Browsing Tag

ziekenhuisleven

Persoonlijk

Mijn trauma locatie opzoeken, heftig!

Mijn eerste darmonderzoek was onmenselijk!

Het was april 2010 toen bij mij de ziekte van Crohn geconstateerd werd. Mijn ziekte van Crohn bleek al snel ernstig te zijn. Ik heb meerdere malen een darmonderzoek (coloscopie) moeten ondergaan. Je weet wel, zo’n slang die veel- te- dik is en via de achterkant naar binnen moet om je darmen te kunnen bekijken.

Mijn broer was datzelfde jaar ook geconstateerd met de ziekte van Crohn. Ik wist dus precies hoe zo’n darmonderzoek zou verlopen. Het was verschrikkelijk, vertelde hij en dat heb ik uiteindelijk ook zelf zo ervaren. Onmenselijk!

Mijn eerste darmonderzoek was een drama. Allebei mijn ouders waren erbij en stonden op de gang te wachten terwijl ze mij krijsend van de pijn op de onderzoekstafel hoorde liggen. Ik heb later gehoord dat mijn moeder bijna naar binnen wilde gaan om te kijken wat er aan de hand was. De arts reed mij met de rolstoel naar buiten. Ik ben nog nooit zo blij geweest om mijn ouders weer te zien. Het was een verschrikkelijk tijd.

Ik heb 10x geschreeuwd van de pijn en hard!

Je kunt voor het darmonderzoek kiezen voor een roesje. Dit deed ik uiteraard maar dat hielp niets. De darmonderzoeken die daarop volgde verliepen precies hetzelfde. Het onderzoek wat steeds terug komt in mijn hoofd is de keer dat mijn darmen verkeerd lagen. Drie verpleegkundige en de arts waren op mijn buik aan het duwen zodat de onderzoeksslang er goed tussendoor kon. Ik heb geschreeuwd van de pijn èn hard!

Het is logisch. Mijn darmen zaten vol ontstekingen. Ik kon nauwelijks eten, laat staan dat er een veel- te- dikke slang door al die ontstekingen heen moest. Ik heb toen gezworen dat ik nooit meer een darmonderzoek wilde ondergaan zonder narcose. Dit werd gehoord, althans voor èèn keer. Het darmonderzoek verliep wederom pijnlijk maar tijdens het onderzoek werd er een dubbele dosis Dormicum in mijn infuus gespoten waardoor ik iets minder mee kreeg van alles wat er gebeurde.

Dit darmonderzoek, op zo’n pijnlijke manier, heb ik wel 10x moeten ondergaan voordat ik werd doorgestuurd naar mijn huidige ziekenhuis.

Een levenloos lichaam bij de spoedeisende hulp!

De spoedeisende hulp was een plek waar ik regelmatig kwam door mijn klachten. Het was toen niet bekend wat er precies met mij aan de hand was. De medicijnen die ik voor mijn ziekte van Crohn had, brachten vaak nare bijwerkingen met zich mee waardoor ik uiteindelijk maar radeloos naar de spoed reed.

Prednison is zo’n medicijn. Ik werd in de ochtend wakker en kon mijn beide benen niet meer bewegen. Ik had zoveel pijn dat ik naar de auto ben gekregen. Ik kon geen stap meer verzetten. In het ziekenhuis, bij de spoedeisende hulp, werd ons verteld dat je bij het gebruik van Prednison op langere termijn, zonder iets te doen je benen kunt breken. Dit was bij mij niet het geval en de pijn trok later die dag langzaam weg..

De spoed zit in kelder van het ziekenhuis. Het mortuarium zit daar ook. Samen met mijn moeder was ik aan het wachten op arts toen er plotseling een levenloos lichaam voor bij kwam rijden. Dat gebeurd nou eenmaal in het ziekenhuis maar ik ben hier zo van geschrokken dat ik nooit meer, nu nog steeds niet, alleen in dezelfde ‘kelder’ wil lopen.

Ik heb een trauma opgelopen.

Ik heb in deze tijd een trauma opgelopen in dit ziekenhuis. Het werd voor mij steeds moeilijker om naar het ziekenhuis te gaan en dat terwijl ik deze locatie regelmatig moest bezichtigen. Ik werd toen toevallig overgeplaatst naar mijn huidige ziekenhuis. Zij hadden toen geen behandelmogelijkheden meer, anders had ik allang een stoma gehad.

Afgelopen week had ik opnieuw een afspraak in dat ziekenhuis. Ik moest namelijk de neuroloog voor het ‘flauwval’ probleem. Klik hier als je dit artikel nog niet hebt gelezen. Ik werd doorgestuurd via de huisarts en we besloten allebei (omdat we beide hopen dat het voor korte duur zou zijn) het in mijn plaatselijke ziekenhuis te laten onderzoeken.

De eerste keer bij de neuroloog ging prima. Ik liep weer naar dat ene bekende kamertje waar ik zoveel jaren geleden ook zat. Het was bizar om dezelfde neuroloog als jaren geleden weer te zien. In mijn leven is er zoveel veranderd in al die jaren en hij zit nog steeds in datzelfde kamertje. Heel apart. Deze neuroloog dacht toen der tijd dat ik MS had. Hij was blij om te zien dat het ‘goed’ met mij ging. Hoewel ik daar natuurlijk niet voor niets zat..

Het zweet brak mij uit toen ik weer naar die ene kelder moest.

Ik vertelde hem wat er aan de hand was. De neuroloog besloot een aantal onderzoeken te plannen om epilepsie en andere nare dingen in mijn hoofd uit te sluiten. Meestal ging mijn moeder altijd mee met dit soort nare onderzoeken maar zij zit in het zonnige Spanje. Lisa ging mee, zoals ze eigenlijk al maanden doet, zodra ik het ziekenhuis binnenliep en ik erachter kwam dat ik naar de kelder moest voor het onderzoek werd ik gespannen.

Ik balde mijn handen in een vuist, kneep in mijn eigen duimen en het zweet brak mij uit. Lisa liep als eerst de kelder in om te kijken of alles ‘oke’ was en er dit keer geen levenloos persoon op de brancard lag. Dit was niet het geval en dus liep ik verder naar mijn afspraak.

’s avonds kwamen de tranen.

Het onderzoek verliep prima maar ik wacht blij toen ik naar huis mocht. ’s avonds in bed kwamen de tranen. Het deed mij meer dan ik dacht om terug te zijn in dat ziekenhuis. Ik heb daar echt een trauma opgelopen, dat is wel duidelijk. Het is voor mij niet meer een plek die vertrouwd aanvoelt. Wat zeker een must is als patiënt zijnde. Je moet kunnen bouwen en vertrouwen op de artsen die rondlopen.

Een beetje spanning en afschuw van het ziekenhuis hebben meer mensen maar het moet geen extra spanningen opleveren. Gelukkig heb ik nog maar twee afspraken in dat ziekenhuis, mits alles goed is natuurlijk en mocht dat niet het geval zijn zal ik mezelf laten overplaatsen naar mijn huidige ziekenhuis. Wel zo makkelijk, daar zitten de rest van mijn artsen en qua communicatie over het medicijngebruik is dat efficiënter.

