Afgelopen vrijdag kreeg ik buikpijn. Tja, dat heeft iedereen wel eens dus ik besloot het even af te wachten. Als crohn patiënt merk je snel genoeg of het een buikgriep is of toch de crohn. Zo kreeg ik steeds meer krampen, vaker naar het toilet, koorts en nu houd ik niets meer binnen. Pff, toch niet weer? Jawel, alweer! Afgelopen maandag direct gebeld naar het UMC en na een aantal vragen beantwoord te hebben kon ik gelijk dinsdag terecht.
Samen met Merijn vertrokken we naar het UMC. De vorige keren nam ik mijn ziekenhuistas niet meer mee, het was niet nodig, vond ik. Deze keer had ik er een slecht gevoel over en besloot de tas, ingepakt en wel, mee te nemen. Aangekomen in het UMC moest ik natuurlijk direct naar het toilet en toen ik van het toilet af kwam stond Merijn al bij de kamer van ‘mijn’ arts te wachten. Dat is snel..
‘Het gaat niet echt lekker he?’
‘Nee.. niet echt’
Nadat R een aantal vragen had gesteld en mij had onderzocht wilde ze graag mijn bloed controleren en het liefst mijn urine en ontlasting ook nog ingeleverd hebben. Dit alles binnen een uur. Je raadt het al, ik moet de hele dag door naar het toilet maar nét in dit uur niet. Ik heb het echt geprobeerd.. maar toen het vijfde persoon aan mijn deur voelde of die nog vrij was en zodra ze had merkte dat dit niet het geval was een diepe zucht maakte werd ik geïrriteerd, onterecht natuurlijk.. zij kon immers ook niet weten dat ik daar een poging deed mijn ontlasting op te vangen. Missie mislukt. Ik had mijn urine wel ingeleverd en na het bloedprikken liepen we samen weer naar de wachtruimte.
Gelukkig riep R ons al snel naar binnen.
‘De ontstekingswaarde gaan met een stijgende lijn omhoog en we weten nog steeds niet waar de ontsteking precies ziet’
‘Okee..’
‘We willen graag de onderzoeken opnieuw doen.. het dunne darm onderzoek en het endoscopie onderzoek zodat we je darmen nogmaals goed kunnen bekijken. Het vorige endoscopie onderzoek verliep ook niet helemaal soepel waardoor we niet alles hebben kunnen zien en daarom willen we dit nogmaals bekijken maar dan met een roesje waarvan je écht niets zult merken’
Ik voelde hoe de grond onder mij weg zakte maar ondanks dat deed ik mijn best om rustig te blijven. Ik kon nu wel een drama gaan schoppen maar ik was de vorige keer duidelijk genoeg en ik wil natuurlijk ook dat er iets gevonden wordt waar ze iets aan kunnen doen. Als ik op die bewuste dag geen anesthesist zie dan trek ik mijn kleren weer aan en vertrek ik naar huis! en geloof me.. deze keer gebeurd er NIETS zonder een anesthesist.
‘We zien ook dat je witte bloedlichaampjes te laag zijn.. dit zou kunnen komen door de prednison’
‘oké..’
‘Probeer toch wat meer te drinken i.v.m uitdrogen. Ik schrijf je een zwaardere pijnstiller voor die je het liefst alleen maar gebruikt als de pijn echt niet meer te dragen is en je krijgt iets tegen de misselijkheid’
‘Dat is prima’
‘Ik geef je een bloedprik formulier mee en bij 39 graden wil ik graag dat je direct bloed laat prikken in Geldrop. Als je zieker wordt dan moet je uiteraard bellen naar de spoedpost.’
Toen we de kamer uitliepen om weer richting huis te gaan kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik had zo gehoopt dat ik in 2013 alle onderzoeken had ondergaan die nodig waren en nu lijkt alles weer van vooraf aan te beginnen.
We waren Utrecht nog niet uit en we werden al gebeld door de radiologie afdeling, aankomende maandag 13 januari om 8:10 mag ik beginnen aan een drankje troep en lig ik een weer een uur onder de MRI-scan. Nu nog wachten op de datum van het endoscopie onderzoek!
En zoals iedere dag proberen we er maar weer het beste van te maken, samen! <3
Geen reacties