Zwanger &zo

De ziekte van Crohn en zwangerschap – vermoeidheid.

Zwangerschap en vermoeid zijn is niet zo’n gek verschijnsel. Over het algemeen ben je het eerste trimester van je zwangerschap flink vermoeid. Er is immers een kindje aan het groeien in je buik en daar moet je lichaam kei hard voor vechten. Dit vreet natuurlijk energie.
Je kunt het vast wel raden dat het dan versterkt als je ook nog chronisch ziek bent. Zo heb ik de ziekte van Crohn wat nu niet helemaal in remissie is en dat valt me behoorlijk zwaar.

Het gaat de laatste weken niet zo best. Ik heb onlangs twee keer met spoed in het WKZ gelegen om te checken of Swip het nog wel gezellig vond in mijn buik. Gelukkig heeft hij het nog naar zijn zin alleen ik dus wat minder.

De eerste drie maanden van mijn zwangerschap was ik zó misselijk dat ik helemaal niks meer binnenhield. Ik had totaal geen eetlust maar probeerde zo gezond mogelijk te eten zodat Swip daardoor goed kon groeien.

Bloedarmoede en ijzer te kort!

Gelukkig kreeg ik sterke zetpillen. Het eten bleef in ieder geval binnen maar misselijk bleef ik de eerste maanden nog zeker wel.

Na deze periode ging het een heel stuk beter alleen is mijn eetlust nooit helemaal teruggekomen.

Inmiddels ben ik alweer 36 weken zwanger en houd ik opnieuw niks meer binnen. Ik mocht drie dagen gebruik maken van die top zetpillen en daarna moest het over zijn.

Helaas was dit niet het geval. En uit het onderzoek is gekomen dat ik een virus onder de leden heb. Er zit in ieder geval ergens in mijn lichaam een ontsteking. Swip heeft hier gelukkig geen last van.

Mijn bloeduitslagen waren ook niet helemaal goed. Ik heb bloedarmoede, ijzer te kort en ze konden ook zien dat mijn lichaam geen ijzer meer op voorraad heeft. Best vervelend maar geen drama. Het verklaard in ieder geval wel mijn klachten..

Met de ziekte van Crohn gaat het herstel langzamer!

De ijzertabletten die iedereen met bloedarmoede krijgt voorgeschreven moet ik in een andere dosis. Dit is in verband met de ziekte van Crohn dus dat duurt allemaal wat langer voordat ik daar iets van ga merken.

Ik schreef al eerder een artikel over de ziekte van Crohn en vermoeidheid maar dat is nu wel even een tandje pittiger.

Mijn lichaam is iedere dag opnieuw aan het vechten tegen de Crohn en nu groeit daar ook nog eens een kindje in. Mijn lichaam heeft duidelijk veel moeite met de laatste weken. Ik kan niet anders dan doen rust houden, gezond eten en drinken en veel slapen zodat ik zo uitgerust mogelijk de bevalling in ga.

Bank en bed zijn momenteel mijn beste vrienden. Hoewel beweging goed voor je is heb ik daar nauwelijks nog energie voor. Het maakt niet uit. Ik heb nu al respect voor mijn lichaam. Het heeft ervoor gezorgd dat ik überhaupt zwanger kon raken ondanks mijn ziekte. En dit is tot nu toe allemaal nog goed gegaan.

Nu het laatste stukje van de zwangerschap in. We kunnen niet wachten!

De ziekte van Crohn en zwangerschap – Vermoeidheid. Heb jij hier ook last van? Neem je rust! En deel je ervaringen met ons hier onder de comments. Het is met een eerste kindje nog wel te doen. Maar hoe doe je dit bij een tweede? Heftig hoor!

Ik voel mijn baby niet meer bewegen.

Ik heb deze week veel afspraken in het ziekenhuis waardoor ik iedere dag opsta en weer een halve dag van huis ben. Eindelijk is het vrijdag. Ik heb al de hele week uitgekeken naar deze dag zonder afspraken.

In de ochtend schrijf ik mijn artiekelen en einde van de middag ga ik lekker op de bank liggen. Ik ben moe maar voordat ik in slaap val wil ik Swip nog even voelen. Ik mis zijn getrappen. Ik lig een tijdje met mijn handen op mijn buik maar ik voel niks. Hij zal wel slapen, denk ik en besluit dat ook te gaan doen.

Als ik wakker word haal ik het net om in de bak te spuggen. Ik ben misselijk. Het eten staat te pruttelen maar ik heb geen trek. Ik leg mijn handen weer op mijn buik en begin tegen Swip te kletsen: ‘Hey kleine man, laat je even wat van je voelen!’.

