Browsing Tag

Neuroloog

De uitslag van de MRI- scan van mijn hoofd.

Angst voor de uitslag van de MRI- scan.

In dit artikel kun je lezen dat ik de afgelopen maanden bezig ben om te laten onderzoeken waarom ik regelmatig flauwval. En met regelmatig bedoel ik, zo’n zes keer per dag. Dit is momenteel minder als dat het was maar het gebeurd nog te vaak.

Ik heb een EEG- onderzoek ondergaan en vorige week heb ik een MRI- scan gehad van mijn hoofd. Dit is spannend want eigenlijk iedere uitslag wat uit een MRI- scan komt, is slecht. Het hoeft niet altijd slecht- slecht te zijn maar het is altijd negatief voor jezelf.

De tijd na het onderzoek is deze angst regelmatige door mijn hoofd geschoten. Leuke woordspeling he? Ik heb weken iedere dag hoofdpijn gehad waardoor de angst op een negatieve uitslag groter wordt. Ik sprak hierover met mijn ouders en we besloten het naast ons neer te legen.

Je hebt geen leven als je iedere dag bezig bent met wat de uitslag zou zijn. Het is me gelukt. Ik heb er in die weken nauwelijks aan gedacht, tot de dag voor de uitslag. Het inslapen ging lastiger omdat ik aan het malen was. Wat nou als? En James dan? Even ‘lekker’ doem- denken maar het gaat op dat moment automatisch.

Ik kijk op zijn scherm en zie mijn naam..

Kletsend over leuke en vrolijke dingen vallen Lisa en ik, iets later dan normaal, in slaap. De dag van de uitslag brak aan. Top, ik heb om 15:10 een afspraak in het ziekenhuis. Het bepaald je hele dag. We kunnen niet veel ondernemen want James moet ’s middags slapen en ik besloot die dag ziek te worden.

Lisa wilde persé mee naar de uitslag. Ik begreep in eerste instantie niet waarom ze dit belangrijk vond. Er zou immers niks uitkomen en binnen hooguit een half uur zou ik weer thuis naast haar op de bank zitten. Maar ja, het is niet niks. Ze ging gewoon ‘voor de zekerheid’ mee naar het ziekenhuis.

Tijdens de rit naar het ziekenhuis bedenk ik me ineens dat ze heus wel hadden gebeld als het echt helemaal fout was geweest. Althans, dat heb ik wel vaker gehoord. Aan de andere kant hebben ze geen tijd om iedere scan tussendoor te bekijken. Anders zou de afspraak van de uitslag wel eerder kunnen plaats vinden. Zouden ze een pop- up krijgen als er iets blijkt te zitten? Ik weet het niet, jij?

Misschien heeft de radioloog meer tijd en bekijkt hij ze alvast voor de neuroloog, als het slecht is, dat hij hem direct op belt? Nou goed. In de minuten voor de uitslag word ik pas echt zenuwachtig. Ik word naar binnengeroepen en terwijl we plaats nemen krijgt de arts telefoon. Ik kijk op het scherm van zijn computer en ik zie mijn naam. Ik probeer af te lezen wat daar staat maar het lukt niet.

De uitslag van de MRI- scan.

De arts begint te vertellen. De EEG zag er prima uit. Dat wil zeggen dat het niet betekent dat ik geen epilepsie heb maar dat het op dát moment niet aanwezig was. ‘Tja en dan de MRI- scan’ ging de arts iets minder enthousiast verder. ‘Die moet ik nog even bekijken’ verteld hij.

Ik vraag mezelf af of dit werkelijk zo is. Bekijkt hij op het moment dat ik aan zijn bureau zit pas voor het eerst mijn scan? Mijn arts scrolt door mijn hoofd heen op het beeldscherm en verteld dat alles er prima uit ziet. Ik zucht van opluchting en vraag aan de arts of hij kan zien waar ik tijdens de MRI- scan aan dacht.

