Het moederschap valt me zwaar!

Ik heb James zolang mogelijk in maat 56 gepropt maar nu past het echt niet meer!

James is twee maanden oud en wat gaat de tijd toch snel. Het cliché is echt waar. Als ik nu een foto zie van een pasgeboren baby dan is James zo groot. Terwijl hij nog klein is vergeleken met zijn grote neef Sam die maar 4 maanden ouder is.

Hij slaapt inmiddels niet meer van voeding tot voeding. Dat stukje is er snel vanaf gegaan. Ik hoor James nu langzaam wakker worden en gaat dan op zijn manier kletsen tegen de knuffels in zijn bed.

Het is prachtig om te zien hoe hij groeit en steeds meer kan. Het was wel even slikken hoor, toen ik hem voor het eerst maatje 62 aan moest doen. Ik heb hem zo lang mogelijk in maat 56 gepropt maar nu past het echt niet meer! 😉

Ik weet nog goed dat ik aan mijn moeder vroeg wie er dan ’s nachts bij ons bleef. James was net geboren, plots was ik moeder maar ik had nog nooit een baby verschoond. Het is eigenlijk gewoon vanzelf gegaan maar dat ging niet meteen perfect. Ik denk dat James wel 10x zijn kleding heeft ondergeplast omdat ik steeds het doekje op zijn pieliewielie vergat neer te leggen als ik hem ging verschonen. Of hij was nog niet klaar met zijn piccalilly- prakje te produceren en dan spoot het van de commode af.

Een onzekere moeder.

De eerste keer naar het consultatiebureau werd ik onzeker toen ik keek naar andere ouders. Jeetje, wat kunnen hen dat snel!’. Ik zit nu nog steeds iedere morgen te hannesen om zijn armpjes fatsoenlijk door zijn fruitje te halen. Ik ben blij als die een t-shirt aan kan, dat gaat een stuk sneller.

Is het niet te koud? Of toch te warm? We liepen in het begin iedere 5 minuten zijn kamertje binnen om te kijken hoe het met hem ging. Ik deed dan de deken van hem af want dan was het te warm. Ga maar slapen, het is goedzo!’ zei Merijn dan. Ik liep na 10 minuten opnieuw naar zijn kamertje om toch de deken over hem heen te leggen omdat het misschien toch wel te koud was voor hem.

Een kind hebben is ‘zorgen’.

Gelukkig is James snel met de nacht doorslapen maar toen we afgelopen week konden spreken van een ritme, gooide hij alles weer om. De laatste fles is nu niet mee om 23:00 uur maar om 21:00 uur en zo veranderd dit nog iedere dag.

Het mooiste maar ik denk ook de zwaarste periode uit je leven. Iedereen die James komt bezoeken ziet hem lief lachen en schattig zijn maar zo gaat het natuurlijk niet 24 uur per dag.

Een kind hebben is zorgen. Ik heb vorige week voor de tweede keer met hem naar de huisarts geweest. Er kwam een hoop troep uit zijn oortje en het zag er niet goed uit. Ik heb mezelf wel 10x voor mijn kop geslagen. Hoe kon ik dat nu niet doorhebben? Waarom viel het mij niet eerder op? Hij moest veel pijn hebben gehad aldus de dokter. Waarom heb ik dat niet gezien? Hij huilt natuurlijk wel vaker.. Ik vond het vreselijk om te horen. Dit zal mij niet snel meer gebeuren.

Het moederschap valt me zwaar.

Mijn persoonlijke situatie is ook veranderd. Ik slaap al vijf jaar lang iedere middag twee uur omdat ik anders he teinde van de dag niet haal. Nu is dat niet meer van toepassing. Als James slaapt ben ik aan het rennen om ons huisje weer schoon te krijgen voordat de volgende spuugdoeken weer op de grond liggen.

Als ik ’s ochtends rond een uur of half zes gewerkt wordt denk ik: ‘ik kan niet meer!’. Ik geef hem de fles en twee minuten later stap ik vrolijk uit bed om alles te regelen in huis. Ik krijg meer energie van mijn mannetje. Ik zeg altijd onze Max gedag, maak een ontbijtje en zet alvast een was aan.

Het moederschap valt me soms best zwaar. Ik ben chronisch ziek en dat valt niet altijd goed te combineren met een baby. James maakt een hoop goed, hij hoeft meer een keer te lachen en ik ben weer vrolijk.

Hoe is dit bij jullie? Vinden jullie het moederschap zwaar of gaat het allemaal vlekkeloos? Laat het weten in de comments.