De volgende twee afspraken overleef ik vast nog wel maar het blijft bizar dat dit mij na zoveel jaren nog steeds herinnerd aan een hele nare vervelende tijd met ondraaglijke buikpijnen en onderzoeken.

Herken jij dit verhaal? Hoe ga jij hiermee om?! Laat het weten in de comments.

5 september 2017 door Lonnekedewin

De ziekte van crohn &zo

Marcos- therapie heeft veel gebracht in het leven – Lisa vertelt

Heb jij de vorige blog van Lisa nog niet gelezen? Klik dan hier voordat je verder leest!

Na de operatie kon ik pas ècht beginnen met aansterken.

Uiteindelijk ben ik een maand later op 15 september geopereerd. De operatie verliep goed. Ze hebben 15 cm dikke darm, 15 cm dunne darm en de blindedarm verwijderd. Er waren geen verdere complicaties en gelukkig ook geen ‘verklevingen’ in mijn buikholte gevonden.

Hierna kon ik pas ècht beginnen met aansterken en ik dacht dat ik nu beter was. Helaas. Ik zou medicijnen krijgen en een specifiek dieet, iedere 2 maanden Vitamine b12 spuiten bij de dokter halen, want het gedeelte darm dat deze vitamine opneemt hadden ze bij de operatie verwijderd. Ik moest gaan uitzoeken wat ik wel en niet kon eten want ik had nog heel veel last van mijn buik. Daarbij was ik ontzettend moe, waarschijnlijk nog van de narcose en al het gedoe voor die operatie.

Ik ging in behandeling bij een Marcos- therapeut.

Een jaar na de operatie was ik eigenlijk nog niet veel opgeschoten. Ik woog nog maar 45 kilo en was vel over been. Dat was het momentel dat ik besloot hulp te gaan zoeken bij een Marcos Therapeut. Mijn man Ralf had daar eerder al goede hulp aan gehad en misschien dat het voor mij ook iets kon betekenen. Dus ging ik in behandeling bij een Marcos- therapeut waar ik iedere maand een keer heen ging.

Heel vaak als ik iets gegeten had en ik last kreeg van mijn buik, dan kreeg het eten de schuld. In het jaar dat volgde met behulp van de Marcos- therapie (en mijn man Ralf) kwam ik erachter dat het niet het eten was waardoor ik last kreeg van mijn buik maar de manier waarop ik met mezelf omging. Dat klinkt misschien een beetje vaag maar ik ben er gaandeweg achter gekomen, dat ik toen der tijd leefde vanuit minwaarde. Eigenlijk vond ik het mezelf niet waard dat ik leefde.

Ik ben tegenwoordig trotste eigenaar van 2 littekens.

Tegenwoordig leef ik eigenlijk een heel gewoon leven. Ik heb geen medicijnen. Ik ga nooit naar het ziekenhuis voor controles, ik werk, ik sport en doe alles wat mensen zonder de ziekte van Crohn ook doen. Natuurlijk zijn er een aantal dingen waar ik rekening mee moet houden. Zo kan ik bijvoorbeeld geen kool of knol eten want dan weet ik dat ik binnen 15 minuten met gruwelijke buikpijn op het toilet zit. Behalve voor de boerenkoolstamppot, daar heb ik geen moeite mee en ik vond kool toch al nooit lekker 😉

Ik moet ook nog iedere 2 maanden een B12 spuit hebben, maar tegenwoordig heb ik deze zelf in huis en doet Ralf deze bij mij injecteren. Zodoende hoef ik dus daarvoor de deur niet meer uit. Mijn dagen moet ik tegenwoordig beter plannen en ik moet wat meer rust houden dan voordat ik ziek werd. Ik ben nu eenmaal wat sneller moe. Daarbij ben ik tegenwoordig de trotste eigenaar van 2 littekens welke mij herinneren aan een moeilijke periode die ik 7 jaar geleden gehad heb. 1 snee dwars over mijn buik en 1 ‘gaatje’ waar de drain heeft gezeten. Soms vind ik deze wat minder mooi, maar meestal weet ik dat dit me wel maakt wie ik ben!

Marcos- therapie heeft veel gebracht in het leven.

Omdat de Marcos therapie mij zoveel gebracht heeft in het leven, ben ik zelf ook de opleiding gaan volgen tot Marcos therapeut. Dit is een bijzondere opleiding, die je leert anders te kijken naar jezelf en anders te denken over de manier waarop je in het leven staat. Met behulp van kinesiologie en psychologie kwam ik erachter wie ik werkelijk ben.

Momenteel heb ik een praktijk aan huis, en help ik mensen die klachten of problemen hebben, net zoals ik die zelf ook had en heb. Want uiteindelijk zijn we gewoon allemaal mensen die onze weg en bestemming in het leven zoeken!

Lisa.

Bekijk hier het interview van Lisa over Chronisch ziek en werken!

Bedankt voor jouw openhartige verhaal. Wil je meer weten van Lisa, bekijk dan haar website handinhand-lisa of Like haar Facebookpagina. Heb jij ervaring met een Marcos therapeut, laat dan zeker even een reactie achter onder dit artikel!

14 augustus 2017 door Lonnekedewin

Een abces zo groot als een ei in mijn buik

De ziekte van crohn &zo

Er zat een abces ter grote van een ei in mijn buik – Lisa vertelt..

Lisa schrijft een gastblog over haar leven met de ziekte van Crohn.

Al snel werd de diagnose gesteld: Een blinde darmontsteking!

Ik zal mezelf eerst even voorstellen! Mijn naam is Lisa Lemmering- Cox. Ik woon in Gennep samen met mijn man Ralf en onze dochter van 4, Lynn. Ik heb sinds twee jaar een eigen bedrijf als begeleider voor mensen met een beperking en afgelopen jaar ben ik afgestudeerd als Marcos therapeut. Momenteel ben ik druk bezig met het opzetten van mijn praktijk als therapeut, maar daarover straks meer.

In het voorjaar van 2010 kochten Ralf en ik ons huis in Gennep. Ik was net klaar met mijn opleiding bewegingsagogiek en ik kon voor 32 aan de slag bij Dichtbij, de organisatie waar ik ook mijn stage had afgerond. Ik deed veel aan sport, fitness en volleybal. Het leven lachte mij toe.

Totdat ik van de een op de andere dag buikpijn kreeg. Ik kreeg heel veel buikpijn. Het werd steeds erger. Toen Ralf op een dinsdagavond thuis kwam van zijn werk zei hij: Dit gaat niet goed. Wij gaan NU naar het ziekenhuis! Eenmaal in het ziekenhuis werd al gauw de diagnose gesteld: Blinde darm ontsteking.

Er zat een abces ter grote van een ei in mijn buik.

