onzeker zijn
Persoonlijk

Ben ik wel goed genoeg? Faalangst en onzekerheid!

Het deed mij niks wat andere mensen van mij vonden.

Jeetje, wat was ik ‘vroeger’ zeker van mezelf zeg en wat voelt dat heerlijk als ik daar nu op terugkijk. Dat ik mezelf van niemand iets aantrok was wel duidelijk. In de eerste jaren van de middelbare school, liep ik rond met kort paars haar. En geloof mij, mijn haren waren korter als die van jouw vader!

De tijd dat ik daardoor getreiterd werd vond ik niet leuk maar de pesters kwamen nooit dichtbij. Ik heb mezelf, als ik het nu achteraf bekijk, nooit gekwetst gevoelt. Al kreeg ik een miljoen euro, als ik nu zou moeten vertellen hoe mijn pesters eruit zagen zou ik het absoluut niet meer weten.

Ik vond mijn paarse haren en stoere skate- broeken op dat moment geweldig. Het deed mij niks wat andere hiervan vonden. ‘Een halve jongen’, die naam had ik in die tijd en het is niet meer op een hand te tellen hoe vaak ik die opmerking naar mijn hoofd geslingerd kreeg. En ook dat deed mij weinig. Ik leefde mijn eigen leven zoals ik dat wilde. Niemand had daar ook maar iets over te zeggen!

Als er iemand onzeker is, ben ik het wel.

Die zekerheid die ik toen had kan ik mezelf nu niet meer voorstellen. Als er iemand onzeker is over werkelijk alles, dan ben ik het wel. Ik verlang weleens naar mijn oude ik maar die zal nooit meer helemaal terugkomen.

Als jij jezelf lekker voelt in je lichaam, je blij bent met je omgeving, je werk of opleiding en je hebt ook nog een leuke partner werd dit mee aan jezelf vertrouwen. Het begint namelijk bij jezelf maar wat nou als je je eigen lichaam niet meer kan vertrouwen?

Ik denk dat dit de grootste factor is van mijn onzekerheid. Ik werd ziek. Mijn lichaam veranderde en beetje bij beetje verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam. Ik ben iemand die best een tweede kans kan weggeven en heel misschien ook nog wel een derde, met een heel goed argument.

Mijn lichaam heeft wel tien kansen gekregen om beter te functioneren maar het mocht niet baten en dan houdt het een keer op. Het is een kwestie van accepteren dat de situatie is zoals hij is in plaats van vertrouwen dat het beter wordt.

Mijn CV is net zolang als die van James..

Gelukkig heb ik de liefde van mijn leven gevonden die inmiddels ieder litteken op mijn lichaam heeft gezien en beschouwt als een onderdeel van mij. Op dat vlak hoef ik in principe niet meer onzeker te zijn, EH FOUT!

Je moet altijd energie blijven steken in je relatie en vooral als je al even bij elkaar bent is het belangrijk om jezelf leuk aan te kleden voor de ander. Een beetje moeite doen is wel op zijn plaats. We worden er allebei niet blij van om elkaar iedere dag te zien in een lange trui met een afgetrapte joggingbroek daaronder.

Het is heerlijk om af en toe ongegeneerd ’s avonds op de bank te liggen met een joggingbroek maar goed dat ter zijde, je wil er gewoon leuk uit zien! Niet alleen voor de ander, ook voor jezelf. Mijn gewicht speelt daar voor mezelf een grote rol in waar ik onzeker over ben en dagelijks mee worstel.

En dan zwijg ik nog over wat het allemaal geestelijk met je doet. Ik bedoel, mijn CV is net zolang als die van James, die nog geen drie jaar op deze aardbol rondloopt. Ik heb zo vaak een opleiding of werk moeten staken door mijn ziekte. Dit heeft mijn wederom onzeker gemaakt.

Ben ik wel goed genoeg? Faalangst en onzekerheid!

Zal ik ooit een diploma halen? Ben ik wel genoeg genoeg? Waar ben ik nou eigenlijk echt goed in? Lastig want in deze maatschappij is het best belangrijk om een papiertje te hebben. Ja, ik weet heus wel dat je gezondheid daarboven staat maar toch. Waar kan ik nou trots op zijn wat ik helemaal heb afgemaakt?

Mijn moeder zegt dan de gebruikelijke moeder- dingen zoals: Je bent een goede moeder, je staat iedere dag voor James klaar en je hebt je blog waar je veel tijd in steekt en met liefde behandeld.

Oke, daar heeft zij een punt maar er zijn zoveel goede moeders op deze wereld die iedere dag klaar staan voor hun kind. Ik ben dan wel een blogger maar inmiddels zijn die ook vertienvoudigd op het web!

Ik heb een soort faal- angst ontwikkeld. Begrijp ik wel wat er gezegd wordt? Stel ik domme vragen? Straks wordt er aan mij iets gevraagd, wat moet ik dan zeggen?

Gelukkig heb ik zo mijn ‘foefjes’ ontwikkeld die mijn onzekerheid verbloemen. Althans, daar doe ik mijn best voor en ik denk dat dit redelijk goed lukt. Bij mensen die ik nauwelijks ken, kom ik best zeker over. Het tegendeel is waar en ik schaam mezelf hier niet voor. Dit is iets wat mij is overkomen en wat weer langzaam terug moet groeien.

Ben jij onzeker? Herken jij jezelf in mijn verhaal, of juist niet? Laat dit weten! Op deze manier kunnen we elkaar helpen.

(Visited 469 times, 1 visits today)

Vorig artikel Volgend artikel

You Might Also Like

Geen reacties

Schrijf een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.