Mama &zo

James is inmiddels 9 maanden en het was weer tijd voor een bezoekje aan het consultatiebureau. Dit plannen we meestal in de ochtend zodat hij hier in zijn pyama heen kan omdat we hem daar weer moeten uitkleden en ik vind het onnodig om hem twee keer te ‘vervelen’. Daarbij is het ook een stukje eigenbelang want aan en uit kleden is een hele klus bij onze kleine man!  Lees verder

Zeg jij tegen je kind dat je hem van houdt? Ik wel en best vaak ook! Ik vind het belangrijk om James op te laten groeien tot een zelfverzekerd jongetje en ik denk dat als ik laat merken dat ik hem lief heb en complimenteer als hij iets goed of knaps heeft gedaan dat ik dat versterk. Dat hoop ik in ieder geval wel.. Zeg jij tegen je kind dat je van hem houdt? 
Lees verder

Met je baby naar een osteopaat part two! Jullie hebben in mijn vorige blogpost kunnen lezen dat wij met James naar een osteopaat zijn gegaan omdat de nachten écht een hel waren. Is het geldklopperij? Je leest in deze blog mijn ervaring met je baby naar een osteopaat (deel2) 

Ik voelde me hier niet direct prettig bij!

Baat het niet dan schaadt het niet, zei mijn moeder altijd.

Jullie hebben de vorige keer kunnen lezen dat ik het nogal een ‘gek begin’ vond. De osteopaat in kwestie begon eigenlijk direct met de behandeling en ik had eigenlijk iets meer uitleg verwacht. Goed, conclusie was dat James een uur lang krijste op de arm van de osteopaat en ik voelde me hier totaal niet prettig bij.

Eenmaal thuis heb ik echt even getwijfeld of ik überhaupt wel een tweede afspraak wilde maar ik besloot het even af te wachten. Nou dezelfde nacht was een drama, James heeft nog nooit zo slecht geslapen als de nacht volgend op de osteopaat. ‘Lekker dan, daar gaan we niet meer naar toe!’ Spanning op zijn schedel.

Ik had van verschillende mensen gehoord dat de klachten eerst verergerde voordat het beter ging worden, ik besloot het een kans te geven en ik kan niet anders zeggen.. James sliep de laatste weken als een roosje! In slaap vallen is nog steeds niet zijn sterkste punt maar dat is geen probleem. Zeker niet als je drama- nachten gewend bent geweest. Een kwartiertje helpen om hem te helpen om in zijn eigen bed in slaap te vallen deden we met alle liefde!

Afgelopen week stond de tweede sessie gepland. De osteopaat had de vorige keer uitgelegd dat James een bepaalde spanning heeft op zijn schedel.. nou dat klinkt alles behalve leuk om te horen, als het maar beter wordt, dacht ik! Eigenlijk stond de afspraak al een week eerder maar toen ging het door omstandigheden niet door en hadden we het verzet naar deze week. Even was ik bang dat er nu te lang tussen zou zitten en James weer zou gaan spoken maar het bleef rustig.

De tweede sessie bij de osteopaat.

Deze keer had de osteopaat iets meer gesprekstof. Hij begon wel direct bij binnenkomst met de behandeling, dat zal vast een reden hebben denk ik.. We hadden dit keer een flesje melk meegenomen waardoor James even lekker tot rust kon komen bij mij op schoot terwijl de osteopaat hem in verschillende grepen vast hield.

James hielt dit 15 minuten vol en dit vind ik eigenlijk al best lang voor een baby.. ik bedoel, hij moet, het liefst een uur, stil blijven zitten op mama’s schoot terwijl hij niks liever doet dan de wereld ontdekken. Hij zou daar ook het liefst alle kastjes en laatjes open doen maar helaas. Na een tijdje hij weer met James gaan lopen, dit deed hij de vorige keer ook en op die manier heeft hij maar liefst een uur lang gehuild. Dat was dus even slikken!

Het was heftig om te zien.

Dit uur duurt trouwens wel ontzettend lang voor ons als ouders. James huilde niet maar krijste en er is even niks wat je kunt doen op zo’n moment. Dat gaat tegen al het gevoel in. Mijn moeder huilt op zo’n moment kei hard mee en ik volg iedere stap die de beste man maakt met mijn liefdesbaby op zijn arm.

Ik kijk naar zijn kleine handje die achter zijn rug hangt, ik volg zijn voetjes en ik verlies geen seconde uit het oog.. Ik probeerde zelfs oogcontact te maken en hem aan te kijken met de blik van ‘Het is goed jongen, mama is bij je’ maar dat lukte niet.. In mijn ooghoek keek ik af en toe naar Merijn maar die zat gewoon met zijn vingers te spelen en wat rond te kijken. Hij kan zich hier duidelijk wat beter voor afsluiten dan ik kan. Het doet mij pijn en opeens maakt het me niks meer uit als hij de hele nacht door ‘wil’ huilen. Dat meen ik natuurlijk niet maar het is gewoon niet prettig om je kleintje zo verdrietig te zien.