Ik kreeg antibiotica en daarmee zou het goed moeten komen. Ze hebben mij 2 dagen in het ziekenhuis gehouden en daarna ging het inderdaad iets beter. Ik mocht naar huis, maar thuis werd het niet minder. Het kwam weer terug. Opnieuw naar het ziekenhuis. Om een lang verhaal kort te maken, de maanden die volgden gingen het zo een aantal keer opnieuw. Er ontstond geruzie tussen de artsen en chirurgen die de scan’s en echo’s anders beoordeelden. De een die absoluut niet wilde opereren en de andere die wel wilde opereren. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, als het weer wat beter ging..

Ik ging ondertussen kapot van de pijn. Daarbij zat er opeens een abces ter grote van een ei in mijn buik waar ik een drain in kreeg om de druk eraf te halen. Deze moest ik spoelen om de pus eruit te krijgen. Een echte diagnose had ik eigenlijk nog steeds niet. Dat het geen blindedarmontsteking was, dat was nu wel duidelijk. Na een maand was mijn vader het zat. Hij is ontzettend boos geworden op de artsen, waarna ze mij eindelijk overplaatsten naar een ander (beter) ziekenhuis.

Eindelijk de juiste diagnose: De ziekte van Crohn.

Eenmaal opgenomen in het betere ziekenhuis had ik binnen twee dagen de diagnose: De ziekte van Crohn. Wat een opluchting was dat, hier wisten ze eindelijk wat er met mij aan de hand was! Ik was nog steeds doodziek, maar toch gaf het veel rust toen ik wist wat er aan de hand was. Ze zouden mij gaan opereren maar voordat het zover was moesten de ontstekingen in mijn darmen tot rust komen. Weer een antibiotica.

Ondertussen was ik al 15 kilo afgevallen omdat ik geen eten binnen kon houden. Ik woog nog maar 47 kilo en dat was voor een operatie ook een groot risico. Ik moest aansterken en kreeg een dieet van alleen maar vloeibaar voedsel. De daaropvolgende maanden heb ik geleefd op Ensure en nog zo’n smerig vloeibaar goedje. Ik moest 3 kilo bijkomen anders was er geen operatie mogelijk.

Psychisch en emotioneel was ik helemaal gebroken.

Op 13 augustus stond de operatie gepland, maar kort daarvoor belde ze mij op om te vertellen dat dit niet ging lukken. Eerst was er te weinig personeel en daarna was de chirurg op vakantie. Ik kon het bijna niet geloven. Ik was al zo lang bezig met de diagnose, aansterken en toen wachten op de operatie en nu dit. Nog een maand vloeibaar voedsel en 3x per dag die drain spoelen. Psychisch en emotioneel was dat misschien nog wel de grootste klap. Ik was helemaal gebroken.

Ben jij benieuwd het verhaal van Lisa afloopt, kijk morgen dan op LonnekeSchrijft.nl. Lisa vertelt hierin hoe de operatie is verlopen en hoe het nu met haar gaat.

13 augustus 2017 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik kom uit een ondernemingsfamilie.

Ik kom uit een ondernemingsfamilie. Mijn opa had een eigen zaak, mijn vader daarna ook en ook mijn broer werkt voor zichzelf. Terwijl mijn ouders aan het werk waren in de winkel, speelde wij boven tussen de fietsenbanden. Dit was werkelijk een geweldige tijd. Hoe vaak mijn ouders wel niet naar boven zijn gelopen om te vragen of we het rustiger aan wilde doen, is niet te tellen.

Het huis boven de winkel werd te klein en dus gingen we verhuizen. Geen ramp want we eindigde een paar straten verderop in een leuk groter huis. Het was wel even anders. Mijn ouders waren nog steeds aan het werk in de winkel maar wij gingen uit school gewoon naar huis. In de winkel was nu niks meer te zoeken.. In het begin was er een thuisoppas die mij ophaalde van school mij de uren daarna opving. Mijn broers waren al wat ouder dus die gingen hen eigen gang!

Een paar jaar later, mocht ik uit school zelf naar de winkel fietsen, deed ik mijn verhaal bij mijn moeder en aten we samen een koekje en dan ging ik zelf naar huis. Meestal ging ik buitenspelen. Wij zijn dus allemaal erg zelfstandig opgevoed. Mijn moeder zegt weleens dat ik een model kind was. Ik belde zelfs op naar de winkel om te vragen of ik een soepje mocht. Dit was puur voor het idee hoor want ik had er vast al een aantal achter mijn kiezen gestopt! 😉

Hard werken voor je geld, zo zijn wij opgevoed!

Dat je hard moet werken om je geld te verdienen is er bij ons dus zo ongeveer ingeslagen. Een bijbaantje was dan ook de normaalste zaak van de wereld voor ons. En ik, als ik nu terug kijk, heb heel wat bijbaantjes versleten!

Een van de opmerkelijkste bijbaantjes voor mij is dat ik in het ziekenhuis heb gewerkt. Dit was dan ook meteen mijn allereerste baantje met een super goed salaris voor die tijd. Ik moest op zaterdag & op zondag 4 uur lang poetsen en tikte daarmee makkelijker de 300,- euro per maand aan. Iedereen kreeg een eigen afdeling zodat je precies wist wat je moest doen.

De helft van de tijd zaten we midden in het ziekenhuis, op het dakterras tussen de containers, stiekem te roken maar we waren aan het ‘werk’. Mijn angst voor het ziekenhuis was er toen nog niet maar is wel daar ontstaan. Mijn smetvrees trouwens ook, omdat ik vanaf toen wist hoe goed er gepoetst werd in het ziekenhuis! 😉 Gelukkig is dit nu allemaal veranderd.

Mijn afdeling was de hartbewaking. Ik zal de eerste dag nooit meer vergeten. Met veel plezier naar het werk ging ik niet. Ik deed het puur voor het geld zoals de meeste jeugd doet bij een bijbaantje. Hoewel je natuurlijk altijd tegen je baas verteld hoe geweldig leuk je het vindt om maar zolang mogelijk voor hem aan het werk te kunnen.

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik liep met een jongen mee die mij de weg wees in het ziekenhuis. Dit verliep prima. Ik kreeg uitleg over de schoonmaakmiddelen en een lijst met wat er allemaal op een kamer gedaan moest worden.

De eerste dag alleen verloopt altijd anders dan je hebt geleerd. Het is nog even zoeken en klungelen naar de juiste werkwijze.

Ik ging een kamer in waar een patiënt op bed lag met allerlei draadjes aan zijn lichaam. Dat is niet vreemd voor een hartbewaking maar op het moment dat ik met mijn dweil onder mijn arm naast de patiënt liep om het laatste stukje van zijn kamer te dweilen, ging het mis.

Er gingen van allerlei piepjes af en binnen no time stonden er minstens 5 artsen in de kamer. Terwijl zij begonnen met een reanimatie stond ik met open mond te kijken. Ik was bang dat ik ergens tegenaan was gelopen met mijn dweil. Gelukkig was dat niet het geval.

