Browsing Tag

moederschap

‘Mijn mama is altijd ziek’

ik voel me schuldig..

Het is midden in de nacht, we liggen al enkele uren in bed maar slapen lukt mij niet. Lisa wel, die ligt heerlijk in dromenland, net zoals Marlie waar ik net ben gaan kijken of er een allergische reactie gaande is. Deze keer niet en is het bij de middag gebleven, ze ligt heerlijk te slapen. Ik ben jaloers.

Ik hoor James hoesten en voel me schuldig dat ik niet ineens mijn bed uit kan springen om naar hem toe te gaan. Ik roep hem en met zijn warme lijfje kom hij tegen mij aan liggen in bed. Even knuffelen. Lisa is ondertussen wakker geworden en pakt drinken voor James.

Mijn mama is altijd ziek!

‘Mama is altijd ziek lijkt het’ zegt James terwijl ik nauwelijks uit mijn hoestbui kom en kreun van de pijn die ik probeer zoveel mogelijk te verbergen.

‘Ja mama heeft immuunziekte die heel goed onder controle is door de medicijnen van het ziekenhuis maar als ik dan net als jij hoest, kan mijn lichaam niet zo goed vechten tegen de ontsteking.

‘Kun je dan niet een hele berg pillen net zo groot als ons huis innemen zodat ze jou harder gaan helpen om te vechten’ Zegt James wijs.

‘Als dat eens zou kunnen hé knul..’ en ik geef hem een kus. James heeft vanmiddag gehuild omdat hij denkt dat ik niet meer beter wordt. Logisch, tijdens het eten stond ineens de huisarts op de stoep, ongepland, en moest ik snel naar het UMC en de kids naar opa en oma.

‘Als je in ademt..’ en ik leg hem de weg uit naar zijn longen. ‘Ja want je longen zitten bij je ’ruggendraad’ Lisa en ik kijken elkaar lachend aan, ‘goedzo James dat weet jij goed!’ Zegt Lisa die James inmiddels ook mama noemt. Ik leg hem uit waar de ontsteking zit en dat mama daarom zoveel naar het ziekenhuis moet maar dat ik mijn best doe om snel weer met hem te kunnen racen.

Iedere dag is hetzelfde in deze tijd.

Ik zal maar niet zeggen dat het nog acht weken kan duren voordat ik me weer een beetje de oude voel. Besef van tijd heeft hij niet, had hij wel, maar doordat er nu geen zwemles en school op de planning staan zijn we eigenlijk de dagen kwijt. Iedere dag is hetzelfde gezien de omstandigheden, werken aan school, spelletjes spelen, wandelen, spelen, dansen, zingen, televisie kijken en dat zo’n beetje op repeat.

James zijn hoestbui is gezakt, na een keelsnoepje en een beker water, ons gesprekje over het menselijk lichaam, gaat hij weer lekker naar bed. Lisa loopt mee om hem nog even lekker toe te dekken onder zijn dekens.

Het is inmiddels 02:00 en Lisa valt binnen een seconde weer in dromenland. Dat is niet gek, ze werkt hard, loopt stage en op dit moment zijn de werkdagen wat heftiger als voor COVID-19. Ik ben trots op hoe ze zich nog altijd inzet voor haar werk ondanks de omstandigheden.

De pijn is nauwelijks te dragen, hoelang nog?!

Tramadol, Oxazepam, Antibiotica, Paracetamol.. niets helpt. De pijn is intens. Ik probeer een fijne houding te zoeken maar dat lukt niet. James beseft zich steeds meer over mijn situatie, ben blij dat hij alles zegt waar hij mee zit want het voelt goed om daar open en eerlijk op zijn niveau over te kunnen kletsen. Soms huilen we samen omdat we balen dat we niet samen kunnen spelen, we kletsen over leuke dingen maar ook over wat er in mijn lichaam gebeurd.

De juiste houding wordt niks. Ik strompel naar boven en zie dat James heerlijk ligt te slapen. Geef hem nog een klein kusje en wens hem goede nacht. Gelukkig heb ik nog een aantal tijdschriften die ik kan lezen en dan zal ik vast af en toe wat in dommelen net zoals de afgelopen nachten..

In het vervolg lees je dat de huisarts ineens op de stoep staat, check maar: http://www.lonnekeschrijft.nl/de-huisarts-staat-ineens-op-de-stoep/

21 januari 2021 door Lonnekedewin

Mama &zo

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

James had moeite met eten.

2019 was een pittig jaar voor James. Hij is dol op eten maar dit ging steeds moeizamer. Hij leek zijn boterham niet goed weg te krijgen. Een afspraak bij de huisarts werd een afspraak bij de KNO- arts en toen werd het duidelijk dat James zijn keel- en neusamandelen weggehaald moest worden.

James was nét vier jaar oud. Ik wilde niet dat hij niet kon genieten op zijn verjaardag dus dit hebben we nog gevierd en twee dagen daarna was het zover. Dan zou hij de zomer kunnen herstellen zodat hij na de zomer meteen kon instromen in groep 1.

De voorbereiding op keel- en neusamandelen operatie.

Ik heb het James pas verteld een dag voor de operatie. Ik wilde niet dat hij onnodig spanning zou hebben vooraf de operatiedag. We keken samen wel tien keer het filmpje van hoe die dag zou gaan verlopen. Het ging prima. James koos zijn knuffels uit en samen reden we naar het ziekenhuis.

Het moeilijkste was dat hij niet mocht eten. Het was inmiddels 09:00 uur en dat was voor hem vervelend. Papa kwam ook nog even in het ziekenhuis, samen spelletjes gespeeld en toen mocht hij zijn operatiepakje aan doen. Dit was geen probleem want hij had dit alles al gezien op het filmpje.

Geen tranen bij de slaapdokter.

De zuster kwam hem ophalen, samen met haar bestuurde ik zijn bed naar de operatiekamer. Hij vond het geweldig, een bed op wielen mama! Ja vriend, leuk he? Bij de slaapdokter mocht James een knuffel uitkiezen en keken we nog een filmpje. Hij was heel relaxed en we hebben veel gelachen samen.

Het overleggen naar de brancard ging ook prima. Ik wist dat het vanaf dat moment snel zal verlopen dus ik begon tegen James te vertellen dat hij een kapje op kreeg en dan lekker zou gaan slapen. Het verliep vlot, hij accepteerde alles wat er gebeurde op dat moment en tijdens een zelfverzonnen verhaaltje van mij viel hij lekker in slaap.

Wauw, dit had ik niet verwacht van mijn kleine grote jongen. Hij was zo super stoer geweest. Ongekend. Ik daarentegen liep met tranen de OK uit.

