Browsing Tag

Persoonlijk

Een grote verassing voor Lisa
Persoonlijk

Een grote verrassing voor Lisa!

Een makkelijke start hadden we niet.

Het klinkt cliché maar wat is de tijd snel gegaan. Ik kan mezelf als de dag van gisteren herinneren hoe het allemaal is gelopen tussen ons. Lisa en mij. Het begin van onze relatie is een van de mooiste dingen die ik heb meegemaakt. De klik die er vanaf het eerste moment was is nooit meer weggegaan.

In het begin leek het wel een sprookje en natuurlijk hebben we inmiddels dingetjes die ervoor zorgen dat het sprookje uiteindelijk een gezonde relatie is geworden. Inclusief dingetjes, meningsverschillen en ruzietjes maar dat hoort erbij en zelfs dat voelt goed. Een makkelijke start hadden we niet. De situatie tussen mij en de vader van James was op dat moment duidelijk maar het was ook duidelijk dat we nog enige tijd bij elkaar zouden wonen voor James. En omdat dit het niet simpel is om een huis te fixen dus als je nog iets weet..? 😉

Hobbels en beren op de weg.

We hebben al veel hobbels en beren op de weg verslagen en omdat ik vind dat Lisa een hoop accepteert, voor lief neemt en mij de tijd heeft gegeven om mezelf te kunnen zijn en hiervoor uit te komen, is het tijd voor een onvergetelijke dag samen. Ik heb een, al zeg ik het zelf, grote verrassing geregeld voor Lisa om intens te genietn met elkaar.

Het was trouwens bizar want het is Lisa al enige tijd duidelijk dat ik een verassing had geregeld. De dag, plaats en wat we gingen doen was haar tot vandaag onbekend. Op dit moment liggen we samen in een bruidsuite van een prachtig hotel. Foto’s zullen ongetwijfeld volgen en ook de video zal aankomende week op Hetlevenvantweevrouwen verschijnen.

Wat heb ik geregeld?

In het begin van onze relatie hebben we een leifde ontwikkeld voor kleine Vitage volkswagenbusjes. We hebben er al enkele gekocht die bij ons op de slaapkamer staan als verzameling. Die busjes hebben iets moois en als we ooit nog besluiten om te trouwen willen we dit zeker als vervoer.

We zijn daarna naar de Christmas Show geweest in de Ziggo Dome, vervolgens naar haar ouders gereden omdat dit vlakbij is en hen ook nog even te zien tijdens de kerstdagen. We lunchen bij elkaar om vervolgens een frietje te eten in Utopia, door te rijden naar een tatoageshop en te eindige in een prachtig hotel inclusief Jacuzzi.

Hoe wil ik dat de dag gaat verlopen.

Lisa kent mij goed en het eerste wat ze zei toen ik vertelde over de verrassing was het volkswagenbusje. Oeps! Ik schrok en heb tegen haar gelogen, sorry schat. Ik vertelde haar dat het sowieso in onze woonplaats zou zijn en dat ze moest afwachten.

Ik heb een mooie planning in mijn hoofd van hoe de dag moet verlopen en ik ben benieuwd of het ook echt zo is gegaan. Waarschijnlijk liggen we hier nu nog steeds over te kletsen terwijl we ontwaken in een sprookjeskamer.

Ik moest zogenaamd gisteren voor mijn vrijwilligerswerk naar Utrecht. Dit was achteraf niet handig voor mij dus ik zei dat de cursus in Nieuwegein was en niet zolang zou duren. Ik drop haar af in het centrum en dan heb ik twee opties waar ik op dit moment nog tussen twijfel.

Optie één: Ik haal het busje op, parkeer het bij het centrum van Nieuwegein. App Lisa waar ze is. Ik kom haar tegemoet en als zij dat busje ziet lopen we hier ongetwijfeld naar toe om te kijken. Ik pak dan nonchalant de sleutels en stap in. Ben zo benieuwd hoe haar hoofd er op dat moment uitzeit!

Ik twijfel nog tussen twee manieren om haar te verrassen.

Lisa gokt dat de verrassingsdag op de 24 is. Dus de 23 als we op weg naar Nieuwegein rijden om het busje te halen is het hoogstwaarschijnlijk een grote vis- reis waarin ze probeert om erachter te komen wat we gaan doen. Tja, dat zijn vrouwen. Dus ik heb voor de zekerheid, als ik mezelf verspreek of mijn lach niet kan inhouden een brief voor haar geschreven. Ik drop haar bij het centrum van Nieuwegein, geef haar die brief en rijd aan.

In die brief staat vermeld dat de verassingsdag is begonnen en dat ze moet wachten tot ik terugkom. Als ik voor deze optie kies zal ze ongetwijfeld vermoeden dat ik aankom rijden met een Volkswagenbusje. Ik neig voor nu naar het eerste plan maar dat horen jullie nog!

De eindbestemming.

Nadat we de avond in Utopia hebben doorgebracht, frietje hebben gegeten, gekletst te hebben met de inwoners rijden we door naar het hotel waar de rozenblaadjes op het bed al liggen te wachten! 😉

Lisa zegt weleens dat ik totaal niet romantisch ben en ze heeft een punt maar deze verassing komt toch best in de buurt? Het komt vanuit een goed hart en we hebben ongetwijfeld genoten van deze dag samen zijn!

Met hulp van De volkswagenbus heb ik deze dag onvergetelijk kunnen maken!

24 december 2017 door
Wij zijn een Tinder match
Persoonlijk

Wij zijn een Tinder- match, het bestaat écht!

Weinig mensen weten hoe wij elkaar precies hebben leren kennen.

Hoe het allemaal precies is gelopen tussen mij en Lisa heb ik nooit helemaal duidelijk vermeld. In mijn ogen deed het er niet toe op welke manier wij elkaar hebben ontmoet. Het is lastig als je een blog hebt waar je al enkele jaren een deel van je leven in beschrijft en als er dan iets vervelends gebeurd zoals onze scheiding is het even passen en meten om dit naar buiten te brengen.

Ik draai hier sowieso altijd omheen en ik denk dat mijn famillie, buiten mijn ouders om, niet eens weten hoe wij elkaar hebben ontmoet. Ik bedoel, Tinder kom op daar zit je toch alleen op als je intimiteit wil? Nou, blijkbaar niet. Ofja, niet alleen maar want ik had heus wel aanspraak van mensen die puur en alleen daarop uit waren maar dan is er een handige block functie die je kunt gebruiken!