Dit vroeg ik mezelf af in mijn vorig artikel. Wees gerust, dit is niet het geval. Daar moet je een hele andere studie voor hebben gevolgd! 😉

Ik kan met een gerust hart naar huis. Er is niets te zien van een aangeboren hersenafwijking of andere enge dingen op de MRI- scan. Het is een twee strijd. aan de ene kant is het vreselijk om een MRI- scan te ondergaan van je hoofd en de uitslag af te wachten is killing maar aan de andere kant, als deze goed is, ben ik extra blij.

Het is een soort ‘luxe’ dat er bij mij af en toe wordt gekeken hoe het er allemaal uit ziet. Dat voelt goed. Ik bedoel, weet jij nu op dit moment of je lichaam van binnen helemaal gezond is? De meeste niet, toch?

Ik ben er weer vanaf. Het feit dat ik regelmatig flauwval heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met stress en ik kan mezelf hier ook wel in vinden. In overleg met de huisarts ga ik bespreken of er nog een cardioloog aan te pas moet komen. Wordt vervolgt.

Op dit soort momenten besef ik mezelf dat ik een gelukkig mens mag zijn. Ik besef mezelf heel goed dat er ook mensen de artsenkamer binnenlopen en met slecht nieuws het ziekenhuis verlaten. Leef, alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat, LEEF!

6 oktober 2017 door Lonnekedewin

Persoonlijk

Een MRI-scan van mijn hoofd!

Een drukke dag voor de boeg.

Ik heb een lange dag voor de boeg. De wekker gaat vroeg. James moet naar de peuterspeelzaal. Merijn is vrij en Lisa heeft een avonddienst. Ik vind het fijn om hem zelf naar de peuterspeelzaal te brengen. Hij is nu net een beetje gewend aan het feit dat ik hem wegbreng, even mee speel en weer wegga.

Als ik terugben doen we een simpel spelletje met z’n drieën: Wormen. Het is in ieder geval afleiding. De tijd gaat snel en voordat ik het weet moet James weer opgehaald worden. Deze keer ga ik samen met Merijn. We gaan wat eerder zodat we nog even kunnen spieken hoe hij erbij zit.

Ze hebben het over de herfst. Oh ja, James had huiswerk vorige week. We moeten naar het bos om van alles wat betrekking heeft tot de herfst, mee te nemen. Ze zullen wel gaan knutselen, gok ik. James heeft het naar zijn zin gehad. Ik zie het in zijn ogen en hij laat ons vol trots zijn verfwerk zien.

Ik ben zenuachtig voor de MRI- scan.

Eenmaal thuisgekomen plof ik even op de bank naast James, nog heel even want ik moet naar het ziekenhuis. Lisa pakt ze spullen, ik kleed mezelf om want je mag geen metale dingen aan je broek hebben zitten en we kunnen gaan.

Ik ben zenuwachtig. Ik app mijn moeder waar ik een goede dosis geruststellende woorden van mee krijg. ‘Denk maar aan iets leuks Lon, het is zo weer voorbij!’. Ik vind het gek dat ik zo zenuwachtig ben want ik weet immers hoe het onderzoek verloopt.

Bij de arts had ik aangegeven dat ik een MRI-scan van mijn hoofd niet prettig vindt. Ik kreeg een recept mee: Oxezepam. Hier wordt je lekker rustig van. Het onderzoek stelt in principe weinig voor. Je gaat op een soort brancard liggen, wordt in een tunnel geschoven en 25 minuten later rol je er weer uit en is alles klaar.

Toch ben ik zenuwachtig. Ik denk dat ik teveel heb meegemaakt in het ziekenhuis waardoor mijn zenuwen komen. En het speelt mee dat we opnieuw naar de kelder moeten van het ziekenhuis. In een vorig artikel beschrijf ik waarom ik dit zo vervelend vind. Ik heb hierbij een trauma opgelopen waardoor ik deze plek liever vermijd.

Een eindeloze cirkel waar ik in zit.

Helaas. Ik heb geen keus. Wederom niet. Het is toch wat als je chronisch ziek bent, op een of andere manier kom je nooit meer los van het ziekenhuis. Letterlijk en figuurlijk. Je bent er vaker mee bezig dan men zou denken. Ik ben bijvoorbeeld al dagen bezig met de gedachte over de uitslag van de MRI-scan.