James kwam niet goed uit de narcose

Het duurde enorm lang voordat ik geroepen werd. Ik had het inmiddels al een keer gevraagd bij de balie. Het zou een kwartier gefixt zijn maar we waren een half uurtje verder. James lag zoals hij altijd ligt, op zijn buik met een hoop bloed op zijn gezichtje en op het bed. Ik vond dit niet prettig, heb hier zelf een handdoekje onder gelegd zodat hij niet zou schrikken als hij wakker werd.
Het wakker worden uit de narcose was een drama. We moesten vrijveel moeite doen om hem uberhaubt wakker te krijgen. In eerste instantie op de OK zelf at hij vrolijk een ijsje. Ik dacht, wow als dit het is dan is het perfect verlopen. Helaas was dit absoluut niet het geval. James reageerde heftig op de narcose. Bij Lisa op schoot kwam hij tot rust en viel hij in slaap maar dat heeft een hele tijd geduurd. Hij moest drinken, maar dat was natuurlijk enorm pijnlijk dus dat verliep moeizaam.

Het herstel liep niet zoals gepland.

James leek ontzettend boos te zijn op mij want ja, ik had hem voor het laatst gezien. Ik wist dat dit een normale reactie was en nam een stapje terug. Laat in de middag mochten we naar huis. De zomer was heftig, het was 40 graden en hij mocht niet naar buiten én niet zwemmen. Met de gordijnen en rolluiken dicht lag James op de bank televisie te kijken terwijl wij ieder half uur/uur hem lieten drinken en nog beetje, een ijsje gaven.

De nacht verliep prima maar de dag daarna wilde hij niks. Hoewel hij enorm honger had deed eten natuurlijk gigantisch veel pijn. Wij hebben alles geprobeerd om hem te laten drinken. Ik had bij de Action en tweedehands een tasje met cadeautjes gekocht zodat hij iets naar uit te kijken had als hij een beker water op had. James die normaal dol is op cadeautjes en vooral op uitpakken vond hier nu niks aan. Hij hoefde niks.

James was uitgedroogd en werd opgenomen.

In de combinatie met de hittegolf die we over ons heen kregen twijfelde ik tegen de avond of ik de huisartsenpost moest bellen. Mijn moeder zat samen met mij in de tuin terwijl James als een doodvogeltje op de bank lag te slapen. Ineens raakte James in paniek, we rende naar binnen en hij had een hele hoop bloed overgegeven. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Mijn moeder maakte James schoon en ik belde de spoedpost op.

We moesten direct komen. James bleek inderdaad uitgedroogd. Hij reageerde nergens meer op. Zijn infuus werd geprikt in zijn arm en daar heeft hij helemaal niets van gevoelt. James moest blijven, ik was hoogzwanger en Lisa had een avonddienst. Oma bleef die nacht in het ziekenhuis slapen en zo wisselde we elkaar af door de dag heen.

Een licht- stemmetje en op naar groep 1.

James heeft uiteindelijk vier dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij wilde de eerste dagen zelf ook niet naar huis. Dat zegt veel. Hij voelde zich enorm zich en zwak. We speelde soms in de speelkamer maar verder zat er weinig beweging in James. De tijd hierna verliep het steeds beter hoewel hij nauwelijks durfde te eten en te drinken was het nu meer de angst dan dat het daadwerkelijk pijn deed.

Hij heeft nog lang met een licht stemmetje gepraat maar gelukkig was hij voldoende hersteld om in te stromen naar groep 1 met de rest van zijn vriendjes en vriendinnetjes. Het was een heftige periode en hij heeft het er soms nog steeds over maar uiteindelijk is hij goed hersteld en kan hij weer lekker smullen van zijn boterhammen.

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Gelukkig kan James er goed over praten en heeft hij er geen trauma aan overgehouden voor zover het nu lijkt. Ik vond het extra vervelend dat dit zo liep omdat hij zo dapper was voor de operatie. Dit was onze ervaring met een keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Heb jij ervaring met weghalen van keel- en neusamandelen? Laat het weten. Wij zijn benieuwd!

19 juli 2020 door Lonnekedewin

Persoonlijk

De band met je broer en zus!

Ik was een cadeautje!

Toen ik in mijn moeder haar buik zat te chillen, was dit het eerste jaar dat geslachtsbepaling mogelijk was. Mijn ouders konden zien of ik een jongetje of een meisje was. De beelden waren nog niet zo duidelijk en het was dan ook niet de eerste keer dat een arts zich had vergist.

Mijn ouders dachten te weten dat ik een meisje zou zijn. Ze werden geadviseerd om mijn kamer niet direct roze te verven na de echo. Ik was een cadeautje. Ik scheel 6 jaar met mijn jongste broer. De vierde!! en laatste keizersnede van mijn moeder en dus een meisje.

Trots dat ze waren! Snap ik. Ze wisten toen nog niet dat ik zodra ik kon lopen in bomen ging klimmen, slootje ging springen of kikkers ging vangen. Oh ja en ik had een hekel aan roze en poppen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook.

De band die ik heb met mijn broers is hecht. Althans, zo ervaar ik dat. Ze zijn allemaal verschillend en ik bespreek ook andere onderwerpen bij een bepaalde broer. Dat is top, want ik heb de keus uit drie broers dus ik kan altijd wel met iets bij een van de drie terecht.

Lisa heeft het een lange tijd gemist en had ook graag een broer of zus gewild waarmee zij alles kon bespreken. Inmiddels heeft zij net zo goed de keus uit drie, alleen bespreekt zij het dan vaak met een van de drie schoonzussen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook. Tot nu toe is het prachtig verlopen. Hij zag haar, zij voelde hem en het waren direct broer en zus. Twee handen op een buik. James werd verdrietig toen Marlie voor het eerst werd verschoond omdat er nog bloed op haar hoofdje zat. Dat moest wel pijn doen aldus James. Hij had nog wel een pleister over. De lieverd!

Twee gevoelige kinderen.

Marlie maakt ons gezin compleet en hij lijkt dat ook zo te voelen. James is nooit jaloers geweest en altijd begripvol. Nu ze wat ouder is en soms zijn bouwwerken sloopt, blijft hij lief voor haar. Een beetje te lief. Ik moet soms tegen James zeggen dat hij daar heus wel iets van mag zeggen. Nu begint hij soms te vragen of wij Marlie even weg kunnen zetten.

James ziet zijn vader om het weekend en daar geniet hij intens van. Ik merk aan Marlie dat zij hem mist. James krijgt bij papa natuurlijk de volledige aandacht en dat is heerlijk voor hem maar als hij thuis komt krijgt Marlie als eerst een dikke kus en een knuffel. Daarna zijn wij pas aan de beurt.

Het zijn twee gevoelige kinderen. Als Marlie pijn heeft, huilt James en andersom. Als er een kindje komt spelen bij James die het niet gewend is dat er nog een klein zusje bijloopt, zie ik James naar mij kijken van hoe kan ik hier nou het beste op reageren want ik vind het wel leuk. Inmiddels is hij oud genoeg om ook lekker boven te spelen. Het blijft belangrijk dat hij ook zijn eigen spel kan doen zonder dat daar altijd een zusje bij zit!

