Hij blijft de liefste vader die er bestaat!
Het is niet voor niks dat jullie zolang hebben moeten wachten op een nieuw artikel. Je leest het al aan de titel, wij gaan scheiden. Dat is natuurlijk super verdrietig nieuws maar ik kan het niet mooier maken dan het is.
In mijn blog staat eigenlijk heel ons leven beschreven. De mooie momenten maar ik schreef ook weleens over de struggles in onze relatie. Dit koesteren we allebei en alles blijft dan ook online staan. Merijn is de vader van James maar daarnaast zal hij altijd een belangrijk plekje in mijn hart hebben.
Scheiden is niet gezellig maar we doen het zo gezellig mogelijk!
Ik ga jullie de ins en outs besparen, dat houden we lekker privé en een scheiding is nooit gezellig maar we proberen er alles aan te doen om het zo gezellig mogelijk te laten verlopen. We slaan elkaar de hersens niet in, we hebben geen ruzie en we doen nog steeds leuke dingen samen met James.
Iedereen heeft hier zijn of haar mening over maar die doet er voor ons niet toe. Wij willen dit zo en wij weten dat wij dit op deze manier ook kunnen. We kozen samen ooit voor de mooie en grote verantwoordelijkheid om een kind op de wereld te zetten en ondanks we uit elkaar gaan blijven we dit samen doen.
We doen het samen.
Het is vervelend, nee gewoon klote dat het plaatje wat we beide altijd in ons hoofd hadden, niet meer werkt en we op een andere manier samen verder moeten. Merijn is de beste vader voor James die ik kan wensen en dat zal ik ook ten alle tijden benadrukken ondanks er nog genoeg tranen zullen vallen. Het is immers niet niks, we zouden aankomende september 10 jaar samen zijn en alweer 5 jaar getrouwd zijn.
We wonen zelfs nog gewoon in hetzelfde huis, hebben goede afspraken gemaakt omtrent onze kleine lieve grote man die alweer bijna 2 wordt, slik en dat gaat tot nu toe prima. Hij gaat op zijn gemak op zoek naar een andere woonruimte waar hij een fijn en gezellig plekje kan creëren zodat James daar ook kan verblijven. Ook dit doen we samen.
Wij gaan scheiden maar hij hoeft nooit te kiezen.
James staat voor ons allebei op number one. Dat veranderd niks aan het feit dat we elkaar kwijt zijn geraakt op verschillende vlakken. We hopen James het gevoel te geven dat hij nooit hoeft te kiezen tussen zijn vader of moeder. Dat we er altijd zijn op de momenten die voor hem belangrijk zijn en ik weet zeker dat dit ons gaat lukken.
Ik begrijp dat dit voor jullie als een grote shock komt en die shock wordt wellicht nog groter in de volgende artikelen. Voor nu laat ik het erbij en wil ik gelijk om jullie begrip vragen als het gaat om consequent blogger. Het zal nog even duren voordat ik de draad wat betreft bloggen weer helemaal heb opgepakt zoals ik het in mijn hoofd had.
‘Jullie zijn niet helemaal van mij af hoor, ik zal af en toe nog eens een gastblog plaatsen!’ Groetjes Merijn.
13 Reacties
Lonneke en Merijn, Wat een verdrietig nieuws. Dit moet een hele moeilijke periode zijn voor jullie allebei. Ik leef mee met jullie. Het is inderdaad belangrijk om samen goede afspraken te maken over hoe jullie voortaan met elkaar zullen omgaan en daarbij de nadruk te leggen op het feit dat jullie ouders zijn. Ik wens jullie heel vele sterkte de komende tijd.
Joyce
Dapper dat je zo triest nieuws ook deelt op je blog. Ik heb veel begrip voor jou, en dat zullen andere lezers ook wel hebben. Veel sterkte in deze tijd! En heel lief dat jullie zo samen aan James denken, is echt heel mooi en liefdevol. Groetjes Silvy
Ohhh wat een slecht nieuws… maar wat pakken jullie het goed aan. Zo te lezen kunnen er veel mensen wat van jullie leren. Zo respectvol…
Veel goede moed.
