Waarom vertellen we zo open over onze situatie?

Het begon met een vriendenclub die mijn blogs lazen.

Ik vond het als klein meisje interessant om websites te bouwen en blogs te lezen. Een onderwerp voor mijn blog bleef echter uit. Ik wist niet waar ik over moest schrijven, tot dat ik in het ziekenhuis terecht kwam.

De eerste dagen was ik te ziek om iets te ondernemen maar toen de diagnose werd gesteld en ik de juiste behandelmethode kreeg, voelde ik me al snel beter. Ik had tijd om iets voor mezelf te doen maar in het ziekenhuis is nauwelijks iets te doen. Met de laptop van mijn ouders kwam ik de dagen wel door.

Ik had geen zin om iedereen persoonlijk op de hoogte te stellen en hier was ook geen beginnen aan. We hebben nogal een grote familie en vriendenclub, begrijp je. Een blog starten was op dat moment ideaal. Op deze manier kon iedereen mijn artikelen lezen wanneer het hen uitkwam. Ik had toen rond de 200 bezoekers in de maand en dat waren alleen mensen uit mijn omgeving.

Drang om te schrijven.

De drang om te schrijven heb ik altijd al gehad. Het onderwerp ontbrak en dit veranderde toen ik ziek werd. Dit was inspiratie en buiten dat goed om mijn gevoelens te uiten. Dit was in die tijd nogal een probleem. Maar schrijven ging prima en ook steeds beter over mijn gevoelens. Ik vond het fijn om dit in artikelen te verwerken en vanaf toen kreeg ik steeds meer lezers

Het trouwens, samenwonen en een kind krijgen gaf nóg meer inspiratie en inmiddels is het een must voor mij om dagelijks te zorgen voor een leuk artikel met het liefst een vleugje humor. Ik weet nog dat ik ineens een reactie kreeg van iemand die ik niet kende en dacht: ‘Huh wat doe jij op mijn blog?’

Ik ben trots op hoe wij het doen als ouders.

Ik kreeg steeds meer respons van mensen die op mijn blog terecht kwamen en zich herkende in mijn verhaal. Zij wilde hier over praten, stelde vragen en op deze manier liep de hobby van ‘schrijven’ uit de hand tot een tweede soort van kindje.

De artikelen die ik schrijf gaan over ons leven. Mijn doel is niet om alles zo perfect mogelijk te laten overkomen. Het is zoals het is. Mensen scheiden en wij helaas ook. Ik zou niet weten waarom ik dit zou moeten verbloemen op mijn blog.

Het is wel zo dat ik hier een lange tijd mee heb gewacht. Bewust. Dit was omdat ik het eerst zelf een plekje wilde geven voordat ik dit ging delen met de rest van de wereld. Dit is namate de jaren zijn verstreken dus anders geworden. Ik ben absoluut niet trots op het feit dat wij gaan scheiden. Dit hadden we beide nooit op deze manier gewild maar ik ben zeker trots op het feit hoe we hier nu op dit moment mee omgaan.

Foto’s op Social Media, wel of niet?

We hebben het als ouders wel vaak gehad over foto’s van James op mijn blog. Er zijn ontzettend veel foto’s die wij niet delen op Social Media. een goede mooie kwaliteitsfoto van James op mijn blog, zien wij niet als probleem.

Het wordt wellicht op een gegeven moment anders als hij wat ouder wordt. We zullen James dan minder vaak fotograferen voor mijn blog of video’s en iets minder vaak herkenbaar in beeld brengen. Nu voelt dit prima. James zijn gezicht veranderd nog zo snel dat ik me hier geen zorgen over maak.

Hoe zit dat bij jullie? posten jullie wel of geen foto’s van je kind in het openbaar? Ben jij ook zo open en eerlijk op je blog? Waarom wel of juist niet? Ik ben benieuwd. Laat het weten in de comments!