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen.

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen in de toekomst. Ik hoop dat zij net zo’n band met elkaar zullen krijgen als wij hebben met onze familie. Dat blijft toch onvoorwaardelijk.

Is de band met jou broer of zus belangrijk voor jou? Hecht je hier waarde aan? We zijn benieuwd!

18 juli 2020 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen is mislukt!

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen en dat is een tijdje flink mislukt!

De zwangerschap was intens zoals jullie in mijn vorig artikel konden lezen. Het was lastig om regelmatig een groot stuk te moeten rijden naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. We waren hier onder controle. Net zoals bij James. De bal ging opnieuw rollen en mijn medisch dossier werd dikker en dikker. Net zoals bij James.

Marlie heeft hier gelukkig weinig van meegekregen. Zij kon zich prima vermaken in mijn buik. Uiteindelijk is zij gezond ter wereld gekomen. De geboorte van Marlie is extra bijzonder omdat grote broer James alles bewust heeft meegekregen. Ik zie hem als de dag van gisteren rennen in de ziekenhuisgang met roze ballonnen om zijn zusje te bewonderen.

Lisa en ik hebben de periode na Marlie haar geboorte keihard moeten vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat is een tijdje flink mislukt. Het kwam allemaal tegelijk. James zijn operatie bij de KNO waar ik jullie later over vertel. James begon ook aan zijn basisschool- avontuur inclusief met de bijbehorende afspraakjes. En zijn eerste zwemles werd een feit.

We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Ik werd door Lisa geduwd terwijl ik in de rolstoel zat en ik duwde vanuit de rolstoel de wagen van Marlie die nét enkele dagen oud was. Tja, ik kon de eerste schooldag van mijn zoon absoluut niet missen. Grote buikwond of niet, ik was erbij en dat was fijn.

Gebroken nachten, de zorg verdelen over twee kinderen, de onzekerheid bij Lisa en de medische situatie van mij, zorgde ervoor dat wij elkaar langzaam uit het oog verloren. Ondanks dat zaten we allebei, soms met en soms zonder elkaar op een hele dikke grote roze wolk. We genoten beide of los van elkaar van de kinderen. We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Lisa ging psychisch steeds verder achteruit. Zij zat niet lekker in haar vel. De onzekerheid bij haar moederschap. Een groot stuk onverwerkt verleden. Het niet prettig voelen op de werkvloer en dan ook nog een partner die meer in bed lag dan gezellig op de bank beneden kon zijn. Dat was heftig. Dit alles heeft er voor gezorgd dat wij elkaar op dat moment niet meer konden helpen of steunen.

Lisa werd opgenomen en we besloten om een tijdje los van elkaar te leven.

Het was een vervelende periode met nog maar weinig begrip voor elkaars situatie. Er volgde meerdere interne opnames voor Lisa waarin zei niet de juiste therapie kon krijgen die zij nodig had. Dit kregen wij thuis dan weer op ons bordje en nam ik het haar op mijn beurt weer kwalijk dat ik er hele periodes alleen voor stond met een kleuter en een baby van enkele maanden oud. Wij verloren elkaar uit het oog.

We hebben uiteindelijk moeten besluiten om een tijdje los van elkaar te leven omdat we gewoonweg genoeg hadden aan ons zelf. Hoe graag we het ook wilde, we konden elkaar op dat moment niet meer gelukkig maken. Dat was een heftig besluit maar juist door die periode van verwijten, boosheid, verdriet kwam er uiteindelijk rust en staan we nu als een ijzersterk team naast elkaar.

Door de ruimte die we een lange tijd nodig hadden, kunnen we nu die onvoorwaardelijke liefde die er altijd zat, weer voelen, elkaar steunen, naar elkaar luisteren en vooral met elkaar praten waardoor we elkaar beter begrijpen.

Onbegrip in onze omgeving over psychische klachten/ziektes.

Er heerst nog een flink taboe over psychische klachten/ziektes en de talloze diagnoses die er zijn. Er ontstaan vaak vooroordelen die niet altijd juist zijn. Hokjes houden wij sowieso niet van en daarnaast doet die stempel er ook niet toe. De juiste therapie volgen die voor jou als persoon helpt en een klik hebben met je behandelaar is zeker een must om verder te komen in dat proces.

Wij hebben ook veel onbegrip gehad uit onze omgeving en er zijn zelfs bepaalde boeken compleet dicht geklapt. Het niet openstaan voor een gesprek of uitleg en zelf conclusies trekken is triest maar de oplossing hiervoor heb ik zelf ook niet. Je kunt mensen meenemen naar informatieavonden, video’s laten zien waarin het wordt uitgelegd maar het blijft moeilijk om te begrijpen als je hier nooit mee te maken hebt gehad.

Gelukkig hebben wij ook enorm veel steun gehad van vrienden van Lisa en familie van mij die het ook niet altijd konden begrijpen maar er wel altijd waren als een van ons ze nodig had.

Samen met James en Marlie vormen wij een gelukkig gezin.

Een relatie is keihard werken in ieder opzicht. Dat zullen wij altijd een tandje harder moeten doen. Ik met zo’n dik medisch dossier en Lisa omdat ze voorlopig in therapie zal blijven. Het klinkt vreemd maar we zijn blij dat we deze periode hebben meegemaakt. De fundering van onze relatie nu op de juiste manier is gebouwd. Samen met onze kinderen James en Marlie, vormen wij een gelukkig gezin.

Het is nou eenmaal niet altijd positief. Het leven is een prachtig cadeau met alles wat daarbij komt kijken maar soms moet je heel diep gaan voordat je je dit weer kunt realiseren. Op mijn blog deel ik verschillende artikelen over ons leven maar ook dat is écht niet altijd zoals je ziet in onze video’s of foto’s en gezien heel social media al betekent staat om het ‘perfecte plaatje’ is het dit een keer een ander artikel geworden.

17 juli 2020 door Lonnekedewin

Mama &zo

Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn.

Lisa en ik hebben twee kinderen, James en Marlie.

Lisa en ik hebben twee kinderen. James en Marlie. James is onlangs vijf jaar geworden en Marlie haar eerste verjaardag vieren we in augustus. het is dan een jaar geleden dat we samen in het ziekenhuis lagen, Marlie ter wereld kwam middels een geplande keizersnede en James met mijn ouders in het ziekenhuis kwamen kijken naar ons mooie meisje, Marlie.

De zwangerschap was intens. Dat was bij James ook nooit mijn favoriete onderdeel en door mijn medische situatie was het op het laatst best wel even spannend. Marlie is uiteindelijk eerder dan gepland uit mijn buik gehaald. Helemaal gezond en klaar om onderdeel te zijn van ons gezin.

Is mijn hart wel groot genoeg voor twee kinderen?

