Een kleine stap verwijderd van een stoma operatie!

Een kleine stap verwijderd van een stoma operatie!

Het is zo ver. Het onvermijdelijke is de realiteit geworden. Ik krijg een stoma.

In het ziekenhuis bespreken we mijn bloedspiegels. Hierin komt naar voren dat de Simponi spuiten niet voldoende hun werk meer doen om de ziekte van Crohn te doen afremmen.

We hadden het al een beetje zien aankomen maar alsnog is het een klap in het gezicht. Ik zou nog een studie kunnen volgen in het AMC, hier zijn ze bezig om een nieuw medicijn te testen maar dat zie ik niet meer zitten.

Sommige mensen zullen dit niet begrijpen maar de onderheid bij ieder bezoek aan het ziekenhuis wordt mij nu langzaam te veel.

Ik vind het eng, spannend en totaal niet leuk maar als dat betekent dat de kwaliteit van mijn leven erop vooruit gaat kan ik alleen maar toestemmen. Ik zal moeten accepteren dat een stoma, een zakje op mijn buik, de nieuwe Lonneke zal worden.

Er is nog een kans. De MDL- arts gaat proberen om de Simponi spuiten op te hogen. We zijn er beide overeen dat het een kleine kans van slagen is maar dat heb ik er wel voorover. Zolang de buikpijn nog dragelijks is, leef ik liever zolang mogelijk zonder een stoma op mijn buik.

Ik krijg over vier weken boekjes en informatie over de operatie en dan zullen we langzaamaan gaan kijken wanneer de operatie zal plaatsvinden. Natuurlijk ben ik verdrietig, boos en bang maar zo’n zakje op je buik is vast niet het einde van de wereld en ik zal hier zeer zeker wel weer mijn weg in vinden.

Tot het moment daar is blijf ik hopen op een wonder. Want diep in mijn hart, wil ik dit allemaal niet! Ik ben alleen bang dat ik niks meer te willen heb..