Niks is wat her lijkt.
Ik lig op het strand in Spanje. Het is prachtig weer en ik kijk over van de strak blauwe lucht naar de glinsterende lichte, bijna heldere zee. Net op het moment dat ik mezelf afvraag waarom ik hier alleen lig, zie ik Merijn in de verte aankomen lopen, hij heeft een mooie blauwe zwembroek aan en een stoere zonnebril op zijn neus.
We zwaaien naar elkaar. Het is net zoals in een film weet je wel? Je bent smoorverliefd, wat nog eens versterkt wordt door het heerlijke weer en je krijgt vanzelf een glimlach op je gezicht die je maar met moeite kan onderdrukken, wat je wel wil omdat je anders alleen maar lacht en als je alleen maar lacht dat vind HIJ je straks niet meer leuk en als die je straks niet meer leuk vind dan..
Ik zeg tegen mezelf dat ik even normaal moet doen, hij ging alleen maar even drinken halen én hij was nog geen 10 minuten weg. Handig zo’n man, die er alleen maar hoeft te zijn en jou daardoor een permanenten lach op je gezicht bezorgt. Hoe dichter hij in mijn buurt komt, hoe groter die glimlach wordt. Hij is er bijna en ik zie dat hij in zijn rechterhand een biertje vast heeft en met zijn linkerhand een glas wijn draagt, of andersom.. dat weet ik niet meer. Hij neemt plaats op onze zijn handdoek en buigt naar mij toe..
PPPPPPPPPPPPIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIEEEEEEEEEEEEPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP
De wekker gaat.
Ik kijk op mijn telefoon om te zien hoe laat het is, 6:45 uur. Pff, ik zie dat Merijn al uit bed is en ik ga rechtop zitten.. anders val ik weer in slaap.. terwijl ik moeite doe om mijn ogen open te houden vraag ik me af waarom ik de wekker zo vroeg af ging. Owja, we moeten naar het UMC. Alweer? Jep.
09:30 komen we aan het in het UMC, wederom op de tweede verdieping én dit keer hoef ik geen krukken of rolstoel te gebruiken om naar binnen te lopen. Ik ben zenuwachtig maar ik houd me groot.
“Meld jij mij alvast?”
“Hoezo?”
“Ik ga toch nog even naar het toilet” (Al 3x geweest thuis)
“Doe ik, tot zo!”
Als ik klaar ben kan ik twee dingen doen. Of ik ga (zoals afgesproken) naar de wachtruimte of ik sms Merijn dat ik geen zin heb en dat ik weer naar huis wil gaan. Terwijl ik beide opties overweeg loop ik automatisch richting de wachtruimte. Op het moment dat ik toch besluit om Merijn te sms’en dat ik geen zin heb en naar huis wil gaan, sta ik naast hem in de wachtruimte en worden we al meteen naar binnen geroepen. Jammer.
Zoals altijd vraagt mijn MDL-arts hoe het gaat en ben ik genoodzaakt bijna altijd hetzelfde antwoord te geven. “Met mijn gewrichten gaat het een stuk beter, alleen met mijn ogen en darmen is het een drama” “Met mijn ogen, darmen én gewrichten gaat het echt klote” of “Met mijn oog gaat het een stuk beter, alleen mijn gewrichten en darmen zijn een drama” Ik kies voor het laatste antwoord.
Terwijl zij alles in de computer zet, vraag ik me af waarom ik eigenlijk wijn had besteld in mijn droom.. dat lust ik helemaal niet, ALS ik drink, ik bier. Hmm, ’t zal d’r wel leuker hebben uitgezien, denk ik.
Lichtelijke irritatie!
