Geen categorie

De huisarts staat ineens op de stoep!

De huisarts staat ineens op de stoep! 

Er wordt op de deur geklopt. James grapt dat het Piet kan zijn. Lisa doet de deur open en laat de huisarts met verbazing binnen. Ik lig boven in bed en ik hoor ‘moet ze daar nu naar toe?’. Ik heb niet veel tijd om na te denken maar net genoeg om te beseffen dat dit niet goed is. De huisarts staat in mijn slaapkamer en vertelt mij dat hij zich zorgen maakt en ik naar het ziekenhuis moet.

Ik begin te huilen. Dat wil ik niet. Mijn ouders die inmiddels zijn ingelicht door Lisa komen binnen, mama komt op bed zitten en papa let op de kinderen. 

Mijn angst voor het ziekenhuis is zo groot dat ik hiervoor al enkele weken in therapie zit. Er is bij mij teveel gebeurd in de afgelopen 15 jaar waardoor er angsten zijn opgebouwd en het psychisch voor mij erg moeilijk is om daar te zijn, laat staan te blijven en dan ook nog in een periode waarbij er weinig tot geen bezoek kan komen. 

Opnieuw getest op Corona.

De huisarts legt uit dat ze denken aan een abces in mijn long, dat ik opnieuw getest moet worden op Corona gezien het protocol en dat ik hoogstwaarschijnlijk een antibiotica soort via het infuus moet krijgen waarvoor ik moet blijven. 

Ik ben boos verdrietig en bang. Ik probeer een deal te sluiten met de huisarts.. Lisa loopt stage als verpleegkundige in de thuiszorg, zij vinden het geen probleem om mijn infuus thuis te verzorgen. Een hoop tranen later besef ik me dat ik geen keus heb en dat ik moet gaan. Hij belt met de longarts in het UMC en legt mijn angsten uit. De longarts geeft aan dat als het verantwoord is om me naar huis te laten gaan, dat mag. 

Een ambulance was het plan maar ik geef aan dat dit niet hoeft. Samen met Lisa vertrek ik naar het UMC. We belanden op de high care waar twee verpleegkundige op de hoogte zijn van mijn angsten en alles uitleggen wat er gaat gebeuren. De longarts komt binnen en legt uit dat als er een abces in mijn long te zien is hij een longpunctie moet uitvoeren. Ik vraag hem te stoppen met zijn verhaal, dat helpt me niet verder, eerst maar eens een foto maken van de longen. Lisa en ik spelen ondertussen potjes Wordfeud. 

Coronatest, negatief. Geen abces zichtbaar. Thuis werd ik zieker en zieker, de pijn op mijn borst en rug zijn nauwelijks te dragen. Ik heb medicatie die je normaal gesproken na een operatie in het ziekenhuis krijgt. De huisarts komt regelmatig langs, en constateert, zoals ik al voelde, ook een longontsteking in mijn andere long. 

Een CT- scan & een bronchoscopie op de planning. 

Ik geef me meteen over. Besef dat dit zo niet werkt. Dat hij er alles aangedaan heeft om mij thuis te laten behandelen maar dat dit blijkbaar niet werkt. Ik vraag of ik dan op z’n minst in Geldrop naar het ziekenhuis mag, en dat mag. 

We zijn inmiddels al langer dan een maand onderweg. Ik ben nog steeds niet de helft van wat ik was. De longarts in het UMC heeft een CT- scan gepland met een bronchoscopie als gevolg. Een onderzoek waarin ze in mijn longen gaan kijken.. 

Ik probeer te wachten tot het einde van de morgen. 
En probeer wat te ondernemen want dat breekt de zorgen.

Maar voor alles wat ik doe,

Ben ik eigenlijk veel te moe.

Tegen de tijd dat ik mijn ontbijt op heb,

Wil ik het liefst weer naar bed toe..

‘Mama, lieverd, ben je al beter vandaag? Hoe voel jij je?’ James steekt zijn duim op in slecht, matig en goed, ga anders lekker slapen liefste mama’ zegt hij wijs. Mijn ogen lopen vol tranen, ‘het gaat wel knul, als het lukt doen we vanavond een potje Ganzenbord’. Hoge koorts, het gaat niet, toch spelen we, hij wint, ik ben blij.

24 januari 2021 door
Geen categorie

‘Mijn mama is altijd ziek’

ik voel me schuldig..

Het is midden in de nacht, we liggen al enkele uren in bed maar slapen lukt mij niet. Lisa wel, die ligt heerlijk in dromenland, net zoals Marlie waar ik net ben gaan kijken of er een allergische reactie gaande is. Deze keer niet en is het bij de middag gebleven, ze ligt heerlijk te slapen. Ik ben jaloers. 

Ik hoor James hoesten en voel me schuldig dat ik niet ineens mijn bed uit kan springen om naar hem toe te gaan. Ik roep hem en met zijn warme lijfje kom hij tegen mij aan liggen in bed. Even knuffelen. Lisa is ondertussen wakker geworden en pakt drinken voor James. 

Mijn mama is altijd ziek!

‘Mama is altijd ziek lijkt het’ zegt James terwijl ik nauwelijks uit mijn hoestbui kom en kreun van de pijn die ik probeer zoveel mogelijk te verbergen. 

‘Ja mama heeft immuunziekte die heel goed onder controle is door de medicijnen van het ziekenhuis maar als ik dan net als jij hoest, kan mijn lichaam niet zo goed vechten tegen de ontsteking. 

‘Kun je dan niet een hele berg pillen net zo groot als ons huis innemen zodat ze jou harder gaan helpen om te vechten’ Zegt James wijs. 

‘Als dat eens zou kunnen hé knul..’ en ik geef hem een kus. James heeft vanmiddag gehuild omdat hij denkt dat ik niet meer beter wordt. Logisch, tijdens het eten stond ineens de huisarts op de stoep, ongepland, en moest ik snel naar het UMC en de kids naar opa en oma. 

‘Als je in ademt..’ en ik leg hem de weg uit naar zijn longen. ‘Ja want je longen zitten bij je ’ruggendraad’ Lisa en ik kijken elkaar lachend aan, ‘goedzo James dat weet jij goed!’ Zegt Lisa die James inmiddels ook mama noemt. Ik leg hem uit waar de ontsteking zit en dat mama daarom zoveel naar het ziekenhuis moet maar dat ik mijn best doe om snel weer met hem te kunnen racen.

Iedere dag is hetzelfde in deze tijd.

Ik zal maar niet zeggen dat het nog acht weken kan duren voordat ik me weer een beetje de oude voel. Besef van tijd heeft hij niet, had hij wel, maar doordat er nu geen zwemles en school op de planning staan zijn we eigenlijk de dagen kwijt. Iedere dag is hetzelfde gezien de omstandigheden, werken aan school, spelletjes spelen, wandelen, spelen, dansen, zingen, televisie kijken en dat zo’n beetje op repeat. 

