Ik ben ziek, geen ongeïnteresseerde verlate homo puber!

Chronisch ziek en vallen op hetzelfde geslacht komt overeen?!

Hallo, mijn naam is Lonneke, 25 jaar, moeder van James en ik heb de ziekte van Crohn in mijn darmen, de ziekte van Bechterew in mijn gewrichten, Uveïtis aan mijn ogen, astma aan mijn longen, Hidradenitis Suppurativa op mijn huid en ik val op vrouwen. Oh shit, de laatste hoort niet in dit rijtje thuis maar moet ik wel opnoemen anders komt die vraag hoe dan ook later in het gesprek.

Chronisch ziek en vallen op hetzelfde geslacht ‘sleep’ je jouw hele leven mee. Hoe je het ook wendt of keert, het komt beide overal aan bod. Als ik mezelf voorstel op een cursus en vertel dat ik een kind heb, vragen ze automatisch hoelang ik al samen ben met mijn vriend.

Het is niet iets wat ik mensen kwalijk neem maar vermoeiend is het wel. Je kunt de situatie nauwelijks uitleggen zonder je levensverhaal op tafel te gooien.

Ik kies vaker voor de makkelijke versie.

De gemakkelijkere versie is: Ik heb een vriendin en daarmee een kind. Dan hebben we het alleen het feit nog waarom ik ongeïnteresseerd en vermoeid overkom. Dit komt later in het artikel. Als je al jaren blogt en je artikelen over het hele web zweven, mensen je herkennen van artikelen of foto’s is de makkelijkere versie niet meer relevant is.

Ja, daar heb ik zelf voor gekozen en nee, daar heb ik niet altijd zin in. Dat is de consequentie die ik accepteer. Het is wat het is en dat neem ik voorlief. Ik sta voor gelijkheid in iedere vorm dan ook en ik ben alsnog eerder verplicht om mijn verhaal te delen dan een ander. Het ligt vast aan het feit dat ik mezelf verplicht voel en niet ben, om het te vertellen maar het maakt het makkelijker om een gesprek met iemand te beginnen.

Een ongeïnteresseerde verlate (homo) puber.

Oké, nu nog de uitleg over de ongeïnteresseerde verlate (homo) puber. Ik ben chronisch ziek en hoewel je niet precies kunt zien waar ik last van heb, zien mensen die mij goed kennen wel als ik ergens last van heb. Dit is ook een zweverig gebied waar niemand iets mee kan zonder uitleg. Als ik het niet uitleg laat ik blijkbaar een ongeïnteresseerde houding zien terwijl ik dan uitgeput ben door mijn ziektes.

Dit is automatisch een negatief beeld wat ik aan mensen weggeef. Je kunt stellen dat het probleem vooral bij de ander ligt omdat zij geen vooroordelen mogen hebben. In de praktijk loopt dit anders. Niemand wil in het eerste contact een negatief beeld over jezelf weggeven. Ik voel me wederom genoodzaakt om te vertellen waarom ik soms overkom als een ongeïnteresseerde puber.

Brullend belde ik mijn moeder op.

‘Waarom zit je er zo ongeïnteresseerd bij? Je wil toch wat leren? Je zit hier toch voor jezelf? Ga rechtop zitten!’ De eerste keer dat ik deze woorden naar mij toegesmeten kreeg, werd ik gekwetst. Het deed pijn. Ik deed moeite om mijn tranen weg te slikken. Ik kroop in mijn schulp en nadat ik mijn moeder brullend had opgebeld, besefte ik dat ik hier iets mee moest.

Zij kon niet aan mijn subtiele neusje lezen dat ik chronisch ziek ben. Het is een tekortkoming van hen zelf om dan zo te reageren maar ik kan het ze niet kwalijk nemen. Moet ik dan altijd vertellen dat ik ziek ben? Het is sowieso iets waar ik mezelf nu bewust van ben. De uitdrukking op mijn gezicht na inspanning van mijn hersenen, spreekt boekdelen. Alleen de verkeerde.

Deze keer wilde ik mezelf niet nogmaals laten kwetsen. Ik heb direct verteld dat ik chronisch ziek ben en daardoor vermoeid of ongeïnteresseerd kan overkomen. Ik absoluut niet ongeïnteresseerd ben maar het op dat moment niet meer kan opbrengen om te doen alsof ik fit ben.

Het voelde prettig maar ook weer niet. Ik kreeg begrip maar meteen een stempel. Het is het een of het ander. Ik vind het lastig om hiermee om te gaan.

Herken jij dit en heb je tips, laat het weten in de comments!