De Tinder- app heb ik misschien een dag of drie gebruikt. Het was voor mij absoluut niet de insteek om en relatie te zoeken. Ik vulde hier voor het eerst in mijn zoekprofiel ‘vrouwen & mannen’ en toen ik erachter kwam dat de meeste mannen inderdaad wat anders zochten dan ik heb ik zelfs alleen ‘vrouwen’ ingevuld.

Dat was best wel heel erg spannend kan ik je vertellen! 😉 Maar het liep een stuk beter met de vrouwen dan met mannen. Ik had regelmatig een gezellig gesprek en zocht speficiek naar vrouwen in mijn omgeving om mijn netwerk een beetje te verbreden. Het is nogal lastig als je een kind hebt en je interesses van het uitgaan en opstap gaan verminderen waardoor je soms niet meer matcht met je huidige vrienden.

Help, mijn hartjes waren op toen ik Lisa haar foto zag!

En daar was ze dan. Lisa. Ik weet nog precies welke foto ze had geplaatst op haar profiel. Het was een foto die ze met Carnaval had gemaakt en mijn eerste indruk was: Met haar ga ik sowieso klikken en heel veel lachen. Gek eigenlijk maar dat was het eerste wat ik dacht. Misschien ook omdat ze op dat moment leek op hoe ik vroeger was, dat las ik terug in haar profiel en dat was iets wat me aansprak.

Mijn hartjes waren op dat moment op. Blijkbaar had ik al talloze vrouwen geliked en mocht Lisa er niet meer bij. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik geen flauw benul had wat ik op dat moment aan het doen was. De hele app kende ik niet en crashte regelmatig. En natuurlijk ook op het moment dat ik aan Lisa een hartje wilde geven.

Bizar maar waar, ik moest regelmatig 8 minuten wachten totdat ik verder kon maar omdat die app op die dag constant weg viel en ik persé Lisa wilde bekogelen met een hartje, heb ik een hele dag gewacht en constant op de app gekeken of ik alweer nieuwe hartjes had. Schattig hé?

Wij zijn een Tinder- match, het bestaat écht!

BAM, een match! En dan is het nog een dingetje: Wie begint er met kletsen? Maar nog voordat ik mijn app opende had ik al een berichtje van Lisa. ‘Hey, hoe is het? Wat zoek je hier?’. Heerlijk, recht voor zijn raap & lekker duidelijk dat was precies wat ik zocht.

Ik vertelde haar dat ik gezellig contact zocht! Dit was het moment dat we de hele dag hebben gesproken op Tinder. Later op de dag vroeg Lisa of ze mijn nummer wilde. Ik draaide daar nog even omheen omdat zij de eerste zou zijn met wie ik op Whatsapp verder zou kletsen. Ik ging overstag en daarna volgende eindeloze gesprekken waarvan we die avonds zelfs al direct gebeld hadden, dat werd Facetime en dat werd uiteindelijk maanden daarna een relatie!

Wij zijn een Tinder- match, het bestaat dus écht. Ik had op het moment dat ik Lisa op Whatsapp had gekregen direct de app verwijderd. Het was niet helemaal mijn ding en ik moet toegeven dat de vrouwen daar niet heel veel afwijken van de mannen en het vooral seksgerelateerd is.

Hoe heb jij je geliefde leren kennen? Laat het weten in de comments. Ik ben benieuwd!

22 december 2017 door
Ik heb last van nachtmerries
Persoonlijk

Nachtmerries door een traumatische ervaring!

Ik word wakker met bonkend hart die bijna uit mijn borstkast knalt.

Je kent het wel. Je wordt wakker badend in het zweet met de tranen over die over je wangen rollen. Gelukkig, het was maar een droom. Ik schreef al eerder een artikel over mijn angst om te slapen. Dit is meestal wanneer ik bepaalde medicijnen moet innemen maar het gebeurd steeds vaker.

De meeste dromen en dus nachtmerries ontstaan per toeval. Iedereen kan nachtmerries krijgen hoewel vrouwen en kinderen hier meer last van blijken te hebben. Net zoals slaapwandelen, dit deed ik ook als kind en nu nog soms maar het komt veel vaker voor. Je kunt er blijkbaar overheen groeien.

Een nachtmerrie kan ook komen door een traumatische ervaring die je niet goed hebt verwerkt en constant herbeleefd. Ik word vaak superverdrietig wakker met een bonkend hart die bijna uit mijn borstkast knalt en ik moet dan eerst goed wakker worden voordat ik weer verder slaap. Het vervelendste is dat ik meestal daarna de nachtmerrie ‘afmaak’ en daar dus verder over ga dromen..

Mijn hele huis lag vol met babykonijnen, ja lach maar!

Je kunt jezelf proberen te ontspannen voordat je gaat slapen want je hebt meer kans op een nachtmerrie als je met een gespannen gevoel gaat slapen. Er zijn zelfs behandelingen mogelijk. Je leert je gedachten aan te passen naar de werkelijkheid en als je een traumatische ervaring hebt meegemaakt en daarover droomt dan verwerk je deze ervaring in je slaap.

Mijn nachtmerries hebben over het algemeen met dagresten te maken. Ik had bijvoorbeeld laatst een nieuw konijn gekocht omdat ons konijn dood was gegaan maar had vervolgens niet op het geslacht gelet. Toen ik thuis kwam van mijn werk lag het hele huis vol met babykonijnen. Het lijkt nu geen nachtmerrie maar geloof me, ik was enorm bang!

Dit heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat ik die dag het konijnenhok heb verschoond of er in ieder geval mee bezig was. Blijkbaar moest ik dit ’s nachts nog even verwerken.

Met nachtmerries verwerk je jouw angsten.

Een van de ergste dromen gaan over James. Dat is logisch, dat is mij het meest dierbare in mijn leven. Ik had gedroomd dat de vader van James hem kei hard op de grond had gegooid. Iets wat hij nooit van zijn leven zou doen maar op een of andere manier een angst is van mij.

Niet dat ik constant bang ben dat hij dit zou doen maar meer dat de situatie gaat veranderen als hij straks ergens anders gaat wonen en ik dan geen grip meer heb op de situatie wat ik als moeder natuurlijk heel graag wil houden.

Ik werd in die nacht snikkend wakker omdat ik schrok van deze nachtmerrie. Het was een onmachtsgevoel en toen ik wakker was, een glaasje water dronk kon ik weer heerlijk in slaapkomen en hebben we de dag daarna gelachen om mijn bizarre nachtmerrie.