James zijn hoestbui is gezakt, na een keelsnoepje en een beker water, ons gesprekje over het menselijk lichaam, gaat hij weer lekker naar bed. Lisa loopt mee om hem nog even lekker toe te dekken onder zijn dekens.

Het is inmiddels 02:00 en Lisa valt binnen een seconde weer in dromenland. Dat is niet gek, ze werkt hard, loopt stage en op dit moment zijn de werkdagen wat heftiger als voor COVID-19. Ik ben trots op hoe ze zich nog altijd inzet voor haar werk ondanks de omstandigheden. 

De pijn is nauwelijks te dragen, hoelang nog?!

Tramadol, Oxazepam, Antibiotica, Paracetamol.. niets helpt. De pijn is intens. Ik probeer een fijne houding te zoeken maar dat lukt niet. James beseft zich steeds meer over mijn situatie, ben blij dat hij alles zegt waar hij mee zit want het voelt goed om daar open en eerlijk op zijn niveau over te kunnen kletsen. Soms huilen we samen omdat we balen dat we niet samen kunnen spelen, we kletsen over leuke dingen maar ook over wat er in mijn lichaam gebeurd. 

De juiste houding wordt niks. Ik strompel naar boven en zie dat James heerlijk ligt te slapen. Geef hem nog een klein kusje en wens hem goede nacht. Gelukkig heb ik nog een aantal tijdschriften die ik kan lezen en dan zal ik vast af en toe wat in dommelen net zoals de afgelopen nachten..

In het vervolg lees je dat de huisarts ineens op de stoep staat, check maar: http://www.lonnekeschrijft.nl/de-huisarts-staat-ineens-op-de-stoep/

21 januari 2021 door
een eigen bedrijf met twee kinderen
Persoonlijk

Een eigen bedrijf met twee kinderen!

Zij the beauty ik the brains.

In dit artikel kun je lezen dat Lisa niet lekker in haar vel zat. Dit had heel veel redenen die in dat artikel wat duidelijker worden. Een van die redenen was haar werkplek. Hier was zij niet blij mee. Het was een thuiszorgorganisatie waarbij het lastig was om aan de uren te komen. Lisa moest dagelijks twee keer werken om aan haar uren te komen. Dat was teveel.

Lisa had al eerder haar wens uitgesproken om ooit een eigen bedrijfje te runnen. Het realiseren is er nooit van gekomen. Wat dat betreft vullen we elkaar goed aan want met mijn werkervaring vind ik het leuk om alles te onderzoeken en als het lukt, te realiseren.

Mijn ouders hebben altijd een eigen onderneming gehad en dat heeft ook altijd in mijn bloed gezeten. Ik vind dit alles enorm interessant en leer iedere dag meer. Zij the beauty en ik de brains 🙂

Ondernemen is risico lopen!

Logo ontworpen, Jasje besteld, informatie ingewonnen en gewoon de stap gewaagd. Eerst ging Lisa 50/50 werken maar dit werd al snel minder op contract en na drie maanden was ze fulltime werkzaam in haar eigen bedrijf > Lisazorgtextra.

Ondernemen is risico lopen. Dat zal altijd zo blijven, ook in de zorg. De Corona’s zorgde ook voor ons voor onzekerheid. Er was uiteraard genoeg werk maar dan moesten we ook bij die instelling blijven. Logisch i.v.m verspreiden van het virus.

Als Lisa het naar haar zin heeft en leuke collega’s heeft dan proberen we een periode opdracht te regelen zodat we net iets meer zekerheid hebben wat betreft de inkomsten.

De vrijheid zorgt voor veel rust.

Ik heb weer een blij meisje. De vrijheid wat je hebt als je voor jezelf werkt is veel waard voor haar. In principe hoeft Lisa nooit meer te werken met kerst en oud- en nieuw want dit plannen we allemaal zelf in. Vakanties en andere vrije dagen kunnen we allemaal zelf indelen dus dat zorgt voor veel rust en een vrolijke Lisa.

Er zit veel papier, bel en regelwerk in naast dat Lisa iedere maand een bepaalde omzet probeert te draaien. Op de momenten dat een van ons thuis is moet de ander op de computer om te werken. Dit zorgde ervoor dat we nooit als gezin bij elkaar waren.

Een eigen bedrijf met twee kinderen.

Het blijft voorlopig lastig, want Marlie gaat natuurlijk nog niet naar de peuterspeelzaal en we hebben er samen voor gekozen dat we Marlie de eerste twee jaar zelf willen verzorgen.

Zakelijk en privè liep door elkaar heen. In de avonduren als we elkaar zagen dan ging het alleen maar over het werk. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. We hebben sinds een aantal maanden een kantoor gehuurd waar een van de twee in alle rust kan werken.

Lisazorgtextra bestaat bijna èèn jaar en in september ga ik starten met de opleiding tot medisch secretaresse zodat ik haar nog meer kan ondersteunen in haar werk.

Wij zijn super blij met deze keuze. Een eigen bedrijf heb je 24/7 maar wij vinden het prachtig om hiermee bezig te zijn, te groeien en te leren. 

20 juli 2020 door
neus- en keelamandelen operatie
Mama &zo

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

James had moeite met eten. 

2019 was een pittig jaar voor James. Hij is dol op eten maar dit ging steeds moeizamer. Hij leek zijn boterham niet goed weg te krijgen. Een afspraak bij de huisarts werd een afspraak bij de KNO- arts en toen werd het duidelijk dat James zijn keel- en neusamandelen weggehaald moest worden. 

James was nét vier jaar oud. Ik wilde niet dat hij niet kon genieten op zijn verjaardag dus dit hebben we nog gevierd en twee dagen daarna was het zover. Dan zou hij de zomer kunnen herstellen zodat hij na de zomer meteen kon instromen in groep 1. 

De voorbereiding op keel- en neusamandelen operatie.

Ik heb het James pas verteld een dag voor de operatie. Ik wilde niet dat hij onnodig spanning zou hebben vooraf de operatiedag. We keken samen wel tien keer het filmpje van hoe die dag zou gaan verlopen. Het ging prima. James koos zijn knuffels uit en samen reden we naar het ziekenhuis. 

Het moeilijkste was dat hij niet mocht eten. Het was inmiddels 09:00 uur en dat was voor hem vervelend. Papa kwam ook nog even in het ziekenhuis, samen spelletjes gespeeld en toen mocht hij zijn operatiepakje aan doen. Dit was geen probleem want hij had dit alles al gezien op het filmpje. 

Geen tranen bij de slaapdokter.

