De ziekte van Crohn.
De ziekte van Crohn. Ieder jaar komen er ongeveer 1000 patiënten bij die de diagnose crohn krijgen. De leeftijd verschilt maar je hebt de meeste kans als je tussen de 15 en 30 jaar bent. Ik was 17, best jong en daarom werd er ook niet direct gedacht aan de ziekte van Crohn.
Iedereen gaat anders met zijn of haar ziektes om maar de leeftijd speelt hierbij ook een grote rol. Ik zat in de puberteit hoewel ik nooit écht een puber ben geweest. Ik deed een BBL opleiding, had een leuk vrienden clubje en woonde gezellig bij mijn ouders thuis. Ik had nooit ruzie met mijn ouders en we konden het altijd wel eens worden met de regels in huis.
Iedere emotie kwam aanbod!
Merijn en ik kregen een relatie op 7-9-2007. We zijn aankomend jaar dus al 10 jaar samen. Hij was dan ook al drie jaar in beeld toen bij mij de diagnose Crohn werd geconstateerd. Merijn regelde op zijn toenmalige werk dat hij er ieder bezoekuur kon zijn! Drie keer per dag zat hij voor een aantal uren aan mijn bed, te kletsen, huilen en lachen, iedere emotie kwam aanbod.
Ik heb twee weken in het ziekenhuis gelegen voordat ik naar huis mocht. Ik weet nog goed dat mijn ouders mijn hele kamer hadden verbouwd. Alles was schoon, het rook heerlijk en alles was blauw. Dat scheen goed te zijn voor de rust.. hoe lief?
De eerste dagen thuis vond ik eng. Ik was bang dat ik weer zoveel pijn kreeg en wist me geen houding te geven.
Ik verbrak onze relatie van drie jaar..
Ik kwam heel snel kilo’s aan door de medicijnen en was al snel de oude Lonneke niet meer. Ik wist ook niet of die ooit nog terug zou komen. De diagnose had me veranderd. Het zou nooit meer hetzelfde worden. Ik zat zo in de knoop met mezelf dat ik het uitmaakte met Merijn. We zouden elkaar de eerste paar weken niet spreken en dan konden we wel weer eens bellen. Merijn ging kapot van verdriet.
Als ik nu terug denk aan dat moment vind ik het vooral heel sneu voor Merijn. Iedere dag zat hij aan mijn ziekenhuisbed en wat deed ik? Ik verbrak de relatie!
Ik wilde hem niet belemmeren, ik wilde dat alles hetzelfde zou blijven en dat zou nooit meer het geval worden. Het was toen ook al bekend dat de eerste reeks medicijnen niet voldoende effect had op mijn Crohn. Ik was diep gekwetst door mijn eigen lichaam. Mijn lichaam werd steeds zieker en het veranderde compleet. Ik werd dikker en kreeg lelijke straije op mijn buik.
Ik wilde niet dat Merijn dit zou zien. Dat hij mij überhaupt zó ziek zou zien. Ik dacht voor hem. De grootste fout die je kunt maken in je relatie. Denken voor de ander.. ik dacht, als ik het nu uitmaak is het even moeilijk maar dan kunnen we beide opnieuw beginnen. Hij zou vast snel een leuker vriendinnetje krijgen die niet ziek was. Wat moest hij nou nog met mij? Ik was allang de Lonneke niet meer waarop hij was gevallen. Hij zou het niet uit durven maken omdat hij medelijden zou hebben en ik zielig en ziek was. Ik wilde niet opnieuw gekwetst worden en dus was ik hem voor.. ik verbrak onze relatie.
Ruimte in mijn hoofd..
Als ik de tijd nu terug kon draaien had ik het opnieuw gedaan alleen dan samen met Merijn. Hoewel, samen hebben we het alsnog gedaan want we konden niet zonder elkaar.