Dit had een grote impact op mij als persoon. Ik was 14 jaar en bezig met mijn eerste bijbaantje. Deze jongen is later die nacht overleden. Ik heb daar een trauma aan overgehouden. Vanaf die dag ben ik bang om kamers in te lopen in het ziekenhuis en überhaupt bang om in het ziekenhuis te zijn.

Ik bleef daar werken omdat het zo goed uitbetaalde. Leuk vond ik het niet meer. Merijn moest iedere weekend stiekem met mij mee lopen naar de kelder van het ziekenhuis. Daar moest ik mijn poetskar ophalen maar ik durfde niet meer alleen.

Een tijd daarna werd ik zelf ziek en de angst voor het ziekenhuis alleen maar groter. Ik ben toen gestopt.

Het feit dat de meeste mensen beter worden in het ziekenhuis zag ik toen niet in. Ik associeerde het ziekenhuis vooral met de dood door wat ik daar had meegemaakt.

Ik ben benieuwd wat jullie deden voor je eerste bijbaantje? Heb je daar ook iets traumatisch meegemaakt? Of in een andere situatie? Laat het weten in de comments dan kunnen we ervaringen delen!

5 maart 2017 door Lonnekedewin

De ziekte van crohn &zo

Tegen je kind vertellen dat je ziek bent!

Het is een van de moeilijkste dingen in het leven. Tegen je kind vertellen dat je ziek bent. Je wil je kinderen beschermen tegen al het kwaad op de wereld. Je wil vertellen dat alles goed komt. Je wil het misschien zelfs wel idealiseren en ervoor zorgen dat je kind zolang mogelijk in een mooi sprookje leeft. Je wil je kind geen pijn doen en je wil kind zeker niet belasten met jouw sores!

En toch is het belangrijk om dit wel te doen. Het liefst meteen als je de diagnose krijgt. Kinderen weten en voelen veel meer dan wij denken. Zij voelen dus vaak al dat er een andere sfeer in huis hangt dan gebruikelijk. Je gaat vaker naar het ziekenhuis, je bent wat chagrijnig of huilt vaker en daarom is het belangrijk om hier open en eerlijk over te spreken.

Je hoeft natuurlijk geen diepgaande gesprekken te voeren met je kinderen over je ziekte maar het is wel belangrijk om dingen te benoemen zoals ze zijn. Ben je ongeneeslijk ziek en bestaat er een kans dat je het niet overleeft? Vertel dan dat er een kleine kans is op genezing. Geef niet aan dat het allemaal wel goed komt als dat niet het geval is.

Ik heb onlangs een artikel geschreven over het feit dat ik het belangrijk vind dat je zoveel mogelijk benoemd en vertelt tegen je kinderen. Het maakt niet uit waarover. Maar vertel alles wat je doet. Al vanaf baby af aan doen wij dit met James. We vertellen wanneer hij gaat eten, dat hij een schone luier moet en waar we naar toe gaan en waarom.

Lees ook: Alles vertellen tegen je kind!

‘Mama is ziek’

James is nog geen twee jaar oud en ik merk dat hij hier veel rust in vindt. Hij is nog jong maar begrijpt heel goed wat wij hem vertellen. Hij kan nog niet terug praten maar weet precies waar hij aan toe is. Als hij naar de dokter moet en hij krijgt een vervelend onderzoek. Vertel ik hem thuis wat hij kan verwachten. Ik vertel hem dan ook dat het pijn kan doen en dat hij verdrietig mag zijn. Dat mama in de buurt is om hem daarbij te troosten.

De laatste weken gaat het slecht met mijn gezondheid. De ziekte van Crohn lijkt weer actief te zijn en dat zorgt ervoor dat ik vaker in bed lig, naar het ziekenhuis moet en weinig energie heb om met mijn kleine man te spelen. Dit doet mij verdriet maar nu Merijn vrij is van zijn werk moet ik hier gebruik van maken. Op deze manier kan ik mezelf een beetje opladen voor de dagen dat hij weer moet werken.

James merkt dit natuurlijk. De sfeer is anders dan normaal. Ik heb degene die normaal gesproken de hele dag met hem aan het spelen is, gek doet, stoeit en er lekker op uit gaat. Dit is nu even anders en dus ging ik hem uitleggen wat er aan de hand is.

‘Mama wil aan jou uitleggen wat er aan de hand is en waarom mama vaak in bed ligt boven. Mama heeft zieke darmen. Hierdoor heeft mama vaak buikpijn. En moet mama vaker naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis geven ze mama pilletjes waardoor de buikpijn weggaat maar dat duurt een tijdje. Mama vind het niet leuk dat ze niet nu niet zoveel met James kan spelen. Daarom is papa nu vaker met James aan het spelen. Dat is ook gezellig. Mama hoopt dat we snel weer samen kunnen spelen!’

Ze voelen wat jij verteld. Het is toch wel beladen of je het nou wel of niet vertelt!

‘Oh jeej, ik kreeg een kus en hij ging verder met zijn spel’. Dit was het antwoord van onze kleine dreumes man. Het is natuurlijk afhankelijk van de leeftijd van je kind en pas het daaraan het gesprek op af. James heeft er natuurlijk niks aan als ik allerlei verhalen ga vertellen over de ziekte van Crohn en dat ik nu verrek van de buikpijn, er helemaal klaar mee ben en het liefst per direct een stoma operatie wil. Dat is voor nu nog totaal niet relevant.

Ze voelen wat jij verteld met de toon waarop je het verteld en de energie je afgeeft. James was voordat ik dit vertelde de hele tijd mama aan het roepen als ik boven was en hij met papa beneden was. Dit was voorheen niet zo als ik gewoon aan het werk was boven en Merijn even een momentje samen had met James. Hij voelde dus wel degelijk dat het anders dan anders was. Het helpt ècht want nu roept hij vele malen minder mama en weet hij als hij naar boven gaat, dat mama in bed ligt.

Het blijft moeilijk maar minstens zo belangrijk. Lees jij dit en is jouw situatie dusdanig dat het vele malen moeilijker is om dit tegen je kinderen te vertellen. Bespreek dit dan met je arts. Wellicht heeft hij of zij nog tips om het bespreekbaar te maken. Het is toch wel beladen dus dan kun je het maar beter uitleggen!

Heb jij aan je kinderen verteld dat je ziek was? En hoe deed je dit dan? Vond je het lastig en was het een moeilijk gesprek of viel het juist heel erg mee? Laat het weten in de comments zodat we ervaringen kunnen uitdelen op deze moeilijke momenten!

4 maart 2017 door Lonnekedewin

De ziekte van crohn &zo, Persoonlijk

Medische detectiehonden sporen darmkanker op?!

Honden ruiken wel 100x beter dan onze beste apparatuur!

Voor veel mensen zijn honden geweldige huisdieren en kunnen daarom een grote aanvulling zijn voor het gezin. Dat is niet alles, ze kunnen zoveel meer dan je van te voren zou denken!

We hebben allemaal weleens gehoord van blindengeleidehonden of drugshonden maar er zijn tegenwoordig ook buddyhonden en assistentiehonden. Zij leren bijvoorbeeld om kinderen te steunen en hen angsten te laten overwinnen. Ook zijn honden er tegenwoordig op getraind om hun baasje uit een nachtmerrie te halen! Bizar toch?

