Een MRI-scan van mijn hoofd!

Een drukke dag voor de boeg.

Ik heb een lange dag voor de boeg. De wekker gaat vroeg. James moet naar de peuterspeelzaal. Merijn is vrij en Lisa heeft een avonddienst. Ik vind het fijn om hem zelf naar de peuterspeelzaal te brengen. Hij is nu net een beetje gewend aan het feit dat ik hem wegbreng, even mee speel en weer wegga.

Als ik terugben doen we een simpel spelletje met z’n drieën: Wormen. Het is in ieder geval afleiding. De tijd gaat snel en voordat ik het weet moet James weer opgehaald worden. Deze keer ga ik samen met Merijn. We gaan wat eerder zodat we nog even kunnen spieken hoe hij erbij zit.

Ze hebben het over de herfst. Oh ja, James had huiswerk vorige week. We moeten naar het bos om van alles wat betrekking heeft tot de herfst, mee te nemen. Ze zullen wel gaan knutselen, gok ik. James heeft het naar zijn zin gehad. Ik zie het in zijn ogen en hij laat ons vol trots zijn verfwerk zien.

Ik ben zenuachtig voor de MRI- scan.

Eenmaal thuisgekomen plof ik even op de bank naast James, nog heel even want ik moet naar het ziekenhuis. Lisa pakt ze spullen, ik kleed mezelf om want je mag geen metale dingen aan je broek hebben zitten en we kunnen gaan.

Ik ben zenuwachtig. Ik app mijn moeder waar ik een goede dosis geruststellende woorden van mee krijg. ‘Denk maar aan iets leuks Lon, het is zo weer voorbij!’. Ik vind het gek dat ik zo zenuwachtig ben want ik weet immers hoe het onderzoek verloopt.

Bij de arts had ik aangegeven dat ik een MRI-scan van mijn hoofd niet prettig vindt. Ik kreeg een recept mee: Oxezepam. Hier wordt je lekker rustig van. Het onderzoek stelt in principe weinig voor. Je gaat op een soort brancard liggen, wordt in een tunnel geschoven en 25 minuten later rol je er weer uit en is alles klaar.

Toch ben ik zenuwachtig. Ik denk dat ik teveel heb meegemaakt in het ziekenhuis waardoor mijn zenuwen komen. En het speelt mee dat we opnieuw naar de kelder moeten van het ziekenhuis. In een vorig artikel beschrijf ik waarom ik dit zo vervelend vind. Ik heb hierbij een trauma opgelopen waardoor ik deze plek liever vermijd.

Een eindeloze cirkel waar ik in zit.

Helaas. Ik heb geen keus. Wederom niet. Het is toch wat als je chronisch ziek bent, op een of andere manier kom je nooit meer los van het ziekenhuis. Letterlijk en figuurlijk. Je bent er vaker mee bezig dan men zou denken. Ik ben bijvoorbeeld al dagen bezig met de gedachte over de uitslag van de MRI-scan.

Het brengt nou eenmaal een hoop spanningen met zich mee die dan weer niet goed zijn voor de ziekte van Crohn en zo blijf je in die cirkel. Die eindeloze cirkel die ik prima rond kan fietsen met af en toe een hobbel maar soms misselijkmakend is en te veel wordt!

Lisa mag mee naar binnen. Een geluk bij ongeluk zullen we maar zeggen. Ik ga op de koude brancard liggen, doe een sexy badmutsje op, Lisa ook. Ik krijg uitleg en ik rol de tunnel in.

Ik heb een spoedknop in mijn handen. Een fijn gevoel want het is énorm krap in die tunnel. Het vervelende aan dit onderzoek is, dat je nog een kap over je hoofd krijgt. Je zit dus echt gevangen. Een soort van ijshockeyhelm alleen dan anders en dan ook nog eens in een tunnel.

Er wordt een spiegeltje geinstalleerd waardoor ik Lisa kan zien. Dat geeft een veilig gevoel. Het onderzoek gaat van start. In mijn oren zitten oordopjes en we krijgen allebei een koptelefoon op. De MRI-scan maakt een hard geluid tijdens het scannen, de koptelefoon laat het geluid verdempen. Dat doordringende geluid hoor ik nu nog steeds als ik mijn ogen dicht doe.

Bang voor de uitslag van de MRI- scan.

Tijdens het onderzoek gaan mijn gedachtes overal heen. De geruststellende woorden van mijn moeder ben ik even kwijt. Wat als er iets de zien is in mijn hoofd wat daar niet hoort? Laten we eerlijk zijn. De meeste angst zit bij een tumor in je hoofd. Niet dat mijn gedachte hier dagelijks naar toe gaan maar op dit soort momenten met zulke onderzoeken kan ik niet ontkennen dat ik hier nooit overnadenk.

En ja, ik vroeg mezelf ook af of de arts naderhand kon aflezen van mijn hersenen waar mijn gedachte naar uit gingen. Ik probeerde mezelf niet gek te maken en iedere keer als ik afgleed naar andere gedachtes haalde ik James zijn gezicht tevoorschijn. Dat hielp. Hoop ik. Ik zal het eens bespreken als ik de uitslag krijg van deze MRI.

Het is algemeen bekend dat er vanuit een MRI- scan een hoop lawaai komt. Ik vraag mezelf af waarom de toon van dat geluid bij iedere opname verschild. Het schijnt zo te zijn dat een MRI- beeld enkele tienduizenden keren moet schakelen. Het snelle schakkelen zorgt voor het repeterende geluid. Het kan per onderzoek verschillend zijn, het ligt eraan wat de radioloog wil zien.

Lisa en ik hebben meerder malen oogcontact. Ze gebaard dat ik mijn ogen dicht moet doen en dat lijkt mij een goed plan. Het viel mee. De tijd gaat snel. Ik rol de MRI-scan uit, doe mijn kleding aan en stap in mijn auto op weg naar mijn vrijwiligerswerk.

Ik heb het weer gehad voor vandaag. Lekker knuffelen met James en dan op bed rusten. Dit is een typische zware dag voor mij. De uitslag laat nog even op zich wachten en ik probeer dit ook in mijn hoofd te parkeren. Wordt vervolgt.