We waren ineens moeder van twee prachtige kinderen en omdat we van dichtbij hebben meegemaakt dat ouders daadwerkelijk het ene kind meer kunnen voortrekken dan het andere kind en zelfs van de een meer kunnen houden dan van de ander, was ik ergens bang dat dit bij mij ook het geval zou zijn. Hoe kon ik nou net zoveel houden van James als van Marlie. Dat leek mij onmogelijk. Is mijn hart wel groot genoeg voor twee kinderen?

Ik kreeg, net zoals bij James, direct een moedergevoel bij Marlie. Zij was direct mijn kleine meisje en ik had vanaf het allereerste begin het gevoel dat ik dacht te weten wat ze nodig had. We waren op elkaar ingespeeld want ze mocht al 8 maanden in mijn buik wonen.

Hulp inschakelen voor de hechting met je kind.

Lisa moest wennen aan het moederschap. Zij werd onzeker als Marlie huilde en bracht haar dan snel naar mij, ze had vast honger, toch schat? Hoewel James, Lisa moeder heeft gemaakt door haar zo te noemen omdat hij dit zelf zo voelt, was dit uiteraard anders toen Marlie, onze dochter, het eerste in haar armen werd gelegd toen ze uit mijn buik werd gehaald.

De hulp die zij van tevoren had ingeschakeld omdat ze dacht dat ze door haar eigen gezinssituatie niet op de juiste manier zou hechten aan Marlie, leek totaal overbodig. Het feit dat ze hulp wilde van buitenaf voor dit proces, zegt eigenlijk al genoeg. Hoe knap is dat?

We kregen uitleg over de communicatie van een baby. Een baby kijkt bijvoorbeeld vaak weg, althans dat is ons gevoel maar dat doet de baby vaak om te luisteren naar je stem. Dit is een van de vele tips die Lisa kreeg om geen afwijzing te voelen maar het te kunnen relativeren.

Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn.

Het gezin waaruit jezelf komt kan je niet meer veranderen maar het gezin wat je zelf vormt daar heb je wél een keuze in. Lisa heeft die gemaakt, voor haar dochter al voordat zij er was en dat zegt meer dan genoeg.

Lisa en Marlie zijn net zo hard moeder- en dochter dan dat ik dit ben met Marlie. Inclusief de intense moederliefde die iedereen hoopt te krijgen voor zijn of haar kind. Bij mij was dit er direct, bij Lisa ook maar groeide dit door haar beter te leren kennen. Inmiddels zijn ze twee handen op een buik en een prachtig stel om te zien.

Biologisch of niet. Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn. Soms ben je de biologische moeder en voel je niet de liefde die je voor je andere kind wel voelt, of die je kind verdient dus dat zegt niks. Wij hebben hier in ieder geval zowel James als Marlie in ons hart gegraveerd en zouden hier nooit onderscheid in maken.

Dit betekent niet dat het vanzelf is gegaan. We hebben een heftige tijd gehad samen, boeken moeten sluiten en nog veel meer. Dit lees je morgen op LonnekeSchrijft!

16 juli 2020 door Lonnekedewin

Mama &zo

Wij zijn zwanger en jullie stellen asociale vragen!

We hadden 95% kans op een miskraam.

Lisa en ik zijn zwanger! Nee, niet allebei naja ook weer wel maar ik, Lonneke, draag het kleine wondertje. De start van onze zwangerschap was trouwens iets minder leuk. De allereerste echo was er namelijk geen hartje te zien, sterker nog, er was überhaupt nauwelijks íets te zien. Er zou 95% zeker een miskraam volgen. Dat was verdrietig en nadat ik met lappen maandverband heb rondgelopen terwijl er niets gebeurde hebben we een gesprek aangevraagd bij de huisarts. Er was nét iets te veel onduidelijkheid. Wij wisten namelijk niet of er wel een vruchtje was maar geen hartje, of dat er helemaal niks zat omdat ze zo weinig zagen.

De tweede echo werd een feit, zo’n 4 dagen later en onze hoop was ver te zoeken. Ik had helemaal geen hoop meer en Lisa nog een beetje. De optimist. Ik ging liggen, Lisa hield mijn hand vast en.. ‘Hier is wel degelijk een vruchtje te zien en kijk, het hartje klopt!’. Totaal verbaasd en blij verlieten wij het ziekenhuis. Ik was achteraf een stuk vroeger dan dat we dachten.. Ik besef me maar al te goed dat het niet voor iedereen zo rooskleurig afloopt als bij ons. Het is een vreselijk slopende en emotionele tijd.

Ik ben sowieso een stuk onzekerder in deze zwangerschap dan bij James. Het kan zijn door de slechte start maar het is ook een dik besef momentje dat er al een gezonde zoon rondloopt en dat het niet vanzelfsprekend is dat dit kleine wondertje dat ook gaat zijn. Hoe dan ook zijn we bijna de 12 weken gepasseerd en dat geeft een iesiepiesie geruster gevoel. Het zegt nog niet alles natuurlijk maar het is een goed begin!

Wie is de vader? Wie is de donor? Wie wie wie wie wie?

Een zwangerschap met twee mama’s is wel even een stukje anders merk ik. Het is niet alleen: ‘Gefeliciteerd, leuk voor jullie en geniet ervan!’ nee, we worden met verschillende vragen gebombardeerd. En ik moet bekennen, dit heb ik onderschat. Ik had niet verwacht dat iedereen het zo onwijs belangrijk zou vinden wie de donor zou zijn, of die een rol speelt, of we het James gaan vertellen, hoe we het samen gaan doen en nog veel meer.

Ik snap dat familie en vrienden die dichtbij ons staan nieuwsgierig zijn over hoe of wat maar aan de andere kant, is de mededeling dat wij zwanger zijn niet voldoende? Ik bedoel, je vraagt toch ook niet aan een moeder die een partner/vriend/man heeft of het kind wel daadwerkelijk van hem is? Geloof mij er komen onwijs veel situaties voor waarin er een samengesteld gezin is. Men gaat er dan vanuit dat de kids van de desbetreffende man/vriend is maar dat is lang niet altijd het geval. Is dat dan wel een vraag die echt niet door de beugel kan of is dat minder interessant?

Afin, ik snap dus heus wel dat familie en vrienden die vraag stellen maar als er laatst iemand via marktplaats iets bij ons thuis komt ophalen en degene vraagt ongegeneerd: ‘Oh is het van dezelfde vader als de eerste?’ Dan valt mijn mond open van verbazing. Ik vind het zelfs stiekem een beetje asociaal. Hoezo is dàt zo interessant om te weten? Omdat het zo onwijs anders is als anders?

Ik heb jullie vragen flink onderschat.