De zuster kwam hem ophalen, samen met haar bestuurde ik zijn bed naar de operatiekamer. Hij vond het geweldig, een bed op wielen mama! Ja vriend, leuk he? Bij de slaapdokter mocht James een knuffel uitkiezen en keken we nog een filmpje. Hij was heel relaxed en we hebben veel gelachen samen. 

Het overleggen naar de brancard ging ook prima. Ik wist dat het vanaf dat moment snel zal verlopen dus ik begon tegen James te vertellen dat hij een kapje op kreeg en dan lekker zou gaan slapen. Het verliep vlot, hij accepteerde alles wat er gebeurde op dat moment en tijdens een zelfverzonnen verhaaltje van mij viel hij lekker in slaap. 

Wauw, dit had ik niet verwacht van mijn kleine grote jongen. Hij was zo super stoer geweest. Ongekend. Ik daarentegen liep met tranen de OK uit. 

James kwam niet goed uit de narcose

Het duurde enorm lang voordat ik geroepen werd. Ik had het inmiddels al een keer gevraagd bij de balie. Het zou een kwartier gefixt zijn maar we waren een half uurtje verder. James lag zoals hij altijd ligt, op zijn buik met een hoop bloed op zijn gezichtje en op het bed. Ik vond dit niet prettig, heb hier zelf een handdoekje onder gelegd zodat hij niet zou schrikken als hij wakker werd. 
Het wakker worden uit de narcose was een drama. We moesten vrijveel moeite doen om hem uberhaubt wakker te krijgen. In eerste instantie op de OK zelf at hij vrolijk een ijsje. Ik dacht, wow als dit het is dan is het perfect verlopen. Helaas was dit absoluut niet het geval. James reageerde heftig op de narcose. Bij Lisa op schoot kwam hij tot rust en viel hij in slaap maar dat heeft een hele tijd geduurd. Hij moest drinken, maar dat was natuurlijk enorm pijnlijk dus dat verliep moeizaam. 

Het herstel liep niet zoals gepland.

James leek ontzettend boos te zijn op mij want ja, ik had hem voor het laatst gezien. Ik wist dat dit een normale reactie was en nam een stapje terug. Laat in de middag mochten we naar huis. De zomer was heftig, het was 40 graden en hij mocht niet naar buiten én niet zwemmen. Met de gordijnen en rolluiken dicht lag James op de bank televisie te kijken terwijl wij ieder half uur/uur hem lieten drinken en nog beetje, een ijsje gaven. 

De nacht verliep prima maar de dag daarna wilde hij niks. Hoewel hij enorm honger had deed eten natuurlijk gigantisch veel pijn. Wij hebben alles geprobeerd om hem te laten drinken. Ik had bij de Action en tweedehands een tasje met cadeautjes gekocht zodat hij iets naar uit te kijken had als hij een beker water op had. James die normaal dol is op cadeautjes en vooral op uitpakken vond hier nu niks aan. Hij hoefde niks. 

James was uitgedroogd en werd opgenomen.

In de combinatie met de hittegolf die we over ons heen kregen twijfelde ik tegen de avond of ik de huisartsenpost moest bellen. Mijn moeder zat samen met mij in de tuin terwijl James als een doodvogeltje op de bank lag te slapen. Ineens raakte James in paniek, we rende naar binnen en hij had een hele hoop bloed overgegeven. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Mijn moeder maakte James schoon en ik belde de spoedpost op. 

We moesten direct komen. James bleek inderdaad uitgedroogd. Hij reageerde nergens meer op. Zijn infuus werd geprikt in zijn arm en daar heeft hij helemaal niets van gevoelt. James moest blijven, ik was hoogzwanger en Lisa had een avonddienst. Oma bleef die nacht in het ziekenhuis slapen en zo wisselde we elkaar af door de dag heen. 

Een licht- stemmetje en op naar groep 1.

James heeft uiteindelijk vier dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij wilde de eerste dagen zelf ook niet naar huis. Dat zegt veel. Hij voelde zich enorm zich en zwak. We speelde soms in de speelkamer maar verder zat er weinig beweging in James. De tijd hierna verliep het steeds beter hoewel hij nauwelijks durfde te eten en te drinken was het nu meer de angst dan dat het daadwerkelijk pijn deed. 

Hij heeft nog lang met een licht stemmetje gepraat maar gelukkig was hij voldoende hersteld om in te stromen naar groep 1 met de rest van zijn vriendjes en vriendinnetjes. Het was een heftige periode en hij heeft het er soms nog steeds over maar uiteindelijk is hij goed hersteld en kan hij weer lekker smullen van zijn boterhammen. 

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Gelukkig kan James er goed over praten en heeft hij er geen trauma aan overgehouden voor zover het nu lijkt. Ik vond het extra vervelend dat dit zo liep omdat hij zo dapper was voor de operatie.  Dit was onze ervaring met een keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Heb jij ervaring met weghalen van keel- en neusamandelen? Laat het weten. Wij zijn benieuwd!  

19 juli 2020 door
Persoonlijk

De band met je broer en zus!

Ik was een cadeautje!

Toen ik in mijn moeder haar buik zat te chillen, was dit het eerste jaar dat geslachtsbepaling mogelijk was. Mijn ouders konden zien of ik een jongetje of een meisje was. De beelden waren nog niet zo duidelijk en het was dan ook niet de eerste keer dat een arts zich had vergist.

Mijn ouders dachten te weten dat ik een meisje zou zijn. Ze werden geadviseerd om mijn kamer niet direct roze te verven na de echo. Ik was een cadeautje. Ik scheel 6 jaar met mijn jongste broer. De vierde!! en laatste keizersnede van mijn moeder en dus een meisje.

Trots dat ze waren! Snap ik. Ze wisten toen nog niet dat ik zodra ik kon lopen in bomen ging klimmen, slootje ging springen of kikkers ging vangen. Oh ja en ik had een hekel aan roze en poppen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook.

De band die ik heb met mijn broers is hecht. Althans, zo ervaar ik dat. Ze zijn allemaal verschillend en ik bespreek ook andere onderwerpen bij een bepaalde broer. Dat is top, want ik heb de keus uit drie broers dus ik kan altijd wel met iets bij een van de drie terecht.

Lisa heeft het een lange tijd gemist en had ook graag een broer of zus gewild waarmee zij alles kon bespreken. Inmiddels heeft zij net zo goed de keus uit drie, alleen bespreekt zij het dan vaak met een van de drie schoonzussen.

De band zoals met mijn broers gun ik James en Marlie ook. Tot nu toe is het prachtig verlopen. Hij zag haar, zij voelde hem en het waren direct broer en zus. Twee handen op een buik. James werd verdrietig toen Marlie voor het eerst werd verschoond omdat er nog bloed op haar hoofdje zat. Dat moest wel pijn doen aldus James. Hij had nog wel een pleister over. De lieverd!