Heb jij last van nachtmerries? Laat het weten in de comments. Wat doe jij er tegen? Ik ben benieuwd, alle tips zijn welkom!

20 december 2017 door
Zou jij mee doen aan expeditie robinson?
Persoonlijk

Zou jij meedoen aan Expeditie Robinson?

Die talloze ratten zouden mij weerhouden.

Ik ben een trouwe Robinson fan die ieder seizoen met vol enthousiastme op de voet volgt. Het is een heerlijk ontspannen programma waar je niet teveel bij hoeft na te denken. De donderdagavond staat hier altijd in teken van Expeditie Robinson. We beginnen een kwartier later zodat we reclames kunnen doorspoelen en smullen maar!

Dit jaar zaten er verschillende veranderingen en toevoegingen in het spel wat het uiteindelijk nóg leuker maakt. Het eiland van de onbekende vond ik bijvoorbeeld een leuke toevoeging. Hoewel de onbekende op dit moment niet meer zo onbekend zijn vond was ik nieuwschierig of dit ging botsen met de bekende mensen. Dit was het geval zo af en toe en dus nóg leuker om naar te kijken.

Ieder jaar komt de vraag wel terug: ‘Zou jij mee doen aan Expeditie Robinson?’. Het is ongetwijfeld een ervaring om nooit meer te vergeten en ik denk dat ik een hele hoop angsten aan de kant moet zetten om het uberhaubt te durven. In de laatste aflevering van eiland- praat werden er talloze ratten laten zien. Dat is écht een van de ergste dingen waarvan ik nu denk, ik zou alleen daarom al nooit meer mee doen.

De een speelt het kei hard terwijl de ander gebruik maakt van het spel.

We zien natuurlijk een hele hoop niet in de afleveringen. Ik had persoonlijk nog nooit gehoord van jungleballs dus ik denk dat als ik mee zou doen de ratten niet eens het allerergste zijn. Maar dat er veel meer ongemakken zijn die je pas ontdekt als je daar daadwerkelijk bent.

Het is een prachtig eiland om te zien en de proeve zien er ieder jaar weer geweldigmooi uit maar zoals iedereen die mee heeft gedaan ook zegt; de momenten waarop de camera’s weg zijn gaat de expeditie gewoon door en zijn er uren van verveling wat je moet zien door te brengen.

De tactieken zijn totaal verschillend. De één speelt het keihard en maakt gebruik van het feit dat het een spel is en de ander heeft hier meer moeite mee en wil het liefst geen mensen kwetsen. Je kiest de mensen op het eiland niet uit en dus zullen er ongetwijfeld mensen bij zitten die je minder liggen. Het is mooi om te zien dat dit uiteindelijk vaak bijdraait omdat ze het toch moeten doen daar op het eiland met elkaar.

Een prachtig eiland. Zou jij meedoen aan Expeditie Robinson?

Ongeacht dat het een prachtig eiland is en de momenten meemaakt die je nooit meer mee kan maken. Zou ik het hoogstwaarschijnlijk afwijzen. Ik zou James nooit een maand kunnen missen. We gaan even van het positieve uit want je kunt er ook al na een week uitleggen natuurlijk.

Er zijn mij teveel ongemakkelijk die mij nu steeds meer duidelijk worden en waardoor ik zou afhaken. Laat mij ieder jaar maar voor de buis kijken met een zakje chips en een blikje cola.

Stel dat het jou wordt gevraagd, zou je mee doen aan Expeditie Robinson? Waarom wel of waarom niet, laat het weten in de comments!

18 december 2017 door
Intens geluk en in intens verdriet
Persoonlijk

Intens verdriet en intens geluk 2017!

Ik had never nooit gedacht te staan waar ik nu sta.

De december maand is voor mij altijd een moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Ik weet niet goed of dit nou een van mijn topjaren zijn geweest of dat het behoort tot een van mijn minder goede jaren. Het was een emotioneel jaar, dat is een ding wat zeker is.

Dit jaar zijn er allerlei gevoelens door mijn lichaam gereist die er allemaal mogen zijn maar het soms best heel moeilijk hebben gemaakt voor mij. Een jaar met intens verdriet en intens geluk.

Ik had never nooit aan het begin van dit jaar gedacht dat ik nu zou staan waar ik sta. Een jaar wat ik in ging met, ik dacht toen nog, de man van mijn dromen en het duurt nog maar enkele weken voordat ik het jaar afsluit met, ik denk nu, de vrouw van mijn dromen.

Ik besef mezelf dat ‘voor altijd samen’ niet persé betekent dat je tot de dood je scheidt samen bent met dezelfde partner. Althans, niet in de zin dat degene altijd fysiek aanwezig moet zijn.

We sluiten alles dit jaar af.

De scheiding heeft mij inmens veel geleerd. Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat liefde ook loslaten kan betekenen. Dat je sommige mensen in je hart mee draagt voor de rest van je leven omdat het een prachtig mooi persoon is maar het niet (meer) klikt als partner van.

Ik doel uiteraard op de vader van James waar ik tien jaar lang lief en leed mee heb gedeeld. We hebben toffe dingen meegemaakt, moeilijke jaren gekend, mensen verloren in onze directe omgeving maar ook tranen over onze wangen gelachen. We hebben vervelende onderzoeken doorstaan en nare ziekenhuisuitslagen moeten verwerken en dit jaar sluiten we dat allemaal af.

Hij heeft mij geleerd om naar mezelf te kijken en dat vooral te blijven doen. Hij heeft mij aangemoedigd om mezelf te mogen zijn. Hij heeft mij gerustgesteld en geholpen met de gevoelens die ik ineens voor Lisa kreeg. Hij heeft mij eraan herinnerd dat het leven te kort is om te twijfelen en dat je nooit weet wat de toekomst je brengt.

Een jaar waarin ik overspoelt werd door verschillende gedachtes en twijfels.

Het jaar dat onze baby veranderde in een peuter met praatjes. Een jaar waarin hij een jongetje werd, voor het eerst een stoer kapsel kreeg, we zijn tweede verjaardag vierde en hij voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging. De ontwikkeling van James is heerlijk om op de voet te volgen en ieder woordje en zinnetje wat hij zegt, puur geluk. Het gaat goed met James en als het goed gaat met je kind, gaat het goed met jou als ouder.

Een jaar waarin ik overspoelt werd door verschillende gedachtes en twijfels. Moet ik mijn hart volgen zoals de qoute van mijn blog of moet ik mijn verstand gebruiken? Waarom zegt mijn verstand iets anders dan mijn hart? Wat is het beste voor mij maar vooral voor James?

