Liefde is soms loslaten..
Scheiden doe je niet omdat het zo gezellig is. Iedereen die kiest voor het huwelijk doet dit in de veronderstelling om het hele leven met elkaar verder te gaan, er voor elkaar te zijn in voor- en tegenspoed en in ziekte en gezondheid.
Je gaat niet trouwen om vervolgens ooit weer te willen scheiden. Op het moment dat je kiest voor het huwelijk ga je daar met z’n tweeën onvoorwaardelijk voor maar soms, net zoals bij ons is er zoveel gebeurd dat je samen tot de conclusie komt dat liefde soms ook loslaten is.
Scheiden maakt het anders als er kinderen in het spel zijn.
Het is moeilijk om dit tegen je omgeving te vertellen en vooral als je eigenlijk nog heel veel van elkaar houdt, alleen dan op een andere manier zoals de bedoeling is als je samen voor het huwelijk kiest.
De relatie zelf maakt voor mensen vaak niet eens uit, dat kan en gebeurd vaak in de wereld. Misschien zelfs wel tè vaak en tè gemakkelijk. Laten we die discussie een andere keer voeren maar als er kinderen in het spel zijn dan krijgen de mensen hartkloppingen.
Ik snap dat wel. Die hartkloppingen had ik ook toen het woordje ‘scheiden’ viel. Je denkt direct aan je kind. Hij mag absoluut niet de dupe woorden van het feit dat wij niet meer met elkaar samen verder kunnen of willen. James is ons geluk, ons alles, ons vlees & bloed, ons kleine mannetje waar wij allebei ontzettend veel van houden en dit ook allebei voor altijd zullen blijven doen.
Wij wonen nog steeds samen in èèn huis omdat we elkaar nog altijd heel gezellig vinden, wij de ouders van James zijn en op deze manier rustig en zorgvuldig kunnen bekijken wat de beste opties zijn voor de toekomst. Voor mij, voor hem maar ook voor James.
De oren beginnen te klapperen als mensen horen dat het goed gaat..
Als mensen horen dat wij ’s avonds een bordspel spelen met z’n allen, beginnen de oren te klapperen. Hoe is dat toch mogelijk? Nou heel simpel! Oke ik lieg. Natuurlijk was dit in het begin moeilijk en moesten wij hierin allebei onze weg vinden maar nu verloopt alles soepel.
Ik kan juist de tegenovergestelde situatie niet voorstellen. Hoe kun je elkaar zo intens ‘haten’ terwijl je zoveel jaren alles met elkaar hebt gedeeld? Het mooiste wat er bestaat, samen op de wereld hebt gezet? En zoveel jaren van elkaar hebt gehouden in voor- en tegenspoed en blablablabla.
Ieder huis heeft zijn kruis zei mijn moeder altijd. Er zullen best situaties zijn waarin het onmogelijk is om op een fijne en goede manier uit elkaar te gaan. En de kinderen helaas wèl de dupe zijn van een scheiding.
In het begin was ik teveel bezig met de meningen van andere mensen!
Het blijft moeilijk. Op dit moment is het prima voor ons zoals het is. We hebben lol, maken goede afspraken en we zijn er voor James op de momenten dat hij ons samen nodig heeft.
Het is natuurlijk wel zo dat deze situatie niet eindeloos kan duren. Er komt een moment dat wij apart van elkaar zullen gaan wonen. Ik denk dat de hartkloppingen van mensen alleen maar meer worden op het moment dat wij voor altijd, inclusief nieuwe partners, bij elkaar zouden blijven wonen. Dat is niet te doen, ongezond, gaat niet werken en op deze manier kun je ook niks met je nieuwe partner opbouwen.
In het begin was ik heel veel bezig met de meningen van andere mensen. Ik heb bijvoorbeeld veel moeite met het feit dat ik op formulieren wat betreft James moet aankruisen dat hij een kind is van gescheiden ouders. En waarom? Omdat de mens hier dan vaak een negatief oordeel over heeft terwijl dat dus echt niet in alle situaties het geval is.
Is het kind de dupe van een scheiding?
Het is kennelijk veel interessanter om het te hebben over een vechtscheiding dan over een situatie waarin het ‘vlekkeloos’ verloopt. Een kind hoeft niet altijd de dupe te zijn van een scheiding. Oh ja, en dan de mensen die zeggen: ‘Lon, je bent er nog niet’ ‘Er moet nog zoveel geregeld worden’ of ‘Geloof me nou, dit blijft echt niet zo goed gaan’ dat gaat het ene oor in en het andere weer kei hard uit.
De moeilijkste momenten zullen vast en zeker nog komen maar ik ben er van overtuigd dat wij geen ruzie krijgen over een tafel, een stoel of een tv. Hoewel ik die tv liever zelf houd dus daar zal ik zo maar eens over beginnen 😉
Alle gekheid op een stokje en het klinkt misschien gek, maar alles gebeurd vanuit liefde. Niet perse alleen voor James maar ik gun hem ook het allerbeste. Reken maar dat ik uiteindelijk in zijn nieuwe woning help met verven ook al is het een kleur die ik afschuwelijk vind! 😉
Wat vind jij? Is een kind altijd de dupe van een scheiding of ken jij ook situaties waarin het prima verloopt?
2 Reacties
Kinderen! En mijn beste Lonneke, dat geldt niet alleen voor kleine kinderen. Met mijn 66 jaar en in vechtscheiding en C.U. En een berg medicatie en geen hulp meer, want niet te betalen zolang je fiscaal partner bent en financieel klem, zou ik de hulp van mijn kinderen op prijs stellen. Helaas. De een houdt zich neutraal bedankt dat pa bij hem op zolder slaapt en de ander heeft de kant van pa gekozen. Doe vooral NIET als ik door altijd aan de ander, ja ook je kind, te denken. Denk vooral eerst aan je eigen welbevinden en handel vanuit dat gezichtspunt. Er is een zegswijze die ik me had horen aan te trekken, maar niet heb gedaan. Jij kunt dat nog doen omdat je jong bent. Het gaat als volgt: “Heb je naaste lief zoals je je zelf liefhebt. “Dat wil zeggen, dat als je niet van jezelf houdt, dus bijvoorbeeld jezelf op de tweede plaats stelt, je ook de ander niet kunt liefhebben. Eerst aan jezelf denken of jezelf op de eerst plaats stellen is dus geen egotrippen, maar domweg een must! Het is een voorwaarde voor een blijvende goede relatie. Als ik dat eerder had begrepen dan was ik veel eerder weggegaan bij de narcistische echtgenoot. Dan had ik mijn kinderen ook beter innen opvoeden en ze mooiere waarden. kunnen meegeven. Lieve groeten van Gre.
Ik denk dat kinderen pas de dupe zijn van een scheiding als het een vechtscheiding is. En dan met name waarin het kind gebruikt wordt door 1 of beide ouders om de ander te kwetsen of iets in die zin.
Ik denk overigens ook dat kinderen de dupe zijn als ouders ten gunste van het kind perse bij elkaar willen blijven, daar waar het voor alle partijen en het kind gewoon beter zou zijn om wel uit elkaar te gaan. (Ruzies, spanningen, sarcasme)
En daar bedoel ik overigens niet jullie situatie mee! Mooi om te lezen hoe jullie dit doen!