Twee gevoelige kinderen.

Marlie maakt ons gezin compleet en hij lijkt dat ook zo te voelen. James is nooit jaloers geweest en altijd begripvol. Nu ze wat ouder is en soms zijn bouwwerken sloopt, blijft hij lief voor haar. Een beetje te lief. Ik moet soms tegen James zeggen dat hij daar heus wel iets van mag zeggen. Nu begint hij soms te vragen of wij Marlie even weg kunnen zetten.

James ziet zijn vader om het weekend en daar geniet hij intens van. Ik merk aan Marlie dat zij hem mist. James krijgt bij papa natuurlijk de volledige aandacht en dat is heerlijk voor hem maar als hij thuis komt krijgt Marlie als eerst een dikke kus en een knuffel. Daarna zijn wij pas aan de beurt.

Het zijn twee gevoelige kinderen. Als Marlie pijn heeft, huilt James en andersom. Als er een kindje komt spelen bij James die het niet gewend is dat er nog een klein zusje bijloopt, zie ik James naar mij kijken van hoe kan ik hier nou het beste op reageren want ik vind het wel leuk. Inmiddels is hij oud genoeg om ook lekker boven te spelen. Het blijft belangrijk dat hij ook zijn eigen spel kan doen zonder dat daar altijd een zusje bij zit!

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen.

Het is nog maar afwachten hoe het gaat verlopen in de toekomst. Ik hoop dat zij net zo’n band met elkaar zullen krijgen als wij hebben met onze familie. Dat blijft toch onvoorwaardelijk.

Is de band met jou broer of zus belangrijk voor jou? Hecht je hier waarde aan? We zijn benieuwd!

18 juli 2020 door
Persoonlijk

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen is mislukt!

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen en dat is een tijdje flink mislukt!

De zwangerschap was intens zoals jullie in mijn vorig artikel konden lezen. Het was lastig om regelmatig een groot stuk te moeten rijden naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. We waren hier onder controle. Net zoals bij James. De bal ging opnieuw rollen en mijn medisch dossier werd dikker en dikker. Net zoals bij James.

Marlie heeft hier gelukkig weinig van meegekregen. Zij kon zich prima vermaken in mijn buik. Uiteindelijk is zij gezond ter wereld gekomen. De geboorte van Marlie is extra bijzonder omdat grote broer James alles bewust heeft meegekregen. Ik zie hem als de dag van gisteren rennen in de ziekenhuisgang met roze ballonnen om zijn zusje te bewonderen.

Lisa en ik hebben de periode na Marlie haar geboorte keihard moeten vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat is een tijdje flink mislukt. Het kwam allemaal tegelijk. James zijn operatie bij de KNO waar ik jullie later over vertel. James begon ook aan zijn basisschool- avontuur inclusief met de bijbehorende afspraakjes. En zijn eerste zwemles werd een feit.

We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Ik werd door Lisa geduwd terwijl ik in de rolstoel zat en ik duwde vanuit de rolstoel de wagen van Marlie die nét enkele dagen oud was. Tja, ik kon de eerste schooldag van mijn zoon absoluut niet missen. Grote buikwond of niet, ik was erbij en dat was fijn.

Gebroken nachten, de zorg verdelen over twee kinderen, de onzekerheid bij Lisa en de medische situatie van mij, zorgde ervoor dat wij elkaar langzaam uit het oog verloren. Ondanks dat zaten we allebei, soms met en soms zonder elkaar op een hele dikke grote roze wolk. We genoten beide of los van elkaar van de kinderen. We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Lisa ging psychisch steeds verder achteruit. Zij zat niet lekker in haar vel. De onzekerheid bij haar moederschap. Een groot stuk onverwerkt verleden. Het niet prettig voelen op de werkvloer en dan ook nog een partner die meer in bed lag dan gezellig op de bank beneden kon zijn. Dat was heftig. Dit alles heeft er voor gezorgd dat wij elkaar op dat moment niet meer konden helpen of steunen.

Lisa werd opgenomen en we besloten om een tijdje los van elkaar te leven.

Het was een vervelende periode met nog maar weinig begrip voor elkaars situatie. Er volgde meerdere interne opnames voor Lisa waarin zei niet de juiste therapie kon krijgen die zij nodig had. Dit kregen wij thuis dan weer op ons bordje en nam ik het haar op mijn beurt weer kwalijk dat ik er hele periodes alleen voor stond met een kleuter en een baby van enkele maanden oud. Wij verloren elkaar uit het oog.

We hebben uiteindelijk moeten besluiten om een tijdje los van elkaar te leven omdat we gewoonweg genoeg hadden aan ons zelf. Hoe graag we het ook wilde, we konden elkaar op dat moment niet meer gelukkig maken. Dat was een heftig besluit maar juist door die periode van verwijten, boosheid, verdriet kwam er uiteindelijk rust en staan we nu als een ijzersterk team naast elkaar.

Door de ruimte die we een lange tijd nodig hadden, kunnen we nu die onvoorwaardelijke liefde die er altijd zat, weer voelen, elkaar steunen, naar elkaar luisteren en vooral met elkaar praten waardoor we elkaar beter begrijpen.

Onbegrip in onze omgeving over psychische klachten/ziektes.

Er heerst nog een flink taboe over psychische klachten/ziektes en de talloze diagnoses die er zijn. Er ontstaan vaak vooroordelen die niet altijd juist zijn. Hokjes houden wij sowieso niet van en daarnaast doet die stempel er ook niet toe. De juiste therapie volgen die voor jou als persoon helpt en een klik hebben met je behandelaar is zeker een must om verder te komen in dat proces.

Wij hebben ook veel onbegrip gehad uit onze omgeving en er zijn zelfs bepaalde boeken compleet dicht geklapt. Het niet openstaan voor een gesprek of uitleg en zelf conclusies trekken is triest maar de oplossing hiervoor heb ik zelf ook niet. Je kunt mensen meenemen naar informatieavonden, video’s laten zien waarin het wordt uitgelegd maar het blijft moeilijk om te begrijpen als je hier nooit mee te maken hebt gehad.

Gelukkig hebben wij ook enorm veel steun gehad van vrienden van Lisa en familie van mij die het ook niet altijd konden begrijpen maar er wel altijd waren als een van ons ze nodig had.

Samen met James en Marlie vormen wij een gelukkig gezin.

Een relatie is keihard werken in ieder opzicht. Dat zullen wij altijd een tandje harder moeten doen. Ik met zo’n dik medisch dossier en Lisa omdat ze voorlopig in therapie zal blijven. Het klinkt vreemd maar we zijn blij dat we deze periode hebben meegemaakt. De fundering van onze relatie nu op de juiste manier is gebouwd. Samen met onze kinderen James en Marlie, vormen wij een gelukkig gezin.

