Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen is mislukt!

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen en dat is een tijdje flink mislukt!

De zwangerschap was intens zoals jullie in mijn vorig artikel konden lezen. Het was lastig om regelmatig een groot stuk te moeten rijden naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. We waren hier onder controle. Net zoals bij James. De bal ging opnieuw rollen en mijn medisch dossier werd dikker en dikker. Net zoals bij James.

Marlie heeft hier gelukkig weinig van meegekregen. Zij kon zich prima vermaken in mijn buik. Uiteindelijk is zij gezond ter wereld gekomen. De geboorte van Marlie is extra bijzonder omdat grote broer James alles bewust heeft meegekregen. Ik zie hem als de dag van gisteren rennen in de ziekenhuisgang met roze ballonnen om zijn zusje te bewonderen.

Lisa en ik hebben de periode na Marlie haar geboorte keihard moeten vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat is een tijdje flink mislukt. Het kwam allemaal tegelijk. James zijn operatie bij de KNO waar ik jullie later over vertel. James begon ook aan zijn basisschool- avontuur inclusief met de bijbehorende afspraakjes. En zijn eerste zwemles werd een feit.

We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Ik werd door Lisa geduwd terwijl ik in de rolstoel zat en ik duwde vanuit de rolstoel de wagen van Marlie die nét enkele dagen oud was. Tja, ik kon de eerste schooldag van mijn zoon absoluut niet missen. Grote buikwond of niet, ik was erbij en dat was fijn.

Gebroken nachten, de zorg verdelen over twee kinderen, de onzekerheid bij Lisa en de medische situatie van mij, zorgde ervoor dat wij elkaar langzaam uit het oog verloren. Ondanks dat zaten we allebei, soms met en soms zonder elkaar op een hele dikke grote roze wolk. We genoten beide of los van elkaar van de kinderen. We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Lisa ging psychisch steeds verder achteruit. Zij zat niet lekker in haar vel. De onzekerheid bij haar moederschap. Een groot stuk onverwerkt verleden. Het niet prettig voelen op de werkvloer en dan ook nog een partner die meer in bed lag dan gezellig op de bank beneden kon zijn. Dat was heftig. Dit alles heeft er voor gezorgd dat wij elkaar op dat moment niet meer konden helpen of steunen.

Lisa werd opgenomen en we besloten om een tijdje los van elkaar te leven.

Het was een vervelende periode met nog maar weinig begrip voor elkaars situatie. Er volgde meerdere interne opnames voor Lisa waarin zei niet de juiste therapie kon krijgen die zij nodig had. Dit kregen wij thuis dan weer op ons bordje en nam ik het haar op mijn beurt weer kwalijk dat ik er hele periodes alleen voor stond met een kleuter en een baby van enkele maanden oud. Wij verloren elkaar uit het oog.

We hebben uiteindelijk moeten besluiten om een tijdje los van elkaar te leven omdat we gewoonweg genoeg hadden aan ons zelf. Hoe graag we het ook wilde, we konden elkaar op dat moment niet meer gelukkig maken. Dat was een heftig besluit maar juist door die periode van verwijten, boosheid, verdriet kwam er uiteindelijk rust en staan we nu als een ijzersterk team naast elkaar.

Door de ruimte die we een lange tijd nodig hadden, kunnen we nu die onvoorwaardelijke liefde die er altijd zat, weer voelen, elkaar steunen, naar elkaar luisteren en vooral met elkaar praten waardoor we elkaar beter begrijpen.

Onbegrip in onze omgeving over psychische klachten/ziektes.

Er heerst nog een flink taboe over psychische klachten/ziektes en de talloze diagnoses die er zijn. Er ontstaan vaak vooroordelen die niet altijd juist zijn. Hokjes houden wij sowieso niet van en daarnaast doet die stempel er ook niet toe. De juiste therapie volgen die voor jou als persoon helpt en een klik hebben met je behandelaar is zeker een must om verder te komen in dat proces.

Wij hebben ook veel onbegrip gehad uit onze omgeving en er zijn zelfs bepaalde boeken compleet dicht geklapt. Het niet openstaan voor een gesprek of uitleg en zelf conclusies trekken is triest maar de oplossing hiervoor heb ik zelf ook niet. Je kunt mensen meenemen naar informatieavonden, video’s laten zien waarin het wordt uitgelegd maar het blijft moeilijk om te begrijpen als je hier nooit mee te maken hebt gehad.

Gelukkig hebben wij ook enorm veel steun gehad van vrienden van Lisa en familie van mij die het ook niet altijd konden begrijpen maar er wel altijd waren als een van ons ze nodig had.

Samen met James en Marlie vormen wij een gelukkig gezin.

Een relatie is keihard werken in ieder opzicht. Dat zullen wij altijd een tandje harder moeten doen. Ik met zo’n dik medisch dossier en Lisa omdat ze voorlopig in therapie zal blijven. Het klinkt vreemd maar we zijn blij dat we deze periode hebben meegemaakt. De fundering van onze relatie nu op de juiste manier is gebouwd. Samen met onze kinderen James en Marlie, vormen wij een gelukkig gezin.

Het is nou eenmaal niet altijd positief. Het leven is een prachtig cadeau met alles wat daarbij komt kijken maar soms moet je heel diep gaan voordat je je dit weer kunt realiseren. Op mijn blog deel ik verschillende artikelen over ons leven maar ook dat is écht niet altijd zoals je ziet in onze video’s of foto’s en gezien heel social media al betekent staat om het ‘perfecte plaatje’ is het dit een keer een ander artikel geworden.