Kortom, ik heb jullie vragen een beetje onderschat. En hoewel Lisa hierin iets meer een blijkbaar realistisch beeld had, dus dat die vragen inderdaad gesteld zouden worden.. Denken mensen ook niet na over hoe pijnlijk het zou kunnen zijn voor Lisa. Ik bedoel, wij zijn zwanger, wij worden moeders en het gaat al niet op de manier waarop je het zou willen, dat het biologisch van ons samen is. En dan is de allereerste vraag van bijna iedereen is: wie is de vader? Nu hebben Lisa en ik hier meerdere gesprekken over gevoerd en gelukkig weet zij dat mensen het niet vragen om haar pijn te doen maar uit nieuwsgierigheid maar tóch.. ik begrijp dat gewoon niet goed.

Mensen, ben je er van bewust dat iemand gekwetst kan worden door zo’n vraag. Dat het niet zo prettig overkomt als iemand zo’n vraag werkelijk als aller aller allereerste stelt. En de woorden: ‘Jullie kiezen er zelf voor, jullie willen moeders worden, jullie willen een kind’. Nee, wij kiezen er helemaal niet zelf voor om persé twee moeders te worden. Wij zijn nou eenmaal twee vrouwen die stapelgek zijn op elkaar. En tja, dat je dan twee moeders wordt is bijzaak voor ons. Als we een keuze hadden, jep zelfs in 2019, hadden we gekozen voor een man, want geloof mij, ik wil niemand afschrikken om uit de kast te komen, in tegendeel, maar dat blijft echt het aller makkelijkste in heel veel opzichten. Moet je eens voor die grap een keuken proberen te kopen als twee vrouwen. Kan niet, ja het kan wel. Wat is Uw naam? En wat is de naam van Uw partner? Een van de twee namen moet staan bij het vakje: ‘man’ omdat dàt nog altijd normaal is.

Geen zorgen, het ligt aan mij!

Natuurlijk hebben we ook enorm veel leuke en lieve reacties gekregen en de mensen die het hebben gevraagd, voel je alsjeblieft niet schuldig het ligt totaal aan mezelf. Ik had het ergens kunnen weten en ik ben ook gewaarschuwd maar het maakt mij soms gewoon verdrietig dat men blijkbaar toch (al zeggen ze van niet) het zó interessant vinden wie de vader is in een zwangerschap van twee moeders. Ik weet in ieder geval dat ik mijn gedachte hierin moet bijstellen om het voor mezelf gemakkelijker te maken.

4 februari 2019 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn peuter viel van de trap, met spoed naar het ziekenhuis!

De zomerkleding omwisselen voor winterkleding werd fataal.

James is een driejarige vrolijke peuter. Hij ontwikkelt zich goed, is vrolijk en gaat sinds kort drie keer in de week naar de peuterspeelzaal. Onze peuter heeft praatjes voor tien. De uitspraak is nog niet altijd even soepel en om die reden staat morgen de eerste afspraak bij de logopedist op de planning. Dit lezen jullie in een volgend artikel op LonnekeSchrijft.

We hebben een geweldige lange zomer gehad. De zon heeft nog lang doorgesudderd in oktober tot ongeveer een week geleden. Het is zonnetje is nog af en toe aanwezig wat zorgt voor prachtige fotomomenten. De Samsung note 9 in de tas en we konden opstap. Wauw, wat maakt dat ding mooie foto’s!

Zo gingen James en ik laatst naar de bossen om een hut te bouwen en hier vervolgens een snoepje in te nuttigen. Wat een plezier en extra bijzonder om met een t-shirt aan midden in de herfst, in de bossen te lopen. De foto’s die zijn gemaakt met de Samsung note 9 van onze geweldige hut kun je op mijn Instagram bekijken.

Hoewel het zonnetje nog af en toe aanwezig is, is de tijd van korte broeken nu écht voorbij. Het was tijd om de kledingkasten uit te mesten. Lisa was naar het werk en ik ging samen met James de kledingstukken uitzoeken. Het traphekje doe ik altijd dicht. James kan prima traplopen maar als we een tijdje boven zijn vind ik dit wel zo veilig.

Het traphekje was omgebogen en ik hoorde een immens harde knal!

James zijn zomerkleding hebben we in koffers gestopt om deze naar zolder te brengen en op te bergen. Dit viel even tegen. Hij dacht namelijk dat we weer op vakantie zouden gaan. ‘Nu mama en Lisa koffer inpakken, dan Spanje toe?’. Helaas kleine knul. Hoe graag ik ook zou willen, is de zomer nu dan echt voorbij. Ik leg James uit dat het nu herfst is en dat het tijd is om de lange broeken en truien van zolder te halen.

Om de tegenvallen iets te laten meevallen zingen we vrolijk het liedje: Herfst, Herfst wat heb je te koop.. Beetje sikkeneurig was hij wel maar Efin, James ging spelen met het speelgoed van zijn kamer. Hij is een gezelligheidsmens dus vaak pakt hij talloze stukken speelgoed om er vervolgens mee te spelen op de plek waar ik op dat moment ben.

Zijn kast was opgeruimd, nu onze kast nog. Ik ben onze kleding aan het omwisselen, de hele eerste verdieping ligt vol met kleding en rotzooi en ineens hoor ik een immens harde klap. Ik kijk om het hoekje en zie dat het traphekje totaal omgebogen is. Kort daarna hoor ik gegil en gehuil. Gek genoeg doet dit mij goed. In paniek ren ik naar de trap. Even ben ik bang wat ik aantref maar al snel ren ik naar beneden..

Een scheurtje in zijn schedel?

James ligt op zijn buik onder aan de trap. Hoe is dit nu mogelijk?! Ik laat hem zelf opstaan, dit heb ik geleerd van mijn moeder en het lukt. Ik scan zijn lichaam en zie een grote snee in zijn voorhoofd. Ik gok dat dit oppervlakkig is maar zijn arm.. Jeetje. De arm van James was enorm dik en voordat ik ook maar iets kon doen begon James te spugen. Oke, dit is goed mis en wat er toen allemaal door mijn hoofd ging is niet te beschrijven. Had hij een hersenschudding, was er iets mis in zijn hoofd of was dit allemaal door de schrik?

Ik laat James op de salontafel zitten. Ik besef dat ik sterk moet zijn maar toch merk ik dat er een aantal tranen over mijn wangen rollen. Mijn lieve kleine jongen helemaal bont en blauw. Ik vraag aan James waar hij de meeste pijn voelt en hij wijst zijn kaak aan. Hmm, hier kon ik zelf niets zien maar dat zegt natuurlijk niks. Ik besloot hem op de bank te zetten en hem een koekje te geven. Het was immers toch snoepjestijd en op deze manier kon ik kijken of dat pijn deed of niet. Dat was niet het geval, dat koekje ging er met gemak in!

Ondertussen was ik de dokter aan de bellen en kreeg ik te horen dat we direct moesten komen. Ik pakte voor de zekerheid zijn tas in aangezien ik had verwacht dat we nog wel even zoet zouden zijn in het ziekenhuis. Mijn gevoel was juist. Aangekomen bij de huisarts moesten we direct door naar het ziekenhuis. Met zijn kaak was er niets aan de hand maar zijn arm was wel héél erg dik en het was ook mogelijk dat er een scheurtje zou zitten in zijn schedel. Slik!