Het is algemeen bekent dat honden een sterk reukvermogen hebben. Ze kunnen wel 100x beter ruiken dan mensen èn dan onze apparatuur. Meerdere onderzoeken hebben aangetoond dat de viervoeters verschillende kankersoorten kunnen opsporen. Zo ontdekten Zweedse onderzoekers dat honden baarmoederhalskanker kunnen ruiken!

Medische detectivehonden sporen darmkanker op!

De medische detectiehonden worden spelenderwijs getraind. Ze koppelen namelijk de geur van hun favoriete speeltje aan de geur van kankercellen. De honden zijn dus in de veronderstelling dat ze hun favoriete speeltje aan het zoeken zijn!

Ze testen deze honden in een afgesloten ruimte met een ronde tafel in het midden. Aan die tafel hangen ze verschillende potjes ontlasting. De hond wordt vervolgens naar binnen gestuurd, loopt een rondje om de tafel heen en gaat vervolgens ziten bij het ontlastingpotje waar kankercellen in te vinden zijn.

Medische detectiehonden zijn dus in staat om op basis van geur, darmkanker op de sporen. Dit blijkt uit een onderzoek van het VUmc en KNGF geleidehonden. De opgeleide honden zouden in ruim 90% van de gevallen de juiste ontlastingsmonster met kankercellen aanwijzen. De rest van de monsters negeren de honden.

Vervang de hond het darmonderzoek?

Hoe gaaf is dit? In plaats van een vervelend darmonderzoek waar niemand op zit te wachten. Krijg je een super schattige honden die gewoon wat aan je poep snuffelt. Het jammere hierin is dat je die honden waarschijnlijk nooit ziet omdat dit onderzoek in het laboratorium wordt uitgevoerd. Hoe dan ook, alles is beter dan een darmonderzoek.

Het klinkt ideaal maar de hond zal nooit een darmonderzoek kunnen vervangen. Het is wel dat er veel mensen zijn die een darmonderzoek moeten ondergaan. Dit omdat ze klachten hebben, een controle onderzoek moeten ondergaan of omdat ze de leeftijd hebben bereikt dat je meer kant hebt op darmkanker. Gelukkig komt er bij de meeste gevallen geen slechte uitslag uit en is het darmonderzoek dus in principe overbodig uitgevoerd.

Dit is dan ook het punt waarop de hond het verschil kan maken. Er zijn minder dure, risicovolle en nare darmonderzoeken nodig als de hond vooraf een slectiemaakt van kankercellen in je ontlasting.

Hoe dan ook is dit natuurlijk een fantastische doorbraak. Hoe eerder kanker bij een patiënt wordt ontdekt, hoe groter de kans op herstel en daar is het allemaal om te doen. De detectiehonden wordt inmiddels ook uitgedaagd om andere soorten kanker op te sporen en ze verwachten dat in 2010 de honden echt aan het werk kan in het laboratorium!

Honden sporen darmkanker op! Dat is een hele grote doorbraak. Wat vinden jullie hiervan? Ik ben benieuwd.

1 maart 2017 door Lonnekedewin

De ziekte van crohn &zo

Met Crohn naar de tandheelkunde, huh?!

Voor je Crohn naar de tandheelkunde, huh?!

De afgelopen week hebben jullie kunnen lezen dat het niet echt lekker gaat met mijn gezondheid. Ik heb weer veel klachten wat lijkt op de ziekte van Crohn maar is dat het wel? Het weekend was zwaar. Ik heb echt moeten afzien en ook een aantal keren met mijn telefoon in mijn handen gezeten om toch maar het ziekenhuis te bellen. Ik durfde niet, tot zondagochtend. De pijn werd steeds erger dus ik besloot toch maar even te bellen..

‘Goedemorgen, ik heb ontzettend veel buikpijn. Ik denk dat mijn Crohn actief is en ik zou graag een MDL- arts spreken of ik mag starten met de medicijnen waar ik onlangs mee ben gestopt!’ – ik

‘Ik ga even kijken in het systeem, moment.’ – zij

‘Ehm Mevrouw, nog even een vraagje. Je bent hier onderbehandeling bij de tandheelkunde, toch?’ – zij

Ik heb werkelijk gehuilt van het lachen. Deze vriendelijke vrouw dacht dus dat ik het had over een kroon. Als in ‘tand kroon’. Wat een giller!
Dit was dan ook direct het enige leuke wat er op die dag gebeurde want ik mocht helaas niet beginnen met mijn medicijnen die ik onlangs was gestopt. Ik dacht, als ik daar nu weer mee begin dan komt alles goed.. Helaas, ik kreeg een spoedafspraak voor maandag bij mijn eigen arts.

De maandag.

Maandag, eindelijk. Aangekomen bij het ziekenhuis besloot ik direct mijn bloed af te laten tappen en mijn potje poep te dumpen. Bloed af tappen ging dit keer voor het eerst mis. ‘Huh, de ader is ineens weg!’. Andere arm dan maar.. Gelukkig ging dit wel goed.
Hijgend kwam ik aan bij de poli (ik had haast) waar ik te horen kreeg dat ik voor de afspraak met de arts nog even moest bloedprikken.

‘Dit heb ik zojuist gedaan’ en ik liet mijn pleister zien.

‘Ow’ – zij.

‘Staat er meer dan CRP op het formulier?’ – ik

‘Ja een hele lijst..’ – zij

‘Ok dan ga ik wel weer naar het lab’ – ik.

Dat was wel humor want ik kwam bij dezelfde mevrouw die mij net had geprikt dus zij begreep totaal niet wat hiergaande was en probeerde er voor te zorgen dat het niet hoefde. Ik gaf aan dat ze gewoon moest prikken en dat het dan wel goed zou komen.

Crohn of een infectie?

Eenmaal een halve maraton gerent in het ziekenhuis kwam ik dan eindelijk aan bij mijn arts. Ik gaf aan dat ik ontzettend veel buikpijn had en hoe het precies is begonnen. Het is op zulke momenten lastig om snel iets te weten te komen. Het bloed geeft niet altijd direct aan wat er aan de hand is. Sowieso waren mijn bloedwaardes bij mijn eerste ziekenhuisopname niet heel veel buiten de normen terwijl mijn darmen wel vol zaten met ontstekingen. In de ontlasting kunnen ze meer zien maar daar hebben ze meer de tijd voor nodig om dit te onderzoeken.

Morgen word ik terug gebeld met de uitslag. Dit is dus nog even spannend. Het kan twee kanten op: Het is een ander soort virus / infectie of het is de Crohn en laten we dat laatste absoluut niet hopen want dat bekent dat ik moet stoppen met Vedolizumab. Buiten dat het natuurlijk vreselijk is dat ik dan mijn lieve verpleegkundige mensen niet meer kan zien op mijn infuus dagen! Heb ik dan nog maar èèn medicijn te gaan tot een stoma operatie.

