Een FAG oogonderzoek in het ziekenhuis!

Ik kijk naar de babyfoon en zie dat James onrustig is, dit is hij al een aantal dagen en het is steeds uitvogelen wat er aan de hand is. Als hij wat begint te jengelen, doe ik het licht aan, pak mijn gratis – gekregen in het ziekenhuis – kinderzonnebril & ga naar hem toe, wat een mooi mannetje heb ik toch.. Ik til hem op & leg hem uit dat ik nog steeds een zonnebril op heb voor mijn ogen.

Ik merk aan hem dat hij het prettig vindt als ik alles wat er gebeurd omtrent mijn situatie gewoon vertel. Hij voelt, hoe klein hij ook is, toch wel dat er ‘iets’ aan de hand is.

Ik geloof dat hij de bril wel mooi vindt, ik doe hem even af om te laten zien dat ik écht zijn moeder ben en geef hem uiteindelijk een flesje melk. Als hij klaar is leg ik hem weer in zijn bedje.

Hij is de reden dat ik weer uit dit diepe dal klim & positief ben. James is de reden dat ik met alle onderzoeken doorga zodat ik met hem kan voetballen als die straks 5 is.

Ik neem mijn slaaphouding weer in – ga op mijn buik liggen – maar val niet in slaap. Mijn ogen doen pijn van het onderzoek van gisteren. Ik ben blij dat ik er weer vanaf ben.

Zenuwachtig loop ik door de ziekenhuisgangen naar de oogheelkunde, ik word gedruppeld, volg de blauwe lijn en ga vervolgens bij de functieafdeling zitten.

Mijn moeder loopt ondertussen beneden in de hal met James te spelen.

Er komt een mevrouw uit de kamer waar ik ieder moment naar binnen moet voor een vervelend FAG oogonderzoek. Deze mevrouw loopt tegen een stoel die daar staat en begint aan haar man te vertellen hoe vervelend ze het onderzoek vond, inclusief alle details. Ik sta op en ga wat rondjes lopen, ik hoef het niet te weten. Ik merk het straks wel.

Gelukkig hoef ik niet lang te wachten. Ik ga zitten, krijg uitleg en het onderzoek kan beginnen. Mijn pupillen zijn speciaal wijd gemaakt voor dit onderzoek, licht is dan absoluut niet prettig maar ik ontkom er niet aan. Er worden tientallen foto’s gemaakt, inclusief flitser – op 1 cm van mijn gezicht af – van mijn ogen.

Dan komt er een dokter binnenlopen met een spuit met vloeistof. Terwijl hij deze in mijn arm spuit moeten er weer snel foto’s gemaakt worden. Binnen 15 seconden is deze kleurstof namelijk bij m’n ogen zodat er mooiere foto’s gemaakt kunnen worden. Geloof ik.

Na twee foto’s word ik misselijk & roep dat ik een bak nodig heb. Ik spuug en terwijl ik gal blijf spugen vraag ik of het nu opnieuw moet omdat ik zo snel daarna misselijk werd en d’r dus niet heel veel foto’s zijn gemaakt. Gelukkig hoeft dat niet. Ik kan de braakneigingen niet stoppen maar er komt niks uit. Ik verontschuldig me 10x & als het weer wat is gezakt gaan we verder met de foto’s..

Het doet pijn. Als het eindelijk klaar is, zie ik niet veel meer.. Ik contact op gevoel mijn moeder dat ik een zonnebril nodig heb.

Ik word nog eens gedruppeld, mijn ogen worden gecontroleerd, ik word opnieuw gedruppeld, ik word onderzocht door de oogarts in opleiding en uiteindelijk mijn eigen oogarts.. Ohja en ergens tussen deze dingen door is er nog een scan van mijn ogen gemaakt.

Wat hebben er veel flitsen, lampen, druppels, vloeistof, vingers en mensen in en aan m’n ogen gezeten.

Ik hoor aan wat ik eigenlijk al weet, m’n ogen zijn slechter geworden & de zenuw achter bij m’n ogen zijn opgezwollen. Yes, ik krijg d’r weer een zalfje & druppels bij!

Met mijn handen half voor mijn ogen zoek ik de weg naar beneden. Halverwege hoor ik ‘Lon, hier ben ik’ de stem van mijn moeder. Ik zet meteen de zonnebril op & zeg James gedag. Ik vraag steeds of James kijkt en naar me lacht omdat ik het zelf niet zie..

Ik heb het gehad. We gaan naar huis!

Follow my blog with Bloglovin
Twitter
Facebook
Instagram

En sinds kort kun je mij ook volgen op YouTube!