Het brengt nou eenmaal een hoop spanningen met zich mee die dan weer niet goed zijn voor de ziekte van Crohn en zo blijf je in die cirkel. Die eindeloze cirkel die ik prima rond kan fietsen met af en toe een hobbel maar soms misselijkmakend is en te veel wordt!

Lisa mag mee naar binnen. Een geluk bij ongeluk zullen we maar zeggen. Ik ga op de koude brancard liggen, doe een sexy badmutsje op, Lisa ook. Ik krijg uitleg en ik rol de tunnel in.

Ik heb een spoedknop in mijn handen. Een fijn gevoel want het is énorm krap in die tunnel. Het vervelende aan dit onderzoek is, dat je nog een kap over je hoofd krijgt. Je zit dus echt gevangen. Een soort van ijshockeyhelm alleen dan anders en dan ook nog eens in een tunnel.

Er wordt een spiegeltje geinstalleerd waardoor ik Lisa kan zien. Dat geeft een veilig gevoel. Het onderzoek gaat van start. In mijn oren zitten oordopjes en we krijgen allebei een koptelefoon op. De MRI-scan maakt een hard geluid tijdens het scannen, de koptelefoon laat het geluid verdempen. Dat doordringende geluid hoor ik nu nog steeds als ik mijn ogen dicht doe.

Bang voor de uitslag van de MRI- scan.

Tijdens het onderzoek gaan mijn gedachtes overal heen. De geruststellende woorden van mijn moeder ben ik even kwijt. Wat als er iets de zien is in mijn hoofd wat daar niet hoort? Laten we eerlijk zijn. De meeste angst zit bij een tumor in je hoofd. Niet dat mijn gedachte hier dagelijks naar toe gaan maar op dit soort momenten met zulke onderzoeken kan ik niet ontkennen dat ik hier nooit overnadenk.

En ja, ik vroeg mezelf ook af of de arts naderhand kon aflezen van mijn hersenen waar mijn gedachte naar uit gingen. Ik probeerde mezelf niet gek te maken en iedere keer als ik afgleed naar andere gedachtes haalde ik James zijn gezicht tevoorschijn. Dat hielp. Hoop ik. Ik zal het eens bespreken als ik de uitslag krijg van deze MRI.

Het is algemeen bekend dat er vanuit een MRI- scan een hoop lawaai komt. Ik vraag mezelf af waarom de toon van dat geluid bij iedere opname verschild. Het schijnt zo te zijn dat een MRI- beeld enkele tienduizenden keren moet schakelen. Het snelle schakkelen zorgt voor het repeterende geluid. Het kan per onderzoek verschillend zijn, het ligt eraan wat de radioloog wil zien.

Lisa en ik hebben meerder malen oogcontact. Ze gebaard dat ik mijn ogen dicht moet doen en dat lijkt mij een goed plan. Het viel mee. De tijd gaat snel. Ik rol de MRI-scan uit, doe mijn kleding aan en stap in mijn auto op weg naar mijn vrijwiligerswerk.

Ik heb het weer gehad voor vandaag. Lekker knuffelen met James en dan op bed rusten. Dit is een typische zware dag voor mij. De uitslag laat nog even op zich wachten en ik probeer dit ook in mijn hoofd te parkeren. Wordt vervolgt.

20 september 2017 door Lonnekedewin

De ziekte van crohn &zo

Ervaring EEG- onderzoek voor epilepsie?!

Flauwvallen door stress.

Ik heb in een eerder artikel geschreven dat ik regelmatig flauwval en dan moet ik ik ècht regelmatig. Er was een tijd dat ik zes keer per dag flauwviel. Heb je dat nog niet gelezen? klik dan hier.

De huisarts heeft mij vertelt dat dit te maken kan hebben met stress en gezien de situatie van de afgelopen maanden kan dit inderdaad kloppen. Het is wel zaak om andere nare dingen uit te zoeken en daarom ben ik doorgestuurd naar de neuroloog.