Eindeloze gesprekken gehad met Lisa over hoe het zou zijn als we een relatie zouden hebben. Was het beter om vrienden te blijven of wagen we de stap? De gevoelens die we hadden konden we niet wegstoppen, niet verbloemen en vooral niet tegenhouden. Het was zoals het was, we wilde elkaar en niet voor een aantal uurtjes maar voor altijd.

Ik heb dit jaar mezelf leren kennen, nog beter dan ik al dacht te doen. Ik heb gevoelt en voel wat ik moet voelen. Wat hoort, wat klopt wat de bedoeling is en ik heb vooral geleerd om voor mezelf te kiezen. Te zijn wie ik ben, wie ik mag zijn en dat voelt heerlijk.

2017 heeft mij tot mooie inzichten gebracht en ik ben benieuwd wat 2018 te bieden heeft. Hoe was jullie jaar?

17 december 2017 door
Thuiswerken handig of niet?
Persoonlijk

Thuiswerken met een gezin, handig of niet?

Bloggen in je pyjama, het kan gewoon!

De meeste bloggers onder ons werken thuis. Slechts enkele bloggers hebben een kantoor waar zij dagelijks heen gaan om te werken. De mogelijkheid om thuis te werken heeft iedereen maar je moet het ook kunnen. Ik lees vaak dat bloggers ’s avonds op de bank met hen laptop op schoot een artikel weg tikken. Dat is voor mij bijvoorbeeld niet weggelegd. Het gebeurd soms als mijn hoofd overvol zit met inspiratie en ik ondertussen televisie wil kijken of erbij wil zitten beneden.

Ik heb ook een kantoor, alleen dan wel thuis. Boven. Wat hopelijk ooit nog een kinderkamer mag worden. Het is een plak waar mijn camera, de administratie en verschillende tijdschriften voor inspiratie ligt. Oh ja en mijn Imac mag ik natuurlijk ook niet vergeten.

Het voordeel aan thuiswerken is dat je niet persé om 9:00 uur op kantoor moet zijn. Je hoeft jezelf uberhaubt niet eens aan te kleden want je bent thuis. Het is ook een nadeel. Iedereen die dagelijks artikelen verzorgt weet dat je 24/7 bezig bent met werken en je kunt in je eigen huis sneller afgeleid raken door het huishouden wat om je neus slingert.

Bloggen is een baan waar ik 24/7 mee bezig ben!

Mijn beste tijd om artikelen te schrijven is laat op de avonds en voordat ik James had zelfs ’s nachts. Ik kon uren artikelen wegtikken terwijl iedereen lag te slapen. Lekker rustig. Nu houd ik dit absoluut niet meer vol met een peuter die tussen 6 en 7 wakker wordt. In de ochtend zou het beste zijn maar dan kan ik het vaak niet laten om bezig te zijn met het huishouden.

Ik kan best goed werken als alles in mijn omgeving is opgeruimd. Anders werkt het niet lekker en vind ik de juiste fibe niet. Veel mensen denken dat het klaar is na het schrijven van een artikel maar er komt veel meer bijkijken. Ik moet eigenlijk werken met lijstjes zodat ik alles kan afvinken.

Je moet zorgen voor een leuke foto bij het artikel. Ik vind het leuk om deze nog te bewerken en de foto zo persoonlijk mogelijk te maken en het moet uiteraard ook bij het artikel passen van wat er op dat moment online komt. Het is altijd handig om voorruit te werken. Dit lukt mij meestal prima. Ik kijk in dan in de agenda wat er deze week in de planning staat en ga dan aan de slag. Mijn streven is om iedere week ook 7 dagen lang vooruit te schrijven, dat geeft rust.

Thuiswerken met een gezin, handig of niet?

Social media is ook een belangrijk platform. Het is om je lezers op de hoogte te stellen van verschillende zaken. Een kleine update over wat er speelt. Als laatst mijn website offline is meld ik dit meestal op Twitter en Facebook zodat ik de meeste mensen bereik. Ik probeer op ieder platform dagelijks te posten om het contact met je lezers te blijven houden, die interactie vind ik superleuk!

Ik probeer op de meeste prive berichten en e-mails ook te reageren als ze een beetje gepast zijn en als ik enkele vragen dubbel lees, schrijf ik meestal een artikel zodat het direct duidelijk wordt voor iedereen.

Als James naar de peuterspeelzaal gaat probeer ik in die uren zo snel mogelijk door het huishouden te vliegen en zodra hij ’s middags gaat slapen en ik niet te moe ben, probeer ik dan aan mijn artikelen te werken. Als dit niet lukt, verschuif ik mijn artikelen naar de avond.

Ik wil voor nu zo veel mogelijk tijd doorbrengen met James en buiten dat, ik kan mezelf absoluut niet concentreren op het schrijven van een artikel als James in de buurt speelt en mijn aandacht op eist.

Thuiswerken heeft zijn voor en nadelen. Ik ben benieuwd wat jij ervaart? Ik vind het prettig, ik ben flexibel moet wel hard werken maar kan mijn eigen tijd indelen zodat ik de meeste leuke dingen niet hoeft te missen! Laat jouw mening weten in de comments!

15 december 2017 door
Mijn ervaring met algehele narcose
Persoonlijk

Mijn ervaring met algehele narcose!

Narcose begint bij het gesprek met de anesthesist.

De allereerste keer dat ik onder algehele narcose moest kan ik me niet meer herinneren, toen kwam ik net uit mijn moeders buik en toen wilde ze direct een bijoortje laten wegsnijden. Mijn moeder stond huilend onder de douche want ik was pas enkele uren oud en kon ik het wel aan om onder algehele narcose te gaan? De artsen zouden niet opereren als ze ook maar enigszins twijfelen en zeker niet bij zo’n operatie. Het had immers ook niet weggehaald hoeve worden. Bij mijn moeder zit hij er namelijk nog.

Ik heb verschillende darmonderzoeken gehad onder Propofol. Dit voelt voor mij hetzelfde als een narcose want ik weet daarna niks meer. Het is geen roesje, zoals Doricum. Het is sterker, je slaapt diep. Ik heb na Propofol nauwelijks last van misselijkheid terwijl ik dit wel heb na een algehele narcose.

Bij de tandarts was het de eerste keer onder algehele narcose. Als je wil weten waarom ik onder narcose ga bij de tandarts kun je het beste dit artikel lezen of deze video bekijken. Je ziet ook hoe ik dan wakker word uit de narcose, niet fit. Het begint bij het gesprek met de anesthesist. Hij bekijkt of je gezond genoeg bent om een algehele narcose te ondergaan en of er wellicht middelen zijn waar je niet tegen kan.

