Die onzekerheid vind ik verschrikkelijk.
Een volle dag naar het UMC met Merijn en omdat ik op dit moment nog niet mag rijden en Merijn nog geen rijbewijs had, moesten we met het openbaar vervoer.
Om half 9 in de ochtend zaten wij, opnieuw met een rugtas spullen voor het geval dat, in de bus naar Eindhoven. Dit vind ik dan ook gelijk het moeilijskte, die onzekerheid en dat eeuwige afwachten. Niet op de bus hoor, maar in het ziekenhuis.
Slaap ik vanavond thuis? Of zal ik dit keer wel opgenomen worden? Ondanks ik mijn best doe om positief te blijven lukt dit mij de afgelopen weken niet zo goed meer. Ik leef van uitslag naar uitslag, van onderzoek naar onderzoek en de uitslagen zijn tot nu toe nog nooit ècht positief geweest. Meer down dan dit kan niet dus krabbelen we maar weer naar boven!
Irritaties van Lonneke!
Wat irriteer ik mezelf aan het feit dat al die mensen die net uit hun nest komen, het liefst door je heen willen lopen om maar een plekje te hebben in de trein. Ongelofelijk!
Erg onhandig met de rolstoel, stapte wij de bus in naar het UMC. Ik stompel de hoge bus in en de bus zit vol met studenten. Ik moest bijna smeken om een stoel. Merijn bleef bij mij staan om de rolstoel tegen te houden en toen moesten we betalen. Hoe had die buschauffeur dat in gedachten? Ik kan niet lopen en Merijn kon niet weg, anders zouden nog meer mensen naar het UMC moeten omdat ze een rolstoel tegen hun hoofd hadden gekregen. Dat was dus geen optie, we besloten ons te laten vervoeren naar het UMC en achteraf te betalen.
We stapte gelijk uit met de rest van de studenten in de bus en toen ik eenmaal in de rolstoel zat en we naar de voorkant wilde lopen om te betalen, reed de bus al aan. Oke, dan niet, houdoe!
Een gezichtsveldonderzoek..
‘Volg de groene lijn die overloopt naar de blauwe en sla dan rechts af’ zei de baliemedewerker. Jep, die route kende we nog van gisteren. Ik werd direct naar binnen geroepen voor het gezichtsveldonderzoek die handmatig werd uitgevoerd.
Ik moest in een ronde glazen bol kijken, ik hoopte mijn toekomst te kunnen zien maar ik zag alleen maar lichtgevende stipjes. Zodra ik een stipje zag moest ik aangeven hoeveel het er waren en waar ik ze precies zag.
Ik hoorde iedere keer een geluid waaruit ik op een gegeven moment kon opmaken dat er dan een stipje zou moeten zijn. Ik zag niks en ik werd hierdoor zenuwachtig. Merijn kon mooi meekijken op de computer van de assistente en probeerde mij al te vertellen dat ik niet alles goed had..
Kan ik ooit alles weer zien of blijft dit zo?
Nadat we de blauwe lijn hadden gevolgd die overliep in de groenelijn kwamen we opnieuw aan in de wachtruimte. ‘Mijn’ arts zag ik al een aantal keren voorbij lopen en uiteindelijk werd ik naar binnen geroepen door een vriendelijke Belgisch sprekende oogarts.
Leuk, maar als patiënt hecht je jezelf aan een arts. Je wil niet steeds opnieuw het verhaal moeten doen. Maar goed, hij keek en was niet zo super enthousiast. De cellen in mijn hoornblies waren wel beter geworden maar er zit nog een hardnekkig plekje. Ik hoefde in ieder geval niet opgenomen te worden!
‘Mag ik auto rijden? Wordt mijn zicht bter? Hoe moet ik nu mijn werk doen? Wanneer kan ik verbetering verwachten?’ vroeg ik.
‘Alè zenne dat weet ik niet, ik zie u nu voor het eerst. Ik ga het even overleggen’. Zei de vriendelijk belg.
Gelukkig kwam mijn eigen arts later nog even binnenlopen. Ook hij was niet tevreden met het resultaat maar de ontsteking is nu wel echt aan het afnemen. Dat mocht ook wel na 4 maanden!
Het meeste waar ik mee zit is het feit dat ik bijna niks zie. Nog even de resultate van het gezichtsveld bekijken en daaruit bleek dat ik op dit moment 40% kan zien.
Dat getal boeit mij niet zoveel. Ik weet ook wel dat ik minder zie als normaal.. maar hoe gaan we dat oplossen? En is het nog wel op te lossen?
Nog een afspraak in het UMC!
De bovenstaande vragen werden beantwoord en het komt er op neer dat ze niet kunnen zeggen of het nog beter wordt. Het is wel zo dat we voorruit zijn gegaan aangezien ik in het begin nog maar 5% zag. We blijven het controleren. Balen, weer afwachten!
Oke, de oogarts is voor vandaag even klaar en dan zou je denken, lekker naar huis Lon! Maar helaas, ik moet vandaag ook nog naar de MDL- arts. Ik zal hier morgen meer over vertellen anders wordt deze blog wel erg lang..
Geen reacties