Mijn bevallingsverhaal deel 3 – De hartslag van de baby viel weg.
In mijn bevallingsverhaal deel 2 lezen jullie dat ik met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis lig. Heb je dit nog niet gelezen? Bekijk deze dan eerst even voordat je verder leest.
De afgelopen nachten waren heftig en schrok ik steeds wakker van een witte jas die plotseling aan mijn bed stond. Heel irritant. Gelukkig lieten ze ons vanacht een keer met rust en konden we heerlijk doorslapen voor zover dat dit lukt in een ziekenhuis.
Toen ik ’s morgens wakker werd keek ik uit het raam. Ik zag dat we uitkeken op de kamer waar ik precies een jaar geleden lag op de MDL- afdeling. Wat had ik toen veel pijn. Nu ook maar nu onderga ik het graag voor mijn mooie kleine mannetje. Ik besef me dat er een hoop is gebeurd het afgelopen jaar. Wie had dit ooit kunnen bedenken? Ik had het in ieder geval nooit durven dromen!
Flinke krampen onder de douche!
Merijn wordt gewerkt door een witte jas die eten aanbiedt. Daar is hij blij mee aangezien hij al drie dagen amper heeft gegeten. Ik besluit ook maar wat te bestellen met de gedachte dit toch aan Merijn te kunnen geven. Ik word misselijk van de stank van het ontbijt en besluit een stukje te gaan waggelen op de gang. Het gaat redelijk!
Ik krijg onderweg te horen dat ik straks voor de laatste keer gel krijg toegediend. Oké prima en terwijl ik terug waggel naar onze kamer zie ik dat mijn moeder binnenkomt. Fijn, ze heeft wat nachthemden meegebracht en met behulp van mijn moeder stap ik onder de douche.
We hebben het erover dat we het gek vinden dat het zolang moet duren. Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog en toen ik hier opgenomen was wilde ze onze kleine man er zo snel mogelijk uithalen. Nu zijn we eigenlijk nog geen stap verder maar goed, we wachten af.
Onder de douche krijg ik flinke krampen waarin ik nauwelijks nog rechtop kan staan. We kijken elkaar aan, we denken hetzelfde maar durven niks te zeggen. Het zal toch wel niet..
De bevalling is begonnen!
Als ik klaar bent met douche staat er een witte jas in mijn kamer. Ze vertelt ons dat de vloskamers vol liggen en zij hier de gel gaat toedienen. Prima, ik lig hier veel liever dan op een kamer waar ik geconfronteerd wordt met een bakje naast het bed waar mijn kleine mannetje allang in had moeten liggen.
Jippie, de witte jas vertelt ons dat er bijna 3cm ontsluiting is en dat we straks de vliezen kunnen doorpikken. Eindelijk een beetje vooruitgang.
Op het moment dat we even met z’n alle naar beneden gaan krijg ik weer krampen. Merijn gaat een luchtje scheppen maar ik blijf toch maar op de kamer. We kletsen wat totdat de krampen sneller achter elkaar komen en dan begint mijn moeder met time.
‘Is het begonnen?’ vraagt Merijn enthousiast.
‘Ze heeft nu een uur weeën die om de vijf minuten komen’ antwoord mijn moeder.
Ik heb in totaal 6 uur lang rug- weeën opgevangen op de afdeling waar we samen lagen. Het werd steeds pijnlijk en ik zowel mijn moeder als Merijn nodig om de weeën op te vangen. Merijn duwde met mijn knokkels op mijn rug en mijn moeder stond aan het hoofdeinde mee te puffen.
Ik kreeg een ruggenprik.
Uiteindelijk werd ik pas laat in de avond overgeplaatst naar de vloskamer waar ze een kleine 4cm constateerde. Dit ging ik niet volhouden en dus werd de anesthesist gebeld om een ruggenprik te zetten.
Nadat ik ongeveer 80 vragen had gesteld en haar gedwongen had direct te stoppen als ik een wee kreeg, zat de ruggenprik er eindelijk in. 20 minuten daarna voelde ik me fantastisch, ik vertelde de anesthesist dat ik van haar hield en dat zij mijn grootste held was.
Ondertussen werden mijn vliezen doorgeprikt. De kleine man vond het allemaal niet zo leuk meer want hij had in het vruchtwater gepoept.
Ik had ongeveer een half uur profijt van de ruggenprik en daarna kwamen de weeën en kei hard doorheen. Ik kreeg nog een keer een aantal stoot- kuren door mijn pompje heen maar het hielp helemaal niks. Ik heb nog geen buikwee gevoelt, ik had slechts alleen maar rugweeën.
De hartslag van de baby viel weg!
De hartslag van James werd steeds lager en lager. Zo laag dat er binnen no time twee jassen in onze kamer stonden.
‘Draai eens op je rug’
‘Draai eens op je zij’
‘Draai eens op je andere zij’
Niets hielp en de kleine man zijn hartslag was nu onder de 100 gedaald. Ze ging met spoed overleggen met de arts. ‘De hartslag van de baby is zo laag dat we hem wellicht moeten gaan halen, ik kom zo terug!’ vertelde de gynaecoloog.
‘Schiet op dan!’ riep ik haar na.
Ik raakte in paniek. En samen met Merijn & mijn moeder hebben we flink gehuild. We legde de assistante uit, die er constant bij was om zijn hartslag in de gaten te houden, dat we onlangs een nare ervaring hebben meegemaakt. In onze vriendenkring is uiteindelijk een kindje overleden bij de bevalling.
‘We wachten nog even af. Als zijn hartslag zo blijft is er niet veel aan de hand. Geloof ons. Als er iets is, zien wij het direct en ondernemen wij meteen actie!’ vertelde de arts.
Ik geloof geen enkele witte jas meer. Dat was het probleem. Ze hadden mij al zovaak voorgelogen met onderzoeken die pijnlijk waren en niet pijnlijk hoorde te zijn. Nadat ze ze mij 10 keer heeft uigelegd dat er niet veel aan de hand was ging ze door met haar werk. Het heeft toch geen zin om mij gerust te stellen. Ik zie toch ook op het scherm dat zijn hartslag steeds naar beneden vliegt!
Hier kunnen jullie mijn laatste bevallingsverhaal lezen!
Geen reacties