Een operatiepakje aantrekken en het infuus kan geprikt worden.

In mijn geval is het altijd even overleggen met de artsen in het ziekenhuis. De tandarts weet meestal nog niks af van de werking van mijn medicijnen aangezien deze op dat moment de nieuwste van de nieuwste zijn. Ik ben er tot nu toe alle keren doorheen gekomen. De ziekte van Crohn heeft geen negatieve gevolgen voor algehele narcose het is wel zo dat je darmen stil liggen bij een algehele narcose sessie en je daarna wat meer last kunt hebben van krampen en moeilijker naar het toilet kunt gaan.

Ik probeer het iedere keer opnieuw maar het lukt mij nooit. Je moet je kleding uittrekken en inruilen voor een operatiepakje inclusief smurvenmuts. Ik voel mezelf dan altijd direct tien keer zieker terwijl dat uiteraard nergens op slaat. Samen met de verpleegkundige loop ik naar de O.K en ga ik zelf op de operatietafel liggen. De anesthesist sluit mij vervolgens aan op allerlei medische apparatuur die kan meten hoe het met mij gaat als ik straks in een diepe slaap val.

Een infuus wordt geprikt. Meestal in mij hand, dit vind ik zelf het fijnst maar de makkelijkste plek is aan de binnenkant van je elleboog. Dit is geloof ik ook het minst pijnlijkste dus als je hier bang voor bent, geef aan dat het je liefst daar geprikt wil worden.

Kinderen worden meestal doormiddel van een kapje onder algehele narcose gebracht.

Ik ben standaard zenuwachtig als ik onder algehele narcose moet. Ik ben überhaupt zenuwachtig voor ieder onderzoek in het ziekenhuis maar goed, dat is een ander verhaal. De tandarts of chirurg komt altijd even kijken hoe het met je gaat en vraagt je nog minstens 100x of je weet op welke datum je bent geboren en de reden dat je dat je geopereerd moet worden.

Het standaard praatje van mij is: ‘Spuit er maar wat extra verdoving in zodat ik diep slaap’ en ‘Dit keer gaat het je niet lukken om mij in slaap te krijgen’. Ik verzet heel mijn lichaam tegen de narcose zodat ik zeker weet dat ik diep zal slapen. Ik zorg altijd voor een leuke herinnering in mijn hoofd als de anesthesist de narcose door mijn infuus spuit en als ik later wakker wordt dan probeer ik die leuke herinnering weer te herinneren zodat ik weet dat ik mijn geheugen het nog doet! 😉

De verpleging helpt je vaak om aan leuke dingen te denken zodat je op een fijne manier kunt gaan slapen. Ik doe er alles aan om wakker te blijven maar dat lukt nooit. Je voelt jezelf afglijden en wegzakken. Dit kun je ervaren als een vervelend gevoel. Lisa heeft hier een hekel aan terwijl het mij niet zoveel uitmaakt.

Kinderen en Lisa 😉 worden vaak met een kapje onder algehele narcose gebracht. Dit schijnt minder akelig te zijn voor kinderen en sneller te verlopen. Bij het infuus kun je namelijk nog best tot vijf tellen terwijl dit met een kapje niet lukt.

Mijn ervaring met algehele narcose.

Mijn vader is ooit mee geweest toen ik onder algehele narcose werd gebracht. Hij vertelde dat ik met mijn ogen open lag en ze deze dicht plakken. Hij vond het een akelig gevoel en ik denk dat de meeste ouders dit wel zullen herkennen van hen kind.

En de operatie kan beginnen terwijl jij heerlijk ligt te slapen! Het aparte is dat je nooit droomt. Althans, dat heb ik nog nooit ervaren. Ik weet daarna helemaal niks meer van de uren dat ik ben weggeweest. Als ik wakker word ben ik standaard misselijk. Het ligt wel aan de uren dat je weg bent geweest voor de operatie maar meestal ben ik intens wit en misselijk wat over het algemeen redelijk snel wegtrekt.

Dat je bang bent om niet meer uit de narcose te ontwaken is uiterst klein. In deze tijd kunnen ze met allerlei apparatuur meten hoe diep je in narcose bent. Het kan zijn dat je allergisch bent voor de middelen die worden gebruikt tijdens de narcose. Dit is niet altijd te voorspellen maar dan nog is de kans extreem klein dat het fataal afloopt. Als dit wel gebeurd dan is het ter gevolgen van de in greep zelf of de onderliggende gezondheidsproblemen.

Heb jij ervaring met narcose? Laat het weten in de reacties dan kunnen we ervaringen wisselen.

14 december 2017 door
ik stond aan haar ziekenhuisbed
Persoonlijk

Ik stond deze keer aan háár ziekenhuisbed!

Je hebt altijd honger of dorst op momenten dat je niet mag eten.

Tja dit was de eerste keer dat ik aan de andere kant van Het bed stond. Ik werd deze keer niet lekker in slaap gebracht voor een of ander vervelend onderzoek maar Lisa moest onder het ‘mes’. Lisa werd geopereerd aan haar oren, de oude buisjes werden vervangen voor nieuwe T- buisjes wat goede uitkomst moet bieden.

We hadden de dag voor de operatie genoeg afleiding. Het was namelijk pakjes avond en de Sint was ons absoluut niet vergeten. We zijn flink verwend en vooral onze James heeft weer genoeg leuk speelgoed om zijn dag door te komen.

Lisa mocht vanaf 0:00 niets meer eten en drinken en je hebt natuurlijk altijd dorst of honger op de momenten dat het absoluut niet mag. Een voordeel in onze relatie is alles wat te maken heeft met het ziekenhuis we met elkaar kunnen overleggen of vragen. Er is altijd wel iemand die het antwoord weet!

Het ziekenhuis in voor mij een trauma locatie.

Mijn moeder moest deze ochtend om 6:15 bij ons zijn zodat wij vroeg konden vertrekken naar het ziekenhuis. De avond hiervoor was het laat geworden door pakjesavond en de wekker hadden we uitgedrukt. Mijn moeder kwam om 6:30 onze slaapkamer binnenlopen om te kijken hoe ver wij waren. Niet ver en we hadden al in de auto moeten zitten. Een slechte start dus!

