Op je 25e een dag in je Efteling lopen, kan natuurlijk niet!
Ik word wakker en voel direct dat het niet goed is. Ik kan mijn benen nauwelijks nog bewegen. Het doet pijn, immens veel pijn. Logisch. Ik heb gisteren de hele dag in de Efteling gelopen en daar moet ik nu een boete voor betalen. Want ja, op je 25e een dag in de Efteling lopen dat kan natuurlijk niet! Helaas niet in mijn geval, blijkbaar.
Stiekem wist ik het al op het moment dat ik in de Efteling liep en tóch genoot ik ervan om een keer samen iets met Lisa, jep, zo heet ze, te ondernemen. Het was geweldig. Ik ben in attracties geweest waar ik al jaren niet meer in ben gegaan en ik ben het gehele park wel drie keer overgelopen om niks te missen.
Het regende de halve dag maar ook daar waren we op voorbereid en kon de pret niet drukken. De eerste uren ging het prima maar toen de avond viel ging het lopen al niet meer zo soepel. Hup, een hand van Lisa en een tikje rustiger aan gingen we toch nog een keer in de Piranja, Baron en Joris & de draak.
Ik ben terug bij iets wat lang is weggeweest!
Ik viel als een blok in slaap.
Ik strompel naar het toilet maar dat lukt me niet alleen. Lisa moet helpen. Het is verschrikkelijk om je in zo’n situatie te laten helpen door je nieuwe partner. Even slikken. Douche lukt nog nèt maar bij het afdrogen val ik huilend in haar armen. Ik hoef niks uit te leggen, ze begrijpt het.
Als ik weer in bed ga liggen vraag ik me af hoelang dit feestje nu weer gaat duren. In de dagen daarna gaat het eigenlijk alleen maar slechter. De hoogste dosis Tramadol haalt de scherpe randjes eraf maar ik kom nauwelijks uit mijn bed. Het gaat niet goed.
Mama komt in de avond even knuffelen, lachen en huilen. Het is langgeleden dat ik zo slecht was dus daar moeten we allemaal weer even aan wennen. De dag erna halen we een rolstoel en besluiten we met z’n allen naar de stad te gaan. Ik kan dan wel niet lopen maar ‘even’ een frisse neus halen in de stad moet wel kunnen. Hup, James in de auto, Lisa reed en Merijn zouden we in de stad ontmoeten.
Lees ook: Ik heb de ziekte van Bechterew!
James vond het wel relaxed volgens mij, is toch weer anders dan in de buggy zitten. We hebben een hapje gegeten bij La Place en dat deed mij goed, dacht ik. We rolde daarna de eerste winkel in maar dat werd me al snel te veel. Het zweet brak me uit, de tranen rolde over mijn wangen, ik wilde naar huis en wel zo snel mogelijk.
Parkeerkaartje was niet zo duur, dat scheelt, laten we het positief bekijken. Huilend kroop ik thuis in bed en heb ik de eerste uren geslapen terwijl James en Lisa samen buiten speelde.
Ik kan niet meer lopen door de ziekte van Bechterew.
’s Avonds komen mijn ouders weer langs, we eten samen een ijsje en overleggen wat we moeten doen. Er is inmiddels een immense hoofdpijn aangeschoven waarbij ik regelmatig moet spugen.
Het ziekenhuis bellen heeft geen zin, ze kunnen nauwelijks iets voor mij betekenen. Ik heb goede pijnstillers en mijn medicijnen netjes ingenomen. En ik houd in mijn achterhoofd dat als ik bel, ik opgenomen moet worden en daar heb ik niet zoveel zin in. Ik kan niet meer lopen door de ziekte van Bechterew en dat moet ik accepteren. Ik heb teveel gedaan de afgelopen weken en moet daarvoor nu een boete betalen. Jammer dat die boete dan meteen zo hoog is maar het is niet anders. Ik moet er mee dealen.
Een lach met tranen, zo voel ik mijn vandaag. Het is weer even wennen om de kleine dingetjes in het dagelijks leven te waarderen. Terug bij iets wat lang is weggeweest. Ik houd me rust, ik geniet van de momenten die ik met James heb, we (Lisa Merijn en ik) spelen ’s avonds een bord- spel of we liggen samen op bed tv te kijken. Lang leven de zomer met alleen maar herhalingen, heel irritant!
Morgen is het vast beter,
Morgen kan ik vast weer lopen,
Morgen ben ik vast minder moe,
Morgen.
1 reactie
Jammer dat je steeds een hoge boete moet betalen wanneer je eigenlijk eens genoten hebt van een uitstap. Konden we de pijn maar even overnemen, denk ik dan. Verschrikkelijk vind ik het wanneer iemand niet ten volle kan gaan genieten van het leven en steeds meer moet afzien.. Goeie moed!