Jeetje wat een rot nieuws! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen zoals jullie willen. Heel veel sterkte de komende tijd.
Heel veel sterkte de komende tijd!!
Wat verdrietig zeg. Ik wil jou, en eigenlijk jullie beiden heel veel sterkte wensen in dit proces. Zoals je zelf al beschreef, het is niet niks allemaal.
Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is oké. Sterkte voor de komende periode!
Heel verdrietig nieuws, en de paralellen met mijn eigen leven zijn treffend. Let alsjeblieft heel goed op jezelf de komende tijd – vooral de eerste maanden nadat Merlijn weg is – en heel veel sterkte voor jullie allemaal. Een dikke knuffel xox
Lonneke en Merlijn, na 45 jaar huwelijk en evenzovele jaren colitis ulcerosa was er ook bij mij een druppel die de emmer deed overlopen. Geestelijk en lichamelijk heb ik geleden onder gebrek aan empathie, aandacht en het voorkomen van regelmatige agressie. Medicijnen willen niet meer werken na het vertrek van echtgenoot. Teveel stress met de vechtscheiding veroorzaakt vaak doorbraak van ontstekingsziekten. Onzekerheid ook. Ik wens je sterkte. En ik hoop dat voor jou en je as ex partner alles zo ontspannen mogelijk mag uitpakken.
Lonneke wat een verdrietig bericht.
Er zijn heel wat UPS en downs in een chronisch ziek leven maar ik hoop dat jullie beiden nu weer UP gaan nu er een beslissing is gevallen.
Veel sterkte met jullie nieuwe levens op de rails te krijgen en maak er het Aller Beste Leven Ever van. Je hebt er maar 1 en jij beslist. Zet m op ??
TROTS, DROMEN NAJAGEN, GEEF NIET OP, OP NAAR DE TOEKOMST!
Lieve Lonneke,
Allereerst mijn respect voor zowel jou als Merijn dat jullie wat er ook gebeurt er altijd zullen zijn voor James.
Graag deel ik ook mijn verhaal met jullie,
Sinds 22 september 2016 hoor ik ook bij de mannen die gescheiden zijn nadat er in zes jaar tijd een heleboel gebeurt is tussen mij en mijn ex vrouw, een kleine samenvatting (ik merk dat dit voor mij veel emotie met zich mee brengt).
In 2008 leerde ik een vrouw kennen (Carla) en op dat moment sloeg eigenlijk de vonk al snel over en begonnen we een relatie, naar nu blijkt ben ik die relatie op dat moment om de verkeerde redenen begonnen met haar.
Het voelde goed en mijn toenmalige vriendin (Carla) besloot in 2009 bij mij in te trekken, ze zou eerst voor twee weken blijven en daarna weer terug gaan naar haar ouders in Friesland, echter door omstandigheden (leugens en bedrog) besloot ze te blijven.
In die zelfde tijd maakte (Carla) mijn ouders wijs dat ze een eigen modellen bureau zou hebben, een platen label en zo nog tal van leugens (mij is echter op dat moment nooit verteld dat het leugens waren, daar kwamen we pas achter toen we tijdens de scheidingsprocedure onderzoek gingen doen).
Op zeker moment lopen we buiten om boodschappen te doen en laat Carla mij weten dat ze een kindje van mij wil, ik wilde zelf ook wel een kindje dus zo gezegd, zo gedaan.
Op vrijdag avond 15 oktober 2010 wordt onze zoon Fernand om 22:00 uur precies uit een keizersnee geboren, het mannetje weegt op dat moment 1556 gram en is prematuur en dismatuur geboren met 34 weken en 5 dagen.
Door allerlei omstandigheden wordt direct na de geboorte van Fernand er door het ziekenhuis een voor melding gedaan bij het AMK dat Carla niet in staat is om een goede moeder voor Fernand te zijn, de hell die daarna kwam zal ik jullie bespraren, het kwam er in ieder geval op neer dat Fernand voor de duur van drie maanden uit huis werd geplaatst en dat er een bewaakte bezoekregeling kwam van elke week een uurtje.
IK DACHT DAT MIJN WERELD GEHEEL INSTORTTE OP DAT MOMENT.