Ik sprong uit bed en heb mezelf nog nooit zo snel verzorgt als deze ochtend. We zaten te laat in de auto en stonden al snel in de file. Yeah, top! We kwamen 20 minuten later aan in het ziekenhuis. Een oud en het leek op dat moment wel een verlate ziekenhuis. Ik balde mijn vuisten, zoals ik altijd doe in het ziekenhuis en niet om iemand neer te slaan die onverwachts voor mijn ogen springt, dan zou ik waarschijnlijk keihard wegrennen maar gewoon, van angst.

Het ziekenhuis is voor mij echt een trauma locatie. Aan het UMC ben ik inmiddels gewend en dat voelt zelfs soms als thuis, oke grapje maar in ieder geval vertrouwd. In dit ziekenhuis was ik nog nooit van mijn leven geweest en dan voel ik de spanning oplopen.

In een flits zag ik mezelf daar liggen..

Gelukkig hadden zij begrip voor de situatie > file, dat werkt altijd en mochten we snel doorlopen naar een kamer waarin alles nogmaals besproken werd voor de operatie.

‘Ben jij haar zus of familie?’ vraagt de verpleegkundige voorzichtig terwijl ze deze informatie niet nodig heeft voor de operatie maar stiekem gewoon benieuwd is wat ik van Lisa ben. Dus, dat was afgehandeld en we liepen door naar de ziekenhuiszaal waar Lisa haar joggingbroek moest omruilen voor een sexy blauw operatiepakje. Al voel jij jezelf op dat moment kiplekker in zo’n operatiepakje zie je er sowieso al tien tinten witter uit en dus ziek.

Ik wist eigenlijk niet goed wat ik moest doen. Lisa was uiteraard zenuwachtig voor haar operatie en ik zat daar met mijn duffe hoofd op een stoel naar haar bed. In een flits zag ik mezelf daar liggen met mijn moeder naast mijn bed en probeerde naar voren te halen wat mijn moeder op dat moment altijd deed om mij af te leiden.

De moeder van Lisa is op dat moment onvervangbaar. In dit soort situaties heb je vaak het liefst je moeder bij je, toch? Of is dat alleen als je nog kind bent? Nou, ik kan de meeste operaties en onderzoeken met Lisa hendelen maar als het er echt op aankomt voelt het heerlijk als je moeder erbij is. Ik ga ook altijd extra hard huilen als ik mijn moeder opbel om iets vervelends te vertellen en waarom? Geen idee, gewoon omdat het mijn moeder is ofzo!

Shit, ik heb mezelf niet gehouden aan onze afspraak.

Mijn moeder probeert er altijd een dosis humor in te gooien op zo’n moment. Dat probeerde ik dus ook maar bij Lisa maar toen ik net mijn lolbroek aan had kwam de zuster haar ophalen voor de O.K. Tja en dan? Ik twijfelde even en gaf haar een kus, wenste haar succes en beloofde haar direct aanwezig te zijn als ze wakker zou worden.

De wachtruimte vond ik altijd al verschrikkelijk maar ik heb mezelf nooit beseft dat het misschien nog wel erger is voor de mensen die moeten wachten tot hen dierbare weer bij kennis is na een operatie, ingreep of onderzoek. Het eerste half uur ging prima. Ik vermaakte mezelf door artikelen te lezen en inspiratie op te doen voor LonnekeSchrijft maar daarna leken de minuten wel uren te duren.

Ik heb even getwijfeld maar uiteindelijk besloot ik om een frisse neus te halen buiten. De mevrouw achter de balie had gezegd dat dit nog wel moest kunnen maar toen ik net een stap buiten het ziekenhuis had gezet werd ik gebeld dat de operatie gelukt was en dat ze alweer op de zaal lag.

Shit, ik heb mezelf niet gehouden aan onze afspraak. Ik was er niet op het moment dat ze wakker werd terwijl ik dit wel had beloofd. Ik balde mijn vuisten en liep naar haar kamer toe. Ik was bang om een slaapende en intens witte Lisa aan te treffen maar dat viel mee. Oké en nu? Ik gaf haar een kus op haar hoofd. Ik heb geen idee waarom maar dat zie ik altijd in films en dat ziet er wel tof uit dus ik dacht, dit is het moment om dat te evenaren.

Ik stond deze keer aan háár ziekenhuisbed!

Alles was goed gegaan. Lisa voelde zich prima en had geen pijn. Thank God, er viel een last van mijn schouders af. De moeder van Lisa ingelicht en met hulp van mij kon ze al redelijk snel naar het toilet. Dit ging goed. Een beschuit met suiker en een kopje thee werd genuttigd en daarna mocht ze gaan. Of toch niet, nee dus. De bloeddruk van Lisa was veel te laag. Even overleggen, nog iets eten en toen haar bloeddruk iets hoger was dan laag mocht ze met mij mee.

Hand in hand liepen we het ziekenhuis uit. Bizar om dit eens van de andere kant mee te maken!

 

 

10 december 2017 door
Ik word deze week geopereerd
Persoonlijk

Ik word deze week geopereerd aan mijn oren!

Lisa schrijft. 

Ik ben een orenkind zoals mijn moeder altijd zegt.

Ik ben een orenkind zoals mijn moeder dat altijd zegt. Ik heb al vanaf dat ik een klein meisje was last van mijn oren en regelmatig oorontsteking. Eind 2016 was het weer zover. Na vele gesprekken en onderzoeken besloten we, mijn arts en ik om voor de 13e keer buisjes te laten plaatsen en mijn keelamandelen eruit te halen.

Ik heb in 2016 4x keelontsteking gehad en verschillende keren een heftige oorontsteking. Ik was het beu en ben naar de huisarts gegaan. Ik kreeg keer op keer antibiotica en druppels voor mijn oren. Tja, na de zoveelste kuur werd ik doorverwezen naar de KNO- arts.

Bij de KNO- arts was er op dat moment geen wachtlijst en kon ik snel terecht. Ik kreeg allerlei gehoortesten en verschillende testen om mijn stembanden te bekijken. Ik klonk heel nazaal en dit zou na mijn operatie 80% verdwenen zijn. Dit was de moeite waard om de operatie te ondergaan.

Ik zakte door mijn benen vlak na de narcose.

Mijn gehoortesten gaven ook afwijkingen aan en dit moest verholpen worden door opnieuw buisjes te laten plaatsen. Ik werd op de wachtlijst gezet voor buisjes en het verwijderen van mijn keelamandelen.

Twee maanden later werd ik gebeld met DE datum. Dit was sneller dan verwacht want er was een uitvaller. Ik kon het op dat moment goed regelen met mijn werk en voordat ik het wist lag ik op de operatietafel.

