Bevallingsverhaal door papa Merijn

Mijn bevallingsverhaal en geboorte van James – Geschreven door papa.

Na lang wachten was het dan eindelijk zover, de 42 weken naderde en ik wist dat ik voor vrijdag papa zou worden.
Op mijn werk werd me iedere dag de vraag gesteld of hij er al was, waarop ik telkens weer antwoordde: ‘Nee, anders was ik nu niet aan het werk!’. Mijn collega’s, vrienden en familie leefde allemaal enorm mee en bereidde me erop voor wat ik allemaal kon verwachten als hij er eenmaal zou zijn.
De zwangerschap van Lonneke was inmiddels zo zwaar aan het worden dat de gebroken nachten al een feit waren. Toch liep het allemaal niet zoals verwacht en gehoopt.
Natuurlijk wisten we van te voren dat we in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht zouden bevallen maar de vraag wat ik moest doen als het allemaal eerder zou beginnen terwijl ik bijvoorbeeld niet in de buurt van Lonneke zou zijn maakte mij bang. Bij Lonneke gebeurd er namelijk altijd wel íets en hoewel ik heus wel wist dat een baby er niet zomaar komt uitvallen bleef ik liever in de buurt.

Bij 41 weken hebben we besloten om een hotel in Zeist te boeken, anders moesten we twee daarna na de afspraak opnieuw terug rijden en zo’n lang stuk rijden is dan al helemaal geen pretje natuurlijk.
Lonneke heeft direct aan de bel getrokken toen ze al de hele dag knallende koppijn had en we moesten meteen die kant op. We kregen al snel te horen dat ze zwangerschapsvergiftiging had en ze sowieso niet meer naar huis zou gaan voordat de baby geboren zou worden.
Ik ben als een gek terug naar het hotel gereden om vervolgens 10 minuten later met 6 tassen en koffers uit de lift bij de balie te staan om uit te checken. Heel prettig dat ze in een hotel op dat moment geen moeilijke vragen hebben gesteld.. wat moeten die mensen wel niet gedacht hebben!

Het is eng om te horen dat je vrouw zwangerschapsvergiftiging heeft, het is niet bepaald het soort antwoord wat je verwacht bij de klacht: hoofdpijn maar goed bij zwangere vrouwen is alles net wat anders en niets is te plannen.
De bevalling was voor mij vooral veel wachten. Om de 8 uur werd er gel ingebracht en je hoopt steeds dat het gaat beginnen. Ik was dan ook erg opgelucht dat de weeën om de 5 minuten kwamen toen ik terug kwam van een luchtje scheppen maar ik was nog meer blij voor Lonneke zodat ze niet alsnog een ballonnetje moesten inbrengen en we daar weer een dag op zouden moeten wachten. Met als gevolg dat ik zelf ook zwaar ondervoed zou raken aangezien het ziekenhuis me in deze fase geen eten aanbood.

Yes, het is begonnen, nu zal mijn zoon er toch wel binnen 12 uur zijn en het zal erom hangen of hij vandaag nog geboren wordt maar als alles goed gaat wel, dacht ik misschien te optimistisch.
Lonneke had rug- weeën en het de enigste manier om het een beetje dragelijk te maken was met mijn armen en volle gewicht tegen haar rug aanduwen.
Het mee puffen was niet nodig behalve als mijn schoonmoeder even op adem moest komen. Het was overigens heel fijn dat mijn schoonmoeder bij de bevalling was. Ik heb daar niet lang over na moeten denken. Zij hebben een hele sterke band en het zou Lonneke alleen maar goed doen als ze erbij zou zijn en dat is gebleken!

Het duurde immens lang voordat we naar de verloskamers mochten maar toen we daar inmiddels waren werd het echt spannend. In deze kamer zou mijn zoon geboren worden, dacht ik toen nog. Ergens had ik wel het gevoel dat Lonneke net zoals haar moeder een keizersnee zou moeten ondergaan maar met de goede weeën die ze had ging ik er toch vanuit dat het iets soepeler zou gaan..
Die uren waren echt slopend, de weeën werden sterker en hielden aan, ik lag machteloos te kijken hoe mijn vrouw zo ongelofelijk veel pijn lag te lijden, zelfs het duwen tegen haar rug hielp niet meer. Hoelang duurt het nog?!

Gelukkig kwamen toen eindelijk de verlossende woorden, het werd een keizersnee! Op dat moment hadden we daar beide meteen vreden mee. Het ging vanaf toen allemaal super snel en dit is ook maar goed ook want zo had ik weinig tijd om te bedenken wat er dadelijk allemaal komen ging. Alsof je in een soort roes leeft met een muts, mondkapje en een veel te warm pak aan.
Ik vroeg aan één van de 8 mondkapjes of ze me wilde vertellen als het bijna zover was zodat ik even mee kon kijken over het scherm heen. Dat deden ze en zo zag ik dat mijn zoon zich door enige bochten wringend ter wereld komen. Prachtig!
Het duurde even voordat hij ging huilen en dat maakte me wel even angstig, een paar seconden lijken dan ineens minuten te duren. Achteraf hebben we gehoord dat een kindje niet altijd hoeft te huilen na een keizersnee.
En toen lag hij eindelijk op Lonneke haar borst, wauw wat bijzonder. Dit was voor mij het allermooiste moment! Het is alsof de wereld even stilstaat. Ik was natuurlijk hartstikke blij dat hij gezond is en kon vanaf het eerst moment mijn ogen niet meer van hem afhouden. Het voelt als een soort verliefdheid, een blijdschap.. trouwens laat maar want d’r is met geen toetsenbord te typen wat ik voor hem voel.

Merijn.