd aan beeldschermen te laten wennen.

Een smartphone hoes is belangrijk!

Naarmate je kleine zich verder ontwikkelt komt het moment dat het niet meer zo fijn voelt om je telefoon uit handen te geven. De vaardigheid om dingen vast te pakken en ermee te gooien kan de levensduur van je dure smartphone behoorlijk in de weg staan. Het verpakken van je telefoon in een leuk iphone hoesje kan daarbij behoorlijk wat leed besparen.

Als de hersenen van je baby zich verder ontwikkelen en de fijne motoriek in staat is om kleine bewegingen goed te coördineren kan een smartphone zijn steentje bij gaan dragen aan de ontwikkeling van een kind. Er zijn tal van apps beschikbaar die de ontwikkeling van een baby of dreumes stimuleren. Ik licht hieronder een paar populaire apps toe.

Sound Touch. 

De app Sound Touch laat kinderen ontdekken welke geluiden er horen bij de afgebeelde plaatjes. Om het verband duidelijker te maken wordt er tijdens het afspelen van het geluid een foto van het dier of voorwerp getoond. De geluiden in de app zijn onderverdeeld in 6 soundboards die variëren van huisdieren en vervoersmiddelen tot muziekinstrumenten. Door met je telefoon te schudden worden de plaatjes op een nieuwe plek neergezet.

De app Sound Touch is verkrijgbaar voor Android en IOS. Er is ook een gratis variant beschikbaar. Deze is beperkt tot 2 van de 6 soundboards. 

Babyrammelaar en de boerderij 

Tover je iphone om in een interactieve rammelaar met de app ‘Babyrammelaar en de boerderij’. De app bevat diverse dierengeluiden die worden geactiveerd bij het heen en weeg bewegen (rammelen) van het toestel. Dit maakt deze app leuk en leerzaam voor kinderen vanaf 6 maanden. Wanneer het scherm wordt aangeraakt worden er extra effecten geactiveerd zodat je baby genoeg kan ontdekken. Goede bescherming is bij het gebruik van deze app absoluut noodzakelijk om schade te voorkomen! Door te kiezen voor een iphone hoesje die tegen een stootje kan, kan vervelende schade eenvoudig worden voorkomen.

De app babyrammelaar en de boerderij is verkrijgbaar voor Android en IOS. 

Hoe denk jij hierover?

Joep, bedankt voor het delen van dit artikel. De mening zijn sterk verveeld over baby’s die tv kijken of met een tablet spelen. Laat jij je baby met je smartphone spelen? Ik probeer mijn kleine man hier nog even voor te behoeden.

In deze tijd ontkom je er niet aan dat onze kinderen opgroeien met de vele verschillende schermen. Ik probeer dit tot dus ver nog even af te remmen en hem zolang mogelijk te laten spelen met zijn speelgoed. En het liefst met zo min mogelijk geluid!

 

Laat jij je baby spelen met je smartphone? Hoe vaak is jullie telefoonscherm al gevallen doordat je kind er onverwachts mee rondliep? Ik ben erg benieuwd of jullie deze apps kennen en al toepassen?!

31 maart 2016 door
Mijn diagnose is veranderd
Gastblogs

De diagnose is veranderd

Bijna drie jaar geleden kreeg ik mijn eerste diagnose genaamd: ‘Politis Ulcerosa’ en ik zeg eerste omdat deze een paar maanden later is aangepast in: ‘Colitis Ulcerosa’. De diagnose is veranderd!  Lees verder

31 januari 2016 door