Ik was superzenuachtig en werd doormiddel van een kapje naar een andere wereld gebracht daarna werd het infuus in mijn hand geplaatst en vanaf toen werd het zwart. 1,5 uur later werd ik wakker gemaakt want ik werd uit mezelf niet wakker. Ik mocht een ijsje, deed mijn mond open en ben opnieuw in slaapgevallen.

Toen ik wakker werd voelde ik me goed. Ik wilde zitten om vervolgens naar het toilet te gaan. Ik was niet misselijk dus ik dacht dat dit wel moest lukken. De zuster had betere dingen te doen en dus besloot ik naar het toilet te wandelen. Dit ging iets te snel en zakte door mijn benen. Ik was nog te zwak door de narcose.

Ik werd geopereerd aan mijn tongamandelen.

Het ging zo goed met mij dat ik mocht gaan als de arts was langs geweest. De operatie was geslaagd met een máár hier aanvast: ‘We hebben uw tongamandelen los moeten pellen van uw keelamandelen en dit betekent dat er nu twee sliertjs in uw keel hangen die moeten slinken.’

Ik wist tot op die dag niet eens dat een mens tongamandelen had. De eerste week ging ik er fluitend doorheen. Ik had wel nog om de vier uur paracatamol nodig maar ik kon alles eten en drinken. De tweede week verliep minder prettig. Ik kreeg overal last van, had veel pijn en een na bloeding. Dit kwam later doordat ik thee had gedronken terwijl dit niet de bedoeling was.

Na zes weken klink ik nog steeds nazaal en had ik me eerste keelontsteking alweer te pakken. Ik was er beroerd van omdat ik dacht dat ik hier nu vanaf zou zijn. Ik werd opnieuw geopereerd. Dit keer lag de oorzaak bij de tongamandelen. Ik kreeg medicatie maar na acht weken nog steeds niet het resultaat wat er moest zijn.

Ik word deze week geopereerd aan mijn oren!

De enige optie om de nazaalheid weg te krijgen was het laten leseren. Een second opinion in het UMC in Utrecht. Ideaal als je vriendin daar ook al loopt, we kende daar de weg!

Deze arts constateerde inderdaad vergrote tong amandelen. Dit was niet de bedoeling en het was mogelijk om het te laten weglaseren maar de nadelen waren groter dan de voordelen. Hij kon mij niet garanderen van deze klachten af te zijn en ik zou dan moeten herstellen van twee grote brandwonden in mijn keel.

Ik heb uiteindelijk besloten om het niet te doen. Ik heb nog steeds een kikker in mijn keel die af en toe vervelend doet en ik voel nog steeds die twee sliertjes in mijn keel hangen maar dat neem ik voor lief. Als het zo blijft kan ik er best mee leven en laat ik het liever niet weglaseren.

We zijn inmiddels een jaar verder en word ik volgende week opnieuw geopereerd omdat er nieuwe buisjes geplaatst worden. Dit keer worden het andere buisjes, in een T vorm. De buisjes die ik nu heb zorgen voor problemen in mijn trommelvlies. Dit houdt in dat er veel vocht achter mijn trommelvlies blijft zitten als ik ga douche of zwemmen.

Ik heb zelf gekozen voor een algehele narcose omdat ik het al spannend genoeg vind. Ik zie er niet tegen op omdat ik niks mee krijg van de ingreep. Gezonde spanning is zeker aanwezig maar ik weet dat ik binnen enkele uren weer fijn thuis op de bank zit.

De video van de operatie is overmorgen te zien op ons YouTube- kanaal Hetlevenvantweevrouwen!

Gelukkig kan Lonneke met mij mee en dat geeft rust. Ik ben benieuwd hoe de operatie gaat verlopen en of ik daarna daadwerkelijk van mijn oor- probleem af ben!

9 december 2017 door
Ik zit onder bewindvoering
Persoonlijk

Mijn ervaring met een bewindvoering!

Mijn bewindvoerder maakte nieuwe schulden.

Drie jaar geleden begon de ellende. Ik kwam erachter dat we, met mijn toenmalige relatie, schulden hadden opgebouwd. AU! Dit wil niemand. We hebben geprobeerd om het zelf op te lossen maar dit was moeilijker dan ik had verwacht. Ik trok aan de bel en via de gemeente sta ik uiteindelijk onder vrijwillige bewindovering.

Dit ging trouwens niet zo snel dan dat ik het nu op schrijf. Er gingen vele gesprekken aan vooraf en na vijf maanden kreeg ik de hulp die nodig was. Dacht ik. Deze bewindvoerder maakte er namelijk een zoontje van. Ik kreeg geen cent extra en er was nooit geld over.

Opzich begrijpelijk want er moeten schulden afgelost worden maar ik kreeg hiervan geen bewijzen en toen ik uiteindelijk de stukken toegestuurd kreeg bleek dat hij soms drie keer dezelfde schuldeisser betaalde terwijl dit niet de bedoeling was.

Het vertrouwen was weg en opnieuw ging ik opzoek naar een nieuwe bewindvoerder. Via via kwam ik terecht bij een bewindvoerster waar het in eerste instantie goed mee klikte. Er werd een plan van aanpak gemaakt waar ik mezelf in kon vinden en we konden door. Helaas niet voor lang want door mijn scheiding moest een van ons naar een andere bewindvoerder en aangezien het inmiddels een stuk minder klikte als in het begin, zocht ik naar een andere bewindvoerder.

Ik heb al drie jaar geen extra geld waar ik hard voor werk.

Ik ben ontzettend blij met deze nieuwe overstap. Mijn schulden worden iedere maand betaald. De communicatie verloopt vlekkeloos en er is af en toe (in overleg) ruimte voor extra geld. Het is ideaal dat ik dit ook online in kan zien dus op deze manier kan ik alsnog altijd zien wat er met mijn geld gebeurd en dat moet de bedoeling zijn!

Al drie jaar lang zit ik aan een bewindvoerder vast. Dat is verschrikkelijk. In de eerste jaren vond ik dit prima maar inmiddels besef ik mezelf dat ik ervoor moet vechten om zo snel mogelijk schulden vrij te zijn om mijn leven te kunnen opbouwen. Ik ben nog jong genoeg dus dat móet kunnen alleen vergt dat doorzettingsvermogen.

Het is niet tof om 32 uur in de week te werken en niks van je salaris te zien binnen komen. Ik heb zelf geen zeggenschap over mijn verdiende geld. Dat is nu inmiddels anders want alles wat ik kan verantwoorden krijg ik als die mogelijkheid er is maar ja, het moet wel realistisch zijn.

