De grootste les uit je leven is accepteren!
De tijd dat ik schreeuwend en scheldend naar de scheids liep om te vertellen dat het écht geen buitenspel was, is voorbij. Het speelt mee dat ik ouder en hopelijk wijzer ben geworden maar ook het feit dat ik anders ben gaan denken.
De grootste les in je leven is het accepteren van dingen die in je omgeving gebeuren. Je moet accepteren wat je niet meer kunt veranderen. De mens probeert de controle te houden door te denken, we denken, plannen en piekeren. We proberen onzekerheid te verbannen uit ons hoofd maar veel dingen in het leven kunnen we nou eenmaal niet controleren en moet je accepteren.
Ik kon mezelf vroeger snel opwinden als er onrecht in het spel was. Ik probeerde doormiddel van schelden en schreeuwen invloed te hebben op het spel. Dat was tevergeefs en dat is altijd het geval als het om voetbal gaat. Jij hebt daar als speler geen invloed op. Jij bent de speler, hij de scheids en hij beslist.
Accepteren van dingen waar je invloed op hebt, kost tijd!
Je moet het accepteren. Er is niks aan te doen dus waarom zou je tijd steken in iets wat toch niet veranderd? dat is moeilijk want dat zit in de aard van het beestje. Het heeft geen toegevoegde waarde, het zal je hoogstens opluchten door jezelf op zo’n manier te uiten.
En zo zijn er meer dingen in het leven waarop je geen invloed hebt. Bijvoorbeeld het weer. Je kunt jezelf druk maken over het feit dat het regent of omdat het zo benauwd is maar daar kun je niks aan veranderen. Je moet het accepteren en het er laten zijn.
Accepteren van dingen waar je geen invloed op hebt, kost tijd en voor als het om dingen gaat die belangrijk zijn. Je gezondheid bijvoorbeeld. Iedereen wil even in een goede gezondheid, je kunt hier een bijdrage in leven door gezond te leven maar het is geen garantie dat je gezond blijft.
In dat proces komen verschillende emoties naar boven!
Ik vond het niet moeilijk om te accepteren dat ik ziek was geworden. Ik vond het wél moeilijk om bepaalde activiteiten niet meer te kunnen die ik voorheen kon als de beste. Dat is een proces waar je doorheen moet. In dat proces komen verschillende emoties naar boven: Verdriet, boosheid, angst, onbegrip, onzekerheid en als je dit alles hebt doorlopen, gevoelt hebt, dan kun je proberen om het een plekje te geven.
Het accepteren van activiteiten die ik nu niet of minder goed kan vind ik nog steeds moeilijk. Op de momenten dat ik aan het voetballen of tennissen ben, wil ik alles geven en dat doe ik ook maar zelfs dan haal ik het niet om te komen waar ik ooit was. De frustratie ondervindt ik daarvan nog steeds, dat is een emotie die naar boven komt en je er naar mijn idee moet laten zijn zoals hij er is.
Het wegstoppen van emoties heeft geen zin, ze komen vroeg of laat tóch wel terug omdat je ze op dat moment niet hebt verwerkt. Het zal aan je blijven knagen. Ik doorloop die emotie, uit deze en dan niet door te schelden en schreeuwen maar huilen komt nog steeds af en toe naar boven. En zodra ik in de positie ben om het te relativeren, besef ik mezelf dat het geen zin heeft om zo te reageren, het lucht slechts even op maar daarna moet je weer met beide benen op de grond staan.
Soms heb je hulp nodig van je naasten!
Steeds vaker lukt het mij om dit alleen te doen maar soms, als het even niet lukt, heb ik hulp nodig van mijn familie of vrienden. Soms is dat kei hard: ‘Lon, je bent ziek!’ en dat schudt mij dan weer even wakker. Oh ja, ik ben ziek. Het hoeft niet meer zo goed te zijn als voorheen. Het gaat om het plezier wat je eruit haalt en de voldoening om bijvoorbeeld te sporten.
Accepteren is een kwestie van doen. Je moet het niet alleen begrijpen maar ook uitvoeren. Heb jij moeite om dingen te accepteren zoals ze zijn? Waarop heb je invloed in het leven?
1 reactie
Dag mn beste Lonneke, Na 50 jaar heb ik nog altijd niet geaccepteerd dat colitis ulcerosa mijn plannen voor de toekomst heeft gedwarsboomd en dat nog altijd doet. Ik leg me dan ook niet neer bij mijn ziekte en blijf naar oplossingen zoeken om mijn lijf in een zo goed mogelijke conditie te houden. Bloedgroependieet, niet in de avonduren warm eten maar ergens tussen 12 en 14 uur. Op tijd naar bed, geen alcohol, orthomoleculaire oplossingen om mn lever goed te houden, wandelen.
Ik heb alle keren dat ik door mijn echtgenoot onheus ben behandeld, vernederd en geslagen dit genoteerd en toen de maat vol was, hem aangegeven. Ik weiger me erbij neer te leggen dat de zaak is geseponeerd! Ik weiger de pesterijen door de buren die door hem zijn ingegeven te accepteren.
Ik knok, ondanks mijn ziekte en een combi van rotmedicijnen die me uitputten (thioguanine, Vedolizumab, prednisolon en Budenofalk), om die pesterijen het hoofd te bieden; heb ik zelfs een wapen(tje) in huis. Me niet bij onterechte en onrechtvaardige omstandigheden neerleggen heb ik in de genen! Als ik tegen mijn genen moet gaan vechten door me neer te leggen bij onontkoombare feiten dan gaat het pas echt knagen. En dat is langdurige stress en die is veel fnuikender dan kortdurende stress die je ondervindt door even flink te knokken.
Dankzij de opvoeding die mijn ouders mij gaven, dankzij mijn vechten, ben ik er nog. Als ik me had neergelegd bij wat me allemaal overkwam in het verleden dan zou ik nu al 7x dood zijn geweest.
Als mijn ouders, mijn ooms en tantes ( 8 in totaal) zich in de oorlog hadden neer gelegd bij wat onontkoombaar leek en niet in verzet waren gegaan dan waren er een heleboel mensen nooit geboren. Ik niet en jij misschien ook niet. Als mijn neef van 66 nooit marinier was geworden, met hem nog veel meer jonge mannen, en niet had gevochten tegen Desi Bouterse in de rimboe van Suriname dan waren er heel veel Surinaamse mensen meer omgekomen. Als mijn vader niet met zijn kuchje naar de dokter was gegaan en zich er bij had neergelegd dan was hij doodgegaan aan stembandkanker.
Ga je accoord met feiten of gebeurtenissen of een falende gezondheid die onontkoombaar lijken te zijn dan heb je bijvoorbaat al verloren. Het leven met een ziekte is een strijd die je moet voeren om niet ontijdig dood te gaan. Jij tennist en voetbalt, maar er komt een tijd als je de vijftig bent gepasseerd, dat je merkt dat je lijf tropenjaren heeft gedraaid. Dan voel je je geen 50 maar 80. Dan heb je het misschien dan wel een plekje gegeven zoals je schrijft maar kun je er niet meer mee vooruit. Dus hoofd omhoog en er voor gaan is mijn devies. Plekjes geven is ontwijkingsgedrag, wegstopgedrag zo je wilt. En die rotplekjes gaan nooit weg, tenzij je bereid bent om opnieuw een vuist te maken.