Ik voelde dat het fout ging en toch ging ik door..
In een van mijn vorige artikelen hebben jullie kunnen lezen dat het momenteel niet goed gaat met mijn gezondheid. Dat wil zeggen dat ik nauwelijks nog kan lopen en de grote stukken in de rolstoel rol. Ik voelde het al een tijdje aankomen maar zo eigenwijs als ik ben genoot ik verder met het intense leventje wat ik de afgelopen maanden heb gehad. Het ging goed met mij, heel goed zelfs en daardoor waren mijn dagen totaal volgepland door mezelf.
Ken jij de lepeltheorie? Nee? Klik dan zeker even op deze link. Het is een mooie en goede uitleg voor iemand die wil weten hoe het is om chronisch ziek te zijn. Mijn energielevel was de afgelopen periode redelijk stabiel. Als het even kon, sliep ik in de middag maar ik sloeg mijn middagdutjes steeds vaker over. Ik heb het er echt van genomen.
Je moet je eens proberen voor te stellen dat je jaren lang niet meer kan wat je daarvoor altijd hebt gekund. Dat is verschrikkelijk. Het heeft tijd nodig om zoiets te accepteren en geloof mij, daar gaan jaren overheen. Als je dan een goede periode hebt, neem je het daarvan. Op zich klinkt dat logisch maar als chronisch ziekte patiënt zou je beter moeten weten..
Ik wil mezelf bewijzen maar voor wie?
Het is voor mij altijd een valkuil geweest om mijn grenzen hierin te bewaken. Ik heb hiervoor zelfs therapie gevolgd bij de Ergotherapeut. Mijn dag indeling was totaal niet efficiënt als crohnpatient. Los van de pijnen die ik op dat moment voelde was mijn energielevel ook compleet op de schop gegooid door de ziekte van Crohn.
Als ik mezelf goed voel ben ik geneigd om alles wat ik normaal gesproken in een week doe, nu in een dag te doen. Te fanatiek dus en alles waar ’te’ voor staat is niet goed. Behalve teveel geld, daar zie ik het nadeel niet van in.
Op een of andere manier wil ik, vooral tegenover mezelf, bewijzen dat ik nog steeds alles kan wat ik vroeger ook kon. Terwijl ik heus wel weet dat het niet meer zo is. Het lijkt alsof het gevoel van ‘falen’ nooit helemaal over zal gaan.Ik maak het voor mezelf alleen maar erger door in een goede periode te doen alsof ik niet ziek ben.
Ik word dan steeds opnieuw kei hard met mijn neus op de feiten gedrukt waardoor het gevoel van ‘falen’ alleen maar groter wordt. Moet je dan echt alleen maar bezig zijn met het feit dat je chronisch ziek bent? En niet alles meer kunt doen want als je dat wel doet, je dan in een rolstoel beland?
Als ik dat zou doen dan zou ik diep en diep ongelukkig worden. Natuurlijk moet je je kop niet in het zand steken en je ziektebeeld wegmoffelen maar je mag het best zo af en toe eens vergeten, toch?
Ik blijf moeite hebben met het feit dat ik alles moet doseren in het leven. Dat houdt in dat ik dus ook moet doseren als het goed met mij gaat zoals de afgelopen periode.
Grenzen bewaken als je crohnisch ziek bent!
Hoe gaan jullie hiermee om? Als je een goede dag hebt, wil je daar dan niet meteen alles uithalen wat er uit te halen valt? Of kun jij daarin wel goed je grenzen bewaren? Ik kennelijk niet maar ik vraag me af of ik dat wel wil leren. Als ik nu terug kijk naar de afgelopen periode heb ik nergens spijt van en zou ik het precies zo overdoen als ik heb gedaan.
Ik denk dat het daarom gaat. Spijt, daar heb je niks aan. Leef met de dag en haal alles eruit wat erin zit! Probeer je grenzen te bewaken en als dat niet lukt, neem dat voor lief. Accepteer dat je ziek bent en dat het dan weer ‘even’ wat minder gaat. Mijn ervaring hierin is dat je de periode dat het even wat ‘minder’ gaat gemakkelijker doorkomt als je nog kunt teren op je goede periode!
Wat zijn jullie ervaringen? Ben je iedere dag bezig met je ziekte of kun je het ook weleens loslaten?
2 Reacties
Herkenbaar hoor. Meestal lukt het me wel om binnen mijn grenzen te blijven, maar soms kies ik er ook voor om eroverheen te gaan. Sommige dingen zijn het waard. ?
Oh hoe herkenbaar ik werk nog … Ik ga eigenlijk voortdurend over mijn grenzen en wordt dan teruggefloten. toch geef ik niet op en blijf doorgaan. De lepeltheorie ken ik maar in praktijk ook gewoon heel moeilijk toepasbaar.