Na dat ik me zelf herpakt had nam ik het besluit om niet bij de pakken neer te gaan zitten en in plaats daar van de lange weg van strijd tegen de diverse hulpverleners aan te gaan en te knokken voor mijn zoon Fernand, ik heb echter nooit kunnen verwachten dat ik alleen zou staan in mijn strijd.
Op 7 december 2010 gingen wij in ondertrouw en op 11 april 2011 trouwde we dan uit eindelijk.
het vervolg kwam er in het kort op neer dat onze zoon Fernand op 24 maart 2011 weer thuis kwam wonen onder voorwaarden, de voorwaarden waren dat Carla (vrijwillig en gedwongen hulp aanvaarde en moest laten zien dat ze in staat was om voor onze zoon Fernand te zorgen.
Was de hulpverlening er bij ons thuis dan deed Carla alles wat er van haar verwacht werd, zodra de hulpverlening vertrokken was verviel Carla dan in oude patronen, patronen van stelselmatige en langdurige mishandelingen.
Ik merkte dat mijn gezondheid er steeds verder onder ging leiden, ik had een hernia waar voor ik om de pijn te onderdrukken extreem zware medicatie kreeg, Carla verzorgde dit en ik kreeg afhankelijk van wat de dag planning dan zei een bruistablet Tramadol of 1 capsule Oxcycodon extra zodat Carla zeker wist dat ik buiten westen zou raken en zei Fernand opnieuw kon mishandelen.
Dit had ook grote invloed op mijn wc gebruik en stoelgang, ik werd door Carla gecontroleerd op wat ik deed, met wie ik omging, waarom ik met die gene omging, vaak kon ik niet anders dan uit pure verveling op de wc dan gaan zitten appen want als Carla er bij was moest ze keer op keer weten met wie ik aan het appen was.
De week van 12 maart 2015 ging het geheel fout, Carla liet een vreemde kerel een week lang bij ons logeren en op 20 maart 2015 nam (toen nog getrouwd) Carla de benen naar die vreemde kerel, ze heeft daarna 5 maanden niets van zich laten horen (ook niet aan onze zoon Fernand).
Na vijf maanden kwam ze met de eis tot een verlopige voorziening dat Fernand aan haar toegewezen moest worden, in de voorgaande jaren had ze Fernand stelselmatig en zwaar mishandeld van tot 6 x toe een bloedneus slaan tot een poging Fernand te wurgen en dan nog denken dat ik als vader van Fernand het toe ga staan dat Fernand aan zijn moeder wordt toegewezen, niet dus, een vecht scheiding was het gevolg, we hebben diverse Altra modules door lopen van Mediation tot Nika en van Begeleide Omgang tot Speltherapie.
Op 13 juli 2016 is Fernand tot zijn 18e verjaardag aan mij als vader toegewezen en daar mee werd Carla in een klap ouder op afstand omdat ze in Dieren is gaan wonen.
Op 22 september 2016 ben ik officieel volgens de wet gescheiden, en ook nu nog valt dit zwaar, bijna niet te bevatten dat Carla op deze manier met haar zoon omgaat.
Er is nu een bewaakte omgangsregeling van een keer in de twee weken twee uurtjes met Fernand spelen, Carla komt meer niet dan wel naar de omgangen toe.
Ach Frank,
Ik heb een huwelijk van 45 jaar ellende achter de rug. En zit nog midden in de scheidingsprocedure.
Moest altijd, met ziekte en al, mn eigen kont maar zien te redden. Twee kinderen opvoeden. En hij deed z’n eigen dingetjes. Ik ga er niet over uitweiden. En altijd maar schreeuwen, dreigementen en soms slaan.
Angst. Sliep met een aardappelmesje onder mn kussen. Hij heeft me bijna eens laten doodgaan.
Nu nog, angst. Want z’n proeftijd loopt binnen kort af.
Frank, knokken valt niet mee met een ziekte erbij. Ik heb colitis ulcerosa.
Veel mensen in onze situatie scheiden vroeger of later. Je staat niet alleen. Ik heb deze ziekte nu 50 jaar. Ben 66.
Je mag reageren, hoor.