De vorige keer wilde ik mijn darmen er persee uit hebben, het liefst direct en daar was geen twijfel overmogelijk en nu denk ik daar weer totaal andersover. Het is zo moeilijk.. Maar goed, niet voorlopend op de feiten heb ik in ieder geval nog een medicijn te gaan na Vedolizumab. Namelijk Stelara. Dit medicijn krijg je de eerste keer in infuusvorm en daarna via injecties.

Hopelijk is het een ‘gewone’ infectie en houdt de Crohn zich rustig maar ik ben erg bang voor!

Heb jij ervaring met Stelara, laat het vooral weten hieronder in de comments zo kunnen we elkaar helpen en tips geven!

Lees ook: De ziekte van Crohn heeft mij onzeker gemaakt!

23 februari 2017 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Ben ik bezorgder over mijn vrouw door mijn vak?

Hallo allemaal, jullie hebben mij al een tijdje niet meer gelezen hier maar het werd tijd voor een nieuw artikel. Ben ik bezorger over mijn vrouw en kind door mijn vak?

Bezorger zorgen?

Momenteel volg in een opleiding tot Verzorgende-IG en zit hiermee in mijn afstudeerjaar. Ben ik als medewerker in de zorg nou bezorgder als er iets gebeurd met mijn vrouw of kind? We kunnen natuurlijk allemaal wel eens ziek worden, maar het werken met een kwetsbare groep als ouderen zorgt wel voor het realiseren dat het leven zomaar voorbij kan zijn. Ben je daardoor extra voorzichtig, of weet je juist hoeveel erger het kan zijn voordat er daadwerkelijk iemand overlijdt.

Klinisch redeneren

Klinisch redeneren is eigenlijk een vak wat ik momenteel op school krijg, het zorgt ervoor dat je accuraat reageert op de juiste dingen. Je gaat nadenken waar iemand last van kan hebben bij bepaald gedrag of pijn. Je bepaald dan ook de prioriteit van hetgeen wat je ziet. Op het werk is dit makkelijk toepasbaar, maar wat als je eigen zoontje of vrouw iets mankeert. Precies, dan ren je al snel naar de huisarts voor wat dan eigenlijk blijkt niets ernstigs te zijn. Toch wil je de zekerheid, de bevestiging, dat alles goed gaat want stel je voor als dit niet zo is.

Gelukkig is James bijna nooit ziek.. Toen hij nog klein was had hij wel een keer een oorontsteking en kreeg hij ook een pufje voor zijn longen, echt heel erg sneu. Later bij de osteopaat (Lon schreef hier eerder al een artikel over) heeft deze op miraculeuze wijze de ‘na-invloeden’ van deze klachten laten verdwijnen. Sindsdien sliep James ook de hele nacht goed door in zijn eigen bedje.

Ziekenhuisbezoek

Helaas ben ik samen met Lonneke al heel vaak richting een ziekenhuis gereden. Lonneke is echt niet kleinzerig en heeft al veel meegemaakt met diverse artsen in het UMC. Toch blijft het elke keer erg spannend als er weer een onderzoek moet komen. Het feit dat een arts niet direct weet wat er aan de hand is zorgt toch voor spanning. Ik ben dan ook altijd erg bezorgd, want als ze het daar niet weten, waar dan wel? Uiteindelijk herken ik een hoop medicatie op mijn werk die Lonneke ook krijgt, en andersom, en dat is soms best wel even slikken..

Noodsituaties

Ik denk dat iedereen hier hetzelfde op antwoord. In een noodsituatie staat je eigen veiligheid officieel op nummer één. Ware het niet dat je er dan wel vanuit gaat dat er bijvoorbeeld bij brand of een ongeluk iemand slachtoffer is die jij niet (goed) kent.

Op het moment dat je eigen vrouw of kind zich aan de andere kant van een vuurzee bevinden dan wordt deurprocedure omgezet in een half vliegende voorwaartse trap zoals je deze in films ziet als politie de deur intrapt. Ik zou het mezelf in ieder geval niet vergeven als ik geen reddingspoging zou doen. En dat geldt natuurlijk hetzelfde voor een auto-ongeluk.

Het is altijd de vraag hoe je reageert in zo’n levensbedreigende situatie als deze daadwerkelijk plaats vindt en je hiernaar moet handelen. Vaak zie je dat de meest chaotische mensen ineens kalm worden en precies weten het juiste te doen. Ik denk dat dit voor mij ook wel geldt. Hopelijk kom ik nooit in een situatie terecht waarbij ik familie zou moeten proberen te redden.

Ben ik bezorger over mijn vrouw door mijn vak?

Soms, ja omdat ik nu beter weet wat er zomaar kan gebeuren met het menselijk lichaam jong of oud. Maar het zat al in mij om bezorgd te zijn over wat er met mijn naasten gebeurd. Het is natuurlijk ook zo dat het anders is bij mijn vrouw Lonneke dan bij onze zoon James.

Lonneke heeft namelijk, zoals jullie weten, een hele hoop medische problemen waar je automatisch meer bezorgd over wordt door de jaren heen. James is mijn eerste zoon en ik wil gewoon dat hem niks overkomt. Of dit dan daadwerkelijk voor mijn vak komt is de vraag maar ik denk zeker dat het meespeelt.

Zijn er mensen die dit herkennen? Ben jij bezorger omdat je in je vak bepaalde situaties meemaakt? Of kan je dit makkelijk scheiden?

20 februari 2017 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Ervaring Carpaal tunnelsyndroom

Dit artikel is geschreven door mijn moeder Monique. Zij vertelt haar ervaring over het Carpaal tunnelsyndroom.

Jezelf aanleren om geen pijn te voelen.

Het is zeker meer dan 15 jaar geleden dat ik ging merken dat ik last had van mijn hand. Het is begonnen met pijn in mijn handen tijdens telefoongesprekken. Eerst dacht ik dat mijn hand sliep want als ik mijn hand een aantal keer op en neer bewoog ging het weer over. Steeds vaker kreeg ik er last van en daarna volgde een tijd dat ik ook ’s nachts veel last kreeg en hier wakker van werd.
In deze tijd was het druk, een eigen zaak en 4 jonge dus ik ging maar gewoon door. Op een geven moment ga je jezelf dingen aanleren om minder pijn te voelen.

Op vakantie werd het erger, het komt altijd onverwachts!

Het werd zomer en we gingen het hele gezin in onze bus op vakantie. Heerlijk, want zo konden we veel meenemen. We hadden een tent gekocht en die was ruim genoeg voor 6 mensen. Jos en ik sliepen op een luchtbed. Ook in die tent werd ik wakker van de pijn in mijn pols en hand en de pijn trok door naar mijn elleboog. Slapen werd steeds moeilijker. Wat was ik blij toen ons luchtbed lek bleek te zijn! We reden met z’n alle naar een heel groot warenhuis, mijn man keek naar nieuw luchtbed maar ik wilde perse een stretcher.