Helaas voel ik nog steeds niks. Ik houd mijn handen onder de koude kraan. Misschien helpt dit en komt hij op de kou af. Er gebeurd nog steeds niks.

Merijn is aan het werk en ik wil hem niet ongerust maken. Inmiddels ben ik dit zelf een beetje. Zal alles wel goed gaan in mijn buik? Ik zou het mezelf nooit vergeten als ik nu niet aan de bel trek en besluit het ziekenhuis te bellen.

Ze konden het hartje niet vinden.

Ik haal Merijn op van zijn werk en samen rijden we richting het ziekenhuis. We zwijgen, we zijn bang voor wat er gaat komen en hopen op het beste. Dit is echt een verschrikkelijke autorit geweest.. Aan de ene kant wil ik graag weten hoe het met Swip gaat maar aan de andere kant ben ik onwijs bang wat ik te horen ga krijgen. Het is immers al 24 uur later en heb Swip niet meer gevoelt..

Als ik word aangesloten op de CTG- scan is iedereen stil. Ik krijg verschillende banden om mijn buik die worden aangesloten op een monitor. Op deze manier kunnen ze Swip goed in te gaten houden.

Met het echo apparaat gaat ze op zoek naar Swip’s hartje. We luisteren aandachtig maar er is geen enkele hartslag te bekennen. ‘Ik ga er even iemand bijhalen..’ zegt de verpleegkundige

 Er rolt inmiddels een traan over mijn wangen van de spanning en ook Merijn is zichbaar aangedaan. Wat is hier nu aan de hand?!

De arts komt binnenlopen en doet hetzelfde als de verpleegkunde. Ze heeft ieder plekje op mijn buik gehad. Op het moment dat ze wil stoppen om een echo te laten maken horen we iets.. Eindelijk, zijn hartslag klinkt als muziek in mijn oren.

‘Geniet van dit geluid, tot straks’ zegt de vloskundige.

Het lijntje ging helemaal naar beneden.

Ik moet hier nog wel een tijdje blijven maar hij leeft. Hij leeft! Op de monitor staan allerlei lijnen. We zoeken de betekenis op via Google en zo komen we erachter dat de rode lijn de hartslag is van Swip en de groene lijn geven de weeën weer. Gelukkig zijn die er bij mij nog niet.

Ik schrik als het lijntje ineens stijl naar beneden loopt. Wat gebeurd er? We drukken meteen op de rode knop. De verpleegkundige legt uit dat dit niks is om ons zorgen over te maken. Dit is pas iets om ons zorgen over te maken als dit lijntje drie keer gebeurd in 10 minuten tijd.

Het was erg interessant om de monitoren te bekijken. Hier zag je namelijk ook de rest van de patiënten op. Logisch want als ze arts bij mij aan bed staat en er gebeurd iets in een andere kamer kan hij er meteen naar toe. Het is in ieder geval een veilig gevoel.

‘hey kijk dan, zij krijgen vandaag een baby!’ Merijn wijst naar de monitor achter mijn bed. En inderdaad. Zij heeft nauwelijks pauze tussen de weeën. En ik hoor niemand schreeuwen van de pijn.. dat is een goed teken zeggen we tegelijktijd! 😉

De placenta ligt aan de voorkant!

Als de arts binnenkomt besluit ze ook nog even een echo te maken. Op deze manier kunnen ze even zien hoe het met Swip gaat. Zodra ze mij aan het echoapparaat koppelt zien we Swip meteen bewegen. In deze termijn van de zwangerschap zou ik dit gewoon moeten kunnen voelen.

Het is een zoektocht want hij is enorm bewegelijk maar het blijkt dat mijn placenta ervoor ligt. Dit kun je vergelijken met een grote spons en daar kan zo’n kleintje nog niet doorhen schoppen. Ze checkt het vruchtwater nog even maar dat is ook prima.

We moeten dit wel in de gaten houden. Het is namelijk zo dat een kind op deze manier niet vagniaal geboren kan worden. De uitgang wordt geblokkerd door de moederkoek. Er staat dan al bij voorbaat vast dat het een keizersnee zal worden. De voorliggende placenta kan zeer veel bloedverlies veroorzaken in een zwangerschap. Dit is pijnloos in tegenstelling tot een placenta die loslaat.

Oh ja, we mogen geen seks meer hebben aangezien de penis dan de placenta kan beschadigen. Dus, dan weten we dat ook weer!

Het is inmiddels midden in de nacht en rond 1:30 rijden we weer naar huis. Dood op maar opgelucht. Alles is goed met onze kleine Swip en we hebben binnenkort weer een controle om de placenta goed in de gaten te houden!

Heb jij dit ook gehad en hoe is dit uiteindelijk afgelopen? ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.