Mijn kind heeft een tic ontwikkeld!

Ik voelde mezelf schuldig.

James is een gezonde kleine grote jongen van 2 jaar oud. Ik schreef afgelopen week al eerder een artikel dat hij in de peuterpubertijd zit en hierdoor af en toe wat fratsen uithaalt.

Als dreumes van 1 jaar oud, brak er een periode aan waardoor James ineens wat jammerig werd. Hij had geen koorts maar kwam niet goed tot spel. James kon toen nog niet duidelijk maken wat er aan de hand was en dus gingen we voor de zekerheid op bezoek bij de huisarts.

Onze bikkel liep met een ooronsteking rond. Jeetje, wat hebben wij ons schuldig gevoelt. De huisarts gaf aan dat hij enorm veel pijn heeft moeten hebben maar dit heeft hij aan ons niet doen blijken. Ja, hij was jammerig maar dat was hij ook als hij ziek was.

De huisarts gaf op dat moment geen recept mee, het ergste was al achter de rug en al het vuil moest er spoedig uitlopen. Dit was ook het geval en James werd met de dagen vrolijker.

Ik voelde mezelf zo schuldig dat ik dit niet had gemerkt. Als wij eerder aan de bel hadden getrokken dan had James in ieder geval iets kunnen krijgen tegen de pijn. De huisarts gaf aan dat hij ècht heeft moeten krijssen. Dit was volgens ons absoluut niet het geval. Wat ik eerder vertelde, hij was jammerig maar kon zelfs prima in slaapvallen en doorslapen.

Het viel mijn moeder op dat James vaak aan zijn oor zat.

Mijn moeder past iedere woensdag op neefje Sam, scheelt een half jaar met James en ik zorg dat ik dan ook bij mijn moeder ben. Op deze manier groeien ze samen op en dat vinden ze fantastisch.

Dit keer moest ik zelf wat dingen regelen waardoor ik niet de hele dag bij James ben geweest. Op het moment dat ik naar huis wilde gaan gaf mijn moeder aan dat het haar opviel dat James constant aan zijn oor zat. Ik heb het even aangekeken, zag verder niks bijzonders en James ging zonder problemen slapen.

De dag daarna gingen we samen naar de speeltuin waar het mij inderdaad ook opviel dat James de hele tijd aan zijn rechteroor zat. Het leek alsof hij, na iedere handeling, zijn oor aanraakte. Dit ging de hele dag door en toen wij ’s avonds een pannenkoek ging eten was zijn oor inmiddels helemaal rood geworden.

Ik dacht direct terug aan een jaar geleden.

Ik dacht natuurlijk direct terug aan een jaar geleden toen wij dus te laat naar de huisarts zijn gegaan en het ergste al achter de rug was. Dit wilde ik voorkomen en dus ging ik samen met Merijn en James naar de huisarts om zijn oren te controleren.

James vond alles prima, hij speelde met zijn auto’s op de tafel van de dokter en liet het rustig gebeuren dat de dokter in zijn oren keek. Gelukkig was er niks te zien. Ik gaf aan dat ik dit ook niet had verwacht. James had op zijn minst vaker moeten huilen of koorts moeten hebben maar goed, dat was een jaar geleden ook niet het geval.

Mijn kind heeft een tic ontwikkeld.

De huisarts gaf aan dat het een tic is die hij heeft ontwikkeld. Wij kunnen dit voor nu negeren maar als het zover komt dat hij zijn oren kapot maakt door er iedere keer aan te komen, moeten wij het gaan afleren.

Een tic is een plotselinge, onwillekeurige, snelle, herhaalde, niet ritmische motorische beweging. Een persoon met een tic heeft het gevoel dit niet te kunnen tegenhouden.

Je hebt verschillende tics, zo is heet het bijvoorbeeld anders (bewingstics) als een kind knippert met de ogen, trekken met de mond of zijn hoofdschud. Er zijn ook vocale tics waarbij gedacht moet worden aan kuchen, grommen, keel schapen of andere geluiden.

Een tic komt regelmatig voor en verdwijnen gemiddeld binnen een jaar.

Een tic komt vrij regelmatig voor bij kinderen en verdwijnen gemiddeld weer binnen een jaar. James is echter wel vroeg met het ontwikkelen van een tic. De meeste tics komen voor tussen de zeven en elf jaar. Hierin zit geen verschil tussen een jongen of een meisje.

Tics ontstaan in de hersenen en zijn een kind dan ook niet aan te rekenen. Tics nemen wel toe in periodes van stress of vermoeidheid. De tweede factor kan zeker kloppen omdat James, zoals eerder in een artikel geschreven, aan het uit proberen is wat betreft het bed- ritueel.

Het feit dat James nu een tic heeft, hoeft zeker niet te betekenen dat een kind een tic- stoornis heeft. De meeste kinderen hebben enige tijd last van enkele tics die na dan na maanden weer verdwijnen. Je hebt pas een tic- stoornis wanneer je kind veel tics heeft, dit dagelijks voorkomt en het functioneren in de weg staat.

Heeft jou kind een tic ontwikkeld, hoeft dat dus absoluut niet te betekenen dat dit blijvend is. Ik zou zelf adviseren om het even aan te kijken en pas dan naar de huisarts te gaan. Doe wat goed voelt voor jezelf. Het kind kan er niks aan doen en het kan zo weer overwaaien!