Het is tijd voor een gastblog. Mijn oom, Leo, schrijft over hoe het is om in een ander land te wonen terwijl je familie allemaal nog in Nederland woont. Ondanks dat ze daar al een lange tijd hun leven op hebben gebouwd en het daar ontzettend naar hun zin hebben valt het soms tegen als er in Nederlands allerlei gezondheidsproblemen opspelen. Hij kan niet even op ziekenhuisbezoek en dat is niet altijd makkelijk. Benieuwd naar het verhaal van Oooooome Leo, lees dan verder!
Lonneke, Baby Lonneke, ja zo heet ze in mijn hoofd nog altijd. Het was zo’n rijtje: Sjef, Bram, Pim en Baby Lonneke. Zelfs nu terwijl ze getrouwd is en zelf een kei van een baby heeft, is het voor mij nog altijd Baby Lonneke.
We zien elkaar niet veel want ik woon in Texas. Al jaaaren, in feite ben ik al bijna 25 jaar Nederland uit. We genieten hier van het, meestal, geweldige weer, de ruimte en het hele makkelijke leventje. Onze drie kinderen doen het rustig aan, nog geen huwelijken, geen baby’s en de jongste is net net niet van de high school af.
Mensen vragen vaak wanneer we terug gaan naar Nederland maar daar hebben we geen plannen voor. We komen ieder jaar wel op bezoek om familie en vrienden te zien en om te blijven volgen en begrijpen waar de Nederlanders mee bezig zijn. Zo op afstand van je vaderland zitten heeft z’n gevolgen voor hoe je het nieuws beleefd. Hier is Nederland niet veel in het nieuws, behalve als het over water management gaat (New Orleans die nog wat van Nederland kan leren) en / of drugs (dat tolerante moeten ze hier nog effe aan wennen!).
25 jaar geleden was er geen internet, moest ik m’n Nederlandse krantje op laten sturen of een twee dagen oude krant voor veel geld in een speciale boekhandel kopen. Je luisterde naar de korte golf radio om op de hoogte te blijven en telefoneren was enorm duur.
Leve de technologie! Nu luisteren we en kijken online wat er in Nederland gebeurd en kunnen we bijpraten via Skype of een ander videoprogramma. Met Facebook live en periscopen van Twitter, en Face-time als je een iPhone hebt. Met de familie groepsapp wordt de wereld steeds meer een dorp.
We kunnen stroopwafels en speculaas in “HEB” halen (onze Albert Heijn) en Jenever is in de drank winkel in de downtown te koop.
Toch als je alle elektronische wonderen gebruikt en alle dranken en hapjes hier op tafel zet, blijft er nog altijd veel dat je mist: Bij de eerste heilige communie van m’n kleine nichtje zijn, aan de bar hangen met mijn zusje, bijpraten met m’n zwager die ik langer ken dan de jongste zus die ik heb en zo meer.
Koninginnedag (Oh ja nou Koningsdag), Carnaval, het gedoe rond Prinsjesdag en langs de zee bij het Kurhaus lopen. Vooral wanneer dan familie leden getroffen worden door gezondheidszorgen dan is het vervelend om op zo’n afstand te zitten. Nederland is en blijft ongeveer 10 uur bij ons vandaan.
Het lijkt misschien op die mensen die een stukje van hun been missen, ze hebben geweldige hulpstukken en ze rennen zelfs marathons maar toch voelen ze af en toe pijn of kriebel in dat stukje been dat er niet meer is. Well, zo kan ik met LonnekeSchrijft en Lonnekefilmt via de interwebs op de hoogte blijven in detail maar het blijft dus toch altijd een gemis want ze is er niet echt.
Van de zonnige kant bekeken zorgt de afstand ervoor dat je altijd met plezier weer verlangt naar de jaarlijkse toch overzee: De familie, de vrienden, Kroketten! EN mijn lieve Baby Lonneke!!!
Ohja hierbij een foto van de, toen nog ongecrohnde, Lonneke toen ze bij ons op bezoek was in Taxes, Jaaaren geleden!
Geschreven door Leo, oom van Lonneke.
Geen reacties