Persoonlijk

Als je kind zegt: ‘Mama auw been!’.

James begrijpt alles.

Ik schreef eerder een artikel over je kind vertellen dat je ziek bent. Dit hebben wij altijd gedaan als ik een slechte periode had. Ik kreeg toen nog geen reactie van James maar ik voelde dat hij mij begreep. Hij had meer rust in het spelen met papa op het moment dat ik hem vertelde dat mama’s buik ziek was en ik daardoor op bed lag.

James is inmiddels twee jaar oud en dat stukje loopt nu anders dan voorheen. Hij gaat steeds meer begrijpen, wat zeg ik? Hij begrijpt zowat alles wat je hem uitlegt, verteld of vraagt. Dit veroorzaakt vaak leuke momenten want we kunnen nu samen al een klein gesprekje voeren.

Het is bizar dat je kind ineens gaat praten. We zaten laatst aan tafel een eierkoek te eten toen hij ineens zei: ‘Mama eierkoek eten!’ Geweldige momenten die ik zoveel mogelijk probeer vast te leggen zodat we hem later als hij gaat trouwen, kunnen laten zien hoe leuk hij ‘vroeger’ deed.

Dit gaat vaak gepaard met een lach en een traan. Ja, ik geef toe dat ik regelmatig volschiet van het feit dat James zijn taalontwikkeling als een razende verloopt. Nu ik een slechte periode heb en regelmatig met de rolstoel weg moet werd het weer eens tijd voor een goed gesprek met mijn zoon.

Een goed gesprek met mijn zoon.

‘Mama heeft auw benen, daarom zit mama soms in een rolstoel en kan mama even niet met jou voetballen.’ James kijkt beteuterd naar mijn benen.

‘Mama vindt dat ook niet fijn maar nu kan James met Lisa of papa spelen, dat vindt James ook leuk! Mama kan voor jou boekjes lezen als je dat leuk vindt!’

 James pakt een boek en klimt op mijn schoot. ‘Kijk uit schatje, mama heeft au benen’ zegt Lisa.

‘Mama auw been’ herhaalt James.

Ik vind dat mijn mannetje het knap doet.

BAM, even slikken hoor! James praat amper met drie woordjes achter elkaar maar dit kon hij toch wel even goed benoemen. Het is heftig om van je kind te horen dat hij begrijpt wat je zegt en dat nog even herhaald. Gelukkig kan hij hier nog niet zo over nadenken zoals wij het doen. James stapt vervolgens over mijn benen, gaat naast mij zitten en dringt mij zijn Nijntje boek aan. ‘Mama boek’ zegt hij dan.

De rolstoel vindt hij geweldig dus ook dat is voor hem geen probleem. Hij komt dan lekker op mijn schoot chillen. Ik merk aan James dat hij het fijn vindt als ik mezelf goed genoeg voel om er beneden bij te zitten. Maar hij berust erin dat de situatie is zoals hij is en ik vind dat mijn mannetje dat knap doet!

Gelukkig gaat het nu een stukje beter en hoef ik niet meer de hele dag op bed te liggen. Ik begin zachtjes aan de lopen, meer waggelen maar toch, en met vlagen gaat het redelijk. De pijn is nu wat beter onder controle te houden maar het lopen gaat nog niet zo soepel.

Als je kind zegt: ‘Mama auw been!’.

Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij onder andere de reumatoloog. Ik ben benieuwd wat er gezegd wordt. Ik gok op een prednison- kuurtje waar ik niet op zit te wachten. Maar als ik hierdoor weer met mijn zoon kan voetballen neem ik die extra kilo’s wel weer voor lief.

Hopelijk kan ik snel weer tegen James zeggen dat we binnenkort weer fijn kunnen voetballen samen! Hoe gaan jullie hiermee om? Zeg je alles over je ziektebeeld tegen je kind of juist niet en waarom?

(Visited 328 times, 1 visits today)

Vorig artikel Volgend artikel

You Might Also Like

Geen reacties

Schrijf een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.