Bij de neuroloog werden mijn klachten besproken, ook hij denkt dat het te maken heeft met stress maar wil alsnog een aantal onderzoeken doen om epilepsie en of andere hersenaandoeningen uit te sluiten. Ik kreeg een EEG- onderzoek.

Een EEG- onderzoek geeft informatie over de hersenactiviteit. Op deze manier is te achterhalen wanneer de epilepsie- aanval begint en op welke wijze dit zich verspreid in de hersenen. Je kunt bijvoorbeeld tijdens een epilepsie- aanval je urine laten lopen of je gaat schudden maar je kunt ook onrustig bewegen, lichtflitsen zien of een tinteling voelen in je arm.

Je hebt verschillende EEG- onderzoeken.

Een slaap- EEG na slaaponthouding: Hierbij mag je een hele nacht niet slapen en is het de bedoeling dat je tijdens het onderzoek in een diepe slaapt valt.
Een 24-uurs EEG: In sommige gevallen is een standaard EEG te kort om te meten wat er gebeurd. Het blijft namelijk een moment opname. Bij een 24-uurs EEG wordt, je raad het wel, 24 uur de hersenactiviteit opgenomen in een recorder die je bij je draagt. Je houdt dan een dagboek bij met de eventuele aanvallen.
Een EEG met videoregistratie: Wordt voor een korte of langere periode opgenomen in het ziekenhuis. Als je een paar maanden opgenomen moet worden moet dit gebeuren in een epilepsiecentra. ‘Gewone’ ziekenhuizen doen dit onderzoek niet, sommige academische ziekenhuizen hebben deze mogelijkheid. Met hulp van videobeelden wordt er vastgelegd wat er gebeurd tijdens een aanval en wat er dan veranderd in je gedrag.

Het doet geen pijn maar prettig is anders.

En dan heb je nog een standaard EEG. Dit onderzoek heb ik ondergaan. Het onderzoek duurt uiterlijk 45 minuten. Ik moest voor het onderzoek mijn haren wassen. Dit deed ik de avond voor het onderzoek zodat het de tijd heeft om te drogen. Je haren moeten namelijk droog zijn voor het onderzoek en er mag geen haarlak of gel inzitten.

Je krijgt een sexy- badmuts op met allemaal gaatjes daarin. Het lijkt een beetje op een muts die je bij de kapper op moet doen om je haren te blonderen. In deze gaatjes worden elektrodes geplaatst die doormiddel van een beetje pasta blijven plakken. Dit doet geen pijn maar prettig is het niet. Ik kan mezelf voorstellen dat dit voor kinderen pijnlijk kan zijn. Je voelt kleine korte krasjes op je hoofdhuid.

Heel charmant, not! Ik was klaar voor het onderzoek en mocht op een bed gaan liggen waar ik nog twee pleisters onder mijn ogen en op mijn buik geplakt werden. Ik werd aangesloten op de apparatuur en het onderzoek kon beginnen.

Mijn ervaring met een EEG- onderzoek.

Ben je bang in het ziekenhuis of zie je tegen het onderzoek op? Dan mag er altijd iemand naast je zitten. Je moet het meest van de tijd je ogen dicht houden, de verpleegkundige achter het glas vraagt af en toe je ogen kort te openen. Ik moest ook een aantal keren diep in en uit ademen en op het laatst krijg je licht- flitsen te zien van een lamp die boven het bed hangt. Dit gaf bij mij een vervelend gevoel, je ogen mogen overigens gewoon dichtblijven.

Ik vond het onderzoek reuze meevallen maar dit komt misschien omdat ik hoogstwaarschijnlijk geen epilepsie heb, heb je dit wel? Dan zou het kunnen gebeuren dat je een aanval krijgt tijdens het onderzoek. Dit is natuurlijk niet prettig maar je bent dan in ieder geval op de juiste plek.

Heb jij ervaring met een EEG- onderzoek? Laat het weten in de comments zodat we ervaringen kunnen delen.

7 september 2017 door Lonnekedewin