Ik was altijd al fanatiek.
Ik ben altijd al een fanatiek meisje geweest, een doorzetter. Ik ging net zo lang door dat het lukte, eerder stopte ik niet en dit is alleen nog maar versterkt toen ik ziek werd en James kreeg. Ik moet doorzetten en vervelende onderzoeken doorstaan voor mijn zoon. Hij moet opgroeien met een moeder en dus moet ik gezond eten en leven. Ik heb moeite om binnen mijn grenzen te blijven en ga er eigenlijk altijd overheen.
Dit is lastig want ik eis om die reden veel van mezelf. Ik wil niet ‘zomaar of te snel’ naar te dokter en dus eis ik van mijn lichaam om de klacht in kwestie langer uit te houden tot dat het echt niet meer gaat en dan is het vaak lastiger om er snel iets aan te doen.
In mijn jeugd en eigenlijk stiekem nog steeds ben ik erg fanatiek met welk spelletje dan ook. Was jij degene die vroeger op school bij gym nooit mee deed? En als je mee deed nooit echt bezig was met het spel en slechts bezig was met je nagels of je haren? Dan had ik me hoogstwaarschijnlijk groen geïrriteerd aan jou. Jep, sorry! Ik was degene die altijd in alles fanatiek was.
Een knop die je moet omzetten.
Jullie hebben mijn vorige artikelen kunnen lezen over mijn ervaring met sporten. Al het begin is moeilijk maar inmiddels gaat het een stuk beter. Mijn personal trainer ging op vakantie en dus moest ik het een aantal weken zelf doen. Ik wilde graag laten zien dat ik het heus wel alleen kon en was iedere dag zo’n 1,5 uur in de sportschool. Op zich niks mis mee maar voor mijn lichaam veel te zwaar. Wederom te fanatiek.
Het is best lastig omdat ik vroeger alles kon wat ik wilde. De hele dag werken en ’s avonds sporten & daarna opstap gaan was echt geen enkel probleem. Nu mag ik blij zijn als ik de avond haal zonder ’s middags te gaan slapen. Het is best wel een knop die je moet omzetten als je plots chronisch ziek wordt en dat is mij op dit vlak na 8 jaar nog steeds niet gelukt. Je lichaam veranderd en je geest op bepaalde vlakken natuurlijk ook wel maar je blijft wel dezelfde persoon als voorheen. In mijn hoofd kan ik dus nog veel meer dan ik fysiek aankan.
Alles waar ’te’ voor staat is niet goed..
Ik raak hiervan vaak de klus kwijt en daarom heb ik sinds kort hulp van een ergotherapeut, zij helpt mij met een dagplanning en het opbouwen van bepaalde activiteiten. Als ik eindelijk een dag heb waar ik mezelf helemaal top voel dan ben ik geneigd om alles wat ik normaal gesproken in een week doe nu in een dag te doen. Te fanatiek dus en alles waar ’te’ voor staat is niet goed.. behalve teveel geld, daar zie ik het nadeel niet van.
Ik heb de drang om mezelf te bewijzen
Op een of andere manier wil ik dan bewijzen en dan vooral tegenover mezelf dat ik nog steeds alles kan wat ik vroeger ook kon en dat terwijl ik heus wel weet dat dat het geval niet meer is. Het lijkt wel alsof dit gevoel van ‘falen’ nooit helemaal over zal gaan. Ik weet dondersgoed dat het nooit meer wordt zoals het was maar toch blijft er een klein stemmetje in mijn hoofd schreeuwen ‘Lon, jij kan dat gewoon hoor, kom op!’. Helaas is het tegendeel waar en is het vooral nu met de verbouwing/verhuizing passen en meten met mijn energie. In mijn hoofd vind ik de rust niet om te gaan slapen omdat ik nog zoveel ‘moet’ doen maar tegelijkertijd heeft mijn lichaam die slaapjes tussendoor zó hard nodig!
Zal dit ooit anders worden? Ik weet het niet! Ik denk dat dit altijd mijn strijd (tegen beter weten in) zal blijven en wellicht slijten deze gevoelens met de jaren.. herkennen jullie dit?
Geen reacties