Dit keer ging het gelukkig iets beter, de beste man kreeg James na 40 minuten in ‘relaxed modus’ nog niet slapend want dat was nog een stapje te ver. Dit uur duurt trouwens wel ontzettend lang voor ons als ouders.. James huilde niet maar krijste en er is even niks wat je kunt doen en dat doet pijn.

Het koste de osteopaat veel moeite!

Hij vond James interessant omdat het hem ontzettend veel moeite kost om James rustig te krijgen omdat hij zo bewegelijk is en heel graag vooruit wil. En dat zien wij ook.. James komt nauwelijks tot spel, hij wil alleen maar lopen met onze salontafels of zijn loopkarretje wat eigenlijk totaal niet bij zijn leeftijd past. Hij speelt met speelgoed waar hij eigenlijk nog te klein voor is.

Als ik samen met hem ga spelen, ga ik op de grond liggen en wijs wat spulletjes aan.. Eigenlijk doe ik dan voor hoe hij moet spelen en dat vind hij wel leuk maar dan gaat hij er niet bij zitten maar staan. De enigste ‘methode’ waarin ik James even rustig laat ‘spelen’ is als ik samen met hem een boekje ga ‘lezen’, de diertjes aanwijs en als een malloot een paard na doe. Heel aandachtig kijkt hij dan wat er gebeurd. De prikkels die hij dan krijgt, kan hij direct verwerken en zo hoort het!

Geen geldklopperij?

Het is onze taak om te kijken wat James precies doet en erachter te komen hoe we dit een klein beetje kunnen aanpassen/veranderen. De prikkels die James krijgt kan hij namelijk niet verwerken omdat hij steeds nieuwe prikkels zoekt. Ik ben erg benieuwd hoe dit verder gaat verlopen met James. Ik hoop dat hij wat meer rust in zijn babybillen kan vinden om ook eens even lekker ‘baby’ te zijn.. Het gaat allemaal al zo snel!

Aldus de osteopaat is de spanning nu van zijn schedel af. Althans dat gaat de komende tijd gebeuren en als het goed is hoeven wij ook niet meer naar een vervolgafspraak. Deze staat wel gepland, puur voor de zekerheid! Dat vind ik best eerlijk.. ‘geldklopperij’ kun je er nu absoluut niet meer van maken. Ik bedoel, wat is nu twee sessies? En trouwens, wij hebben het kunnen indienen bij de zorgverzekering en deze dekt 50% dus dat is helemaal fijn!

De nachten gaan top!

De nachten zijn nog steeds dikke prima. James wordt zo af en toe een keertje wakker en dan is het een kwestie van zijn fiepje geven en lekker verder gaan slapen. Ik ben ontzettend blij dat wij deze stap hebben genomen en ondanks ik hier dus weinig van geloofd. Ik kan nu niet anders zeggen dan dat het bij ons heeft geholpen!

Met je baby naar een osteopaat, zou jij na dit verhaal eerder naar een osteopaat gaan of niet? Ik ben erg benieuwd of het bij jullie heeft geholpen! Heb jij mijn vorige blogpost gelezen over ‘Met je baby naar een osteopaat’? Klik dan hier!

Volgens de osteopaat moet James de komende tijd nog beter gaan slapen. Ik ben erg benieuwd of dat ook gaat lukken! Het wordt dus weer vervolgt. Het laatste deel kun je hier lezen.

De tijd gaat zo ongelofelijk snel!

Ik ben alweer bijna 9 maanden moeder van het mooiste zoontje op aarde, James. Hij is bijna net zolang op de wereld dan dat hij in mijn buik heeft gewoond. Dat is zo gek maar ook zo normaal.. Ja, het klinkt gek maar het is echt zo! Heeft het moederschap mij als persoon veranderd? Ik schrijf het in deze blogpost!

Het is te bizar voor woorden dat ik vorig jaar nog gewoon zwanger was van een klein jongetje waarvan we nog niet wisten hoe hij er precies uit zou zijn. Inmiddels loopt ditzelfde jongetje vrolijk rond in onze woonkamer. Zo gek maar ook zo normaal!

Vanaf dag een wilde ik niet meer terug. Ik wist dat dit voor altijd was, ik zou hem gaan verzorgen, gaan begeleiden door het leven met al de liefde die ik in mij heb. We hebben niet aan elkaar moeten wennen. James was vanaf dag een direct mijn zoon waar ik mijn leven voor zou geven.

Lees ook: Een overbezorgde moeder of juist niet?

Ik ben mijn ziekte dankbaar?

Ik schreef al eerder in een artikel dat mijn ziekte proces mij als persoon ontzettend heeft veranderd. In een relatief korte periode ben ik volwassen geworden terwijl ik nog zou moeten leven als een onbezorgde puber. Helaas liep dat anders maar uiteindelijk kan ik zeggen dat ik daar ontzettend blij mee ben en dat klinkt natuurlijk gek maar in die zin ben ik mijn ziekte daar enorm dankbaar voor.