Het leven van minimale inkomsten is niet makkelijk.

Het leven van minimale inkomsten dat is niet makkelijk. Je weet dat er meer geld is maar dat hiervan schulden afbetaald worden. In een ander artikel schrijft Lonneke over het feit dat we een sport maken van onze boodschappen zodat we hier zoveel mogelijk op kunnen besparen en op deze manier af en toe wat extra’s overhouden.

Bepaalde keuzes die ik graag zou willen maken kan ik nu niet maken omdat ik onder bewindvoering sta. Als ik op vakantie wil gaan moet ik dit overleggen. Je moet het vroeg aangeven zodat hen hier rekening mee kunnen houden. Het is allemaal begrijpelijk maar na drie jaar in bewindvoering zitten heb ik het wel gehad.

Administratie is voor mij altijd lastig geweest. Deze bewindvoerder gaat mij uiteindelijk leren om met mijn financien om te gaan. In die zin, dat ze nog een tijdje meekijken of alles nog gaat zoals het hoort te gaan en er geen nieuwe schulden komen. Lonneke helpt mij hier ook mee, zij is degene die de post bij elkaar raapt en in mijn postvakje doet. Eens in de week gaan we samen zitten, alles bekijken en het in de juiste mappen doen. Het is eigenlijk heel simpel..

Mijn ervaring met een bewindvoering!

Ik kijk uit naar de tijd dat ik zelf mag beslissen wat er met mijn geld gebeurd en ik kan genieten van het getal op mijn bankrekening. Geld is niet alles maar het leven zal voor mijn gevoel dan toch wat minder stressvol verlopen.

En nu hoor ik jullie allemaal denken, wie zijn billen brand moet op de blaren zitten en daar ben ik het helemaal mee eens. De schulden die ik in mijn vorige relatie heb gemaakt ben ik evengoed schuldig aan. Het is in ieder geval een goede les voor mij geweest en zover zal ik het nóóit meer laten komen.

Zit jij in bewindvoering en geeft het rust of juist niet? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen laat het weten in de comments zodat we hierover kunnen kletsen!

7 december 2017 door
Persoonlijk

Wij maken een sport van boodschappen doen!

Een tandje terug wat betreft de financiën.

Nee, we rennen niet serieus achter een winkelwagentje in onze sportkleding om zo onze calorieën te verbranden zoals je op de foto ziet. We maken een sport van goedkoop boodschappen doen door zo min mogelijk geld uit te geven in de winkel en soms zelfs geld over te houden in ons huishoudpotje.

Een huishoudpotje hebben we al vaker geprobeerd maar hier hielden we ons vervolgens niet aan. Tja, wat heeft het dan voor zin? Inmiddels zijn we alvast begonnen met onze goede voornemens want het lukt al een maand om goed op de centen te letten.

Het vergt wat gereken als je met drie volwassenen en een kind samenwoon. Iedereen moet zijn of haar rekeningen betalen. Merijn en ik kozen er tussendoor voor om te scheiden wat ook ontzettend veel geld kost dus het was zaak om een tandje terug te doen wat betreft de financiën.

Bewust worden van wat je uitgeeft is belangrijk.

Maar hoe doe je dat? De rekeningen moeten betaald worden want op deurwaardes zitten we niet te wachten. Wij kozen ervoor om een huishoudpotje te maken waarin wekelijks geld stoppen mocht er iets over zijn van de wekelijkse boodschappen. Inclusief de bonnetjes zodat we aan het eind van de maand alles kunnen nakijken.

Het klinkt misschien kinderachtig maar het helpt ons bewust te worden van wat we uitgeven. Dit sloeg soms nergens op. Het geld rolde er met de dag uit en dat is niet wat we uiteindelijk willen. Ons doel is om uiteindelijk uit elkaar te gaan met allebei evenveel ‘spaargeld’ zodat je altijd iets achter de hand hebt.

Met grote meubels voor Merijn zijn nieuwe woning zijn we een heel eind maar er komen altijd extra kosten bij. Je hebt nooit alles wat je moet hebben en daar kom je vaak pas achter op het moment dat je daadwerkelijk gaat verhuizen. Zo stond ik nooit stil bij lampen.. en vooral niet hoe gruwelijk duur dit kan zijn.

Lisa wil op dat moment van ons huis ook een beetje ons thuis maken. Dat snap ik wel. Zij leeft nu tussen de kleuren en meubels die ik samengesteld heb met Merijn. Nieuwe meubels hebben we niet nodig maar zijn vooral bezig om de meubels die we hebben te pimpen met een nieuwe kleur!

Een sport maken van boodschappen doen!

We hebben een excel- bestand gemaakt met al onze inkomsten en uitgaves. Het komt er op neer dat we het eerste jaar niet teveel gekke dingen kunnen doen en we hard moeten werken om rond te kunnen komen. Dat is niet gek. Lisa staat namelijk onder bewindvoering. Dit lezen jullie in het artikel morgen op LonnekeSchrijft. En tja, wie zijn billen brand moet op de blaren zitten.

De extra’s wat betreft telefoons, televisie en energie hebben we al zo laag mogelijk gezet. De premium versie van Spotify gaat de deur uit, dan maar reclames. Het scheelt toch tien euro in de maand en alles is meegenomen. Kortom, we hebben normale rekeningen waar we niet op kunnen verlagen en dan blijven de boodschappen nog over. Dit is een gebied waar altijd wel op te bezuinigen valt.

We zijn sinds een maand bewust van wat wij uitgeven en dat zorgt voor een positief gevoel en een positief saldo op de bankrekening. Je kunt het misschien niet voorstellen maar het bewust zijn van wat je uitgeeft blijkt al ontzettend veel te brengen. Wekelijks pinnen we een bedrag van 150,- euro voor de boodschappen en extra dingen. Afgelopen week hadden we zelfs 45,- euro over en op deze manier kunnen we extra leuke dingen ondernemen!

Het boodschappen geld kan straks uiteraard naar beneden als we hier met z’n drieën wonen maar voor nu maken we er een sport van om zo goedkoop mogelijk boodschappen te doen. Stiekem is dat best leuk om daarmee bezig te zijn.

Hoeveel geld geven jullie uit aan boodschappen? En ben je eigenlijk wel bewust van wat je uitgeeft? ik merk dat wij het gemakkelijker uitgeven door de pinpas door het apparaat te halen. Terwijl we rustiger aan doen met contant geld, gek toch?

 

6 december 2017 door