Het is nou eenmaal niet altijd positief. Het leven is een prachtig cadeau met alles wat daarbij komt kijken maar soms moet je heel diep gaan voordat je je dit weer kunt realiseren. Op mijn blog deel ik verschillende artikelen over ons leven maar ook dat is écht niet altijd zoals je ziet in onze video’s of foto’s en gezien heel social media al betekent staat om het ‘perfecte plaatje’ is het dit een keer een ander artikel geworden. 

17 juli 2020 door
Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn
Mama &zo

Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn.

Lisa en ik hebben twee kinderen, James en Marlie.

Lisa en ik hebben twee kinderen. James en Marlie. James is onlangs vijf jaar geworden en Marlie haar eerste verjaardag vieren we in augustus. het is dan een jaar geleden dat we samen in het ziekenhuis lagen, Marlie ter wereld kwam middels een geplande keizersnede en James met mijn ouders in het ziekenhuis kwamen kijken naar ons mooie meisje, Marlie.

De zwangerschap was intens. Dat was bij James ook nooit mijn favoriete onderdeel en door mijn medische situatie was het op het laatst best wel even spannend. Marlie is uiteindelijk eerder dan gepland uit mijn buik gehaald. Helemaal gezond en klaar om onderdeel te zijn van ons gezin.

Is mijn hart wel groot genoeg voor twee kinderen?

We waren ineens moeder van twee prachtige kinderen en omdat we van dichtbij hebben meegemaakt dat ouders daadwerkelijk het ene kind meer kunnen voortrekken dan het andere kind en zelfs van de een meer kunnen houden dan van de ander, was ik ergens bang dat dit bij mij ook het geval zou zijn. Hoe kon ik nou net zoveel houden van James als van Marlie. Dat leek mij onmogelijk. Is mijn hart wel groot genoeg voor twee kinderen?

Ik kreeg, net zoals bij James, direct een moedergevoel bij Marlie. Zij was direct mijn kleine meisje en ik had vanaf het allereerste begin het gevoel dat ik dacht te weten wat ze nodig had. We waren op elkaar ingespeeld want ze mocht al 8 maanden in mijn buik wonen.

Hulp inschakelen voor de hechting met je kind.

Lisa moest wennen aan het moederschap. Zij werd onzeker als Marlie huilde en bracht haar dan snel naar mij, ze had vast honger, toch schat? Hoewel James, Lisa moeder heeft gemaakt door haar zo te noemen omdat hij dit zelf zo voelt, was dit uiteraard anders toen Marlie, onze dochter, het eerste in haar armen werd gelegd toen ze uit mijn buik werd gehaald.

De hulp die zij van tevoren had ingeschakeld omdat ze dacht dat ze door haar eigen gezinssituatie niet op de juiste manier zou hechten aan Marlie, leek totaal overbodig. Het feit dat ze hulp wilde van buitenaf voor dit proces, zegt eigenlijk al genoeg. Hoe knap is dat?

We kregen uitleg over de communicatie van een baby. Een baby kijkt bijvoorbeeld vaak weg, althans dat is ons gevoel maar dat doet de baby vaak om te luisteren naar je stem. Dit is een van de vele tips die Lisa kreeg om geen afwijzing te voelen maar het te kunnen relativeren.

Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn.

Het gezin waaruit jezelf komt kan je niet meer veranderen maar het gezin wat je zelf vormt daar heb je wél een keuze in. Lisa heeft die gemaakt, voor haar dochter al voordat zij er was en dat zegt meer dan genoeg.

Lisa en Marlie zijn net zo hard moeder- en dochter dan dat ik dit ben met Marlie. Inclusief de intense moederliefde die iedereen hoopt te krijgen voor zijn of haar kind. Bij mij was dit er direct, bij Lisa ook maar groeide dit door haar beter te leren kennen. Inmiddels zijn ze twee handen op een buik en een prachtig stel om te zien.

Biologisch of niet. Je hoeft geen kind te baren om moeder te zijn. Soms ben je de biologische moeder en voel je niet de liefde die je voor je andere kind wel voelt, of die je kind verdient dus dat zegt niks. Wij hebben hier in ieder geval zowel James als Marlie in ons hart gegraveerd en zouden hier nooit onderscheid in maken.

Dit betekent niet dat het vanzelf is gegaan. We hebben een heftige tijd gehad samen, boeken moeten sluiten en nog veel meer. Dit lees je morgen op LonnekeSchrijft!

16 juli 2020 door
Persoonlijk

Joeeehoeeee, ik kom terug!

Tja, het was allemaal wat zeg. Ik schreef dagelijk artikelen over mijn leven als jonge moeder maar ineens veranderde in een klap heel mijn leven. Dit is inmiddels alweer drie jaar geleden en het is nu alsof het nooit anders is geweest. Ik moest alles verwerken en dat heb ik op mijn eigen tempo gedaan. Ik wil jullie zoveel vertellen en dat gaat gebeuren, binnenkort! 

Ik ben druk bezig met de voorbereidingen maar vanaf 1 april komen er weer dagelijks, in ieder geval wekelijks, artikelen op LonnekeSchrijft! 

JOEEEHOEEEE, ik ben terug! 

26 februari 2020 door
Geen categorie, Persoonlijk

Reizen met je kind en een chronische ziekte buiten Europa.

Op vakantie met je kind.

Als de situatie het toelaat proberen wij ieder jaar een tripje te maken naar het buitenland. Wat dat betreft is James een verwende peuter die al twee keer in zijn leven op vakantie is geweest. De eerste gezinsvakantie was in Frankrijk en vorig jaar zijn we naar Spanje vertrokken. De plannen zijn om nog eens naar Amerika te vliegen maar hiervoor zijn er andere voorbereidingen nodig als een tripje binnen Europa zoals oa een ESTA. Later in dit artikel lees je hier meer over.

Wat ons betreft is een vakantie met je kind onder de vier jaar prima te doen. Mits jezelf een beetje relaxed blijft. Ik werd bijvoorbeeld hard uitgelachen toen ik een koffer besteedde aan alleen maar speelgoed voor James. Achteraf werd ik hartelijk bedankt. James heeft zowel de vlucht als de vakantie met zijn eigen speelgoed gespeeld en als je kind het naar zijn zin heeft, is het voor de ouders ook gauw goed.

Dit jaar zouden we eigenlijk op vakantie gaan naar mijn broer en schoonzus in Amerika. Zij hebben inmiddels een dochter gekregen en een mooi huis gekocht. Hoewel social media een prima platform is om alles te kunnen zien en te delen, blijft het een lastig verhaal. Je wil immers gewoon zien waar je familie woont, hoe ze leven en vooral knuffelen.

