Mijn moeder was bij de bevalling, haar verhaal!

De geboorte van James – Geschreven door Monique.

Op vakantie met een kop koffie, op mijn terrasje zitten en in mijn dagboek schrijven is voor mij een geluksgevoel.
Ook dwalen mijn gedachten af naar het thuisfront en wat een hectische tijd het afgelopen jaar weer is geweest.
Zo gaan mijn gedachten terug aan de dag dat Lonneke langskwam en volop begon te kletsen.
Plots zei ze: ‘Oh, ik moet even iets uit de auto halen’ en liet me enkele minuten later een zwangerschapstest zien! Zwanger? mijn meisje? Ik kon het niet geloven en kon huilen en lachen tegelijk! Niet snel daarna liepen we samen door Prenatal alles te bekijken, alsnog te baby al snel zou komen!

De vraag of ik bij de bevalling wilde zijn kwam niet snel daarna maar daar had ik tijd voor nodig om daar over na te denken.
Eigenlijk vond ik het iets voor Lon en Merijn samen maar ze bleef het mar vragen en ik besefte opeens dat we door haar ziekte crohn al zoveel samen hebben doorgemaakt en onze band zo hecht is dat ik deze gebeurtenis eigenlijk niet wilde missen.
Natuurlijk hadden we afgesproken dat Merijn voorging en ik zou begrijpen als ze me toch opeens op de gang wilde zetten.
De dag naderde dat ze zou gaan bevallen en het is niet te tellen hoe vaak we ’s avonds ons telefoongesprek afsloten met: ‘Tot vannacht!’.

James bleek het zo naar zijn zin te hebben dat hij pas wilde komen na 41 weken. Lon belde op met de woorden: ‘Mam, ik heb echt weeën, wat nu?’.
Jos en ik reden maandagmorgen met onze slaapspullen naar het WKZ waar ze inmiddels was opgenomen. We dachten dat we die dag voor de 5e keer opa en oma zouden worden maar helaas zijn we toch in een hotel moeten gaan slapen en was er na de nodige gel nog steeds geen baby.
Op dinsdagmorgen ben ik voor het eerst in honderd jaar weer eens met de bus gegaan, ik was zenuwachtig en denkend dat het vandaag toch echt zou gebeuren.
De weeën begonnen inderdaad door te zetten maar de ontsluiting schoot helaas niks op.

Ik dacht weer terug aan mijn eigen ervaring toen Sjef (Mijn oudste zoon) moest komen, het zal toch niet dat Lon dezelfde kant op gaat?
Merijn en ik hebben gedaan wat we konden om het voor Lon te proberen dragelijk te maken, Merijn bij haar rug en ik werd blauw geknepen en stond af en toe te hyperventileren, wat een werk zo’n bevalling! Toch hebben we ondanks dat tussendoor nog een hoop lol gehad en kunnen kletsen.
Dat er na uren toch voor een keizersnede werd gekozen kwam achteraf bij mij niet als een verassing. aan de andere kant was het wel een domper, ik mocht er bij zijn, wilde erbij zijn maar het laatste stukje moest oma Monique huilend van de spanning alleen buiten lopend doorbrengen. Gelukkig nam dat verdriet snel plaats voor een enorme opluchting en blijdschap dat ik het jonge stel met kleine lieve James kon omarmen.

Ik had dit voor geen goud willen missen!

Zouden jullie bij de bevalling van je kind aanwezig willen zijn?