Ik ben zeer bekend in het UMC, ik rijd het stuk foutloos en kan iedere arts zonder problemen vinden. Vandaag moet ik naar de afdeling ‘Sport & revalidatie’ en voor het eerst loop ik naar de welkomstbalie om te vragen waar ik naar toe moet. Deze keer moest ik naar de ergotherapeut!
‘Volg W en je vindt wat je zoekt!’ Zegt ze vrolijk. Logisch, het zonnetje schijnt heerlijk dus niks om over te chagrijnen. Ik wel, ik ben moe, futloos en ik wil naar huis. Naar James.
Helaas ben ik hier nog wel even! Jeetje, wat is dit ziekenhuis groot.. ik loop al 10 minuten nummertje ‘W’ te volgen en er komt geen eind aan. Uiteindelijk loop ik door de afdeling psychiatrie en dat maakt me angstig. Geen idee waarom, ik kijk vast te veel griezelfilms maar ik kan er niks aan doen. Ik bal mijn handen tot een vuist en loop snel door..
Aah, daar moet ik zijn. Nummer W. Sport en Revalidatie! Ik meld mezelf bij de balie en neem plaats in de wachtruimte. Deze is wel een stuk leuker dan de rest van het ziekenhuis moet ik zeggen. Niet eng wit, ja ook, maar gemengd met vrolijke kleurtjes. Dat voelt gek genoeg wel prettig. Dat is heel wat voor iemand die het ziekenhuis afschuwelijk vindt in ieder opzicht. (Behalve in de medische hulp uiteraard)
Ik ben natuurlijk weer de jongste in de wachtkamer. Dat irriteert me. Niet omdat ik de oudere mensen het gun ofzo maar het voelt gewoon niet fijn om altijd maar de jongste te zijn. Je ziet ook iedereen kijken, wat heeft zij? of werkt ze hier? Helaas, ik ben ook patiënt.
Als ik wat om me heen kijk zie ik plots een bordje met: ‘Zwembad’ gaaf, in dit ziekenhuis zit zelfs een zwembad! Dat is natuurlijk voor mensen die allerlei dingen moeten leren en dus revalideren. Het is ook een verwarmd bad. Het herinnert mij aan de periode dat ik bij Blixembosch moest revalideren! Heerlijk als je gewrichtsklachten hebt, ik kon alles doen in het water wat ik op de kant niet kan!
Mijn verpleegkundige van de reumatologie komt naast me zitten. Zij woont het gesprek bij omdat zij wat meer weet over mijn klachten en mij wat beter kent. ‘Hoe is het met je kleintje?’ Super lief, iedere arts vraagt naar James. Ik laat met trots wat foto’s zien. Het stelt me op mijn gemak. ‘Is de ergotherapeut een beetje aardig?’ vraag ik.
‘Ja zeker, ze heeft veel verstand van zaken!’ en meteen komt ze aanlopen. Ik had een totaal andere voorstelling haar in mijn hoofd maar we gaan het zien. Ik ben benieuwd en ik hoop dat ze mij kan helpen met het inplannen van mijn dag inclusief wat tips en tricks om mijn energie beter te verdelen.
Ik doe mijn verhaal met behulp van de reumaverpleegkundige. Ik vertel dat ik er doorheen zit en het moeilijk vind om een ritme voor mezelf te creëren. James heeft een geweldig ritme, hij eet als hij honger heeft en we leggen hem op vasten tijden in bed. Om een voorbeeld te noemen: Ik maak tijdens zijn ochtend slaapje vaak zijn fruit vast klaar maar als we dan daadwerkelijk fruit gaan eten ‘vergeet’ ik voor mezelf ook een bakje te maken. Het is natuurlijk een kleine moeite maar alsnog heb ik voor mezelf dat ritme niet goed.
Het probleem is bij mij dat ik heel vaak vermoeid bent en dit kun je absoluut niet vergelijken met ‘moe’ zijn van een lange werkdag of de ochtend nadat je opstap bent geweest. Dit is zo intens dat ik niet eens op de bank kan liggen maar echt in een donkere ruimte in bed moet liggen. Die rust heb ik dan ook echt nodig.
Ik ben om die reden bang dat als ik een activiteit onderneem dat ik dan daarna zo moe ben dat ik nauwelijks nog energie heb om voor James te zorgen en dat moeten we natuurlijk niet hebben. Mijn ergotherapeut heeft mij uitgelegd dat ik deze cirkel moet doorbreken en het heel rustig moet gaan opbouwen. Echt beginnen met letterlijk 5 minuten wandelen en het zo langzaam om te bouwen. Geloof me, dat is moeilijk als je ooit een fanatieke sporter was! snik.
Het is moeilijk om deze cirkel te doorbreken maar het is wel noodzakelijk om deze cirkel te doorbreken en mijn tijd opnieuw in te delen. Gelukkig gaat ze mij de komende maanden helpen om hierin een nieuwe start te maken! Het is de bedoeling dat ik niet alleen een goed ritme heb voor James maar ook voor mezelf!
Hoe is dit bij jullie? Ik ga bijvoorbeeld minder vaak sporten omdat ik het gevoel heb dat ik ‘voor moet slapen’ omdat ik dus zo weinig energie heb. Terwijl je van sporten fit wordt en juist meer energie krijgt! Dit moet ik dus echt veranderen. Gelukkig kan mijn ergotherapeut mij hier de aankomende maanden helpen en krijg ik weer een beetje ritme terug.
Geen reacties