Een tripje buiten Europa vergt een goede voorbereiding.

Een tripje buiten Europa en in ons geval naar Amerika vergt wat andere voorbereidingen naar een ‘simpele’ vlucht naar Spanje. Je zit immers minimaal 8 uur in het vliegtuig en zie dan je peuter maar te vermaken. Een koffer vol met speelgoed of niet, het wordt een stuk lastiger.

Ik ben zelf een aantal keren in Amerika geweest. New York heb ik gezien, Atlanta ben ik geweest en ook in Houston ben ik een tijdje verbleven. Dit waren allemaal vakanties met mijn ouders. We gingen dan speciaal voor mijn broer. Het scheelde ons veel geld want de accommodaties waren uiteraard bij mijn broer op dat moment.

Het lijkt mij geweldig om James en Lisa dezelfde ervaring te geven en nu zeker omdat James kan spelen met zijn nichtje. Wij zochten uit wat je moet voorbereiden voor een reis naar Amerika want zoals ik al zei, dat is andere koek als een tripje van twee weken naar Spanje.

Wat moet je regelen voor je vlucht naar Amerika?

Zo ben je bijvoorbeeld verplicht om een ESTA te hebben want als je hier niet over beschikt wordt je geweigerd voor de vlucht. De ESTA is in 2009 ingevoerd en is bedoeld voor het veilig reizen, waarmee alle reizigers vooraf gescreend en geregistreerd kunnen worden. Het geeft dus best een veilig gevoel.

Een ESTA geeft overigens geen garantie om het land daadwerkelijk binnen te mogen. Bij aankomst kan de beslissing alsnog gemaakt worden om je te weigeren. Gelukkig gebeurt dit zeer zelden en zou ik me hier ook geen zorgen over maken als je jezelf altijd volgens de wet hebt gedragen.

Als de ESTA is goed gekeurd dan vervalt deze binnen 90 dagen. Je kunt dus 90 dagen onbezorgd in Amerika verblijven. Wil je langer in Amerika verblijven, wonen of werken, dan heb je een Visum nodig.

Een paspoort en een ESTA is trouwens ook nodig voor minderjarige. Als wij naar Amerika vertrekken zullen we deze dus ook moeten aanvragen voor James. Gelukkig heeft hij al een paspoort voor het geval dat we met spoed naar Amerika zouden moeten. Ik vond dat wel zo’n veilig idee met familie buiten Europa.

De ESTA wordt dan ook gekoppeld aan je paspoort. Als deze dus niet meer geldig is dan vervalt de ESTA en dien je deze opnieuw aan te vragen.

Het grootste leerproces voor ons is om de ESTA een tijd voor de reis aan te vragen zodat alles op tijd binnen is. Zo zijn wij het bijvoorbeeld een keer vergeten waardoor we een dag voor de vlucht in de stress zaten. Gelukkig werden wij geholpen door Visumbuitenland bij de aanvraag van ons ESTA waardoor wij met spoed een aanvraag hadden geplaatst en alles alsnog in orde was voor de vlucht.

Reizen buiten Europa als je chronisch ziek bent.

De eerste jaren met de ziekte van Crohn moest ik er niet aan denken om op vakantie te gaan. Niet in Europa maar al helemaal niet buiten Europa. Inmiddels heb ik mijn draai hier in gevonden en weet ik exact waar ik voor mezelf op moet letten. De ziekte van Crohn heeft geen handleiding en je dient dus zelf te onderzoeken wat voor jou het beste werkt.

Het toilet in het vliegtuig was iets wat mij altijd tegenhield. Laten we eerlijk zijn, je zit liever thuis op je gemak als je buikpijn hebt. Maar als je zo gaat denken dan kom je nergens meer. Ik heb dit proberen los te laten, neem altijd een setje extra kleding mee voor het geval dat en ik zorg voor voldoende medicijnen die ik op dat moment kan innemen.

De kosten van gezondheidszorg in Amerika kunnen een stuk hoger liggen dan in Nederland. ALs je in Amerika gebruik (moet) maken van een dokter, ambulance of het ziekenhuis wordt dit niet altijd vergoed door je zorgverzekering. Een reisverzekering is een belangrijk document waar je dit soort dingen mee kunt voorkomen. Het is altijd goed om je hierover goed te laten informeren.

Reizen buiten Europa vergt wat voorbereidingen en het is belangrijk dat je jezelf goed laat informeren. En wil je weten hoe onze vakantie was met onze peuter in Spanje? Klik dan op deze link.

21 februari 2019 door
Wij zijn zwanger!
Mama &zo

Wij zijn zwanger en jullie stellen asociale vragen!

We hadden 95% kans op een miskraam.

Lisa en ik zijn zwanger! Nee, niet allebei naja ook weer wel maar ik, Lonneke, draag het kleine wondertje. De start van onze zwangerschap was trouwens iets minder leuk. De allereerste echo was er namelijk geen hartje te zien, sterker nog, er was überhaupt nauwelijks íets te zien. Er zou 95% zeker een miskraam volgen. Dat was verdrietig en nadat ik met lappen maandverband heb rondgelopen terwijl er niets gebeurde hebben we een gesprek aangevraagd bij de huisarts. Er was nét iets te veel onduidelijkheid. Wij wisten namelijk niet of er wel een vruchtje was maar geen hartje, of dat er helemaal niks zat omdat ze zo weinig zagen.

De tweede echo werd een feit, zo’n 4 dagen later en onze hoop was ver te zoeken. Ik had helemaal geen hoop meer en Lisa nog een beetje. De optimist. Ik ging liggen, Lisa hield mijn hand vast en.. ‘Hier is wel degelijk een vruchtje te zien en kijk, het hartje klopt!’. Totaal verbaasd en blij verlieten wij het ziekenhuis. Ik was achteraf een stuk vroeger dan dat we dachten.. Ik besef me maar al te goed dat het niet voor iedereen zo rooskleurig afloopt als bij ons. Het is een vreselijk slopende en emotionele tijd.

Ik ben sowieso een stuk onzekerder in deze zwangerschap dan bij James. Het kan zijn door de slechte start maar het is ook een dik besef momentje dat er al een gezonde zoon rondloopt en dat het niet vanzelfsprekend is dat dit kleine wondertje dat ook gaat zijn. Hoe dan ook zijn we bijna de 12 weken gepasseerd en dat geeft een iesiepiesie geruster gevoel. Het zegt nog niet alles natuurlijk maar het is een goed begin!

Wie is de vader? Wie is de donor? Wie wie wie wie wie?

