Naïeve gedachtes over het ouderschap, een klein beetje dan!
De eerste jaren met een kind worden tropenjaren genoemd. Slopende jaren, anders gezegd. Het schijnt zelfs zo te zijn dat een derde van de stellen met kinderen uit elkaar gaat voordat het oudste kind drie is. Ik kon dat nooit begrijpen, een beetje meer uithoudingsvermogen mag wel, dacht ik.
Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het (soms) ontzettend zwaar is met jonge kinderen. Toen wij elkaar in 2012 het ja- woord gaven kwam er geen moment naar boven dat het weleens moeilijk zou kunnen worden. We waren al flink op de proef gesteld, dacht ik. Door alles wat wij hadden gemaakt op het gebied van gezondheid, nou ja, vooral ziekte.
Het geluk kon niet op toen we uiteindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Nu werd alles beter, mooier, leuker en intenser. Laat de baby maar komen, wij waren er klaar voor en vol verwachting en een beetje naïef droomde we over het ouderschap.
Ik moest wennen aan de verantwoordelijkheid.
James was vanaf moment één een echte liefdesbaby. Gek genoeg hoefde wij niet te wennen aan het feit dat hij er was. Het voelde direct vertrouwd, compleet en zo moest het zijn. Ik moest vooral wennen aan de verantwoordelijkheid als moeder. Als James huilde wilde ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij zou stoppen met huilen. Ik wilde hem vertroetelen, eten geven, wiegen en verzorgen.
Kortom, wij leefde vooral in de eerste paar maanden langs elkaar heen. Ik leefde van voeding tot voeding en ik mocht blij zijn als ik de kans had om even te douche of naar het toilet kon. En dan te denken dat James niet eens een huilbaby was. Echt, de dagen zijn niet te tellen dat ik nog in mijn pyjama zat toen als Merijn thuis kwam van het werk.
Dit was uiterst charmant en dit zorgde er ook voor dat de intimiteit verminderde. Swoieso had ik daar helemaal geen tijd voor. Ik was de hele dag bezig met melkflessen uitkoken, speentjes verzamelen, spuugdoeken wassen, James verzorgen en dan ging ik 20:00 naar bed om voor te slapen voor de gebroken nacht die er ongetwijfeld aan kwam.
Mijn ervaring met de welbekende tropenjaren!
Ik begrijp in ieder geval nu wat ze bedoelen met de welbekende tropenjaren. Ik heb verschillende keren gedacht: ‘Is dit het nou?’ Komt dit nog wel goed?’ ‘Kan ik ooit nog 8 uur aan een stuk door slapen?’.
Het duur niet lang meer voordat James 2 jaar wordt. Ik vind het een stuk gemakkelijker worden na het eerste babyjaar. James begint nu te kletsen en het is heerlijk om te zien dat hij begrijpt wat wij zeggen. Ook al doet hij soms alsof hij ons niet begrijpt! 😉
Ik besef me goed dat het heel bijzonder is dat ik iedere ontwikkeling die James doorbracht en brengt, hoe klein ook, ik dat van dichtbij mag meemaken. Dit is dan ook het enige voordeel van ziek zijn. Ik zie mijn zoon opgroeien, ik kan iedere dag bij hem zijn en dat is heerlijk.
Er komen nog wat tropenjaren tegemoet maar inmiddels zijn we ervaren. We moeten elkaar niet verliesen in al die spuugdoekjes en melkflessen. Maar zwaar? Dat vond ik het echt, vooral in het begin!
Geen reacties