Het eerste weekend zonder James.

Het was heus niet altijd gezellig hier thuis.

In een van mijn vorige artikelen heb ik jullie laten weten dat onze wegen inmiddels officieel zijn gescheiden. Dat werd hoogtijd. We hebben een jaar met plezier bij elkaar gewoond om alles, voornamelijk voor James, zo goed mogelijk te regelen. Jeetje wat hebben we hier veel commentaar op gekregen van mensen buitenaf. Mensen dachten zelfs dat we een relatie hadden met z’n drieën haha. Maar goed, als je een blog hebt dan lok je reacties uit én heb je dat te accepteren dus dat doe ik ook.

We hebben een bewogen jaar gehad met z’n allen. Het is ook zeker niet altijd even gezellig geweest en dat is precies de reden geweest dat het zoeken naar een geschikte woning in een versnelling is gezet. We hebben natuurlijk niet voor niks gekozen voor een verder leven zonder elkaar en dus daar moeten we beide nu aan geloven. Hoe dat verloopt, vertel ik in een later artikel.

Lees ook: Moeilijke momenten door de scheiding

Samen pakte we zijn koffer in.

Ik denk dat we precies op de juiste manieren officieel uit elkaar zijn gaan wonen, juist om die goede vriendschap te behouden maar dat betekent ook dat het eerste weekend zonder James een feit werd. Oef. In dit artikel lezen jullie dat het momenteel wat minder goed gaat met mijn gezondheid en helaas was ik ziek op het moment dat Merijn ging verhuizen. Lisa kon gelukkig wel mee helpen maar ik had zijn nieuwe woning dus nog niet gezien en zag het pas toen ik James voor het eerst bracht.

James was goed voorbereid op een weekend bij papa. Hij had zijn koffer samen met mij ingepakt en we hadden al meerdere gesprekjes gevoerd. ’s morgens vroeg stapte we in de auto op weg naar papa. James had er zin in en de auto rit was gezellig. Eenmaal aangekomen rende James in de armen van papa, dat voelt zó onwijs goed en tot mijn verbazing vond hij het totaal niet spannend. Hij ging direct op ontdekkingstocht in zijn nieuwe kamer én het nieuwe speelgoed.

We hadden afgesproken dat ik een uurtje zou blijven zodat het niet leek op een postpakketje die je aan de deur afgeeft en weer weggaan. Het leek en lijkt ons goed om even de tijd te nemen voor dat moment, én voor een goede overdracht én omdat James kan blijven zien dat papa en mama nog steeds gezellig kunnen kletsen met elkaar.

Ik huilde uit pure egoïsme.

Niets was minder waar. Ik merkte aan mezelf dat ik het moeilijk kreeg, terwijl papa aan het kletsen was, James zijn koffer uitpakte om van alles te laten zien, ging alles een beetje langs me heen. Het leek me dus toch beter om al snel te vertrekken. James en papa hebben niks aan een huilende mama gepasseerd op? Niks eigenlijk. Hij is zo vaak een dagje bij papa terwijl ik moet werken of iets anders te doen heb, wat maakt het dat ik er nu zoveel verdriet van heb?

Eigenlijk is het pure egoïsme. Ik huil omdat IK hem ga missen terwijl hij de tijd van zijn leven heeft bij papa. Ik denk dat ik het zó graag goed wil doen dat ik aan alles twijfel. Laatst zei James een keer dat hij papa niet lief vond. Ik schrok hiervan en dacht direct dat hij zich nu al bezwaart zou voelen om dit tegen mij te vertellen. Gelukkig sloeg het nergens op want hij is nog maar een mini mens van 2,5 jaar die al super veel aanvoelt maar dat vast nog niet kan voelen. Ik vertelde hem dat ik papa wel lief vond omdat hij altijd zo leuk met James aan het spelen is.

Lees ook: Moeilijke momenten door de scheiding

Het eerste weekend zonder James.

Ik kan het niet vaak genoeg benoemen dat ik heel graag wil dat James zich goed voelt bij de situatie. We hebben samen ooit de verantwoordelijkheid op ons genomen om voor kinderen te kiezen en dus zijn we ook verplicht, tegenover ons zelf maar vooral tegenover James om dit ook uiterst serieus te nemen. Zelfs als we er voor kiezen om niet meer samen verder te gaan. Tot nu toe zijn we goed bezig vind ik!

Het eerste kwartier in de auto heb ik naar adem gesnakt. Alsof de wereld ver ging. Ik bracht mijn zoon naar zijn vader en ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik kon niemand bellen, al had ik dit wel afgesproken. Lisa kon me nauwelijks verstaan. En tja, als je je moeder ziet dan begin je weer opnieuw dus dat was een pittig dagje. Gelukkig begreep papa dat én kreeg ik regelmatig een foto toegestuurd. James had het naar zijn zin en ’s avonds hebben we op FaceTime even gekletst met elkaar. Heel fijn!

Het eerste weekend zonder James. Het was vreselijk en ik denk dat de aankomende weekenden bij papa heus nog wel lastig zullen zijn voor mij maar het geeft mij troost dat James het supergoed doet. Hij heeft het naar zijn zin, speelt graag met papa en het doet mij goed dat zij op deze manier een goede band op kunnen bouwen samen.

Het was tijd voor afleiding.

Ik had datzelfde weekend een jaar verkering met Lisa én dus was het tijd voor goede afleiding. Dit lees je in een volgend artikel op LonnekeSchrijft.

Ben jij een kind van gescheiden ouders? Zo ja, waar heb jij het meeste moeite mee gehad? We denken dat we goed bezig zijn maar natuurlijk zijn we niet perfect en staan we altijd open voor dingetjes waar wij wellicht niet aan denken en wel iets mee moeten/willen!