Een zwangerschap met twee mama’s is wel even een stukje anders merk ik. Het is niet alleen: ‘Gefeliciteerd, leuk voor jullie en geniet ervan!’ nee, we worden met verschillende vragen gebombardeerd. En ik moet bekennen, dit heb ik onderschat. Ik had niet verwacht dat iedereen het zo onwijs belangrijk zou vinden wie de donor zou zijn, of die een rol speelt, of we het James gaan vertellen, hoe we het samen gaan doen en nog veel meer.

Ik snap dat familie en vrienden die dichtbij ons staan nieuwsgierig zijn over hoe of wat maar aan de andere kant, is de mededeling dat wij zwanger zijn niet voldoende? Ik bedoel, je vraagt toch ook niet aan een moeder die een partner/vriend/man heeft of het kind wel daadwerkelijk van hem is? Geloof mij er komen onwijs veel situaties voor waarin er een samengesteld gezin is. Men gaat er dan vanuit dat de kids van de desbetreffende man/vriend is maar dat is lang niet altijd het geval. Is dat dan wel een vraag die echt niet door de beugel kan of is dat minder interessant?

Afin, ik snap dus heus wel dat familie en vrienden die vraag stellen maar als er laatst iemand via marktplaats iets bij ons thuis komt ophalen en degene vraagt ongegeneerd: ‘Oh is het van dezelfde vader als de eerste?’ Dan valt mijn mond open van verbazing. Ik vind het zelfs stiekem een beetje asociaal. Hoezo is dàt zo interessant om te weten? Omdat het zo onwijs anders is als anders?

Ik heb jullie vragen flink onderschat.

Kortom, ik heb jullie vragen een beetje onderschat. En hoewel Lisa hierin iets meer een blijkbaar realistisch beeld had, dus dat die vragen inderdaad gesteld zouden worden.. Denken mensen ook niet na over hoe pijnlijk het zou kunnen zijn voor Lisa. Ik bedoel, wij zijn zwanger, wij worden moeders en het gaat al niet op de manier waarop je het zou willen, dat het biologisch van ons samen is. En dan is de allereerste vraag van bijna iedereen is: wie is de vader? Nu hebben Lisa en ik hier meerdere gesprekken over gevoerd en gelukkig weet zij dat mensen het niet vragen om haar pijn te doen maar uit nieuwsgierigheid maar tóch.. ik begrijp dat gewoon niet goed.

Mensen, ben je er van bewust dat iemand gekwetst kan worden door zo’n vraag. Dat het niet zo prettig overkomt als iemand zo’n vraag werkelijk als aller aller allereerste stelt. En de woorden: ‘Jullie kiezen er zelf voor, jullie willen moeders worden, jullie willen een kind’. Nee, wij kiezen er helemaal niet zelf voor om persé twee moeders te worden. Wij zijn nou eenmaal twee vrouwen die stapelgek zijn op elkaar. En tja, dat je dan twee moeders wordt is bijzaak voor ons. Als we een keuze hadden, jep zelfs in 2019, hadden we gekozen voor een man, want geloof mij, ik wil niemand afschrikken om uit de kast te komen, in tegendeel, maar dat blijft echt het aller makkelijkste in heel veel opzichten. Moet je eens voor die grap een keuken proberen te kopen als twee vrouwen. Kan niet, ja het kan wel. Wat is Uw naam? En wat is de naam van Uw partner? Een van de twee namen moet staan bij het vakje: ‘man’ omdat dàt nog altijd normaal is.

Geen zorgen, het ligt aan mij!

Natuurlijk hebben we ook enorm veel leuke en lieve reacties gekregen en de mensen die het hebben gevraagd, voel je alsjeblieft niet schuldig het ligt totaal aan mezelf. Ik had het ergens kunnen weten en ik ben ook gewaarschuwd maar het maakt mij soms gewoon verdrietig dat men blijkbaar toch (al zeggen ze van niet) het zó interessant vinden wie de vader is in een zwangerschap van twee moeders. Ik weet in ieder geval dat ik mijn gedachte hierin moet bijstellen om het voor mezelf gemakkelijker te maken.

 

4 februari 2019 door
Mijn peuter viel van de trap
Mama &zo

Mijn peuter viel van de trap, met spoed naar het ziekenhuis!

De zomerkleding omwisselen voor winterkleding werd fataal. 

James is een driejarige vrolijke peuter. Hij ontwikkelt zich goed, is vrolijk en gaat sinds kort drie keer in de week naar de peuterspeelzaal. Onze peuter heeft praatjes voor tien. De uitspraak is nog niet altijd even soepel en om die reden staat morgen de eerste afspraak bij de logopedist op de planning. Dit lezen jullie in een volgend artikel op LonnekeSchrijft. 

We hebben een geweldige lange zomer gehad. De zon heeft nog lang doorgesudderd in oktober tot ongeveer een week geleden. Het is zonnetje is nog af en toe aanwezig wat zorgt voor prachtige fotomomenten. De Samsung note 9 in de tas en we konden opstap. Wauw, wat maakt dat ding mooie foto’s!

Zo gingen James en ik laatst naar de bossen om een hut te bouwen en hier vervolgens een snoepje in te nuttigen. Wat een plezier en extra bijzonder om met een t-shirt aan midden in de herfst, in de bossen te lopen. De foto’s die zijn gemaakt met de Samsung note 9 van onze geweldige hut kun je op mijn Instagram bekijken.

Hoewel het zonnetje nog af en toe aanwezig is, is de tijd van korte broeken nu écht voorbij. Het was tijd om de kledingkasten uit te mesten. Lisa was naar het werk en ik ging samen met James de kledingstukken uitzoeken. Het traphekje doe ik altijd dicht. James kan prima traplopen maar als we een tijdje boven zijn vind ik dit wel zo veilig.

Het traphekje was omgebogen en ik hoorde een immens harde knal! 

James zijn zomerkleding hebben we in koffers gestopt om deze naar zolder te brengen en op te bergen. Dit viel even tegen. Hij dacht namelijk dat we weer op vakantie zouden gaan. ‘Nu mama en Lisa koffer inpakken, dan Spanje toe?’. Helaas kleine knul. Hoe graag ik ook zou willen, is de zomer nu dan echt voorbij. Ik leg James uit dat het nu herfst is en dat het tijd is om de lange broeken en truien van zolder te halen.

Om de tegenvallen iets te laten meevallen zingen we vrolijk het liedje: Herfst, Herfst wat heb je te koop.. Beetje sikkeneurig was hij wel maar Efin, James ging spelen met het speelgoed van zijn kamer. Hij is een gezelligheidsmens dus vaak pakt hij talloze stukken speelgoed om er vervolgens mee te spelen op de plek waar ik op dat moment ben.

