James heeft altijd een goed slaapritme gehad.
James is nu 16 maanden oud en wat wordt het toch een grote jongen. Hij begrijpt al super veel. Als ik aan James vertel dat we gaan eten loopt hij naar zijn kinderstoel die hij vervolgens aan de eettafel schuift, pakt hij een slabber uit het keukenkastje en gaat hij netjes naast zijn stoel staan. Klaar voor het diner!
Hij is dol op eten, boekjes lezen, kikker en zijn vriendjes, Nijntje, buiten wandelen en op zijn moeder. Ja echt, deze kleine grote man heeft verlatingsangst wat ’s nachts tot leven komt!
James heeft altijd een altijd slaapritme gehad. We hebben hem vanaf zijn 3e maand in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer gelegd en dat is dus ook een veilige plek voor hem. Het ging niet zonder slag of stoot want we hebben hier best veel moeite in gestoken, slapeloze nachten gehad en uren naast zijn bedje gezeten maar het heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen!
Hoe het allemaal begon.
We zijn begonnen om James op de arm in slaap te wiegen, hem daarna in bed te leggen en na een tijdje weg te lopen. Toen dit een week goed ging, zijn we begonnen aan de volgende stap. Liedjes zingen op de stoel in zijn kamer en hem wakker in bed leggen zodat hij leerde om zelf in slaap te vallen. Deze fase heeft het langst geduurd omdat hij in die tijd zijn fiep nog niet zelf in zijn mond kon stoppen maar toen dit moment eindelijk aanbrak, zongen we drie liedjes om hem vervolgens in bed te leggen en weg te lopen met een welterusten groet.
Dit ging super goed. James sliep in het begin van 7 tot half 6 en na mate de tijd vorderde ging dit steeds beter. Nu slaapt hij van 7 tot 7 en soms zelfs wat langer! Je beseft als ouders zijnde op zulke momenten niet dat we eigenlijk in onze handjes mogen klappen dat hij dit al dit tijd al zo goed deed. Ik hoor namelijk van veel ouders dat ze problemen hebben met het slaapritme van hun kind.
James krijgt de hele straat bij elkaar.
Nou, afgelopen week besefte ik me nog eens extra dat heerlijk is als je kind zo goed slaapt. Uitzondering is natuurlijk als hij ziek is maar dat mag!
Onze kleine man ging om 7 uur prima slapen om vervolgens om 11 uur wakker te worden en de hele straat bij elkaar te krijsen. Heel sneu. We wisten natuurlijk niet meteen wat er aan de hand was en na heel veel uren aan zijn bed te hebben gezeten moesten we hem tussen ons in leggen, anders deed niemand een oog meer dicht.
James en ik hebben vanaf het begin af aan al een duidelijk slaapritme. Hier schreef ik eerder al eens over. Zo laat ik hem bijvoorbeeld altijd zelf de lamp uit doen als het bedtijd is. Afgelopen week wilde hij hier absoluut niks van weten. Zou die bang zijn in het donker? We keken het even aan, we zaten uren aan zijn bedje om uiteindelijk toch in slaap te vallen met James tussen ons in.
‘Mama komt zo terug, tot zo!’
Alle medische dingen waren uitgesloten en al snel kwamen we op de term ‘verlatingsangst’. Er zijn veel verschillende manieren om hiermee om te gaan en er wordt vooral veel aangeraden om kiekeboe spelletjes te spelen. We zijn begonnen om James af en toe en heel kort alleen te laten in de woonkamer. ‘James, mama gaat boven even wat pakken. James blijft even beneden spelen. Mama komt zo terug!’ En weg ging ik. Ik merkte dat hij hetzelfde huiltje opzette als in de avond. Oké, onze kleine grote man kampt met verlatingsangst maar wat doen we eraan?
Ik vind het belangrijk om James zijn angsten serieus te nemen en om die reden hebben we hem een aantal dagen getroost en uiteindelijk bij ons gelegd. Op zulke momenten zou het heerlijk zijn als die kon praten…
Maar goed, dit kan natuurlijk niet veel langer zo doorgaan omdat hij nu op een leeftijd is dat hij kan gaan wennen aan onze handelingen.
Even laten huilen is niet erg, toch?
We hebben uiteindelijk besloten om hem toch maar even te laten huilen. Met pijn in ons hart want geen enkele moeder wil dat zijn of haar kind huilt maar hij moet leren dat wij altijd terugkomen wanneer we dit aan hem uitleggen. Iedere 4 minuten liep ik naar binnen om te zeggen dat ik er nog was, dat James moe was en dat hij lekker moest gaan slapen.
Perfect! Het lijkt kort maar 30 minuten een huilend kind moeten aanhoren is echt een marteling. We doen dit ook alleen als we zeker weten dat hij nergens pijn heeft en we laten hem dan ook nooit zolang aan een stuk door huilen. Even binnen lopen om de zoveel minuten om te troosten werkt prima.
Inmiddels gaat James om 7 uur weer prima slapen & wordt hij ’s avonds niet meer wakker. Hij werd vanmorgen zelfs om 7:45 wakker!
Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met de verlatingsangst van je kind? Laat het me weten wat voor jullie heeft gewerkt.
Geen reacties