Zuurstofknijper op zijn vinger, pakkertjes op zijn borst..

James kreeg iets wat meer praatjes. Hij vond de ambulance die voor het ziekenhuis stond prachtig. Eenmaal in het ziekenhuis gaf hij meerdere malen aan het eng te vinden. Gelukkig kon ik hem wat kalmeren met mijn eigen ziekenhuiservaringen. Ik vind het zelf erg belangrijk dat er eerlijk word gezegd als iets even pijn gaat doen. Dit deed ik ook bij James.

Een zuurstofknijper om zijn vinger, plakkertjes op de borst om zijn hartslag te monitoren, een zetpil tegen de pijn. Alles exact hetzelfde als bij een volwassenen die wordt onderzocht bij de spoedeisende hulp, alleen was alles tien keer zo klein. Heftig voor zo’n klein mannetje.

De onderzoeken verliepen goed. James is een bikkel en klaagt weinig over pijn. De artsen kijken goed naar zijn gezicht of hierin iets veranderd als ze op bepaalde lichaamsdelen drukken. De kinderarts kwam binnen en vertelde direct dat ze een scan wilde maken van zijn hoofd. Hij was immers helemaal van boven naar beneden gevallen en een breukje of scheurtje in zijn schedel zou een mogelijkheid zijn..

Mijn kleine peuter zoon in de CT- scan.

Er schoot van alles door mijn hoofd, lichtelijk in paniek maar sterk voor James, belde ik opa op met de vraag of hij ons wilde komen steunen. Opa en ik hebben gepraat als brugman maar James liet zich niet zomaar in de CT- scan leggen. Aap, konijn en zijn speen mochten mee maar daar had hij op dat moment geen boodschap aan. Hij wilde naar huis en niet in zo’n enge tunnel liggen terwijl je niet weet wat er precies gaat gebeuren. Snap ik.

De arts is er uiteindelijk bijgekomen en na wat snoepbeloftes lukte het om James stil te laten liggen in de tunnel. Ik liet hem geen moment los. Deze CT- scan duurde maar een paar seconde. Ik dacht nog, hoe kunnen ze nu al alles hebben gezien?!

James was de mooie kinder- ziekenhuiskamer een beetje zat. Er stonden wat speelgoedbakken die we inmiddels al van buiten en binnen, meerdere malen hadden bekeken. Mama ik wil naar huis!’ en terwijl ik nadenk over het feit dat ik hier misschien wel de nacht moet doorbrengen met mijn peuter komt de kinderarts binnengelopen.

Jullie moeten James wel wekken vannacht!

De scan ziet er goed uit. Er is niets te zien van een breuk of scheurtje. Jullie mogen naar huis!’ vertelde de kinderarts. James zijn arm moesten we echter wel goed in de gaten houden. Een foto was niet overbodig geweest aldus de arts maar omdat hij de CT- scan al achter de rug had, kennis had gemaakt met tien verschillende witte jassen en vervelende plakkertjes op zijn lichaam, was het nu genoeg. James begon zijn arm al wat meer te bewegen en na wat extra voelen en duwen konden we dan écht het ziekenhuis verlaten.

Ik ben onwijs geschrokken van deze situatie. Ik twijfel er dan ook niet over om EHBO voor kinderen te volgen. Zoals afspraken met de arts hebben we James die nacht nog een aantal keren wakker gemaakt om te kijken of alles goed ging. Dat was, thank god, het geval. De volgende ochtend was James zijn gezicht totaal opgezwollen en ondanks dat hij die week van mij best thuis mocht blijven, kon hij niet wachten om alles te vertellen op school. De bikkel.

Gelukkig is deze vervelende situatie uiteindelijk goed afgelopen. We zijn enorm geschrokken van wat er is gebeurd. De kinderarts heeft mij op het hart gedrukt dat het niet mijn schuld was en toen ze dat zei, rolde de tranen over mijn wangen. Ik voelde me enorm schuldig. Eenmaal thuis, toen James ging slapen, heb ik uit boosheid en verdriet, het traphekje verder in elkaar getrapt. Opa heeft een houten plank gemaakt die we voor de trap kunnen schuiven waardoor er nu niemand meer doorheen kan vallen.

Eind goed, al goed. Wij kunnen weer hutten gaan bouwen! Heb jij je EHBO voor kinderen al behaald of vertrouw je op zulke momenten op je moedergevoel? Welke telefoon heb jij om prachtige foto’s te maken voor social media? Ben je fan van de Samsung galaxy Note 9 of bijvoorbeeld de iPhone x?

23 oktober 2018 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn kind kan niet zelfstandig spelen!

De ontwikkeling van onze peuter gaat razend snel!

Het gaat op dit moment razend snel met James zijn ontwikkeling. We kunnen het nauwelijks nog bijhouden wat hij allemaal leert. Ik zet hem vanmorgen op het keukenblok om zijn snottebel af te vegen en zijn haren te kammen en een uur later komt hij naar mij toe: ‘Mama jou snottebel?’.

Moeders verstaan alles. Het is soms even puzzelen maar uiteindelijk komen we eruit wat hij ons duidelijk wil maken. En ja hoor, hij had inderdaad een snottebel die ik moest afvegen. Hij noemt zichzelf ‘jou’ trouwens, heel schattig maar super verwarrend!

Nu de feestmaand is afgelopen komt het normale leventje weer een beetje terug. Aankomend weekend start zijn gymclubje zodat hij zijn moteriek verder kan ontwikkelen en leren om samen met kinderen te spelen. Oh ja, James is echt toe aan de peuterspeelzaal. Iedere keer als we in de auto stappen vraagt hij of we naar de juffrouw toe gaan. Hij kan niet wachten tot de peuterspeelzaal weer begint volgende week.

Speen afleren of beginnen met het potje?

De grootste ontwikkeling die James heeft doorgemaakt is dat we hem opdrachten kunnen geven. Het klinkt misschien gek maar toen ik vroeg aan James of hij sokken wilde pakken boven, kwam hij terug met zijn sokken. Weliswaar een heleboel sokken maar goed, sokken zijn sokken, toch?!

Het potje wil ik binnenkort weer in het leven roepen. We hebben het een tijdje uitgesteld, als je wil weten waarom kun je het best dit artikel even lezen. Ik twijfel nog even wat ik belangrijker vind. De speen helemaal afleren, ook ’s nachts of dat we weer eens kijken wat hij van het potje vindt.

Eerst maar eens even wennen aan het normale ritme en dan zien we wel weer verder. Waar zouden jullie de prioriteit leggen? De speen helemaal afleren, hij gebruikt heb overigens alleen maar ’s nachts of beginnen met het potje?

Onze peuter zag door de bomen het bos niet meer.