Als ik niet ziek zou zijn dan was James er nu hoogstwaarschijnlijk nog niet geweest. Ik zou dan nu nog op school zitten of juist kei hard aan het werken zijn, sparen om mooie reizen te maken en iets van de wereld te zien.
Gelukkig werd ik ziek en zit ik nu in de mooiste reis van mijn leven. Gewoon samen zijn met Merijn en James verzorgen en opvoeden zoals wij dat samen fijn vinden. Het moederschap heeft mij hierin dus veranderd!

Toen ik zwanger was, wist ik absoluut niet wat ik kon verwachten, ten eerste was ik bang dat James niet in alle gezondheid geboren zou worden doordat ik allerlei vervelende medicijnen moest doorslikken tijdens de zwangerschap. Het maakte mij onzeker en bang. Bang voor de toekomst, bang of alles wel goed zou gaan, angst dat ik periodes ging krijgen waardoor ik zo ziek werd dat ik zelf niet meer volledig door James kon zorgen.

Het moederschap maakt mij kwetsbaar.

Het moederschap maakte me kwetsbaar maar op een mooie manier, denk ik. Mijn ouders hebben vier kinderen, ik ben de jongste waardoor ik altijd moest ‘op boxen’ tegen mijn grote broers om ook mijn mondje klaar te hebben. Ik moest zo af en toe best moeite doen om er tussen te komen en daardoor wist ik altijd wel wat ik moest zeggen. Mij kreeg je in ieder geval niet zomaar klein!

Doordat James er is merk ik dat dit er een beetje afvalt. Natuurlijk zal ik ten alle tijden opkomen voor mijn kleine jongen maar het ‘harde’ is er een beetje af. Ik ben verantwoordelijk over een kleine baby die mij ontzettend hard nodig heeft. En ik hem.

Liefde geven en ‘moederen’ is de belangrijkste taak van het moeder zijn, vind ik. James heeft mij super veel geleerd. Voordat hij in ons leven kwam had ik bijvoorbeeld nog nooit een luier verschoond of een flesje gegeven aan een baby. Dit wilde ik overigens ook nooit, ik was altijd bang dat ik het verkeerd deed.

Mijn tijd kwam nog wel en dat was 9 maanden geleden! Bij dit mannetje kan ik eigenlijk niks verkeerds doen want alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor hem. Het had wel even tijd nodig hoor, James en ik wilde dit samen doen zonder dat er allerlei mensen naar ons zouden kijken.

Lees ook: De 20 vragen aan mama tag!

Het zou ons momentje worden!

In het begin kon ik, door de keizersnee wond, nog niet veel voor James doen dan een flesje geven en knuffelen. Het verschoonwerk, deed Merijn vanaf het eerste moment!

Eenmaal thuis werd dit anders en zou ik dit gaan leren van de kraamhulp. Dat wilde ik niet. Ik wilde het samen met Merijn doen en dus schoof ik het steeds voor uit. De eerste nacht alleen zou ons momentje worden!

Merijn zorgde ervoor dat alle spulletjes op bed lagen zodat ik kon ‘aanklooien.’ Toevallig had de kraamhulp dezelfde dag gezegd dat je altijd een doekje over zijn pieliewielie moest leggen omdat die anders weleens zou kunnen plassen. Lucky me! Ik was het uiteraard vergeten en ik moest hem dus helemaal omkleden.

Onzekerheid over het moederschap

Ik werd hier onzeker van en vroeg aan Merijn of hij wilde helpen. ‘Jij kan dit wel!’ zei hij stellig. James hoefde niet te huilen, het is net alsof hij het voelde.. hij bleef rustig naar mij kijken alsof die wilde zeggen: ‘Doe maar rustig mam, het komt goed!’..  En dat kwam het natuurlijk ook, ik kreeg meer zelfvertrouwen door James.

Emoties tonen vind ik lastig, ik doe het wel hoor, gelukkig heb ik een lieve familie waarbij dat kan maar alsnog doe ik het liever niet. Nu James er is gaat het gewoon vanzelf.. Laatst viel James ontzettend hard met zijn hoofdje op de grond en toen hij allang gestopt was met huilen, bleef ik doorgaan. De tranen rolde over mijn wangen en ik zei.. ‘Huil maar hoor lieverd, dat mag, het deed vast veel pijn!’ ik vond het zo sneu en kon het niet tegenhouden.

Een kind maakt veel in je los.. daardoor is mijn leven nog mooier dan voorheen! Het moederschap heeft mij veranderd, dat is zeker het heeft mij geleerd om mezelf kwetsbaar op te stellen. Hoe ervaren jullie dat? Heeft het moederschap jou veranderd?

Een huis babyproof maken, dat is natuurlijk super belangrijk als je aan kinderen ‘begint’. In de eerste weken van je baby maakt het allemaal nog niet zoveel uit. Het enigste wat je baby dan doet is slapen & zijn flesje nuttige maar op een later moment wordt dit anders.  Lees verder