Zijn kast was opgeruimd, nu onze kast nog. Ik ben onze kleding aan het omwisselen, de hele eerste verdieping ligt vol met kleding en rotzooi en ineens hoor ik een immens harde klap. Ik kijk om het hoekje en zie dat het traphekje totaal omgebogen is. Kort daarna hoor ik gegil en gehuil. Gek genoeg doet dit mij goed. In paniek ren ik naar de trap. Even ben ik bang wat ik aantref maar al snel ren ik naar beneden..

Een scheurtje in zijn schedel? 

James ligt op zijn buik onder aan de trap. Hoe is dit nu mogelijk?! Ik laat hem zelf opstaan, dit heb ik geleerd van mijn moeder en het lukt. Ik scan zijn lichaam en zie een grote snee in zijn voorhoofd. Ik gok dat dit oppervlakkig is maar zijn arm.. Jeetje. De arm van James was enorm dik en voordat ik ook maar iets kon doen begon James te spugen. Oke, dit is goed mis en wat er toen allemaal door mijn hoofd ging is niet te beschrijven. Had hij een hersenschudding, was er iets mis in zijn hoofd of was dit allemaal door de schrik?

Ik laat James op de salontafel zitten. Ik besef dat ik sterk moet zijn maar toch merk ik dat er een aantal tranen over mijn wangen rollen. Mijn lieve kleine jongen helemaal bont en blauw. Ik vraag aan James waar hij de meeste pijn voelt en hij wijst zijn kaak aan. Hmm, hier kon ik zelf niets zien maar dat zegt natuurlijk niks. Ik besloot hem op de bank te zetten en hem een koekje te geven. Het was immers toch snoepjestijd en op deze manier kon ik kijken of dat pijn deed of niet. Dat was niet het geval, dat koekje ging er met gemak in!

Ondertussen was ik de dokter aan de bellen en kreeg ik te horen dat we direct moesten komen. Ik pakte voor de zekerheid zijn tas in aangezien ik had verwacht dat we nog wel even zoet zouden zijn in het ziekenhuis. Mijn gevoel was juist. Aangekomen bij de huisarts moesten we direct door naar het ziekenhuis. Met zijn kaak was er niets aan de hand maar zijn arm was wel héél erg dik en het was ook mogelijk dat er een scheurtje zou zitten in zijn schedel. Slik!

Zuurstofknijper op zijn vinger, pakkertjes op zijn borst.. 

James kreeg iets wat meer praatjes. Hij vond de ambulance die voor het ziekenhuis stond prachtig. Eenmaal in het ziekenhuis gaf hij meerdere malen aan het eng te vinden. Gelukkig kon ik hem wat kalmeren met mijn eigen ziekenhuiservaringen. Ik vind het zelf erg belangrijk dat er eerlijk word gezegd als iets even pijn gaat doen. Dit deed ik ook bij James.

Een zuurstofknijper om zijn vinger, plakkertjes op de borst om zijn hartslag te monitoren, een zetpil tegen de pijn. Alles exact hetzelfde als bij een volwassenen die wordt onderzocht bij de spoedeisende hulp, alleen was alles tien keer zo klein. Heftig voor zo’n klein mannetje.

De onderzoeken verliepen goed. James is een bikkel en klaagt weinig over pijn. De artsen kijken goed naar zijn gezicht of hierin iets veranderd als ze op bepaalde lichaamsdelen drukken. De kinderarts kwam binnen en vertelde direct dat ze een scan wilde maken van zijn hoofd. Hij was immers helemaal van boven naar beneden gevallen en een breukje of scheurtje in zijn schedel zou een mogelijkheid zijn..

Mijn kleine peuter zoon in de CT- scan. 

Er schoot van alles door mijn hoofd, lichtelijk in paniek maar sterk voor James, belde ik opa op met de vraag of hij ons wilde komen steunen. Opa en ik hebben gepraat als brugman maar James liet zich niet zomaar in de CT- scan leggen. Aap, konijn en zijn speen mochten mee maar daar had hij op dat moment geen boodschap aan. Hij wilde naar huis en niet in zo’n enge tunnel liggen terwijl je niet weet wat er precies gaat gebeuren. Snap ik.

De arts is er uiteindelijk bijgekomen en na wat snoepbeloftes lukte het om James stil te laten liggen in de tunnel. Ik liet hem geen moment los. Deze CT- scan duurde maar een paar seconde. Ik dacht nog, hoe kunnen ze nu al alles hebben gezien?!

James was de mooie kinder- ziekenhuiskamer een beetje zat. Er stonden wat speelgoedbakken die we inmiddels al van buiten en binnen, meerdere malen hadden bekeken. Mama ik wil naar huis!’ en terwijl ik nadenk over het feit dat ik hier misschien wel de nacht moet doorbrengen met mijn peuter komt de kinderarts binnengelopen.

Jullie moeten James wel wekken vannacht! 

De scan ziet er goed uit. Er is niets te zien van een breuk of scheurtje. Jullie mogen naar huis!’ vertelde de kinderarts. James zijn arm moesten we echter wel goed in de gaten houden. Een foto was niet overbodig geweest aldus de arts maar omdat hij de CT- scan al achter de rug had, kennis had gemaakt met tien verschillende witte jassen en vervelende plakkertjes op zijn lichaam, was het nu genoeg. James begon zijn arm al wat meer te bewegen en na wat extra voelen en duwen konden we dan écht het ziekenhuis verlaten.

Ik ben onwijs geschrokken van deze situatie. Ik twijfel er dan ook niet over om EHBO voor kinderen te volgen. Zoals afspraken met de arts hebben we James die nacht nog een aantal keren wakker gemaakt om te kijken of alles goed ging. Dat was, thank god, het geval. De volgende ochtend was James zijn gezicht totaal opgezwollen en ondanks dat hij die week van mij best thuis mocht blijven, kon hij niet wachten om alles te vertellen op school. De bikkel.

Gelukkig is deze vervelende situatie uiteindelijk goed afgelopen. We zijn enorm geschrokken van wat er is gebeurd. De kinderarts heeft mij op het hart gedrukt dat het niet mijn schuld was en toen ze dat zei, rolde de tranen over mijn wangen. Ik voelde me enorm schuldig. Eenmaal thuis, toen James ging slapen, heb ik uit boosheid en verdriet, het traphekje verder in elkaar getrapt. Opa heeft een houten plank gemaakt die we voor de trap kunnen schuiven waardoor er nu niemand meer doorheen kan vallen.

Eind goed, al goed. Wij kunnen weer hutten gaan bouwen! Heb jij je EHBO voor kinderen al behaald of vertrouw je op zulke momenten op je moedergevoel? Welke telefoon heb jij om prachtige foto’s te maken voor social media? Ben je fan van de Samsung galaxy Note 9 of bijvoorbeeld de iPhone x?

 

23 oktober 2018 door