Lisa en ik zijn de afgelopen weken druk bezig om het steeds meer ons plekje te maken. We hebben de kleuren van de woonkamer verwanderd in okergeel, een nieuw service gekocht en zo passen we steeds dingen aan die we allebei leuk vinden. De speelhoek van James hebben we ook veranderd. Hij was flink verwend door Sinterklaas en daardoor zag hij door de bomen het bos niet meer.

We zijn een aantal jaren geleden naar een osteopaat geweest die ons heeft verteld dat James hierdoor overprikkelt raakt. Hij wil zo snel ontwikkelen dat wij als ouders soms aan de handrem moeten trekken. James liep te hard van stapel. Hij liep met 8 maanden los rond in de woonkamer waardoor hij verdrietig werd als hij in de box gezet werd.

De osteopaat heeft ons als tip meegegeven om hem niet teveel speelgoed te geven en hem eerst het ene te laten onderzoeken voordat hij iets anders koos. Dit hebben we een lange tijd gedaan maar in de loop der maanden zijn er zoveel speelgoed stukken bijgekomen dat het gewoon een zooitje was. Het stond op zijn tafeltje, alles door elkaar en hij zag niet waar hij mee kon spelen.

Mijn kind kan niet zelfstandig spelen.

Hup, opweg naar de woonboulevard om te kijken hoe we dit op een mooie manier kunnen oplossen. We houden gelukkig allebei van een strakke maar warme woonkamer dus het was even passen en meten maar het is gelukt. We hebben twee kasten met daartussen een tafeltje waar hij aan kan spelen. En in die kasten zitten bakken met zijn speelgoed. Het geeft James rust en we merken dat hij nu een stuk beter zelfstandig kan spelen.

Het zelfstandig spelen is namelijk nog een dingetje. Dit vind hij enorm moeilijk en dat is niet gek want het is nog maar een peuter. Gelukkig helpt de peuterspeelzaal hiermee. Ze merkte daar dat hij enigskind was en wij veel met hem spelen en ondernemen. Dit was voor mij altijd een bewuste keus, nu hij nog niet naar school hoeft wil ik zoveel mogelijk tijd met hem doorbrengen. Dat neemt niet weg dat hij ook moet leren om soms zichzelf te vermaken.

Dit gaat met een rustige speelomgeving een stuk beter. Het helpt door samen het spel op te starten, hem een opdracht te geven in het spel en te zeggen dat je straks komt kijken of het is gelukt. James lukt het steeds beter om zelfstandig te spelen. Ik ben benieuwd hoe dit bij jullie is, laat het weten in de comments!

4 januari 2018 door Lonnekedewin

Mama &zo

Zou jij de naam van je kinderen willen veranderen?

Het was een lange zoektocht om James zijn naam te vinden.

De naam van je kind. Dat is iets magisch. Je kiest de naam uit en het is de bedoeling dat je kind daar zijn hele leven mee moet doen. Het is dus best een dingetje toch? En wat nou als je het niet eens bent met de naam van je kind?

Ik weet nog dat ik zwanger was van James en wij tot week 35 nog steeds geen naam hadden verzonnen. We kwamen er niet uit, een meisjesnaam was sowieso een drama dus wat dat betreft waren we blij dat er een jongetje in mijn buik groeide. Er waren superveel jongensnamen leuk maar niet leuk genoeg, ze waren het allemaal nét niet.

Lias vond ik een super toffe naam. Apart en daar houd ik wel van. Ik vond hem alleen iets de buitenlands klinken en dat vond ik dan weer minder goed bij ons passen. Jip vond ik ook een leuke vrolijke naam maar iets minder apart en dat wilde we wel graag.

We hadden lang een naam die ik niet ga noemen omdat ik die nu nog steeds prachtig vind maar die naam vond ik niet passen bij de oudste van het gezin. Hopende dat we ooit nog meer kinderen op de wereld mogen zetten. En ineens las ik in een boekje de naam James.

Dit was hem alleen moest ik mijn partner nog even overtuigen. Wonder boven wonder ging dit redelijk volgens plan, we hebben een week lang de naam gebruikt en het geboortekaartje laten drukken zodat we alvast konden zien hoe dat er uit kwam te zien.

Spijt van de naam van je kind, het kan!

Alles klopte aan de naam James en nog steeds heb ik geen moment spijt gehad van deze naam. Ik ben blij dat hij zo heet, het komt weinig voor. Hij is bijvoorbeeld de enige James op de peuterspeelzaal en dat vind ik leuk. Het is altijd zo dat een naam past bij een persoon en nu is er geen andere naam dan James meer voor hem te bedenken.

Lisa en ik vinden het leuk om het af en toe over babynamen te kletsen. Dit is vast een vrouwending. Lekker wegdromen en ’s avonds in bed een naam roepen en daarover kletsen. In het begin hadden we totaal niet dezelfde smaak en nog steeds denk ik dat het lastig wordt om er samen uit te komen. Gelukkig is het voorlopig nog niet van toepassing en hebben we nog even de tijd.

Ik ben benieuwd of hier mensen zijn die het absoluut niet eens worden met de naam van je kind? Hoe sluit je in vredesnaam een compromis in dit geval? Zeker als je het beide belangrijk vindt hoe je kind gaat heten. Spijt van de naam van je kind. Het is echt mogelijk. Ik las laatst een artikel over een moeder die de naam van haar kind nu vreselijk vind en tientallige koosnaampjes heeft verzonnen in de hoop dat haar man dit over zou nemen.

Zou jij de naam van je kinderen willen veranderen als het kon?

Het is best knap dat je durft toe te geven dat je spijt hebt van de naam van je kind. De naam plotseling lelijk vinden lijkt me vrij apart aangezien je er toch negen maanden over hebt kunnen nadenken. Ik kan wel begrijpen dat je de naam van je kind ‘lelijker’ gaat vinden als er een verkrachter, seriemoordenaar of iets anders gehuwelijkt is gebeurd.

Dit hadden veel mensen met de naam Joran of Isis. Dat kan ik wel begrijpen en sowieso is van te voren ook niet te voorspellen. In Engeland kun je de naam van je baby gemakkelijk veranderen. Je hebt hier maanden bedenktijd en als je daarna alsnog de naam wil veranderen is dat geen probleem. Dat kost €46.50,-.

Wat vind jij ervan? Zou jij als het zo goedkoop en makkelijk was de naam van je kinderen veranderen? En waarom?

30 december 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Mijn peuter is verslaafd aan de Ipad!

Ik ben nooit fan geweest van kinderen die veel op de iPad zitten.

Oké, dat is misschien iets te overdreven maar James vindt het hartstikke leuk om op de iPad te spelen. Lisa had nog een oude iPad waar wij zelf weinig mee doen. Ik ben lang tegen geweest maar inmiddels vind ik het prima als James af en toe op de iPad speelt, mits het een spelletje is waar hij van kan leren. Hij tekent geen doelloze kleurplaten maar hij zoekt de juiste dieren bij elkaar en beleefd met Jokie heel wat avonturen op dat ding!

