Ik liep een trauma op
Persoonlijk

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik kom uit een ondernemingsfamilie.

Ik kom uit een ondernemingsfamilie. Mijn opa had een eigen zaak, mijn vader daarna ook en ook mijn broer werkt voor zichzelf. Terwijl mijn ouders aan het werk waren in de winkel, speelde wij boven tussen de fietsenbanden. Dit was werkelijk een geweldige tijd. Hoe vaak mijn ouders wel niet naar boven zijn gelopen om te vragen of we het rustiger aan wilde doen, is niet te tellen.

Het huis boven de winkel werd te klein en dus gingen we verhuizen. Geen ramp want we eindigde een paar straten verderop in een leuk groter huis. Het was wel even anders. Mijn ouders waren nog steeds aan het werk in de winkel maar wij gingen uit school gewoon naar huis. In de winkel was nu niks meer te zoeken.. In het begin was er een thuisoppas die mij ophaalde van school mij de uren daarna opving. Mijn broers waren al wat ouder dus die gingen hen eigen gang!

Een paar jaar later, mocht ik uit school zelf naar de winkel fietsen, deed ik mijn verhaal bij mijn moeder en aten we samen een koekje en dan ging ik zelf naar huis. Meestal ging ik buitenspelen. Wij zijn dus allemaal erg zelfstandig opgevoed. Mijn moeder zegt weleens dat ik een model kind was.Ā Ik belde zelfs op naar de winkel om te vragen of ik een soepje mocht. Dit was puur voor het idee hoor want ik had er vast al een aantal achter mijn kiezen gestopt! šŸ˜‰

Hard werken voor je geld, zo zijn wij opgevoed!

Dat je hard moet werken om je geld te verdienen is er bij ons dus zo ongeveer ingeslagen. Een bijbaantje was dan ook de normaalste zaak van de wereld voor ons. En ik, als ik nu terug kijk, heb heel wat bijbaantjes versleten!

Een van de opmerkelijkste bijbaantjes voor mij is dat ik in het ziekenhuis heb gewerkt. Dit was dan ook meteen mijn allereerste baantje met een super goed salaris voor die tijd. Ik moest op zaterdag & op zondag 4 uur lang poetsen en tikte daarmee makkelijker de 300,- euro per maand aan. Iedereen kreeg een eigen afdeling zodat je precies wist wat je moest doen.

De helft van de tijd zaten we midden in het ziekenhuis, op het dakterras tussen de containers, stiekem te roken maar we waren aan het ‘werk’. Mijn angst voor het ziekenhuis was er toen nog niet maar is wel daar ontstaan. Mijn smetvrees trouwens ook, omdat ik vanaf toen wist hoe goed er gepoetst werd in het ziekenhuis! šŸ˜‰ Gelukkig is dit nu allemaal veranderd.

Mijn afdeling was de hartbewaking. Ik zal de eerste dag nooit meer vergeten. Met veel plezier naar het werk ging ik niet. Ik deed het puur voor het geld zoals de meeste jeugd doet bij een bijbaantje. Hoewel je natuurlijk altijd tegen je baas verteld hoe geweldig leuk je het vindt om maar zolang mogelijk voor hem aan het werk te kunnen.

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik liep met een jongen mee die mij de weg wees in het ziekenhuis. Dit verliep prima. Ik kreeg uitleg over de schoonmaakmiddelen en een lijst met wat er allemaal op een kamer gedaan moest worden.

De eerste dag alleen verloopt altijd anders dan je hebt geleerd. Het is nog even zoeken en klungelen naar de juiste werkwijze.

Ik ging een kamer in waar een patiƫnt op bed lag met allerlei draadjes aan zijn lichaam. Dat is niet vreemd voor een hartbewaking maar op het moment dat ik met mijn dweil onder mijn arm naast de patiƫnt liep om het laatste stukje van zijn kamer te dweilen, ging het mis.

Er gingen van allerlei piepjes af en binnen no time stonden er minstens 5 artsen in de kamer. Terwijl zij begonnen met een reanimatie stond ik met open mond te kijken. Ik was bang dat ik ergens tegenaan was gelopen met mijn dweil. Gelukkig was dat niet het geval.

Dit had een grote impact op mij als persoon. Ik was 14 jaar en bezig met mijn eerste bijbaantje. Deze jongen is later die nacht overleden. Ik heb daar een trauma aan overgehouden. Vanaf die dag ben ik bang om kamers in te lopen in het ziekenhuis en Ć¼berhaupt bang om in het ziekenhuis te zijn.

Ik bleef daar werken omdat het zo goed uitbetaalde. Leuk vond ik het niet meer. Merijn moest iedere weekend stiekem met mij mee lopen naar de kelder van het ziekenhuis. Daar moest ik mijn poetskar ophalen maar ik durfde niet meer alleen.

Een tijd daarna werd ik zelf ziek en de angst voor het ziekenhuis alleen maar groter. Ik ben toen gestopt.

Het feit dat de meeste mensen beter worden in het ziekenhuis zag ik toen niet in. Ik associeerde het ziekenhuis vooral met de dood door wat ik daar had meegemaakt.

Ik ben benieuwd wat jullie deden voor je eerste bijbaantje? Heb je daar ook iets traumatisch meegemaakt? Of in een andere situatie? Laat het weten in de comments dan kunnen we ervaringen delen!

(Visited 329 times, 1 visits today)

Vorig artikel Volgend artikel

You Might Also Like

1 reactie

  • Reageer Iris 5 maart 2017 om 14:48

    Zo dat is zeker heftig om mee te maken en op die leeftijd. Dat je nog door ben gegaan knap. Ik heb geen bijbaantje gehad

  • Schrijf een reactie

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.