‘Dat past niet meid’ zei mijn man maar ik heb hem toch weten te overtuigen. We kochten twee bedden. Bij de tent aangekomen paste het natuurlijk niet. Ik pakte een schaar en begon te knippen zodat het wel zou passen. Ik besefte later pas dat ik er alles voor over had om ’s nachts te kunnen bungelen met mijn handen langs het bed en dat kan natuurlijk niet bij een luchtbed.

Operatie aan twee handen, links was eerst.

Thuis aangekomen ben ik naar de huisarts gegaan die me doorstuurde naar de specialist. Er werden testen gedaan en de diagnose was: ‘Carpaal tunnelsyndroom’. Dit houdt in dat de zenuw in je pols te strak zit en beklemming het gevolg is. Mijn linkerhand was erger dan rechts dus daar werd ik het eerst aan geholpen.

Het gebeurde onder plaatselijke verdoving en de ingreep duurde niet zolang. Ik mocht gelukkig direct naar huis maar toen begon het eigenlijk pas echt. Je beseft dan dat je echt niks kan en mag met die hand en dat is ontzettend vervelend met 4 kinderen.

In die tijd hielp mijn moeder en man mij met de dagelijkse klusjes. Na een paar weken was de pijn weg en had ik mijn nachtrust weer terug. Ik hoefde na een lange tijd niet meer te bungelen langst mijn bed, heerlijk. Een paar maanden later was rechts pas aan de beurt en dit verliep hetzelfde. Ik heb hierna nooit meer last gehad van deze klachten!

Is het erfelijk?

Ik weet niet of het erfelijk kan zijn maar een broer en twee zussen van mij hebben dit exact hetzelfde gehad! Heb jij ook ervaring met deze aandoening? Het carpaal tunnelsyndroom. Laat het vooral weten in de reacties. Ik ben benieuwd hoe het jullie is vergaan. Oh ja, weten jullie toevallig of het erfelijk kan zijn?

Wil je meer lezen van Monique? Neem dan een kijkje op vanallesenblogwat!

9 februari 2017 door Lonnekedewin

De emotionele en psychische gevolgen van een keizersnee

De ziekte van crohn &zo

Keizersnee is niet het einde van de wereld!

Het begon met weeën op het terras!

In augustus 2014 hadden wij een positieve zwangerschapstest in onze handen. Ons geluk kon niet op en we genoten met volle teugen van de zwangerschap. Ik moest door mijn ziekenhuis geschiedenis in een academisch ziekenhuis bevallen. Gezien het feit dat de zieke van Crohn toen zeer actief was, had ik hier geen problemen mee. Het gaf me een veilig gevoel.

Onze kleine man vond het wel prima in mijn buik, hij bleef tot dik 41 weken lekker zitten en maakte zelfs toen nog geen aanstalte om een poging tot ontsnapping te wagen. Ik kreeg het uiteraard wat zwaarder de laatste weken maar alles verliep eigenlijk prima!

Een van de laatste controles in het WKZ werd ons verteld dat onze kleine man klaar lag voor de start. Hij was ingedaald en het zou eerdaags toch echt moeten gebeuren. Omdat wij 1,5 uur moesten rijden om naar het WKZ (Wilhelmina Kinderziekenhuis) te komen besloten we nog even een terrasje te pikken in de buurt.

Eenmaal lekker aan een broodje gezond en een verse jus kreeg ik buikkrampen. Het zal wel wegtrekken, dacht ik maar het werd steeds erger tot het moment dat ik midden in een overvol terras mijn weeën aan het wegpuffen was. Terwijl mijn man Merijn de weeëntimer erbij pakte strompelde ik naar de auto. Was het nu dan echt begonnen? Op het terras?

Zwangerschapsvergiftiging

In de auto werd het wat minder maar ik durfde nu niet zo’n langstuk terug te rijden. Wellicht begint het vanavond opnieuw en moet ik weer zolang in de auto zitten. We besloten een hotel te boeken in Zeist zodat we dichtbij het ziekenhuis waren. Twee dagen hebben we in het hotel gezeten voordat ik weer weeën kreeg en incombinatie met mijn hoofdpijn belde we het WKZ op waar we direct konden komen.

Ik had wat symtonen van zwangerschapsvergifiting en we kregen dan ook zelf te horen, gezien de aantal weken zwangerschap, dat ik het ziekenhuis niet meer zou verlaten zonder kindje. Dezelfde avond werd er gel op mijn baarmoedermond gesmeerd om de weeën wat sterker te laten worden. Ik had een kleine 3cm ontsluiting maar het was niet voldoende om mijn vliezen door te prikken.

Gelukkig mocht Merijn blijven slapen en vielen we al fantaserend over ons mooie wonder samen in slaap. Ik heb in totaal drie keer gel toegediend gekregen voordat de weeën echt doorzette. Mijn moeder kwam deze kant in, zij zou ook bij de bevalling zijn. Ze was nog geen uur binnen voordat de weeën echt serieus werden. Oh ja, ik had alleen maar rugweeēn, lucky me! Not, het was verschrikkelijk. Mijn man hing met zijn volle gewicht op mijn rug terwijl mijn moeder het met mij aan het mee puffen was.

Rugweeën non stop maar geen ontsluiting..

Helaas bleef te ontsluiting steken op 3cm en werd ik aangesloten op een weeënopwekinfuus om het sneller te laten verlopen. Nou, dat heb ik geweten! Rugweeën zonder pauze en ik maar puffen. Uiteindelijk heb ik een ruggenprik gekregen die het allemaal wat zou moeten verlichten en in de hoop dat mijn lichaam kon ontspannen zodat de ontsluiting zich kon uitbreiden.

Al vanaf het moment dat ik zwanger was had ik het gevoel dat ik een keizersnee zou krijgen. Mijn moeder heeft namelijk ook 4x een keizersnee moeten doorstaan omdat haar bekken te smal waren en ik had zo’n gevoel dat dit bij mij weleens hetzelfde kon zijn. Die dag heb ik bewust niet veel gegeten en weinig gedronken omdat alles in mij schreeuwde dat het op de ‘normale’ manier niet zou gaan. Ik had gelijk!

Op naar de OK!

De ruggenprik was inmiddels bijna uitgewerkt en nog steeds had ik nog maar een kleine 4cm ontsluiting. Het was midden in de nacht, de OK werd klaargemaakt, Merijn en ik werden in een groenoperatie pak gehesen en mijn moeder wachtte zenuachtig op de gang en dat is nog zacht uitgedrukt! 😉

Aangekomen bij de OK werd ik ontvangen door een anesthesist, dit bleek de vriend te zijn van mijn nichtje. Een hele leuke kennismaking, hij zag me meteen helamaal naakt!
Ik kreeg nog een ruggenprik om de boel te laten verdoven en werd aangesloten op talloze apparatuur wat ervoor zou zorgen dat het met mij allemaal goed zou gaan.

Is die chirurg wel uitgeslapen?