James is nooit fan geweest van autorijden en hoewel ik de korte stukken prima vol kan zingen is het met lange stukken is een iPad ideaal. Ik zet mijn hotspot aan en hij kan vervolgens het Zandkasteel of Bumba kijken. Dat rijdt iets meer relaxed kan ik je vertellen. Mijn moeder kwam aan met een Jokie- app waarin ze verschillende spelletjes kunnen doen zoals Pizza bakken, dieren bij elkaar zoeken en de juiste kleur vissen aantikken.

In de auto kijk ik voortaan niet zo nauw meer.

Ik wilde kijken of James dit ook al zou begrijpen. Hij kan het ding beter besturen als menige oma van 70+. Het is bizar hoe snel hij dit leert en ik vind het fanatisch om te zien dat hij het ook leuk vind om te doen. James mag zoals eerder geschreven alleen leerzame spelletjes doen. De echte race dingen houden we voorlopig achterwegen. Ik vind hem daarvoor ook nog te jong maar bijvoorbeeld puzzelen op de iPad vindt hij geweldig en hij leert er een hele hoop van!

In de auto kijk ik voortaan niet zo nauw meer. Ik rijd liever relaxed en als hij dan een uur lang een filmpje kijkt is dat zo. Dat heb ik losgelaten. Thuis mag hij één moment van de dag even op de iPad om te puzzelen of om dieren bij elkaar te zoeken. Hij vindt het tot nu toe leuk en ik vind het ook een leuk spel. Hij moet het dier eerst inkleuren, zo leert hij binnen de lijntjes te tekenen wat al steeds beter gaat en daarna sleept hij de puzzelstukjes op de juiste manier zodat het dier weer compleet is.

Hoelang zit jouw kind op de iPad?

Een tablet kan dus helpen bij de ontwikkeling van je kind. Het gevaar is alleen dat er téveel gebruik van wordt gemaakt. Onderzoekers hebben geconstateerd dat wanneer je brein in ontwikkeling teveel stimuleert met mobieltjes, internet of een iPad, dit kan zorgen voor een cognitieve achterstand. Daarbij zitten ze dan vaak stil wat er weer voor kan zorgen dat je kind overgewicht krijgt.

Mijn Kind Online geeft het volgende advies:

Kinderen tot 2 jaar een paar keer per week kort samen op een tablet.

2- 4 jaar: 5 a 10 minuten per keer, tot maximaal 30 minuten per dag.

4- 5 jaar: 5 a 10 minuten per keer tot maximaal 1 uur per dag.

Mijn peuter is verslaafd aan de iPad!

James heeft voor zijn tweede verjaardag nog nooit een iPad gezien. Hij keek alleen televisie maar niet langer dan een half uur. Mits hij ziek was dan maken we er geen probleem van. Nu hij 2,5 is mag hij dus een moment per dag op de iPad maar 30 minuten zou hij zelf niet eens volhouden. Hij is er na een aantal minuten wel weer op uitgekeken en pakt het volgende speelgoed.

Verslaafd is zoals gezegd een groot woord. Hij vindt het leuk en ik vind het prachtig om te zien hoe snel het gaat dat hij alles begrijpt. Hij weet zelfs hoe hij een andere app moet opstarten. James weet alleen nog niet zo goed dat hij vaak maar een keer hoeft te tikken met zijn vingers! 😉

Bron: Kekmama.

Is jouw kind net zoals vele verslaafd aan een tablet en wat vind je daarvan? Ik ben benieuwd naar ervaringen!

27 december 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Tandenpoetsen bij een peuter!

Lisa en ik mochten enkele weken niet zoenen!

Tanden, het een verschikkelijk onderdeel van het menselijk lichaam als je het mij vraagt. Tandpijn komt altijd ongelegen en is misschien wel de ergste pijn die je kunt voelen. Ik heb zelf een ongelofelijk angst voor de tandarts en ga eens in de twee jaar onder algehele narcose om de hele boel te laten maken bij een speciale angsttandarts.

In dit artikel lees je hier meer over. Het kwam namelijk niet zomaar tot stand want ik heb vier kiezen zonder problemen en pijn laten trekken. Ik vind het belangrijk om James zo relaxed mogelijk mee te nemen naar de tandarts en opzich heb ik weinig moeite met de tandarts als hij alleen met zijn spiegeltje in mijn mond kijkt. Mits we de afspraak hebben gemaakt dat hij nergens per ongeluk expres tegenaan tikt.

Lisa en ik hadden beide tandproblemen toen we elkaar leerde kennen. Eerst werd haar kies getrokken. Achteraf dacht zij dat dit goedkoper was maar had ze gewoon een tandartsverzekering die dit volledig dekte en was het overbodig om de tand te laten trekken, haha!

Ze had ongelofelijk veel last van die kies en ze was hem liever kwijt dan rijk. Nadat de kies eruit was getrokken kwam er een ontsteking in het gat te zitten waardoor ze hier nog enkele weken last van had en we niet konden zoenen. Daarna was ik aan de beurt met mijn narcose behandeling wat achteraf weinig napijn heeft gehad maar prettig was het op dat moment absoluut niet.

De tijd dat zijn tanden doorkwamen was vreselijk!

James hebben we vanaf het allereerste moment kennis laten maken met een tandenborstel inclusief tandpasta. Hij vindt de tandpasta lekker smaken waardoor het nooit een probleem was om zijn tanden te poetsen. Het eerste jaar ging dit met ons avondritueel mee en poetste wij zijn tanden voordat hij ging slapen.

Ik ben blij dat zijn tanden inmiddels allemaal zijn doorgekomen. Wat een vreselijke tijd is dat zeg! Een tijd met rode wangen, hoge koorts en een ontroostbaar kind. James heeft hier relatief weinig last van gehad als ik sommige verhalen van andere moeders hoor.

Vanaf het eerste jaar moet je de tanden van je peuter twee keer poetsen. Het liefst twee minuten. James heeft een tandenborstel met een lampje erin die we aanzetten als we beginnen met poetsen en vanzelf uitgaat als we klaar zijn. Ik zing meestal het tandenpoetsenlied op mijn allerleukst en dan komen we die 2 minuten samen wel door.

De volgende keer met de peuter naar de tandarts.

James wil altijd zelf beginnen met zijn tandenpoetsen en daarna nemen wij het over. Hij doet netjes zijn mond open en zijn tanden op elkaar. Het scheelt veel dat hij nu steeds meer begrijpt waardoor we het hem kunnen uitleggen maar twee minuten zijn natuurlijk ontzettend lang voor een peuter van 2,5 jaar.

De volgende keer nemen we hem mee naar de tandarts en als voorbereiding hebben we een speelgoedset van een tandarts gekocht en wil hij nu het liefst de hele dag naar onze tandenkijken met zijn spiegel.

Hoe ging jullie eerste bezoek aan de tandarts met een peuter?

21 december 2017 door Lonnekedewin

Oudere artikelen