“De humira helpt niet meer, het lijkt net alsof je het niet hebt ingespoten”
“Nee, ik hoorde al zoiets van de oogarts en heb juist daarom nu twee filmpjes gemaakt zodat jullie kunnen zien dat ik écht mijn medicatie inneem”
“Ik geloof u wel hoor, mevrouw”
“Fijn”
“Het heeft in ieder geval geen zin meer om die spuit te zetten. Jouw lichaam heeft veel anti stoffen aangemaakt en daardoor doet de spuit niets meer. De ontstekingswaarde zijn er nauwelijks en als die er zijn komt dit van je oog of gewrichten af, het is waarschijnlijk geen actieve Crohn”
“Waarschijnlijk? ”
“We gaan binnen twee weken een Gastroscopie plannen zodat we kunnen kijken of er crohn in jouw maag zit. Dit zou jouw klachten kunnen veroorzaken.”
“Binnen twee weken?!!!!!!!”
“Is dat te lang voor u?”
Te lang? haha, eerder veelte kort! Ik moet me daar psychisch op voorbereiden maar ik besluit stoer te zeggen dat ik het prima vind.
Het gastroscopie onderzoek!
“Dan hebben we echt alles onderzocht”
“Ja.. ik kan er maar vanaf zijn” (Jeetje wat ben ik aan het liegen.. ik wil helemaal geen gastroscopie!
Flashback vanuit mijn boek uit 2009:
Helaas bleven de klachten aanhouden én wilde mijn MDL- Arts een Gastroscopie uitvoeren. Je weet wel, met een endoscoop. Een dunne flexibele slang die ongeveer de doorsnede heeft van een vinger. Ik kon alleen maar hopen dat de slang een doorsnede had van mijn vinger i.p.v. zijn vinger. Gelukkig werd het onderzoek direct dezelfde dag uitgevoerd én had ik geen kans om te google.
Ik lag licht gespannen op de onderzoekstafel te kijken naar allerlei ziekenhuis instrumenten toen de assistente van dokter R vroeg: ‘Lonneke heb jij een kokhalsreflex?’ ‘Nou, niet echt, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft als er een dikke slang via je keel naar je maag word geduwd, niet?’ zei ik sinies. Achteraf kwam ik erachter dat ik beter ‘ja’ had kunnen antwoordde omdat ik dan een verdovingsdrankje had kunnen drinken. Goed, het onderzoek kon beginnen én de slang ging langzaam door mijn keel via mijn slokdarm naar mijn maag en twaalfvingerige darm. Als ik nog geen kokhalsreflex had, dan had ik dat nu wel, zoals ik al dacht.
‘Rustig ademen via je mond, Lonneke’ zei dokter R die het onderzoek zelf uitvoerde. Jij hebt makkelijk praten dacht ik, ik, die al last had van een aspirientje doorslikken moest nu een slang van zijn doorsnee vinger wegslikken! Via de gastroscoop moesten ze lucht blazen, zo zagen zij mijn organen beter maar daardoor ging ik boeren, én flink. Ik heb in mijn opvoeding geleerd om ‘sorry’ of ‘pardon’ te zeggen als ik een boer liet, dit heb ik een paar keer geprobeerd tijdens het onderzoek maar dát heb ik uiteindelijk maar opgegeven. ‘We zijn al klaar!’ riep de assistente enthousiast. Langzaam zag ik de endoscoop uit mijn keel glijden en kwamen er tranen van opluchting..
PDS syndroom?
Mijn arts legt uit dat de klachten kunnen komen door PDS (Prikkelbare Darm Syndroom) dit betekend dat de functie van mijn darm niet normaal reageert op het eten & drinken, daarbij ben ik eerder (veel meer) vatbaar voor infecties en/of griepjes wat mijn klachten kunnen versterken. Omdat ik veel last heb van braken, schrijft ze nog een pilletje voor en laat ze mij nog even langs het lab gaan om bloed af te geven. Owja, ik krijg opnieuw een buisje waarin ik opnieuw mijn ontlasting moet stoppen en waar het UMC dan een kweek van maakt.
We lopen hand in hand het UMC uit.
“Hoe vond je het gaan? Hoe voel je je?”
“Tja, wel oké. Ik hoef mezelf in ieder geval geen Humira meer toe te dienen”
“Ben je bang voor de gastroscopie?”
“Nog niet, dat zien we dan wel weer. Ik wil nu naar huis. Ik ben moe”
Als je denkt dat alles tegenzit. Denk dan opnieuw!
Geen reacties