Wij waren er klaar voor, onze zoon zou binnen een paar minuten geboren worden! Voordat de chirug begon met snijden heb ik hem nog gevraagd of hij goed was uitgeslapen en wel instaat was om mijn zoon nu te halen. Laten we het er maar ophouden dat dit de zwangerschapshormonen waren èn ik zenuwachtig was voor de komst van ons kleine jongetje.

‘Mevrouw, let op. Hier komt uw zoon!’ en een paar seconde later op 17-6-2015 om 5:29 werd onze kleine man James geboren. Hij was pràchtig, had bruine haartjes, een mooi gaaf gezichtje en míjn neus. James werd direct meegenomen door de kinderarts voor de eerste controles. Dit was even een moeilijk moment, achteraf duurde het maar een paar minuten maar het leek voor mij uren te duren.
Merijn was bij James terwijl ze mij nog aan het dichtnaaien waren. Ik hoorde James niet huilen en maakte me zorgen. De kinderarts vertelde mij dat het normaal is dat een baby niet direct huilt bij een keizersnede en een paar minuten later had ik een gezonde James op mijn borst liggen.

Herstel & naar huis als gezin!

Ik werd aangesloten op een morfinepomp met de instructie: ‘Een paar keer drukken als je pijn voelt!’ en we reden samen, met James in mijn armen, terug naar de afdeling.
Mijn herstel verliep perfect, ik kon op dezelfde dag ’s avonds al naast mijn bed staan, De dag erna werd de morfinepomp verwijderd en mocht ik douche en de derde dag mocht ik al samen met James naar huis.

Voor alle vrouwen die voor het eerst een keizersnee gaan kragen, het is ècht niet het einde van de wereld. Het was dan wel geen ‘normale’ bevalling maar wel ontzettend mooi. Ik vertel jullie de volgends keer meer over mijn herstel!

Een keizersnee is dus ècht niet het einde van de wereld!

14 januari 2017 door Lonnekedewin

Mama &zo

Met dreumes James naar de dokter!

James liep met 10 maanden los.

De meeste van jullie zullen weten dat mijn bevalling van James best lang op zich liet wachten. Het begon met weeën op het terras en het eindigde in een keizersnee met dik 42 weken. James liet dus lang op zich wachten maar dat heeft hij dubbel en dwars ingehaald toen hij op aarde was. Zo kon hij al vroeg omrollen, kruipen en lopen.

James wilde bijvoorbeeld nooit knuffelend op schoot zitten. Vanaf zijn 2e maand wilde hij alleen maar staan en ging huilen als wij hem lieten zitten. We zijn toen zelfs naar het consultatiebureau gegaan om te vragen of dat wel normaal was en we dit niet op een of andere manier moesten afremmen. Ik wilde niet dat James later last zou krijgen van zijn beentjes. ‘Een baby doet niks wat hij of zij niet aankan, dus afremmen is niet nodig’. En zo liep James met 10 maanden los rond in de woonkamer.

Ik durfde niet naar de huisarts.

Ik bekeek de wereld vroeger een hele lange tijd vanuit de zitstand. Kruipen sloeg ik over, ik vond het handiger om op mijn billen voorruit te schuiven. Merijn daarentegen liep ook met 10 maanden onder de eettafel door. James heeft dit dus niet van een vreemde!

Zodra James kon lopen begon hij met klimmen. Als een echt jongetje klimt hij overal in, op en achter, wat een hoop blauwe plekken veroorzaakt op zijn benen en zijn snoetje. Dit werd zo erg dat ik bang was om naar de huisarts te gaan. Ze zouden vast denken dat ik mijn kind iets aan deed. Gelukkig beheerst hij zijn klimvaardigheden nu een stuk beter maar het blijft een mannetje die graag het onmogelijke mogelijk maakt en dat gaat gepaard met blauwe plekken!

James begon vreemd te lopen..

Ik probeer minimaal eens in de maand naar een klimparadijs te gaan zodat James zich weer even helemaal kan uitleven en overal legaal op kan en mag klimmen. Hij heeft dat op een of andere reden echt nodig zo af en toe en mama vindt het stiekem ook nog steeds leuk om overal op te klimmen. Als mijn moeder mij vroeger kwijt was, keek zo als eerste in alle bomen in de buurt of ik daar niet in hing.

Tot een maandje geleden ongeveer. Ik haalde James ’s ochtends uit bed, nog even knuffelen en wakker worden op de bank en toen ik zijn slaapzak uit deed om vervolgens te kunnen spelen liep James heel vreemd. Ik dacht nog dat hij misschien verkeerd had gelegen in bed maar hij bleef op een gekke manier lopen. Hij zakte door zijn knieën en ging steeds op zijn tenen lopen.

Hij had geen pijn maar het werd niet beter!

Tja, op zulke momenten is Google mijn beste vriend maar ik kon nauwelijks informatie vinden. Sommige baby’s beginnen met lopen op zijn tenen maar James liep al 10 maanden ‘gewoon’. Ik keek hem bij een verschoonbeurt even helemaal na, liet James bewegingen maken met zijn benen maar hij had nergens pijn en leek er zelf geen last van te hebben.

Het werd sinds die dag alleen maar erger. Hij liep bijna de hele dag op zijn tenen. Ik kocht nieuwe (dure) schoenen en rolde zijn broek expres wat hoger op zodat hij hier ook geen last van zou hebben maar niks hielp. Afgelopen week gingen we weer een dagje naar het klimparadijs en ook hier liep hij de hele ochtend op een gekke manier door de attracties.

Toch maar naar de dokter!

Ik besloot toch maar eens naar de dokter te gaan om te vragen of dit kwaad kon. Het duurde toch al een tijdje en ik begon me zorgen te maken. ‘S ochtends toen ik James zijn kleding aantrok vertelde ik hem dat we naar de dokter gingen en wat de dokter waarschijnlijk gaan onderzoeken. Dat is toch wel het voordeel als je zelf al zoveel onderzoeken hebt gehad!

Eenmaal bij de dokter liep James vrolijk rond en natuurlijk liep hij nu gewoon heel netjes op zijn hakken. Gelukkig begreep de huisarts wat ik bedoelde en zei: ‘Jeetje wat knap dat hij al op zijn tenen kan lopen en zijn evenwicht kan bewaren’.

Beter een keer teveel dan te weinig, toch?

Nou daar zit je dan.. ik heb er zelf echt een hekel aan om naar de huisarts te gaan terwijl er niks aan de hand blijkt te zijn maar mijn omgeving zegt altijd: ‘Beter een keer te veel dan te weinig’ en daar hebben ze natuurlijk ook gelijk in.

Ik hoef me dus geen zorgen te maken en het schijnt juist erg vroeg te zijn dat hij die vaardigheden al zo goed ontwikkeld heeft. Nu is James dus altijd al extra bezig geweest met zijn grove motoriek en hij is deze duidelijk aan het optimaliseren!

Gelukkig is er verder niks aan de hand en kunnen we hem voorlopig zijn gang laten gaan. Hij zal uiteindelijk zelf merken dat het handiger is om zijn hakken te gebruiken bij het lopen!

6 januari 2017 door Lonnekedewin

Oudere artikelen

Nieuwe artikelen