De eerste dagen voelde fijn, ik was opgelucht omdat ik geen rekening hoefde te houden met zijn gevoelens. Het gaf me ruimte in mijn hoofd om alles een plekje te geven. Maanden lang niet geloofd worden, mijn eerste ziekenhuis opname, eindelijk een diagnose en wat voor een.. ik had het zwaar met mezelf en ondanks alle hulp die ik kreeg van vrienden en familie voelde ik me alleen. Ik moest er tenslotte mee dealen. Andere hadden makkelijk praten, vond ik.
Na vier dagen begon het ‘missen’. We zagen elkaar vanaf het moment dat we samen waren iedere dag. Hij hoorde bij mij en ik bij hem. We begonnen weer met sms’en, msn’en en af en toe belde we.
We hebben zelfs een paar keer stiekem afgesproken. Ik zou naar de bioscoop gaan met een vriendin. Mijn ouders brachten mij weg omdat ik nog te zwak was om met het openbaar vervoer te gaan. Om het hoekje stond Merijn te wachten en toen de film was afgelopen zoende we in een steegje bij de bioscoop terwijl mijn ouders een eindje verderop stonden.
Miste ik Merijn of ‘iemand’ om me heen?
Ik wist niet hoe ik dit allemaal moet uitleggen. Ik had spijt van mijn keuze. Ik nam mijn broer in vertrouwen en hij zei: ‘Lon, je moet goed nadenken of je iemand mist. De aandacht, de liefde of dat je écht Merijn mist’. Wijze woorden van mijn grote broer.. Ik had niet veel tijd nodig om dit te onderzoeken. Ik miste Merijn, MijnMerijn. Maar ja, ik had Merijn natuurlijk ongelofelijk gekwetst door het uit te maken. Hij wilde er samen voor gaan terwijl ik dacht dat hij dat alleen maar zei omdat ik ziek was.
Mijn ouders hadden alles natuurlijk allang door. Ze wisten zelfs dat ik gewoon naar de bioscoop was gegaan met Merijn. Ik zat duidelijk in de knoop door alles wat er was gebeurd. We spraken af om onze relatie rustig op te bouwen en elkaar niet direct iedere dag te zien. Drie keer in de week zou in het begin voldoende zijn maar in de praktijk liep dit totaal anders. Merijn bleef, hij trok bij ons in en we zochten naar een huisje voor ons samen.
Hele diepe dalen maar ook hele hoge ups!
Na drie jaar lang vakanties, opstap gaan, lol trappen en allerlei gekke dingen doen werd ik ziek. Dit vond ik ontzettend moeilijk maar vanaf de dag dat het weer goed was hebben we onze weg samen bewandeld. Hele diepen dalen maar ook hele hoge ups doorstaan en dat laat ons tot de dag van vandaag beseffen dat we alles aankunnen. Als we maar praten over onze gevoelens, lachen maar ook samen kunnen huilen en boven eerlijk zijn over alles wat er in ons omgaat.
Inmiddels zijn we expert geworden in het doorstaan van tegenslagen rondom het ziekenhuis. Dit is een makkie geworden en ieder heeft zijn of haar gevoelens om daarmee om te gaan. Je hoeft niet altijd hetzelfde te voelen om met elkaar oud te worden. Als je deze van elkaar respecteert dan kom je er wel samen. Ik ben blij dat het uiteindelijk is goed gekomen, we nu gelukkig getrouwd zijn en de mooiste liefdesbaby op aarde hebben gemaakt!
Het is niet niks om zulke dingen op zo’n jonge leeftijd samen mee te maken maar daardoor weten we wel precies wat we aan elkaar hebben. Alles is veranderd. Soms pas je samen in het nieuwe plaatje wat je word gegeven en soms niet. Merijn, ik ben zó blij dat jij altijd in ons hebt geloofd!
Struggle jij met je ziekte? Weet je even niet meer hoe het allemaal moet? Je staat er niet alleen voor. Praat!
